Τὸ Πρόχειρο Τετράδιο 2024
Στὴν ἀνάρτηση αὐτή, οἱ σημειώσεις εἶναι τοῦ ποδαριοῦ!
Ὑπάρχουν πολλὰ λάθη ὀρθογραφικά, συντακτικά, τονισμοῦ, νοήματος καὶ λοιπά.
Εἶναι ἰδέες καἱ σκέψεις ποὺ κατέγραψα πρόχειρα μὲ σκοπὸ ἀργότερα νὰ τις ἐπεξεργαστῶ περαιτέρω.
Ἀριστοποίηση, βελτιστοποίηση
Ἄν...
ἡ ἄριστοποίησή της ἀρετῆς εἶναι τὸ ζητούμενο,
ἡ βελτιστοποίηση τῶν ἀρετῶν εἶναι ὁ στόχος.
Οἱ τρεῖς αἰώνιοι ἐχθροὶ τοῦ Ἀριστοτέλη
- Αὐταρχικὲς ἐξουσίες
- Οἱ ψευτοδιανοούμενοι
- Οἱ Θεολογοῦντες
Ἡ ἀπαγόρευση τοῦ σέξ
Ἡ ἀπαγόρευση τοῦ σέξ στοὺς νέους καὶ τοὺς ἐκτός οἰκογένειας καὶ τὸ νὰ θεωροῦνται οἱ σχέσεις αὐτὲς παράτυπες, παράνομες, ἁμαρτίες καὶ τὰ παρεμφερῆ, προωθεῖ τὴν πορνεία.
«Τὸ ἓν πολλαχῶς λέγεται»
Οἱ δύο σημασίες τῆς ρήσης αὐτῆς εἶναι:
1. Τὸ ἕν (ὄνομα) πολλαχῶς λέγεται. Δηλαδὴ ἕνα ὄνομα «λέγεται» γιὰ πολλὰ ὄντα!
2. Τό ἓν (ὃν) πολλαχῶς λέγεται. Δηλαδὴ ἕνα «ὅν» «λέγεται» μὲ πολλὰ ὀνόματα!
Τὰ τρία εἴδη τοῦ σὲξ
(εἴτε εἶναι ἀτομικὸ εἴτε εἶναι ὁμαδικὸ):- βιασμὸς (ἐνίοτε ἔγκλημα)
- ἐμπόριο, πορνεία, σωματεμπορία (πάντοτε ἔγκλημα)
- «οὐράνιος ἔρωτας!»
Ἄθεοι
Τὸ νὰ πιστεύεις στὴν ἀθεΐα δὲν διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ εἶσαι θρῆσκος, δηλαδὴ νὰ πιστεύεις σὲ κάτι.
...ατα
Χρήματα, εὑρήματα, κτήματα, ζητήματα, ἱζήματα, κοσμήματα, κρίματα, βοηθήματα, μαθήματα.
Παρελθὸν, παρὸν, μέλλον.
Ἀπὸ τὸ παρελθόν μας, δὲν πρέπει νὰ κουβαλᾶμε: Ἐνοχές, ἀπωθημένα, ἀπορρίψεις, ἀδικίες.
Γιὰ τὸ μέλλον μας, δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε: Φοβίες, προσδοκίες, ἐλπίδες.
Στὸ παρὸν πρέπει νὰ ἀποβάλουμε κάθε ἔννοια: καθήκοντος, ὑποταγῆς, σεβασμοῦ, ὑποχρέωσης.
Ἡ κατάργηση τῆς πατριαρχίας
Ἡ σημερινὴ φιλολογία ποὺ ἔχει ξεκινήσει κάποια χρόνια γιὰ τὴν κατάργηση τῆς πατριαρχίας καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς κοινωνίας εἶναι «fake» φιλολογία, δὲν ἔχει κανένα νόημα γιατί προσπαθεῖ νὰ διατηρήσει τὴν ἐξουσιαστικὴ κοινωνία, τὴν κοινωνία της ταξικότητος. Ἁπλᾶ ἡ ἄρχουσα τάξῃ θὰ ἀποτελεῖται καὶ ἀπὸ ἄνδρες καὶ ἀπὸ γυναῖκες.
