ΣΚΕΨΕΙΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΑΘ' ΟΔΟΝ

Σημειώσεις καθ’ ὁδόν

Ἡ σελίδα αὐτὴ περιέχει σημειώσεις, τὶς ὁποῖες κατέγραψα κατὰ τὴν διάρκεια περιπάτου, γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζονται «σημειώσεις καθ’ ὁδόν».

Ἡ νηπιακὴ διάθεση

Ἡ «νηπιακὴ διάθεση» εἶναι ἡ διάθεση ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποία ἀκοῦμε τὸν ὁμιλητὴ σὰν νὰ μὴ γνωρίζουμε τίποτα, σὰν νὰ ἔχουμε σβήσει ὅλες τὶς προκείμενες ὅλων τῶν θεμάτων ἀπὸ τὸ νοῦ μας.

Ἡ «νηπιακὴ διάθεση», στὴν ἐκπαίδευση εἶναι τὸ ἀπαραίτητο στοιχεῖο ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ἐκπαιδευόμενου, τὸ ὁποῖο θὰ τοῦ ἐπιτρέψει νὰ ἐνδώσει στὸν «πνεῦμα» τῆς νέας γνώσης, ποὺ τοῦ ὑπόσχεται ὁ ἐκπαιδευτής.

Δὲν εἶναι ἀπαραίτητο βέβαια ὁ ἐκπαιδευόμενος νὰ συμφωνήσει ἐκ τῶν ὑστέρων στὶς προκείμενες (ἀληθῆ καὶ πρῶτα τοῦ θέματος), τὶς ὁποῖες θὰ τοῦ ἐπιβάλει ὁ ἐκπαιδευτής.

Μῦθος vs παραμύθι

Ἡ σχέση τοῦ μύθου μὲ τὸ παραμύθι εἶναι ἡ ἴδια ἀκριβῶς μὲ τὴν σχέση ποὺ ἔχει τὸ λογικὸ μὲ τὸ παράλογο.

Ὁ ἄνθρωπος θὰ ἔπρεπε νὰ καλλιεργεῖται καὶ νὰ ἐκπαιδεύεται στὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς του μὲ μύθους καὶ ὄχι μὲ παραμύθια, γιατί στὴ δεύτερη περίπτωση ἐξοικειώνεται καὶ δὲν ἀντιδρᾶ σὲ ὁποιονδήποτε κοινωνικὸ παραλογισμό.

Τὰ ἰδεολογικὰ δίπολα τῆς ἐξουσίας

Τὰ ἰδεολογικὰ δίπολα μεταξὺ τῶν ὁποίων κινοῦνται ὅλες οἱ ἐκδηλώσεις τῆς κάθε ἐξουσίας εἶναι:

Λογικό – παράλογο
Δίκαιο – ἄδικο
Νόμιμο - παράνομο
Ἠθικό - ἀνήθικο
κλπ κοινωνικὲς ἀντιθέσεις

Τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς κάθε ἐξουσίας εἶναι ὅτι ἐμφανίζεται νὰ ἐκπροσωπεῖ τὸ ἠθικό, τὸ λογικό, τὸ νόμιμο καὶ τὸ δίκιο, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα ἐξυπηρετεῖ τὸ ἀνήθικο, τὸ παράλογο, τὸ παράνομο, καὶ τὸ ἄδικο.

Καὶ νὰ μὴν ξεχνᾶμε ποτὲ τὸ σκοπὸ τῶν ἐξουσιαστῶν!
αὐτὸς εἶναι:
Νὰ ὑπάρχει ἐν ἀφθονία ὁ «ὑπάκουος δοῦλος»,
ποὺ θὰ ὀνομάζεται «ὑπήκοος», «ἐργαζόμενος».

Εὐφυΐα καὶ χαρακτῆρας

Ἡ εὐφυΐα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀνάλογη τῆς δυνατότητας του νὰ ἀλλάζει ἀποφάσεις καὶ τὸν χαρακτῆρα του.

Τὸ «ἄπειρον» τῆς σκέψης

Ἡ δυνατότητα τῆς σκέψης τοῦ ἀνθρώπου εἶναι «ἄπειρη» καὶ ὡς πρὸς τὴν ἐξυπνάδα καὶ ὡς πρὸς τὴν βλακεία.

Οἱ δυνατότητες παραγωγῆς «ὀνομάτων» καὶ «προτάσεων» εἶναι ἄπειρες, καὶ πρὸς τὴν κατεύθυνση τοῦ ὀρθοῦ καὶ σωστοῦ καὶ ἀληθοῦς καὶ πρὸς τὴν κατεύθυνση τὴν ἀντίθετη αὐτῶν.

Ἡ συνειδητοποίηση τῆς πραγματικῆς κοινωνικῆς δομῆς, στὴν ὁποία ζεῖ ἕνα ἄτομο, ὀφείλει νὰ εἶναι ἡ πρώτη προτεραιότητα του.

Ζοῦμε στὴν κοινωνία τῶν «ἴδιων», σὲ μία κοινωνία ὅπου ὅλοι οἱ νόμοι λειτουργοῦν γιὰ τὴν προστασία τῆς ἰδιοκτησίας τῆς ἀδικίας. Ἰδιοκτησία παντοῦ καὶ στὰ προϊόντα τὰ παραγόμενα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, καὶ στὰ φυσικὰ προϊόντα «ἰδιοκτησία γῆς», καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς ἀνθρώπους.

Ἡ κατάργηση τῆς πατριαρχίας

Ἡ σημερινὴ φιλολογία, ποὺ ἔχει ξεκινήσει κάποια χρόνια, γιὰ τὴν κατάργηση τῆς πατριαρχίας καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς κοινωνίας εἶναι «ἀνοησία», δὲν ἔχει κανένα οὐσιαστικὸ νόημα, ἁπλῶς προσπαθεῖ νὰ διατηρήσει τὴν ἐξουσιαστικὴ κοινωνία, τὴν κοινωνία της ταξικότητος, καὶ ἡ ἄρχουσα τάξη νὰ ἀποτελεῖται καὶ ἀπὸ ἄνδρες καὶ ἀπὸ γυναῖκες.

Ἡ κοινωνία σήμερα ἀποτελεῖται ἀπὸ «μέσα» καὶ «δομές» ἐξουσίας, ποὺ τὸ κύριο χαρακτηριστικό τους εἶναι ἡ πλουτοκρατία.

Ὅλο τὸ παραμύθι τῆς δῆθεν ἀπελευθέρωσης τῶν γυναικῶν, τῶν μαύρων, τῶν ὁμοφυλόφιλων, τῶν γύφτων, καὶ λοιπῶν μειονοτήτων γίνεται μὲ τὴν ἑξῆς σκοπιμότητα: νὰ ρίξουμε στάχτη στὰ μάτια καὶ νὰ μὴ βλέπουμε τὸ κυρίαρχο πρόβλημα, δηλαδὴ τὸ πρόβλημα τῆς ἐξουσίας καὶ μάλιστα τῆς ἐξουσίας τοῦ χρήματος.

Οἱ κάθε εἴδους καταπιεσμένοι τσιμπᾶνε στὸ τυράκι τῆς ἐξουσίας «ἐναντίον τῆς x-αρχίας», δέχονται τὰ ψίχουλα ἐξουσίας ποὺ τοὺς τάζει τὸ σύστημα, καὶ γίνονται ἔτσι ἐργαλεῖο ἀναπαραγωγῆς της.

Διεθνιστὲς καὶ παγκοσμιοποιητές

Καὶ οἱ διεθνιστὲς καὶ οἱ παγκοσμιοποιητὲς εἶχαν μία ἀρνητικὴ στάση ἀπέναντι στὰ κλασσικὰ ἑλληνικὰ κείμενα.

Ἡ ἑρμηνεία αὐτοῦ τοῦ φαινομένου δὲν εἶναι πολὺ δύσκολη ἂν σκεφτοῦμε μόνο τὴν δημοκρατικὴ αἴσθηση ἰσότητας τὴν ὁποία ἀποπνέουν αὐτά τα κείμενα.

Καὶ οἱ διεθνιστὲς καὶ οἱ παγκοσμιοποιητὲς θέλουν μία κοινωνία ὑπηκόων καὶ ὄχι μία κοινωνία πολιτῶν.

Παρελθόν, παρόν, μέλλον

Ἀπὸ τὸ παρελθόν μας, δὲν θὰ πρέπει νὰ κουβαλᾶμε:
Ἐνοχές, ἀπωθημένα, ἀπορρίψεις, ἀδικίες,

Γιὰ τὸ μέλλον μας, δὲν θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε:
Φοβίες, προσδοκίες, ἐλπίδες,

Γιὰ τὸ παρὸν θὰ πρέπει νὰ ἀποβάλουμε κάθε ἔννοια:
καθήκοντος, ὑποταγῆς, σεβασμοῦ, ὑποχρέωσης,

Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς «μέτρησης»

Χωρίς «Μετρήσεις», ἡ Τεχνολογία εἶναι ἀνύπαρκτη,
ἡ Ἐπιστήμη ταυτίζεται μὲ τὴν ἰδεολογία
καὶ τὸ ἐμπόριο γίνεται ληστεία.

Τὰ προϊόντα τοῦ «Πολιτισμοῦ»

Οἱ 10 ἄχρηστες, βλαβερὲς καὶ ἐπικίνδυνες κατηγορίες προϊόντων, ποὺ χαρακτηρίζουν καὶ καθορίζουν τὴν κοινωνία μας σήμερα, καὶ πού καλύπτουν τὸ 90% τῆς «Παραγωγῆς».
Αὐτὰ ἀποτελοῦν «προϋποθέσεις» καὶ «ἀποτελέσματα» τῆς ταξικῆς δομῆς τῆς κοινωνίας μας.

