Ο Αϊνστάιν και η κοσμολογική σταθερά Λ

Η Γενική θεωρία της Σχετικότητας(1915) είναι η θεωρία βαρύτητας που προτάθηκε από τον Einstein και περιγράφει την βαρυτική δύναμη μέσω των καμπυλώσεων του χωροχρόνου παρουσία ύλης.
Ενώ στην απλούστερη μορφή της προβλέπει ότι ο κόσμος πρέπει να καταρρεύσει κάτω από την σημαντικά ελκτική δύναμη της βαρύτητας ή αντίθετα να διαστέλλεται, ωστόσο ο Einstein υπέθετε ότι το Σύμπαν είναι στατικό και χρονικά αμετάβλητο. Στην πορεία βέβαια ο Einstein αμφέβαλε για τις εξισώσεις του, όταν αντιλήφθηκε ότι προέβλεπαν ένα δυναμικό και όχι ένα στατικό σύμπαν. Έτσι λοιπόν, τροποποίησε τις εξισώσεις της Γ.Θ.Σ για να μπορέσει να περιγράψει ένα σταθερό σύμπαν. Ο Αϊνστάιν πρόσθεσε μια μαθηματική σταθερά στις εξισώσεις της Γ.Θ.Σ., που την ονόμασε "κοσμολογική σταθερά Λ".

Η κοσμολογική σταθερά παριστάνει μία απωστική δύναμη του σύμπαντος ή αρνητική βαρύτητα, η οποία εξαρτάται από το ίδιο το διάστημα και εμποδίζει το σύμπαν να καταρρεύσει κάτω από την επίδραση της βαρύτητας.
Το 1929 ο Hubble μελέτησε τους κοντινούς γαλαξίες και αποκάλυψε ότι όσο μακρύτερα βρίσκονται οι άλλοι γαλαξίες από εμάς, τόσο ταχύτερα απομακρύνονται. Αυτή η ανακάλυψη μαζί με την ερυθρή μετατόπιση, επιβεβαίωσαν την ύπαρξη ενός διαστελλόμενου σύμπαντος που μάλλον δεν πρόκειται να συνθλιβεί ποτέ.
Ο Αϊνστάιν το 1931 μετά τα νέα ευρήματα του Hubble, αναγκάστηκε να αφαιρέσει την κοσμολογική σταθερά Λ από τις εξισώσεις του και να αποδεχθεί το διαστελλόμενο σύμπαν και ανέφερε την ύπαρξη της κοσμολογικής σταθεράς Λ ως το "μέγιστο λάθος του".
Όμως στη δεκαετία του 1930, η κοσμολογική σταθερά άρχισε να διακρίνεται αμυδρά σε ένα εντελώς ανεξάρτητο πλαίσιο: στην προσπάθεια συνδυασμού της κβαντομηχανικής με την θεωρία της ειδικής σχετικότητας. Από την μελέτη προέκυψε πως o κενός χώρος είναι στην πραγματικότητα γεμάτος από στοιχειώδη σωμάτια.
Στις δύο τελευταίες δεκαετίες λοιπόν πολλοί κοσμολόγοι υποστηρίζουν την αναβίωση της κοσμολογικής σταθεράς Λ, για θεωρητικούς λόγους.