Ἡ κοινωνία σήμερα ἀποτελεῖται ἀπὸ μέσα καὶ δομὲς ἐξουσίας ποὺ τὸ κύριο χαρακτηριστικό τους εἶναι ἡ πλουτοκρατία.
Ὅλο τὸ παραμύθι τῆς δῆθεν ἀπελευθέρωσης τῶν γυναικῶν ,τῶν μαύρων, τῶν ὁμοφυλόφιλων, τῶν γύφτων, καὶ λοιπῶν μειονοτήτων γίνεται μὲ τὴν ἑξῆς σκοπιμότητα: νὰ ρίξουμε στάχτη στὰ μάτια καὶ νὰ μὴ βλέπουμε τὸ κυρίαρχο πρόβλημα, δηλαδὴ τὸ πρόβλημα τῆς ἐξουσίας καὶ μάλιστα τὶς ἐξουσίας τοῦ χρήματος.
Οἱ κάθε εἴδους καταπιεσμένοι τσιμπᾶνε τὸ τυράκι τῆς ἐξουσίας: «ἐναντίον της χ-ἀρχιας», δέχονται τὰ ψίχουλα ἐξουσίας ποῦ τοὺς τάζει τὸ σύστημα, καὶ γίνονται ἔτσι ἐργαλεῖο ἀναπαραγωγῆς της.
Τὸ ἄπειρον τῆς σκέψης
Ἡ δυνατότητα τῆς σκέψης τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἄπειρη καὶ ὡς πρὸς τὴν ἐξυπνάδα καὶ ὡς πρὸς τὴν βλακεία
Οἱ δυνατότητες παραγωγῆς ὀνομάτων καὶ προτάσεων εἶναι ἄπειρες, καὶ πρὸς τὴν κατεύθυνση τοῦ ὀρθοῦ καὶ σωστοῦ καὶ ἀληθοῦς καὶ πρὸς τὴν κατεύθυνση τὴν ἀντίθετη αὐτῶν.
Ἡ συνειδητοποίηση τῆς πραγματικῆς κοινωνικῆς δομῆς, στὴν ὁποία ζεῖ ἕνα ἄτομο, ὀφείλει νὰ εἶναι ἡ πρώτη προτεραιότητα του. Ζοῦμε στὴν κοινωνία τῶν «ἴδιων», σὲ μία κοινωνία ὅπου ὅλοι οἱ νόμοι λειτουργοῦν γιὰ τὴν προστασία τῆς ἰδιοκτησίας τῆς ἀδικίας. Ἰδιοκτησία παντοῦ καὶ στὰ προϊόντα τὰ παραγόμενα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, καὶ στὰ φυσικὰ προϊόντα, ἰδιοκτησία γῆς, καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς ἀνθρώπους.
Διεθνιστὲς καὶ παγκοσμιοποιητές.
Καὶ οἱ διεθνιστὲς καὶ οἱ παγκοσμιοποιητὲς εἶχαν μία ἀρνητικὴ στάση ἀπέναντι στὰ κλασσικὰ ἑλληνικὰ κείμενα. Ἡ ἑρμηνεία αὐτοῦ τοῦ φαινομένου δὲν εἶναι πολὺ δύσκολη ἂν σκεφτοῦμε μόνο τὴν δημοκρατικὴ αἴσθηση ἰσότητας τὴν ὁποία ἀποπνέουν αὐτά τα κείμενα. Καὶ οἱ διεθνιστὲς καὶ οἱ παγκοσμιοποιητὲς θέλουν μία κοινωνία ὑπηκόων καὶ ὄχι μία κοινωνία πολιτῶν.
ΠερὶΨυχῆς βιβλίο 2, κεφ 1, 413a.3
«ὅτι μὲν οὖν οὐκ ἔστιν ἡ ψυχὴ χωριστὴ τοῦ σώματος, ἢ μέρη τινὰ αὐτῆς, εἰ μεριστὴ πέφυκεν, οὐκ ἄδηλον· ἐνίων γὰρ ἡ ἐντελέχεια τῶν μερῶν ἐστὶν αὐτῶν. οὐ μὴν ἀλλ᾿ ἔνιά γε οὐθὲν κωλύει, διὰ τὸ μηθενὸς εἶναι σώματος ἐντελεχείας»
Ἐξουσία καὶ ὄνομα
Οἱ διάφορες ἐξουσίες ὡς γνωστὸν ἀλλάζουν τὰ ὀνόματα τῶν πραγμάτων καὶ ὅταν αὐτὸ δὲν εἶναι ἐφικτόν, ἀλλάζουν τὴ σημασία καὶ τὸ νόημα τοῦ ὀνόματος.