1. Προϊόντα πορνείας καὶ πορνογραφίας, μὲ ὅλες τους τὶς προεκτάσεις, ἐγκληματικότητα, ναρκωτικά, σωματεμπορία, κ.λπ.
2. Ἐξαρτησιογόνα: ναρκωτικά, ἀλκοόλ, καφές, ζάχαρη, ἀναψυκτικά, κλπ.
3. Τὰ «ἰδιωτικῆς» χρήσης μέσα μεταφορᾶς: αὐτοκίνητα, δίκυκλα, σκάφη, ἀεροπλάνα κ.λπ.
4. Οἱ ἄσκοπες καὶ ἀτέρμονες μεταφορές-μετακινήσεις, τὰ ταξίδια τῶν ἀνθρώπων.
5. Ἡ ἄσκοπη συντήρηση ζώων.
6. Ἡ μετατροπὴ τοῦ νομίσματος σὲ χρῆμα.
7. Οἱ παντὸς εἴδους Ἐξοπλισμοὶ γιὰ τὴ κοινωνικὴ καταστολή.
8. «Παραπαιδεία» καὶ γενικῶς ὅλο τὸ ἐμπόριο τῆς Γνώσης.
9. Ἡ Μόδα καὶ ἡ ὑπερκατανάλωση.
10. Τὰ Μεταφυσικά: προβλέψεις, στοιχήματα, λαχεῖα, ἀστρολογίες, μαγεῖες καὶ ὅλα τὰ παρόμοια «παράλογα».

«Ὑπακοή» καὶ «Δικαιοσύνη»

Οἱ δύο βασικοὶ ἄξονες στὰ παραμύθια τῆς ἐξουσίας:

1. Νά υπακούς στὶς ἐντολὲς τῶν ἀνωτέρων σου, γιὰ νὰ μὴ σὲ ἐξαιρέσει ὁ ἄϊ-Βασίλης.

2. Καὶ τὸ δεύτερο ἴσως τὸ πιὸ βασικὸ ἡ διαστροφικὴ ἀντίληψη περὶ δικαιοσύνης, τὴν ὁποία προωθεῖ τὸ σύστημα ἐξουσίας καὶ ταξικῆς δομῆς, ὅτι οἱ ἀνισότητες δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν καὶ δὲν τὶς συζητοῦμε ἢ τὶς ἀμφισβητοῦμε, ἀλλά το «δίκαιο σύστημα» μᾶς ἀνταμείβει ὅλους δίκαια, ὁ ἄϊ-Βασίλης δίνει δῶρο καὶ στοὺς πλούσιους καὶ στοὺς φτωχούς !!!!

Όχλος καὶ ἀπομόνωση

Στὸν ὄχλο καὶ τὴν ἀπομόνωση βγάζει ὁ καθένας τον πραγματικὸ του ἑαυτό!

Ὑγιεινή διατροφή

Ἡ πιὸ ἀνθυγιεινὴ συνήθειας διατροφῆς εἶναι νὰ τρῶς κάθε μέρα φαγητὰ ποὺ ἔχουν μαγειρέψει ἄλλοι γιὰ σένα
Σωστὴ διατροφὴ εἶναι ἡ «πειραματικὴ» διατροφή, (ἔλεγχος: πόνου, ὕπνου, διάθεσης, βάρους, κ. λπ.)
Τρῶτε ὅσο καὶ ὅτι θέλετε ἀρκεῖ νὰ διατηρεῖτε «βάρος» καὶ «μέση» σταθερά. (ἡ ρύθμιση γίνεται μέσῳ γυμναστικῆς)
Τρέφεσαι ὑγιεινά, ὅταν κάθε μέρα, μεταφέρεις ἀπὸ τὴν «ἀγορά», μὲ τὰ χέρια μία τσάντα τρόφιμα χωρὶς νὰ χρειάζεσαι αὐτοκίνητο, μία «τσάντα» κάθε μέρα, μὲ τὰ πόδια, μὲ τὰ ἀπαραίτητα φρέσκα τῆς ἡμέρας

Πλοῦτος

Δὲν ὑπάρχει «πλοῦτος» αὐτὸς καθ' αὐτός, εἶναι ἡ συνάρτηση τῆς «παραγωγῆς-διάθεσης», τοῦ παραγόμενου κοινωνικοῦ προϊόντος, ἡ ὁποία δημιουργεῖ τὸ φαινόμενο «πλοῦτος-φτώχεια».

Πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη

Τὰ τρία ταῦτα ἰδεολογήματα ποὺ πᾶνε πίσω στὸ «μεσαίωνα» τὸ ἄτομο.

Ὁ «Πυθαγόρας» χθὲς καὶ σήμερα

Πυθαγόρας: «Τὰ πάντα ἀριθμός».
Ψηφιακὴ ἐποχή: «Στὴν σημερινή εἰκονική-ψηφιακὴ πραγματικότητα τὰ πάντα εἶναι ἀριθμός.»

Πρωταθλητής ἢ νούμερο

Αγώνες: Νούμερο τρεξίματος καὶ νούμερο κατάταξης

Πολιτική εἶναι

«Πολιτική» εἶναι ἡ «συμμετοχὴ» τοῦ κάθε «πολίτη» στὰ τρία διαλεκτικὰ ἐρωτήματα:

τὶ θὰ παραχθεῖ;
ποῖος θὰ τὸ παράξει;
πῶς θὰ μοιραστεῖ;

Χωρὶς τὴν ἰσότιμη συμμετοχὴ ὅλων τῶν «πολιτῶν» μὲ λόγο καὶ μὲ δράση στὰ «παραπάνω», δὲν ἔχουμε «πολῖτες» καὶ «πολιτεία», ἀλλὰ ἔχουμε ἐξουσιαστικὰ αὐταρχικὰ καὶ ἄδικα καθεστῶτα διακυβέρνησης ὑπηκόων.

Σκέψη, Νόηση

Σκέψη: εἶναι ἡ πλατφόρμα λογισμικοῦ κάθε μορφῆς Ζωῆς. Ἐξ ὁρισμοῦ, κάθε ἔμβιο ὀν γιὰ νὰ κινηθεῖ στὸ ἐπίπεδο τῆς συντήρησης καὶ ἀναπαραγωγῆς χρειάζεται ἕνα λογισμικὸ ἀπαραίτητο νὰ κάνει ὅλους τοὺς ὑπολογισμοὺς ποὺ χρειάζεται. Αὐτὸ εἶναι ἡ «Σκέψη», Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς «Σκέψης» στὸ ἀτομικὸ ἢ συλλογικὸ ἐπίπεδο τὸ ἀποκαλοῦμε «Δράση».

Νόηση: εἶναι τὸ ἀνώτερο ἐπίπεδο τῆς σκέψης (τέχνη, φιλοσοφία, ἐνίοτε ἐπιστήμη), γιὰ τὴν κατανόηση τοῦ «Κόσμου», χωρὶς καμία «σκοπιμότητα» μήτε ἐπιβίωσης μήτε ἀναπαραγωγῆς, συνειδητῆς ἢ ἀσυνείδητης, ἔμμεσης ἢ ἄμεσης. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς «Νόησης» τὸ ἀποκαλοῦμε «Πράξη».

Τὰ βιώματα ἡ πίστις καὶ ἡ λογική

Τὰ βιώματα καὶ ἡ πίστις δὲν ἀφήνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ σκεφτεῖ σωστά.

Τὰ ἄλυτα προβλήματα

Στὴ γεωμετρία (ἐπιστήμη) «τρία» τὰ ἄλυτα προβλήματα. Ὁ τετραγωνισμος τοῦ κύκλου, ἡ τριχοτόμηση ὀξείας γωνίας καὶ ὁ διπλασιασμὸς τοῦ κύβου.

Στὴ κοινωνία «δύο» τὸ οἰκονομικὸ καὶ τὸ ἐρωτικό.

Στην συνείδηση «ένα» τὸ γνῶθι σαὐτόν.

Τὰ 5 εἴδη τῶν μετρήσεων καὶ ἡ Ἱστορία τῆς Στατιστικῆς

1. Μετρήσεις Φυσικῶν Μεγεθῶν. Σὲ ὁρισμένες ἐξ αὐτῶν εἴτε «τοῦ μεγέθους χρόνου» εἴτε κάποιου ἄλλου μεγέθους ποὺ ἐξελίσσεται μέσα στὸ χρόνο, ἐφαρμόζεται μοντέλλο ἐπεξεργασίας σὰν αὐτὸ τῶν στατιστικῶν ἢ τῶν βιολογικῶν μετρήσεων (Νο 4, 5)

2. Μετρήσεις ἢ προσδιορισμὸς Σταθερῶν (εἴτε φυσικῶν εἴτε μή)

3. Οἱ Μετρήσεις κβαντισμένων μεγεθῶν, δηλαδὴ μέτρηση πλήθους διακεκριμένων ὀντοτήτων (ἢ ἀλλιῶς ὁ ἀριθμὸς τῶν στοιχείων σαφῶς καθορισμένου συνόλου), στὴ φύση τῶν ὁποίων δὲν νοεῖται ἀβεβαιότητα ἢ σφάλμα, ἀποτελοῦν τὰ δεδομένα τῶν στατιστικῶν μετρήσεων.

4. Στατιστικὲς μετρήσεις ἢ μετρήσεις γιὰ κάλυψη κοινωνικῶν ἀναγκῶν ἢ περίπου τὸ αὐτό, διαχείρισης προγνωστικῶν καὶ προβλέψεων.

