Ἡ παραγραφὴ τῶν ἐγκλημάτων
Ἡ «παραγραφὴ τῶν ἐγκλημάτων» εἶναι ἕνας νόμος, ὁ ὁποῖος ἔχει ψηφιστεῖ στὴν Ἑλλάδα τὴν ἐποχή τοῦ Ὄθωνος, ἰσχύει γιὰ ὁρισμένα κράτη τῆς Εὐρώπης καὶ δὲν ἰσχύει πουθενὰ ἀλλοῦ στὸν κόσμο, οὔτε στὴν Ἀμερική (οὔτε νομίζω καὶ στὴν Ἀγγλία) καὶ φυσικὰ πουθενὰ ἀλλοῦ στὸν ὑπόλοιπο Πλανήτη.
Δὲν ἔχει καμία «νομικὴ λογική», εἶναι 100% παράλογος καὶ εἶναι ἕνα φεουδαρχικό κατάλοιπο.
Τὴν ἐποχὴ τῆς φεουδαρχίας ὁ βασιλιὰς ψήφιζε παρόμοιους νόμους «παραγραφῆς χρεῶν» μερικῶν ἀπείθαρχων φεουδαρχῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν πλήρωναν τοὺς φόρους, καὶ ἦταν σὲ μακρυνὴ περιφέρεια, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ στοίχιζε πιὸ πολύ νὰ ἐκστρατεύσουν ἐναντίον τους παρά νὰ τους χαρίσουν τοὺς φόρους ποὺ δὲν πλήρωναν, ἀλλὰ ταυτόχρονα δὲν ἤθελαν νὰ φαίνονται ὅτι ἔχουν παραβάτες, γιατί ἔτσι ἐξευτελίζεται ὁ Βασιλιάς.
Τὸ ὅτι ὁ νόμος αὐτὸς εἶναι κατάλοιπο αὐτῆς τῆς φεουδαρχικῆς διαδικασίας φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονός ὅτι τὰ οἰκονομικά ἐγκλήματα παραγράφονται σὲ πολὺ μικρὸ χρονικὸ διάστημα παραδείγματος χάρη 3 ἥ 5 χρόνια ἢ κάτι τέτοιο, καθὼς καὶ τοῦ ὅτι ὑπάρχει μόνο στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη.
Τὰ ἐγκλήματα σύμφωνα μὲ τὴν ἐπίσημη ἐγκληματολογία χωρίζονται σὲ δύο μεγάλες κατηγορίες:
1. στὰ ἐγκλήματα «ἄνωθεν» καὶ
2. στὰ ἐγκλήματα «κάτωθεν».
Τα πρῶτα εἶναι ἐγκλήματα τὰ ὁποῖα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ κατάχρηση ἐξουσίας, ἀνθρώπων ποὺ κατέχουν μία κάποια θέση καὶ
Τὰ δεύτερα, τὰ ἐγκλήματα «κάτωθεν» εἶναι ἐγκλήματα ποὺ ὀφείλονται στὴν ἐξαθλίωση τῶν ἀνθρώπων λόγῳ φτώχειας καὶ μιζέριας, οἱ ὁποῖοι ἀναγκάζονται νὰ κλέψουν νὰ σκοτώσουν φονεύσουν νὰ ἐκπορνεύσουν καὶ λοιπά. Αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα τὰ δεύτερα δύσκολα παραγράφονται γιατί πολύ δύσκολα ξεφεύγουν αὐτοὶ ποὺ τὰ διαπράττουν.
Ἐνῶ στὰ «ἄνωθεν» ἐγκλήματα, οἱ ἔχοντες καὶ κατέχοντες τὴν ἐξουσία βρίσκουν τρόπους καὶ μηχανισμούς νὰ καθυστεροῦν τὴν ἀνάδειξή τους μέσα ἀπὸ διαδικασίες καὶ ἔτσι ὅταν φτάνουν στὰ δικαστήρια νὰ ἔχουν παραγραφεῖ. Δηλαδή μας κοροϊδεύουν στὰ ἴσια.
Ἡ ἑλληνική βουλή φέτος γιορτάζοντας τα 200 χρόνια τοῦ ἐλεύθερου Ἑλληνικοῦ κράτους θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναθεωρήσει αὐτὸν τὸ νόμο τοῦ Ὄθωνος, ὁ ὁποῖος εἶναι ἕνας νόμος ποὺ προωθεῖ τὴν βαρβαρότητα. καὶ νὰ σταματήσουν νὰ προσπαθοῦν οἱ διάφοροι καθηγητές τῆς Νομικῆς νὰ μᾶς λένε ἀνοησίες γιὰ νὰ τὸν δικαιολογήσουν. Εἶναι ἕνας νόμος ἀπαράδεκτος, ἄδικος καὶ ἐνάντια στὴν κοινή λογική καὶ κοινή γνώμη, ἕνα δημοψήφισμα θὰ ἔπαιρνε ὑπὲρ τῆς κατάργησής του περισσότερο ἀπὸ 90%.
Ἡ «κατάχρηση ἐξουσίας» καὶ ὁ νόμος αὐτὸς τῆς «παραγραφῆς τοῦ ἐγκλήματος» εἶναι δύο ἀδέρφια δίδυμα διάχυτα σὲ ὅλη τὴν κοινωνία ποὺ ζοῦμε, καὶ ἐπεκτείνονται παντοῦ σὲ ὅλη τὴν κοινωνικὴ ζωὴ σήμερα, ἀπὸ τὴν τοπικὴ αὐτοδιοίκηση, τὴν οἰκογένεια, τὸ δημόσιο, τὶς ὁμοσπονδίες, τοὺς συλλόγους, τοὺς ὀργανισμούς, τὰ κόμματα, τὰ ΜΜΕ, τὶς ἑταιρεῖες δημοσίου, τὶς ἰδιωτικὲς ἑταιρεῖες καὶ ἐπιχειρήσεις, ὅπου οἱ διευθυντές ἀσκοῦν ἐξουσία καὶ κάνουν κατάχρηση, καὶ στὴ συνέχεια ἀγωνίζονται γιὰ τὴν «παραγραφή».
Εἶναι στὸ χέρι μας καὶ ὀφείλουμε καὶ ἔχουμε ὑποχρέωση νὰ ἀγωνιστοῦμε ὅλοι ἐνάντια σὲ αὐτὸν τὸ νόμο καὶ τοὺς παρόμοιους, μέχρι τὴν πλήρη κατάργησή τους.