Τὰ «καθόλου» καὶ τὰ «καθ' ἕκαστον»
Τὰ 4 εἴδη τῆς διάκρισης «καθόλου» καὶ «καθ' ἕκαστον»:- γένους - εἴδους
- εἴδους - πρώτης οὐσίας
- καθόλου καὶ ἐν μέρει στὶς λογικὲς προτάσεις
- «Διὸ καὶ φιλοσοφώτερον καὶ σπουδαιότερον ποίησις ἱστορίας ἐστὶν· ἡ μὲν γὰρ ποίησις μᾶλλον τὰ καθόλου, ἡ δ᾽ ἱστορία τὰ καθ᾽ ἕκαστον λέγει» [Περὶ Ποιητικῆς τοῦ Ἀριστοτέλους 1451 b.5]
Ὁ «λόγος» στὸν Ἀριστοτέλη
Ὁρισμός
[Περὶ ἑρμηνείας 16b.26] «Λόγος δέ ἐστι φωνὴ σημαντική, ἧς τῶν μερῶν τι σημαντικόν ἐστι κεχωρισμένον, ὡς φάσις ἀλλ᾿ οὐχ ὡς κατάφασις». Ὁ λόγος ὁ εἷς, ὁ λόγος ὁ ἕνας, ὁ ἀρχικὸς καὶ ὁ βασικὸς λόγος εἶναι: «ἡ κατηγορία ὄντος σὲ ὅν».Ἡ λογική
Ὁ βασικὸς πυρῆνας τῆς λογικῆς εἶναι ὁ λόγος τῶν δύο ὅρων καὶ οἱ ἀντιστροφές του. Μία παρένθεση ἐδῶ -- νὰ ὀνομάζουμε τὴν «λογικὴ» «ἀριστοτελικὴ λογικὴ» εἶναι λανθασμένη προσέγγιση καθότι ὑπάρχει ἡ πιθανότητα παραπλάνησης κάποιου, νομίζοντας ὅτι ἔχουμε καὶ ἄλλες λογικές! Δὲν ὑπάρχει ἄλλη λογική, μία εἶναι ἡ «λογικὴ» καὶ μόνο μία. Τὸ νὰ τὴ λέμε «ἀριστοτελικὴ λογικὴ» ἐπειδὴ ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος τὴν περιέγραψε, αὐτὸ γίνεται τιμῆς ἕνεκεν καὶ ὁ προσδιορισμὸς εἶναι τιμητικὸς καὶ ὄχι οὐσιαστικὸς (λογικός). Βασικὴ πλατφόρμα στὴν σκέψη, εἶναι ἡ «ἀκολούθησις» ὅπως τὴν ὀνομάζει ὁ Ἀριστοτέλης ἢ τὸ «συμπέρασμα» ὅπως τὸ ὀνομάζουμε ἐμεῖς, ἢ τὸ «συνεπάγεται» ὅπως τὸ ὀνομάζουν κάποιοι ἄλλοι, ἢ τὸ «ἑπομένως» ἢ τὸ «ἄρα». Δηλαδὴ μὲ ἄλλα λόγια ὅταν ἔχουμε μία κατηγορία, μία πρόταση ἐξετάζουμε τὸ πόσο ἀναγκαῖο εἶναι νὰ ὑπάρχει μία ἄλλη πρόταση ποὺ νὰ προκύπτει ἀπὸ αὐτήν. Αὐτὸ τὸ λέμε «ἀκολούθησις» «συμπέρασμα» «ἑπομένως» ἢ «ἄρα». Εἶναι ὁ πυρῆνας τοῦ συλλογισμοῦ μιᾶς προκειμένης.ἀντιστροφὴ τῶν ὅρων
Ἐδῶ ἔχουμε συνήθως ἀντιστροφὴ τῶν ὅρων.«Τὸ Α τῷ Β → Τὸ Β τῷ Α»
Στὴ συνέχεια ἔχουμε τὸ συλλογισμὸ τριῶν ὅρων, ποῦ εἶναι δύο προκείμενες καὶ ἂν αὐτὸς βγάζει συμπέρασμα τότε λέγεται «τέλειος συλλογισμὸς» καὶ ἀτελὴς ἐὰν χρειάζεται καὶ ἄλλη πρόταση γιὰ νὰ ἔχουμε ἀσφαλὲς συμπέρασμα.