5. Βιολογικὲς μετρήσεις

Ὑπόμνημα γιὰ τὶς Στατιστικὲς Μετρήσεις

Μετρήσεις πληθυσμῶν γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς παραγωγῆς (καὶ τῆς ἐξουσίας). πχ τὸ ὕψος τῶν ἀτόμων γιὰ τὴν παραγωγὴ ρούχων (καὶ ἐξοπλισμοῦ). ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν κάθε ἡλικίας γιὰ τὴν παραγωγὴ σχολικῶν αἰθουσῶν (καὶ στρατώνων)

Μέση τιμή, Τυπικὴ ἀπόκλιση καὶ Κατανομή των ν (ἀριθμοῦ) μετρήσεων , εἶναι τὰ κυρίως χαρακτηριστικὰ μιᾶς στατιστικῆς διαδικασίας καὶ εἶναι αὐτὰ ποὺ βασικὰ καθορίζουν τὸ τί καὶ πὼς πρέπει νὰ παραχθεῖ κάτι σὲ μιὰ κοινωνία.

Στις στατιστικὲς διαδικασίες μετρήσεις, στὴν ἐπὶ μέρους μέτρηση (ποὺ στὴν οὐσία εἶναι καταγραφὴ) ἢ δὲν ὑπάρχει λάθος (πχ ἀριθμὸς μαθητῶν μιᾶς τάξης), ἢ δὲν νοεῖται λάθος στὴν κάθε μία μέτρηση (πχ τὸ ὕψος κάποιου πληθυσμοῦ δίνεται μὲ μετρήσεις πλήθους σὲ κάποια ὅρια).

Οἱ τρεῖς τυπικὲς ἀποκλίσεις (ὅλο, μισό, διπλάσιο) Σὲ n μετρήσεις ἡ «Τυπικὴ Ἀπόκλιση (χ1 ἢ χ2 ἢ χ0.5) μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ὡς «τυπικὸ σφάλμα» ἢ τυπικὴ ἀπόκλιση, ἀναλόγως τοῦ τί μᾶς ἐνδιαφέρει. Ἤ, κάτι ποὺ εἶναι περίπου ἰσοδύναμο, «ἡ τυπικὴ ἀπόκλιση ἀναλόγως μὲ τὸ φαινόμενο καὶ τὴν ὅλη του προσέγγιση, λαμβάνεται ἢ ἡ «τυπικὴ ἀπόκλιση μιᾶς σειρᾶς μετρήσεων» (διὰ n, τὸ ὅλο) ἢ ἡ «τυπικὴ ἀπόκλιση τῆς μιᾶς (ἑπόμενης) μέτρησης» (διὰ n-1, τὸ διπλάσιο), ἢ ἡ «τυπικὴ ἀπόκλιση τῆς μέσης τιμῆς» (μιᾶς σειρᾶς μετρήσεων) (διὰ n*(n-1), τὸ μισό)

Τὰ αἴτια καὶ οἱ συνέπειες τῆς ταξικότητας

Οἱ κοινωνικὰ θεσμοθετημένες συμμορίες εἶναι τὰ αἴτια καὶ οἱ συνέπειες τῆς ταξικότητας.

Τὰ εἴδη τῶν ἀσθενειῶν

ἡλικίας
περαστικές
ἐποχικές
γονιδιακῆς προέλευσης
ψυχικὲς καὶ διανοητικές
τρόπου ζωῆς

Τὰ δύο αἴτια τῆς Κοινωνικῆς ἐξαθλίωσης

1. Ἡ οὐσιαστικὴ κατάργηση στὴ πράξη τοῦ Πολίτου. Mὲ τὰ Κόμματα ἀφ' ἑνὸς καὶ τὴν στρατευμένη ἐκπαίδευση ἀφ' ἑτέρου.

2. Ἡ νομιμοποίηση τῆς μετατροπῆς τοῦ νομίσματος σὲ χρῆμα. Αὐτὸ ἐπετεύχθη μὲ τὴν θεσμοθέτηση τραπεζῶν καὶ χρηματιστηρίου.

Τὰ ΜΜΕ ἀπασχολοῦνται ἀποκλειστικά:

Ἐκπομπὲς διαμόρφωσης ἰδεολογίας
Διαφημίσεις
Ποδόσφαιρο
Ζώδια
Σαπουνόπερες
Τηλεπαιχνίδια
Ἐκφοβιστικὲς εἰδήσεις (κυβερνητικὴ προπαγάνδα)
Τηλεπωλήσεις
Παιγνίδια τζόγου (ΟΠΑΠ)
Μαγειρική
Χολιγουντιανὴ σαβούρα σπέρματος καὶ αἵματος
Ροζ τηλέφωνα
Τηλετσόγος (τηλεφώνησε καὶ κέρδισε)
ντοκυμαντέρ Τρόμου (ἐπιδημίες, τρῦπα ὄζοντος, aids, τρελὲς ἀγελάδες, κοτόπουλα κλπ)

Τὰ Μαθηματικὰ ποὺ λείπουν ἀπὸ τὴν ζωή μας ἢ ἄλλως οἱ μαθηματικὲς διαστροφές της καθημερινῆς τρέλλας

Ὀνομάσαμε 2ο θερμοδυναμικὸ ἀξίωμα αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ διδάσκεται πρῶτο.

Ὀνομάσαμε τὴν πρώτη μέρα τῆς ἑβδομάδος «Δευτέρα» δηλαδὴ δεύτερη.

Ἀπὸ τὸ ἀτομικὸ σπαθί

...στό πολυβόλο ὅπλο κι ἀπὸ κεῖ στὴν ἀτομικὴ βόμβα.
Τὰ στάδια τοῦ πολιτισμοῦ μας.

Ἄνδρας vs Γυναῖκα

Οἱ διαφορές Ἀνδρὸς καὶ Γυναικός.

Οἱ γυναῖκες ὡριμάζουν γρηγορότερα καὶ γερνοῦν γρηγορότερα.

Οἱ γυναῖκες πληροφοροῦνται διὰ τῆς ἀκοῆς, ἐνῶ οἱ ἄνδρες διὰ τῆς ὁράσεως.

Οἱ γυναῖκες ἐρωτεύονται γιὰ 1με 2 χρόνια, ἐνῶ οἱ ἄνδρες γιὰ 1 μὲ 2 μέρες
(καὶ οἱ δύο γιὰ τὸν ἴδιο σκόπὸ, γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς διαιώνισης τοῦ εἴδους).

Τὰ Γράμματα, οἱ Τέχνες καὶ ἡ Παιδεία

Τὰ γράμματα εἶναι ἡ πλατφόρμα τῆς σκέψης.

Τὰ ἔργα τέχνης εἶναι ἡ συμπύκνωση τῆς γνώσης καὶ ὁ μόνος τρόπος γιὰ τὴ μετάδοση τῆς γνώσης καὶ τὴν καλλιέργεια τῆς παιδείας.

Ἡ παιδεία γίνεται μόνο μὲσῳ τῆς Τέχνης.

Ἡ παιδεία σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης καλλιεργεῖ τὰ δύο αὐτὰ στοὺς ἐκπαιδευομένους της.

Οἱ τραγωδίες δὲν παίζονται ἀλλὰ διδάσκονται.

Μόνο μὲ ἔργα τέχνης γίνεται οὐσιαστικὴ παιδεία, ἄλλως παπαγαλίζουν οἱ ἄνθρωποι διάφορα «σωστὰ» κείμενα.

Ταξική κοινωνία

Ἡ «μεσαία τάξη (πλέμπα)» συντηρεῖ τὴν ταξικὴ κοινωνία μέσῳ:

Κατανάλωσης
Ἰδεολογίας
Ἀνάγκης
Μόδας
Θεσμῶν
Γλῶσσας

Ὁρισμὸς: Κυριαρχία εἶναι ἡ συνειδητὴ ἄσκηση βίας, ἀπάτης, καθυπόταξης, πρὸς ἕνα μέρος τοῦ πληθυσμοῦ, μὲ ταυτόχρονη ἀνάπτυξη τῶν μηχανισμῶν ἀναπαραγωγῆς της. Ὁ βασικὸςμηχανισμὸς ἀναπαραγωγῆς της εἶναι τὸ «Κράτος». Ἀπὸ τὸ κράτος ἔθνος στὸ κράτος πρόνοιας καὶ τέλος στὸ ἀστυνομικὸ κράτος καταστολῆς.

Ἡ δουλεία μετασχηματίστηκε σὲ «παροχὴ ὑπηρεσιῶν», μέσῳ τῆς ἐργασίας.

Ὅλες οἱ ἀνθρώπινες δραστηριότητες, τέχνη, ἐπιστήμη, τεχνολογία, παραγωγὴ, κλπ ἐνσωματώνονται καὶ μετασχηματίζονται σὲ μηχανισμοὺς ἀναπαραγωγῆς τῆς «κυριαρχίας», «ἐξουσίας» μέσῳ τοῦ «κράτους», μὲ μοναδικὴ ἐξαίρεση τὴν Φιλοσοφία.

Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὀνομάζεται «πολιτισμὸς» ἕνα κοινωνικὸ μόρφωμα στὸ ὁποῖο εἶναι ἀπαγορευμένος μὲ χίλιους τρόπους ὁ ἔρωτας.

Στὰ βάρβαρα κοινωνικὰ μορφώματα ταξικοῦ τύπου ἀπαγορεύεται νὰ ἐρωτευτεῖς τὶς παρθένες τῆς γειτονιᾶς σου, ἀλλὰ ὁ τοπικὸς ἄρχοντας τὶς «πηδάει» γιὰ πλάκα καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἀστυνομίας.