«Δυνατόν», «ἀδύνατον», «ἐνδεχόμενον», «ἀναγκαῖον», εἶναι οἱ τέσσερις βασικοὶ τελεστὲς πού δύναται ἡ πρόταση νὰ λάβει, καθὼς καὶ μερικοὺς συνδυασμοὺς αὐτῶν.
Ἡ διάσπαση τοῦ φεμινιστικοῦ κινήματος
Ἡ διάσπαση τοῦ φεμινιστικοῦ κινήματος βρίσκεται σὲ μία ἐξέλιξη περίεργη καθότι ὑπάρχουν δύο τάσεις γιὰ νὰ μὴν ποῦμε περισσότερες ὅπου ἡ μία τάση ὑποστηρίζει ὅτι πρέπει νὰ εἶναι στὰ ὀνόματα καὶ στὶς λέξεις καὶ στὴν ὁμιλία πρῶτα τὸ θηλυκὸ γένος μετὰ τὰ ὑπόλοιπα. Ἡ ἄλλη ἄποψη τάση τοῦ κινήματος ἡ πιὸ ἤπια ὑποστηρίζει ὅτι πρέπει στὸ «λόγο» νὰ προηγεῖται τὸ οὐδέτερο καὶ ὅλα νὰ εἶναι οὐδέτερα ἐὰν εἶναι δυνατόν
ἕνα κεφάλαιο τῆς φιλοσοφίας
Τὸ κάθε τι ποὺ κάνεις τὸ ὁποῖο ἐπιδέχεται τὸ περισσότερο ἢ τὸ λιγότερο, (τὸ «μᾶλλον καὶ ἧττον» τοῦ Ἀριστοτέλους), εἶναι ἕνα κεφάλαιο τῆς φιλοσοφίας.
Τὸ «Ἄγχος»
Τὸ «Ἄγχος» εἶναι ἐσωτερικὴ ὑπόθεση καὶ ἡ ἐκδήλωσή του ἀντανακλᾶται σὲ «ἐξωτερικὸ ἀντικείμενο», τὸ ὁποῖο οἱ ἀδαεῖς ὀνομάζουν «Αἴτιο» του. Ἡ δὲ ἐνασχόληση μὲ τὰ «ὑλικὰ κοινωνικὰ ἀγαθὰ (σκουπίδια)», ἦταν πάντοτε ἡ ἐπιλογὴ τοῦ 99% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς κοινωνίας καὶ ἡ κύρια πηγὴ ἄγχους.
Ἡ «Ἀνασφάλεια»
Τὸ μεγαλύτερο οἰκονομικὸ ἔξοδο τοῦ Ἀνθρώπου, μετὰ τὴ «Μόδα» καὶ τὴ «Βλακεία», εἶναι ἡ «Ἀνασφάλεια». Ἂν καὶ τὰ τρία αὐτὰ μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ἕνα.
Ἡ «καλύτερη ἰδεολογία»
Ὁ κάθε Ἄνθρωπος (τῆς κάθε ἐποχῆς, κοινωνίας, προσωπικῆς στιγμῆς) πιστεύει βαθιὰ μέσα του, πὼς πράττει πάντα τὸ σωστὸ (τίμιο, νόμιμο, ἀναγκαῖο), ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ την τύφλα του, ὅτι δηλαδὴ ὅλα ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν ἑκάστοτε «ἰδεολογία» του. Καὶ τὸ τραγικὸ δὲ εἶναι πὼς πιστεύει ὅτι ἔχει ἀσπασθεῖ τὴν «καλύτερη ἰδεολογία».
Ζήνων: βέλτιον εἶναι ἀπὸ δείπνου περιπατεῖν
«βέλτιον εἶναι ἀπὸ δείπνου περιπατεῖν» Σοφιστικοὶ Ἔλεγχοι 172a.8
Ἡ διατροφὴ εἶναι πολὺ σοβαρὸ θέμα,γιὰ νὰ τὸ ἀφήνουμε σὲ χέρια τρίτων. Σύνθημα ἐνάντια στὴν καθιστικὴ ζωή: «Οχι στὸ «Κάθισμα», μὲ Ἐξαίρεση τὸ Βαθύ, ΝΑΙ στὴ ξάπλα, περπάτημα, τρέξιμο, γυμναστική». Στὸν «καθιστικὸ πολιτισμό» μας ἦταν καὶ πρακτικὰ ἐνάντια, ὁ μεγαλύτερος φιλόσοφος ὅλων τῶν ἐποχῶν ὁ Ἀριστοτέλης, ἱδρύοντας τὴν «Περιπατητικὴ Σχολή».
διάφορα
Οἱ Δυσκολίες, (ἀρρώστιες, ἀπαξιώσεις, ἄγχη), ὅταν διαβάζονται σωστά, φτιάχνουν ὡραιότερη ζωή.
Τὸ Μεγαλύτερο βασανιστήριο εἶναι νὰ μαθαίνεις κάτι ποὺ δὲν θέλεις. Τὸ νὰ ἐπιμένει ἕνας γονιὸς νὰ μαθαίνει τὸ παιδί του γνώσεις ποὺ στὸ μέλλον θὰ τοῦ δώσουν καλύτερη δουλειά, δὲν διαφέρει ἀπ' αὐτούς, ποὺ ἀκρωτηριάζουν τὰ παιδιά τους γιὰ νὰ ἔχουν μέλλον στὴ ζητιανιά.
Τὸ χρῆμα ἀξίζει μόνο στὴν δυνατότητα ἀνταλλαγῆς του μὲ Ἐργασία. Ὁ ὁποιοσδήποτε ἐργάζεται «ἀδικεῖ ἡ ἀδικεῖται».
Ὑπάρχει ἕνας βαθμὸς «Ψυχοδιανοητικῆς» ἀνάπτυξης, στὸν ὁποῖο τὸ ὑποκείμενο, ἀνεξάρτητα ἱστορικό - οἰκονομικῆς κατάστασης (ἀτομικῆς ἡ κοινωνικῆς), αἰσθάνεται καὶ δρᾶ σὰν πραγματικὸς Θεός, ὅπως στὸ πρῶτο στάδιο τῆς «Σοφίας», ὅπου ἡ συνειδητὴ ἀλλαγὴ καὶ ἐναλλαγὴ σκοποῦ καὶ μέσου στὴν ἐπιτέλεση κάθε πράξης εἶναι σύνηθες φαινόμενο.
Κέρδος=κλοπή->δοῦλος
Τὸ κέρδος εἶναι ἰσοδύναμο μὲ τὴν κλοπή, ὅταν κάποιος κερδίζει, ἐξυπακούεται καὶ εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖον κάποιος νὰ χάνει, καὶ αὐτὸς ποὺ χάνει εἶναι αὐτός ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐκλάπη τὸ κέρδος.
Μία δύσκολη ἐξίσωση εἶναι νὰ διατυπώσουμε τὴ σχέση μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ἢ ὅλη διαδικασία του κέρδος εἶναι αὐτὴ ποὺ παράγει ρύπους, μόλυνση καὶ σκουπίδια.
Ἡ σημερινὴ κοινωνία τῆς ὑποκρισίας στὴν ὁποία ζοῦμε ἔχει ἀναδείξει ὡς ἐπιστήμη τὴν ὅλη αὐτὴ ἡ διαδικασία τῆς κλοπῆς, τοῦ κέρδους, ὀνομάζοντας αὐτὲς τὶς κλοπὲς «ἐπιστῆμες τοῦ marketing».
Σημαντικὰ λάθη στὸν καθημερινὸ λόγο
Στὸν καθημερινό λόγος συνηθίζουμε πολλά λάθη, ὅπως «πεθαμένος ἄνθρωπος», «γραπτὸς λόγος», «λανθασμένος συλλογισμός»
παραδείγματα:
- Τὸν τεθνεώντα ἄνθρωπο εἰπεῖν
- Τὸ γραπτὸ κείμενο τὰ ἔγγραφα τὰ γραπτὰ βιβλία σημειώσεις, πολλὲς φορὲς τὸ ὀνομάζουμε ἀπὸ παραδρομὴ καὶ ἀπὸ λάθος «γραπτὸ λόγο». Αὐτὸ εἶναι ἀντίφαση
- Ὅταν δὲν ἔχουμε συλλογισμὸ μερικὲς φορὲς πολλοὶ λένε «ὁ συλλογισμὸς εἶναι λανθασμένος ἢ ἄκυρος». ἀντίφαση διότι ἢ εἶναι συλλογισμὸς ἢ δὲν εἶναι συλλογισμός.