Ψυχιατρικὴ vs Ψυχανάλυσης

Οἱ «ψυχικὲς διαταραχὲς» καθὼς καὶ ὁ «τρόπος ἀντιμετώπισής των» , συνδέονται ἄμεσα μὲ τὰ κοινωνικὰ αἴτια τῆς δημιουργία καὶ τῶν δύο.

Ἢ ἄλλως:

Ἡ «ψυχικὴ νόσος» καθὼς καὶ ὁ «τρόπος ἀντιμετώπισή της» συνδέονται ἄμεσα μὲ τὰ αἴτια ποὺ τὰ δημιούργησαν.

Ἢ ἀκόμα πιὸ ἁπλά:

Ἡ «ψυχικὴ νόσος» ἔχει τὰ αἴτιά της στὴν ταξικότητα τῆς κοινωνίας.

Ὁ «τρόπος ἀντιμετώπισή της» εἶναι τέτοιος καὶ ἀνάλογος τῆς αὐταρχικότητας καὶ τῆς ταξικότητά της.

Τὰ κοινωνικὰ αἴτια τῶν ψυχικῶς νοσούντων εἶναι πάντα κοινωνικά-ἐξουσιαστικά. Αὐτὰ εἶναι: Καταπίεση, ἐξευτελισμός, φθόνος, μόχθο, πονηριά, διάκριση, ἰδιαιτερότητα, ἀπὸ καὶ πρὸς τὸν ἀνώτερο/κατώτερο τῆς ταξικῆς κοινωνίας, καὶ προκαλοῦν ψυχικὲς διαταραχὲς καὶ στατιστικὰ βέβαιο τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ψυχικῆς νόσου σὲ μέρος τοῦ πληθυσμοῦ.

Ὅλα τὰ κοινωνικὰ συστήματα, εἴτε εἶναι δημόσια εἴτε ἰδιωτικὰ εἴτε ἐκκλησιαστικὰ εἴτε τοπικῆς αὐτοδιοίκησης κλπ ἔχουν μέσα τους ἐνσωματωμένη τὴν ἀδικία τοῦ ἰσχυροῦ εἴτε ἐπιλέγοντας τὴν ψυχανάλυση εἴτε τὴν ψυχιατρικὴ εἴτε κάτι ἐνδιάμεσο εἴτε κάτι μικτὸ ὡς κυρίαρχο σύστημα ἀντιμετώπιση τῆς ψυχικῆς νόσου ποὺ αὐτὰ παράγουν.

Ἡ ψυχανάλυση στοχεύει στὴν συνειδητοποίηση τῆς ὅλης κατάστασης ἀπὸ τὸν ἀσθενῆ, ἐνῷ ἡ ψυχιατρικὴ στοχεύει στὴν μὲ κάθε κόστος κατασταλτικὴ κοινωνικὴ ἔνταξη, ἐνσωμάτωση.

Ὑγεία καὶ γυμναστική

Ἡ «καθημερινὴ γυμναστική» εἶναι πρωταρχικὴ συνθήκη γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς ὑγείας καὶ τῆς χαρᾶς ἑνὸς ἀτόμου.

Φιλοσοφία Ζωῆς, δημιουργία Θρησκείας

Νὰ μὴ παίρνεις τίποτα ἄλλο, στὴ ζωή σου, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ ποὺ σοῦ δίνουν οἱ αἰσθήσεις σου καὶ νὰ μὴν ἀφήνεις τίποτα πίσω σου ἐκτὸς ἀπὸ σκέψεις.

Καὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐφικτὰ ἂν κάποιος εὐτυχήσει νὰ δημιουργήσει τὴν δική του «ἀληθινὴ θρησκεία».

Κριτήριο ἀλήθειας αὐτῆς τῆς θρησκείας εἶναι, «τὸ πόσο ἀπουσιάζει ἡ ψυχολογικὴ τάση-ἐπιθυμία νὰ τὴν κοινοποιήσει στοὺς ἄλλους καὶ νὰ τοὺς προσηλυτίσει».

Το γλωσσικὸ ζήτημα καὶ ἡ ἀπάτη καὶ τῶν δύο πλευρῶν

Ἡ ἱστορία τῆς «ἑλληνικῆς γλώσσας» εἶναι ἀρκετὰ ἐνδιαφέρουσα, κυρίως λόγῳ τῆς ἀνωτερότητά της καὶ τῆς πολυπλοκοτητάς της, ἀλλὰ κυρίως λόγῳ τῆς μακροχρόνιας πορείας της σὲ διαφορετικὰ τεχνολογικὰ πλαίσια καὶ πολιτισμούς.

Οἱ ἰδεολογικοὶ προσδιορισμοὶ «γλωσσικῶν ἰδιωμάτων» καὶ «διαλέκτων» ὅπως μαλλιαρὴ, ἀρχαΐζουσα, καθαρεύουσα, λόγια, κοινὴ, δημοτικὴ, ποντιακὴ, κρητικὴ, ὁμηρικὴ, ἀττικὴ, κλπ ἀπὸ ἀγράμματους κυρίως χρῆστες τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, δὲν ἔχουν κανένα νόημα.

Ὁ ξένος

Γιατί ὁ ξένος σὲ μιὰ πόλη εἶναι πιὸ γοητευτικός;

Ἀριστοποίηση vs βελτιστοποίησης

Στὴν ἀριστοποίηση ἔχουμε μοναδικὸ μέλημα νὰ βροῦμε τὴν «μεσότητα τοῦ ἀγαθοῦ»,

ἐνῶ στὴ βελτιστοποίηση ἔχουμε νὰ ρυθμίσουμε καὶ ἄλλους θετικοὺς καὶ ἀρνητικούς παράγοντες.

Ἡ διαστροφή

Ὅταν οἱ ἀριθμοὶ γίνονται «ὄντα»,
τότε ἔχουμε ἐμφάνιση λογικῶς ἀντινομιῶν.

Ψυχαγωγία ἢ διασκέδαση

Ψυχαγωγία εἶναι ἐκείνη ἡ ἐκπαιδευτική-ἐρωτικὴ διαδικασία ποὺ ἔχει σκοπὸ τὴν παιδεία καὶ ἐκπαίδευση καὶ τὴν εὐχαρίστηση τῶν ἐμπλεκομένων.
Ἀπολλώνιος προοπτική.

Διασκέδαση εἶναι ἡ εἰκονικὴ ἀπελευθέρωση τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ ἀσυνείδητου μὲ σκοπὸ τὴν ψευδῆ ἀνάδειξη τοῦ αἰσθήματος τῆς ἐλευθερίας.
Διονυσιακὴ προοπτική.

«Αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων» (Ἰλιάδα Ζ208, Λ784)

Συνέχεια τοῦ «πᾶν μέτρον ἄριστον», τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὸ ἄτομο ὑποκείμενο καὶ τὴν προσπάθειά του νὰ βρεῖ τὴν «μεσότητα» ἑνὸς «ἀγαθοῦ», εἶναι τὸ «Αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων», τὸ ὁποῖο ἐπεκτείνει τὴν προσπάθεια τῆς ἐπίτευξης τῆς εὐδαιμονίας καὶ ἀναζήτησης τοῦ ἀγαθοῦ στὸ κοινωνικὸ σύνολο καὶ σὲ μιὰ εὐρύτερη καὶ καθολικὴ ὁλοκλήρωση.

Ὁ Πλάτωνας προσπαθεῖ μέσῳ τοῦ ὁρισμοῦ τῶν ἀρετῶν καὶ τοῦ προβληματισμοῦ του ἂν εἶναι οἱ ἀρετὲς εἶναι πέντε καὶ μποροῦν νὰ ὑπάρξουν καθ' ἑαυτὲς μία μία χωριστὰ, ἢ ἂν πρόκειται γιὰ ΜΙΑ μὲ πολλὲς ἐκφάνσεις (π.χ. «Δικαιοσύνη»).

Ὁ Ἀριστοτέλης ξεπερνᾶ τὴ δυσκολία τοῦ ὁρισμοῦ τῆς ἀρετῆς μὲ τὴν καταπληκτικὴ μοναδικὴ καὶ ἀριστουργηματικὴ ἔμπνευση τῆς ἔννοιας τῆς «Μεσότητος» (Ἠθικὰ Νικομάχεια).

Ἡ ἔννοια τῆς μεσότητος τοῦ Ἀριστοτέλη μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἔννοια τῆς Ἀριστοποίησης. Ἡ Μεσότης στὰ μονοδιάστατα παραδείγματα του εἶναι φανερὸ ὅτι πρόκειται γιὰ Ἀριστοποίηση καὶ ὄχι γιὰ κάποιο στεῖρο μέσον ὅρο ἢ μέση τιμή.

Ἡ ἡδονὴ (εὐδαιμονία).
Ἡ σωματική, ψυχική, διανοητική, ἐπικοινωνιακή, καὶ κοινωνικὴ (δικαιοσύνη) εἶναι ὅλες διαστάσεις τοῦ Ἀγαθοῦ (μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια του). ὁ Πλάτων μιλοῦσε γιὰ τὶς βασικὲς ἀρετὲς ἀνδρείας μεγαλοψυχία σωφροσύνη δικαιοσύνη

Ἄριστον, ἀριστεύω, αἰὲν ἀριστεύειν, ἀριστεῖα, ἄριστος.

Οἱ ἔννοιες αὐτῶν τῶν ὀνομάτων, λέξεων, ἔχουν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες παραποιηθεῖ πολὺ ἄσχημα ἀπὸ τὶς διάφορες ἐξουσίες κυριαρχίας, οἱ ὁποῖες δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τίποτα ἄλλο παρὰ μόνον γιὰ τὴν ἀναπαραγωγή τους.

Ἔτσι λοιπὸν τὸ ἄριστον καὶ τὸ ἀριστεύω καὶ ἡ ἀριστεία δυστυχῶς κατήντησε σήμερα νὰ σημαίνει πρωταθλητισμὸ, ἀνταγωνισμὸ καὶ διάκριση, δηλαδὴ τὰ τρία κακὰ τῆς μοίρας τοῦ σημερινοῦ πολιτισμοῦ, τὰ ὁποῖα φυσικὰ ὁδηγοῦν σὲ μεγαλύτερη καὶ μεγαλύτερη ταξικότητα μιᾶς κοινωνίας καὶ σὲ μεγαλύτερη καὶ μεγαλύτερη σταθεροποίηση αὐτῆς τῆς ταξικῆς καὶ ἄδικης δομῆς.

Ἐκμεταλλευόμενοι τὴν ὅποια ἱκανότητα, ἰδιαιτερότητα ἔχει κάποιος εἴτε στὴ σωματικὴ εἴτε στὴν διανοητικὴ του ὑπόσταση, τὸν βάζει νὰ πιστεύει ὅτι εἷναι καλύτερος, ἀνώτερος, καὶ ἔτσι τὸν κάνει νὰ πείθεται ὅτι αὐτὴ ἡ «κοινωνία μὲ τὶς ταξικὲς διακρίσεις» εἶναι φυσιολογικὴ καὶ δίκαιη.

Ταυτόχρονα, οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι τῆς ὁμάδας στὴν ὁποία ἀνήκει αὐτὸς, ὁ «ἱκανὸς», ἀποδέχονται καὶ αὐτοὶ μὲ τὴν σειρὰ τους, μέσῳ αὐτῆς τῆς ἀπάτης τὴν «ὅλη ἰδεολογία» τῆς ὕπαρξης τῆς ταξικότητας.

Περὶ Ψυχῆς συνέχεια... ἢ ἀλλιῶς ψυχολογία

Τὸ «στρὲς» ἢ «ἄγχος» εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ κάθε ἀνθρώπου νὰ διαχειριστεῖ τὸν θάνατον ἐν γένει, αὐτὸ τὸ δυσβάστακτο καὶ δύσκολα διαχειρίσιμο φορτίο. Οἱ δύο «ἄμυνες» ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ ψυχὴ γιὰ τὴ διαχείριση αὐτή εἶναι, πρῶτον οἱ «ἐνοχὲς ἀπὸ τὸ παρελθὸν» καὶ τὸ δεύτερο εἶναι «οἱ φοβίες γιὰ τὸ μέλλον».

Μὲ αὐτὰ τὰ δύο δεκανίκια προχωράει σήμερα ὁ ἄνθρωπος καὶ διαχειρίζεται ἀφ’ ἑνὸς τὸ «ἀδιανόητο» τοῦ θανάτου καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὸ «παράλογο τῆς ἐξουσίας».

Ψέμα ἢ ἀπάτη;

Σήμερα, ἡ ἀνθρωπότητα βρίσκεται σὲ μιὰ συγκυρία, ὁποὺ εἴτε ἀπὸ δόλο εἴτε ἀπὸ ἀπάτη, διδάσκει καὶ προσπαθεῖ νὰ διατηρήσει ἀνακρίβειες καὶ ψεύδη ἀλλων ἐποχῶν, ὅπως π.χ.

τὰ περὶ ἱστορίας ἀποκρύψεις καὶ διαστρεβλώσεις..
τὰ περὶ ἀστρολογίας καὶ λοιπῶν μαντειῶν μελλοντικὲς προβλέψεις..
τὰ περὶ θρησκείας..
τὰ ἰδεολογήματα περὶ δῆθεν «δημοκρατίας»..
καὶ τὰ λοιπὰ... παρόμοια

Χρόνος, κατανάλωση καὶ κοινωνικὴ ταξικότητα

Σε μία ταξικὴ κοινωνία, ὁ βαθμὸς τῆς ταξικότητας εἶναι ἀνάλογος τῆς συνεργασίας ἐπιστήμης καὶ τέχνης στὸ θέμα στήριξης αὐτῆς τῆς ταξικότητας, τῆς ἐξαθλίωσης καὶ τῆς ἀλλοτρίωσης τῶν ἐμπλεκομένων ἐπιστημόνων καὶ καλλιτεχνῶν.

Ὁ χρόνος εἶναι ὁ πρῶτος, ὁ ὁποῖος ὑπέστη τὴν πιὸ μεγάλη διαστρέβλωση. Χωρίστηκε καὶ ὀνομάστηκε σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα θεώρησης του.

Χρόνος, ἔτος, αἰῶνας, ἡμέρα, λεπτὸ, δευτερόλεπτο, πρωί-βράδυ, ἀπόγευμα, νύχτα, μέρα, καλὲς μέρες, κακὲς μέρες, γιορτὲς, ἀργίες, weekends (τὸ κάθε ἕνα ἀπ’ αὐτὰ παίρνει καὶ ἀριθμὸ, ταυτότητα), καὶ χιλιάδες ἄλλοι προσδιορισμοὶ κάνουν τὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου «γιαούρτι».

Με τὴν κατάτμηση καὶ τὴν ὀνοματοδοσία τῶν χρονικῶν περιόδων ἔχουμε φτιάξει τὸ πρῶτο ἐφαλτήριο γιὰ τὴν ὑπερκατανάλωση.

Σὲ μία κοινωνία ποὺ ἕνα μεγάλο ποσοστὸ εἶναι ἐπιστήμονες καὶ καλλιτέχνες, σὲ αὐτὸ τὸ ποσοστὸ τέχνη καὶ ἐπιστήμη «δουλεύει» γιὰ τὴν ἀδικία καὶ τὸν ἐξευτελισμὸ τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ τὴν ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ ἄλλους ἀνθρώπους.

Οἱ προϋποθέσεις εὐδαιμονίας σὲ μία κοινωνία εἶναι ««δικαιοσύνη» καὶ «σωστὴ παιδεία», ὅλα τὰ ἄλλα πρέπει νὰ δουλεύουν γιὰ αὐτὰ τὰ δύο.

Ὁ καταναλωτὴς, ὁ ὁποῖος ὀφείλει νὰ εἶναι ἐργάτης, δηλαδὴ δοῦλος, καταναλώνει ἀγοράζει ἐπειδὴ σήμερα εἶναι αὐτὴ ἡ μέρα καὶ ἐπειδὴ τώρα εἶναι αὐτὴ ἡ ὥρα καὶ ἐπειδὴ ἔτσι προστάζει ἡ μόδα, ἡ ὅποια μόδα. Εἶναι καὶ αὐτὴ ἐντεταγμένη μέσα στὴν κατάτμηση αὐτὴ τοῦ χρόνου, φέτος θὰ φορεθεῖ αὐτὸ, τοῦ χρόνου θὰ φορεθεῖ τὸ ἄλλο, σήμερα εἶναι τῆς μόδας αὐτὸ, σήμερα εἶναι τῆς μόδας τὸ ἄλλο, τὸ παιχνίδι τῆς μόδας συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὸ παιχνίδι τῆς κατάτμησης τῶν χρονικῶν περιόδων καὶ τῆς ὀνομασίας τους.

Ἡ σημερινὴ ἐκπαίδευση εἶναι ἐκπαίδευση ὄχι γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἤθους καὶ γνώσης, ἀλλὰ γιὰ τὴν διαμόρφωση ἑνὸς «καταναλωτικοῦ μοντέλλου» τοῦ συγκεκριμένου ἀτόμου, τοῦ ἐκπαιδευόμενου.

Τὸ σύστημα σήμερα σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης ἀγωνιᾶ καὶ προσπαθεῖ μὲ τὸν ἀνταγωνισμὸ ἀπὸ τὴ μία μεριὰ καὶ μὲ τὴν κούφια γνώση ἀπὸ τὴν ἄλλη, νὰ δώσει στὸ ἄτομο ἕνα «μοντέλλο κατανάλωσης», τὸ ὁποῖο θὰ τὸ ὑπηρετεῖ πιστὰ στὴν ὑπόλοιπη ζωή του.

Ἀπὸ τὰ κυλικεῖα τῶν νηπιαγωγείων μέχρι τὰ «καψιμὶ» τοῦ στρατοῦ μαθαίνουν στὸν καταναλωτὴ τὴν φτηνιάρικη τὴν ἀνθυγιεινὴ καὶ ταυτόχρονα τὴν ἀκριβὴ ἀντιμετώπιση τῆς πείνας. Τὸ σχέδιο τοῦ ἐγκλήματος εἶναι προμελετημένο ἡ «ἐπιστήμη τοῦ μάρκετινγκ» ποὺ στόχο της ἔχει τὴν αὔξηση τῆς κατανάλωσης φτιάχνει μία κοινωνία στὴν ὁποία ἰατρικὴ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν ὑγεία, ἀλλὰ γιὰ τὴν αὔξηση τῆς πελατείας της. Ἡ «νομικὴ ἐπιστήμη» δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ δίκαιο ἀλλὰ γιὰ τὴν αὔξηση τῆς ἀδικίας, γιατί ἔτσι αὐξάνονται τὰ κέρδη τῶν δικηγόρων. Τὸ αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ ὅλες τὶς ἄλλες δραστηριότητες τοῦ ἀνθρώπου μέσα σὲ μία ταξικὴ κοινωνία.