Ἀνοσοποιητικὸ σύστημα καὶ ψυχικὴ ὑγεία
Τὸ «ἀνοσοποιητικὸ σύστημα» καὶ ἡ «ψυχικὴ ὑγεία» τοῦ ἀνθρώπου ἀλληλοτροφοδοτοῦνται καὶ θετικὰ καὶ ἀρνητικά,
Πότε ἡ «Στατιστική» εἶναι ἐπιστήμη
Τὶ εἶναι ἡ «Στατιστική».
Στατιστικὴ εἶναι ἡ «μέθοδος» συλλογῆς δεδομένων ἀπὸ μετρήσεις ἑνὸς συγκεκριμένου μεγέθους σὲ ἕνα σαφῶς ὁρισμένο χῶρο σὲ σαφῶς ὁρισμένο χρονικὸ διάστημα, καὶ τὴν περιγραφὴ τῶν συνθηκῶν ποὺ συμβάλλουν στὴν ἀξιοπιστία τῶν μετρήσεων. Ὑπολογίζονται ἐπίσης οἱ διακυμάνσεις καὶ οἱ ἀποκλίσεις τῶν τελικῶν τιμῶν αὐτοῦ τοῦ μεγέθους, ὅπως τὶς ὁρίζει ἡ μέθοδος.
Ἡ ἀξία τῆς «Στατιστικῆς»
Ἡ ἀξία τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς στατιστικῆς βρίσκεται στὴν ἐξῆς «μελλοντικὴ πρόβλεψη» καὶ μόνο σ' αὐτήν! Ὅτι σὲ ἕνα «μελλοντικὸ μοντέλλο» ὅμοιου «χώρου» καὶ «χρόνου» καὶ μὲ τὶς ἴδιες «συνθῆκες» τὸ «συγκεκριμένο μέγεθος» ἄν μετρηθεῖ ξανὰ θὰ μᾶς δώσει τὶς ἴδιες στατιστικὲς τιμὲς. Ἡ μετατροπὴ ἀπὸ αὐτὸ τὸ μοντέλλο σὲ διατύπωση πιθανότητος σέ «ἀτομικό» ἐπίπεδο εἶναι ἀπαράδεκτή καὶ ἀντεπιστημονικὴ προσέγγιση.
Παράδειγμα
Μετρᾶμε τοὺς νεκροὺς «Ψ» τὸν ἀριθμὸ, ἀπὸ τροχαία ἀτυχήματα στὴν παλαιά ἐθνικὴ ὁδό Ἀθηνῶν-Θεσσαλονίκης γιά «ἕνα ἔτος» ὅπου κινήθηκαν «Χ» ὀχήματα. Ἐπαναλαμβάνουμε τὴ μέτρηση πολλὲς φορὲς (γιὰ πολλὰ ἔτη) γιὰ τὸ ἴδιο δρόμο καὶ τόν ἴδιο ἀριθμό αὐτοκινήτων καὶ βρίσκουμε τὶς μέσες τιμές καὶ τὶς ἀποκλίσεις τους.
Ἡ ἐπιστήμη τῆς στατιστικῆς μᾶς λέει ὅτι τὸν ἑπόμενο χρόνο θὰ ἔχουμε τὸν ἴδιο ἀριθμὸ νεκρῶν ἀπὸ τροχαία στὸ δρόμο αὐτὸν. Καὶ τίποτα ἄλλο!
εἶναι μεγάλη ἀνοησία νὰ διατυπώσει κάποιος μιὰ πρόταση τοῦ τύπου «Ὁ συγκεκριμένος ταξιδιώτης ἔχει «τόση» πιθανότητα νὰ σκοτωθεῖ ταξιδεύοντας σὲ αὐτὸν τὸν δρόμο», καὶ ὅτι αὐτὸ προκύπτει ἀπὸ τὴν «στατιστική» τῆς προηγούμενης μέτρησης