Πολιτισμὸς, γράμματα, τέχνες, τεχνικὲς, καὶ τεχνολογίες ὅλες ἐνδιαφέρονται γιὰ νὰ αὐξήσουν τὸ ἐμπόρευμα κάποιων παραγωγῶν καὶ ὁ χορὸς καλὰ κρατεῖ. Οἱ ἑκατομμύρια ἀνατροφοδοτήσεις ὅλων αὐτῶν τῶν συστημάτων ὁδηγοῦν σὲ ἐκρηκτικὲς καταστάσεις, πολέμους καὶ κρίσεις.

Πώς θὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτὴ τὴν ὅλη ἱστορία; ἡ ἀπάντηση εἶναι μία καὶ προφανὴς γραμμένη ἀπὸ ὅλους τοὺς φιλοσόφους ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἀπὸ τοὺς προσωκρατικοὺς, σωκρατικοὺς, πλατωνικοὺς, ἀριστοτελικοὺς, ἐπικούρειος, νιτσεϊκούς καὶ καστοριαδικούς. Δηλαδὴ ἡ μόνη ἐλπίδα γιὰ μία κοινωνία τῆς «εὐδαιμονίας» εἶναι ἡ «πραγματικὴ δικαιοσύνη» καὶ ἡ «σωστὴ παιδεία», μὲ «κοινωνικὴ ὀργάνωση» ἀντὶ γιὰ «ἐξουσία».

Χαμένοι στὴ μετάφραση

Ὅλοι εἴμαστε χαμένοι ἀπὸ τὴν μετάφραση. Εἴμαστε χαμένοι καὶ οἱ τρεῖς, καὶ ὁ συγγραφέας καὶ ὁ μεταφραστὴς καὶ ὁ ἀναγνώστης.

Τὸ πρῶτο καὶ τὸ ἁπλὸ ποὺ ὁ καθένας μπορεῖ νὰ δεῖ καὶ νὰ σκεφτεῖ μὲ τὴν πρώτη ματιὰ εἶναι ὅτι οἱ λέξεις καὶ οἱ ἔννοιες δὲν ἔχουν τὴν ἴδια ἀκριβῶς σημασία στὸ μεταφρασμένο κείμενο. Οἱ φαινομενικὰ κοινὲς ἔννοιες ἀλλάζουν νόημα καὶ στὸ χῶρο καὶ στὸ χρόνο καὶ ἱστορικὰ. Ἐπίσης καὶ ἀπὸ κοινωνία σὲ κοινωνία ἔχουν διαφορετικὴ ἔννοια οἱ λέξεις.

Σὲ ὅλα τὰ μεγάλα καὶ κλασικὰ ἔργα οἱ μεταφραστὲς «περνοῦν» στὴν μετάφραση κάτι ἀπ τὴν ἰδεολογία τους, τὴν ἄγνοιά τους καὶ τὴν ἀδυναμία τους . Ἄλλοι λίγο ἄλλοι πολύ, μερικοὶ δὲ ἐξ αὐτῶν ἔχουν σὰν μοναδικό τους σκοπὸ καὶ στόχο τὴν ἀναπαραγωγὴ καὶ ἀνάδειξη τῆς ἰδεολογίας τους.

Ἡ παραποίηση καὶ ἀλλοίωση τοῦ νοήματος εἶναι πάρα πολὺ σημαντικὸ θέμα, καὶ προκύπτει εἴτε ἀπὸ ἀδυναμία εἴτε ἀπὸ πρόθεση (ἰδεολογική) τοῦ μεταφραστῆ εἴτε ἀπὸ ἔλλειψη ἀντίστοιχου νοήματος στὴ γλῶσσα ὑποδοχῆς, ὅμως τὸ μεγάλο πρόβλημα ποὺ προκύπτει εἶναι ἡ ἐνίσχυση τοῦ κύρους τῆς ἰδεολογίας, ποὺ προσδίδεται σὲ αὐτήν, λόγῳ τῆς αὐθεντίας τοῦ συγγραφέως.

Ἡ μετάφραση τῶν ἑλληνικῶν κειμένων, ὅποιας ἐποχῆς, στὰ ἑλληνικὰ εἶναι ἡ μέγιστη ἀνοησία, ἂν δὲν ἔχει σκοπιμότητες. Εἶναι σὰν νὰ μεταφράζεις ἕνα κείμενο τοῦ Ἐλύτη σὲ μιὰ ἔκδοση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἡ ὁποία νὰ εἶναι κατανοητὴ σὲ μαθητὲς δημοτικοῦ.

Χαμένοι στὴ μετάφραση λοιπὸν καὶ οἱ συγγραφεῖς καὶ οἱ μεταφραστὲς καὶ οἱ ἀναγνῶστες.

Ὑπάρχει καὶ ἡ δυσκολία τῆς μεταφορᾶς τῶν ἐννοιῶν ἀκόμα καὶ ἂν ὁ μεταφραστὴς δὲν ἔχει καμία πρόθεση ἰδεολογικὴ. Παραδείγματος χάρη στὸν «Ζαρατούστρα» ὁ Νίτσε μᾶς μιλάει γιὰ τὸν «over man» καὶ ἡ μετάφραση τῶν περισσότερων στὶς περισσότερες γλῶσσες τοῦ κόσμου τὸ ἔχουν κάνει «σούπερμαν» = ὑπεράνθρωπος ἐνῷ στὴν πραγματικότητα εἶναι αὐτὸς ποὺ εἶναι πάνω καὶ ἔξω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.

Δὲν μιλᾶμε γιὰ τὶς μεταφράσεις σκοπιμοτήτων π.χ. «γράψας ἐν πίνακι πτυκτὸ θυμοφθόρα πολλά»

Ὅταν σὲ ἕνα κείμενο ἔχουμε ἄγνωστες λέξεις δὲν χρειαζόμαστε μετάφραση, ἁπλᾶ χρειαζόμαστε λεξικό.

Φυσικές Ἀνάγκες

Ὅταν οἱ φυσικὲς ἀνάγκες δὲν καλύπτονται ἐπέρχεται θάνατος, ὅταν ἀναβάλονται ἀσθένειες.

Φόβος καὶ φαντασία

Φόβος καὶ φαντασία εἶναι ἀδέλφια δίδυμα καὶ οἱ γονεῖς τους τὸ ἄγχος θανάτου.

Φιλοσοφίας συνέχεια

Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει φιλοσοφία ἔξω ἀπὸ τὴν ἱστορία, ὅπως ἐπίσης δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει φιλοσοφία μέσα στὴ θεολογία.

Ἡ φιλοσοφία δὲν διδάσκεται.

Ἡ φιλοσοφία δὲν εἶναι ἐπιστήμη, ἀλλὰ εἶναι ἡ κριτικὴ ὅλων τῶν ἐπιστημῶν καὶ τῶν κοινωνικῶν τους προεκτάσεων καὶ συνεπειῶν.

Ἡ φιλοσοφία δὲν εἶναι ἱστορία, οὔτε μπορεῖ νὰ διδαχθεῖ ὡς τέτοια, γιατί ἡ ἱστορία γράφεται ἀπὸ τοὺς ἐξυπηρετοῦντες ἰδεολογικὰ συμφέροντα στρατευμένους ἱστορικούς.

Ἡ φιλοσοφία δὲν εἶναι «Δίκαιον» διότι τὸ «Δίκαιον» ἱστορικά μας δείχνει πὼς προσπαθεῖ νὰ συμβιβάσει καὶ νὰ ἀποδεχτεῖ τὶς ἀδικίες!

Ἡ φιλοσοφία δὲν εἶναι τέχνη, λογοτεχνία, ποίηση, γιατί αὐτὲς συνήθως περιγράφουν καὶ φωτογραφίζουν τὴν πραγματικότητα, δὲν τὴν κριτικάρουν ἀπαραίτητα.

Ἡ φιλοσοφία δὲν εἶναι γνώση, ἀλλὰ εἶναι διαδικασία ἀνακάλυψης τῆς σημερινῆς κοινωνικῆς ἀπάτης, τῆς μοναδικῆς κάθε φοράς ἀπάτης στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, τῆς ἀπάτης ποὺ ζεῖ ὁ καθένας καὶ οἱ συνάνθρωποι του σήμερα. Αὐτὸς ποὺ θὰ δεῖ, θὰ καταγράψει καὶ θὰ ἀποκαλύψει αὐτὴ τὴν ἀπάτη, αὐτὸς μπορεῖ νὰ κάνει φιλοσοφία, μπορεῖ νὰ φιλοσοφήσει, μπορεῖ νὰ γίνει φιλόσοφος!

Ἡ φιλοσοφία δὲν εἶναι γνώση γιὰ νὰ διδαχτεῖ, δὲν εἶναι ἱστορία γιὰ νὰ γραφτεῖ.

Ἡ φιλοσοφία εἶναι ὁ τρόπος ποὺ ζεῖς στὴ σημερινὴ κοινωνικὴ συγκυρία, στὴν ὁποία γεννήθηκες μεγάλωσες καὶ πέθανες.

Σὲ αὐτή σου τὴ ζωὴ ἔχοντας γύρω σου τὸ κοινωνικὸ στάτους, τὸ συγκεκριμένο, τὸ ὁποῖο τὸ βιώνεις καὶ παίρνοντας ὅτι μπορεῖς ἀπὸ τὴν ἱστορία, τὴν ἐπιστήμη, τὴν τέχνη, ἀνακαλύπτεις τοὺς τρόπους καὶ τὶς μεθόδους μὲ τὶς ὁποῖες «ἐξαπατᾶ ὁ ἄνθρωπος τὸν ἄνθρωπο» (ἀπάτες, αὐταπάτες, ἰδεολογίες) γιὰ νὰ τὶς ἀποκαλύψεις, γιὰ νὰ τὶς καταγγείλεις μὲ τὸ λόγο σου, τὶς σκέψεις σου, τὰ ἔργα σου, ἔ! τότε κανεὶς φιλοσοφία!

Φιλοσοφίας συνέχεια... Ἀριστοτέλης τὸ θέμα της δουλείας

Εἶναι τραγικὸ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει σήμερα, (πιθανῶς νὰ συνέβαινε καὶ σὲ προηγούμενες ἐποχές), ὅπου ἐμφανίζονται διάφοροι «μελετητὲς» τοῦ Ἀριστοτέλη, οἱ ὁποῖοι δῆθεν προβληματίζονται ἐὰν ὁ Ἀριστοτέλης ἀποδεχόταν τὴν δουλεία ἡ ὄχι!

Ὅλη αὐτὴ ἡ ὑποκρισία εἶναι διάχυτη σήμερα στὰ πανεπιστήμια, στὰ ΜΜΕ, στὰ καφενεῖα, στὴν καθημερινὴ ἁπλὴ ἀνθρώπινη σκέψη!

Ἂν εἶναι λοιπὸν ποτὲ δυνατόν, αὐτὸς ὁ μέγιστος ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὁ διανοητὴς τῶν διανοητῶν ποὺ ἀγωνίστηκε σὲ ὅλη τους τὴ ζωὴ νὰ ὁρίσει τὸ ἠθικό, τὴν δικαιοσύνη καὶ τὸ πὼς οἱ ἄνθρωποι θὰ γίνονται εὐτυχισμένοι, ποὺ ἡ εὐδαιμονία τοῦ ἀνθρώπου ἦταν τὸ κύριο μέλημα του, ποὺ τοὺς τοκιστὲς καὶ τοὺς πορνοβοσκοὺς τοὺς ὑβρίζει ἀσύστολα... γι’ αὐτὸν λοιπόν τὸν ἄνθρωπος αὐτοί, τὰ πουλημένα τσιράκια τῆς ἑκάστοτε ἐξουσίας, δῆθεν προβληματίζονται ἐὰν ἦταν ὑπὲρ ἢ κατὰ τῆς δουλείας. Αὐτὴ εἶναι ἡ μέγιστη ὑποκρισία ποὺ ἔχει ὑπάρξει ποτέ.

Σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς οἱ μελετητὲς προσπαθοῦν νὰ ἀμαυρώσουν τὸ ἔργο τοῦ Ἀριστοτέλη γιατί δὲν συμφέρει τὴν ἑκάστοτε πολιτικὴ ἡγεσία, τὴν ἑκάστοτε οὐσιαστικὴ ἐξουσία, τὴν κυριαρχία.

Ὅλες οἱ ἰδεολογίες ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν ταξικότητα μιᾶς κοινωνίας δηλαδὴ τὴν ἀδικία, προσπαθοῦν νὰ ἀποδώσουν καὶ σ' αὐτὸν τὸν μεγάλο διανοητὴ καὶ φιλόσοφο ὅτι δῆθεν ἦταν ὑπὲρ τῆς δουλείας.

Ἀκόμα καὶ ἂν ὑπάρχει σὲ κάποιο κείμενο μία ἀναφορὰ ποὺ νὰ ὁδηγεῖ τὴ σκέψη μας πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση, τὸ πιὸ πιθανὸ εἶναι νὰ ὑποθέσουμε ὅτι εἶναι πειραγμένο τὸ κείμενο ἀπὸ κάποιους προγενέστερους κολοκυθοκέφαλους.

Εἶναι προφανὲς ὅτι σὲ ὅλα αὐτά τα κείμενα ὁ Ἀριστοτέλης ἀναφέρεται στὴν ὑπάρχουσα κατάσταση χωρὶς νὰ τὴν κριτικάρει ἢ νὰ παίρνει θέση.

Στὶς μεταγενέστερες τοῦ Ἀριστοτέλη ἐποχὲς, οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀδικία ποὺ συντηροῦσαν στὶς κοινωνίες τους, προσπαθοῦν νὰ βροῦν ἕνα στήριγμα στὸ μεγάλο αὐτὸ σοφό.

Δὲν πρέπει νὰ τοὺς κάνουμε τὴ χάρη νὰ τοὺς ἀφήσουμε νὰ τὸ ἐπιχειροῦν κάτι τέτοιο, αὐτὴ τὴν ἀηδία, αὐτὴν τὴν ὕβρη. Γιατί περὶ ὕβρεως προκύπτει ὅταν κάποιος ἀναρωτιέται ἐὰν ὁ Ἀριστοτέλης ἦταν ὑπὲρ ἢ κατὰ τῆς δουλείας προφανῶς αὐτὸς δὲν εἶναι φιλόσοφος δὲν ἔχει καταλάβει τὸ ρόλο τῆς φιλοσοφίας καὶ ἑπομένως ἐξυπηρετεῖ ἄλλες σκοπιμότητες.

Ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι ὑπὲρ τῆς κατάργησης τῆς δουλείας καὶ ὑπὲρ τῆς ἰσότητας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, Σὲ ὅλο του τὸ ἔργο ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἰσότητα καὶ ἡ λογικὴ ἀγωνίζονται νὰ βροῦν τὸν δρόμο γιὰ τὴν εὐδαιμονία τοῦ ἀνθρώπου.

Εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ γιατί τόσες χιλιετίες, 2,5 χιλιετίες ἡ ἀνθρωπότητα προσπαθεῖ νὰ καταστρέψει αὐτὸν τὸν φοβερὸ διανοητικὸ πολιτισμὸ, τὸ κάνει ἐπίτηδες ἡ ἐξουσία καὶ τὰ τσιράκια της εἶναι ἀλήθεια ὅτι καμία ἐξουσία δὲν θέλει τὸν ἄνθρωπο νὰ σκέπτεται ὀρθά.

Φιλοσοφίας συνέχεια

Ἡ κατανόηση τῆς Ἀριστοτελικῆς λογικῆς δὲν μπορεῖ νὰ γίνει μὲ τὴν τυπικὴ λογικὴ ἔτσι ὅπως διδάσκεται σήμερα στὰ Πανεπιστήμια.

Αὐτὸ ποὺ διδάσκεται σήμερα εἶναι μία περιορισμένη ἄσκηση στὴν Ἀριστοτέλεια θεωρία τῆς λογικῆς. Γιὰ νὰ γίνει ὁλοκληρωμένη ἡ κατανόηση τῆς Ἀριστοτελικῆς λογικῆς εἶναι ἀπαραίτητο νὰ κατανοηθοῦν πρωταρχικῶς οἱ κατηγορίες, ἡ ἀντίφαση, ἡ ἀντιστροφὴ ὑποκειμένου κατηγορουμένου, ἡ διάκριση «καθόλου - ἐν μέρει - καθ’ ἕκαστον» , τὸ βάθος καὶ τὸ πλάτος τῶν ἐννοιῶν, ὁ ὁρισμὸς τῶν ἐννοιῶν, καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ τέσσερις βασικὲς ἀρχὲς τῆς νόησης. Πολλοὶ πιστεύουν λανθασμένα, ὅτι οἱ τέσσερις αὐτὲς ἀρχὲς τῆς νόησης εἶναι ἀρχὲς μὲ τὶς ὁποῖες λειτουργοῦν οἱ νόμοι τῆς φύσεως! Αὐτὸ εἶναι μέγα λάθος.

Φιλοσοφία καὶ ἐξουσία

Ἡ Φιλοσοφία ἀναπτύχθηκε, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καὶ λόγῳ τῆς πολὺ ἔντονης «ἐξουσίας» στὶς αὐταρχικὲς κοινωνίες, ὅπου οἱ αὐθαιρεσίες τῶν «ἐξουσιαστῶν» ἀπὸ δῆθεν ἀόρατους, φανταστικοὺς, ἐπικίνδυνους καὶ ἐνίοτε πραγματικοὺς κινδύνους καὶ ἐχθροὺς ἔφτασαν σὲ ἐπίπεδα κορεσμοῦ.

Καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀρχίζει ὁ πόλεμος μεταξὺ τῶν ἰδεολογιῶν, ποὺ ἀναπτύσσουν οἱ ἐξουσίες βοηθούμενες ἀπὸ τὰ «διανοούμενα- τσιράκια» τους καὶ ἀπὸ τοὺς «ἀνθρώπους» τοὺς φύσει ἐλεύθερους, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται γιὰ νὰ ἀφαιρέσουν τὶς ἀπάτες ὅλων τῶν τύπων ἀπὸ τὰ μυαλὰ τῶν ἀνθρώπων. Αὐτοὶ εἶναι οἱ φιλόσοφοι.

Τὰ πρῶτα βήματα τῆς φιλοσοφίας ξεκίνησαν σὰν προ-φιλοσοφία, -ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ ὁ νεολογισμός, κατὰ τὸ προϊστορία-, τὴν ἐποχὴ τῶν Ἀχαιῶν, ὅπου ἡ ἐξουσία ἦταν στὰ λεγόμενα βασίλεια καὶ ἡ ἀμφισβήτηση της ἦταν ἀνύπαρκτη, μὲ τὸν Ἡσίοδο, ὁ ὁποῖος φτιάχνοντας τὴν πρώτη Θεολογία-φιλοσοφία θέλησε νὰ περιορίσει τὴν ἀπεριόριστη ἐξουσία τῶν βασιλέων καὶ τῶν περὶ αὐτῶν, πετῶντας τους τὸ πρόβλημα τῆς ὕπαρξης ἑνὸς Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θὰ τοὺς τιμωρήσει γιὰ τὰ ἀδικήματά τους.

Ὕμνος στὴν λιτότητα

Δυὸ χιτῶνες εἶν πολλοί.
ἄχρηστοι καὶ περιττοί,
φέρνουνε πολλοὺς μπελᾶδες,
ἄγχη, βάσανα, ζαλάδες.

Γιὰ νὰ χαίρεις Λευτεριά,
θὲς διάλογο, παρέα,
σκέψεις μὲ ἀνεμελιά,
ξάπλα στὴν ἀστροφεγγιά.

Σέβας, ἐνοχὲς καὶ μίση,
ὅλα πᾶνε μακριά,
ὅταν ποῦμε δυνατά,
τέρμα πιὰ τὰ περιττά.

Ὕπανδρος

Ἡ ἔκφραση «παντρεμένος ἄνδρας», εἶναι ἀντίφαση καὶ ἀνοησία λόγῳ τῆς ἐτυμολογίας τοῦ νοήματος τῆς λέξης παντρεμένος, ὕπανδρος: ὑπὸ τὸν ἄνδρα, καὶ ἀναφέρεται μόνο στὴν γυνή, «ὕπανδρος γυνή».

Ὑγεία

Τὰ τέσσερα αἴτια τῶν ἀσθενειῶν ἢ τὰ δύο ζεύγη τῶν ὑπερβολῶν

κίνηση - ἀκινησία
ἀσιτία - πολυφαγία

Τῷ Οὐρανῷ

Πίσω ἀπὸ τὸ ἀπέραντο γαλάζιο πέλαγος,
πάνω καὶ μέσα σ' αὐτὸ,
καὶ στὰ πολύχρωμα κι ἀεικίνητα σύννεφα,
τὸ φόντο στὰ καταπράσινα δάση,
μὲ φεγγάρι κι ἀστέρια τὰ βράδια στολισμένος,
μᾶς χαρίζει ἡλιοβασιλέματα ἀτελείωτα,
αὐτὸ τὸ τίποτα,
τὸ ἄγνωστο,
τὸ φῶς,
τὸ κάποτε μπλὲ καὶ κάποτε ὅλα τὰ ἄλλα χρώματα,
τὸ ὑπέροχο αἴσθημα ἐλευθερίας.

Τύχη

Τύχη εἶναι συνάρτηση τῶν ἀποφάσεων σου κατὰ τῆς ρουτίνας
Τύχη εἶναι ἡ ἐνεργοποίηση τῆς δυνατότητας γιὰ τὸ ἀναπάντεχο, τὸ μὴ ἀναμενόμενο «συμβὰν» καὶ μὲ τὶς δύο του ἐκδοχὲς, εὐοίωνο ἢ δυσοίωνο

Τύχη καὶ ἀτυχία

Τύχη καὶ ἀτυχία στὴ σύνταξη νὰ βγεῖς,
καὶ νὰ εἶσαι ἀκόμα δυνατὸς, ὡραῖος, καὶ ὑγιής,
νὰ παίρνεις τὸ μισθὸ σου καὶ νὰ ’σαι ἀραχτός,
ἀλλὰ ἔχεις γεράσει, δὲν εἶσαι ἑλκυστικός.

Τουρισμός

Γιατί ἡ ἄρχουσα τάξη προωθεῖ τὴν ἰδεολογία τοῦ τουρισμοῦ καὶ τοῦ πορνοτουρισμοῦ;

Ὁ τουρισμὸς, τὶς μικρὲς χῶρες, τὶς ὁδηγεῖ στὴν ἐξαθλίωση τῆς παραγωγῆς των, μὲ σκοπό νὰ γίνουν οἱ κάτοικοι σερβιτόροι, γκαρσόνια, τραπεζοκόμοι, μάγειρες, καὶ ἐν τέλει πόρνες.

Ὁ τουρισμὸς, ὡς γενικευμένη ἐπιλογὴ στὴ παραγωγὴ μιᾶς χώρας, ὁδηγεῖ ἀναγκαστικὰ στὸν σεξοτουρισμό.
Διότι ἔχεις ἐξαθλιωμένους ἰθαγενεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ «πλούσιους», διακοπεύοντες, «ἐρεθισμένους» τουρίστες, τὸ «μαθηματικὰ ἑπόμενο» εἶναι ἡ πορνεία.

Τουρισμὸς εἶναι ἡ αὐτὸ χρηματοδοτούμενη καὶ αὐτοαποφασιζόμενη ἐξορία, ἐνίοτε σὲ φυλακὲς ὑπερπολυτελείας.

Ὁ Τουρισμὸς εἶναι «τὸ ἀτέρμονο προϊόν».
Μεταμορφώνει τὸν ἄνθρωπο σὲ καταναλωτὴ κάθε μορφῆς κατανάλωσης, διότι τὰ προϊόντα ποὺ χρησιμοποιεῖ π.χ. ἰδιωτικῆς χρήσης αὐτοκίνητο, διόδια, βενζίνη, φθορὲς αὐτοκινήτου, ροῦχα, ἀξεσουὰρ διακοπῶν, πλοῖα, τραῖνα, αὐτοκίνητα, καφὲ, ταβέρνες, κουρεῖα, μασὰζ, τατουὰζ, κινητὰ τηλέφωνα, δωμάτια, ξενοδοχεῖα, νερό, φαγητό, ποτά, τσιγάρα, ἀτυχήματα μικρὰ μεγάλα, ἀσθένειες, ἰώσεις, λοιμώξεις, ὀργανωμένες παραλίες, φτηνιάρικα προϊόντα σὲ ὑψηλὲς τιμές, δὲν ἔχουν τέλος.
Ἐπίσης ἔχει τὴν «ἀτέρμονη» διάσταση καὶ σὲ δύο ἄλλες παραμέτρους.
α) τὴν διάσταση τοῦ ἐθισμοῦ καὶ
β) τῆς μόνιμης στέρησης.
Πράγματι κάνοντας ἕνα «τουριστικὸ ταξίδι» πάντα σοῦ φαίνεται μικρό, καὶ ζηλεύεις αὐτοὺς ποὺ κάνουν μεγαλύτερα καὶ περισσότερα ταξίδια.

Τοπικοί πόλεμοι

Τὰ κοινωνικὰ αἴτια συνήθως δὲν εἶναι μονοδιάστατα. Παραδείγματος χάριν μιὰ τοπικὴ πολεμικὴ σύρραξη, μπορεῖ νὰ ἔχει κάποια ἀπὸ τὰ παρακάτω πιθανὰ αἴτια ἢ καὶ συνδυασμὸ αὐτῶν ἢ καὶ κάποιων ἄλλων ἀγνώστων σὲ μᾶς.

τὴν διαμελίσει τῆς χώρας, τῆς μιᾶς ἢ (καὶ) τῆς ἄλλης
Τὴν ἐπιβολὴ ἴδιων πολιτικῶν στὴν περιοχή
Οἱ βιομηχανίες ὅπλων πρέπει νὰ πουλήσουν τὰ προϊόντα τους
Ἡ Ἐξαθλίωση μεγάλου ποσοστοῦ τοῦ πληθυσμοῦ ἐξυπηρετεῖ τὶς ἀνάγκες τῶν ταξικῶν κοινωνιῶν
Παντὸς εἴδους ἐκβιασμοῦ, γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς θέλησης τῶν ἰσχυρῶν δυνάμεων

Σὲ ὅλες τελικὰ τὶς περιπτώσεις, τουλάχιστον μία τῶν ἐμπλεκομένων χώρων, δὲν ἔχει «δημοκρατία»

Τοξική ἀνάπτυξη

Ἀπὸ τὴν Ἱπποκράτεια ἰατρική, τὰ ἀρχαῖα θέατρα, τοὺς κλαδούχους καὶ τὸ «νόμισμα», στὴ σημερινὴ τοξικὴ (ταξικὴ) ἀνάπτυξη - παραγωγὴ, τοῦ τουρισμοῦ, τῆς πορνείας, τοῦ παράλογου, καὶ τοῦ «χρήματος», συνεχίζεται ἡ τοξικὴ ἀνάπτυξη.

Ὡς προϊόντα τοξικῆς ἀνάπτυξης, χάριν συντομίας ἄς τὰ ὀνομάσουμε «τουρισμοῦ – πορνείας», νοοῦνται ὅλα τὰ προϊόντα, ποὺ ἔχουν τὸν χαρακτῆρα τοῦ ἀτέρμονου, δηλαδὴ τὰ προϊόντα στὰ ὁποῖα ἐμπορευματοποιῆται τὸ αὐτονόητο, τὸ φυσιολογικὸ, ἡ ἀπόκτηση τοῦ ὁποίου δὲν σὲ ἱκανοποιεῖ, ἀπεναντίας σοῦ ἀνοίγει τὴν ὄρεξη γιὰ περαιτέρω.

Τζόγος Τόκος Ἀξία

Τί εἶναι ὁ «τζόγος»;
Τζόγος σημαίνει, «ποντάρω» μία ἀξία σὲ ἕνα γεγονὸς, τὸ ὁποῖο εἶναι πιθανὸν νὰ συμβεῖ, καὶ εἶναι τὸ εὐνοϊκὸ γεγονός γιὰ μένα.

Ἡ «πιθανότητα» νὰ συμβεῖ αὐτὸ τὸ γεγονὸς καὶ νὰ κερδίσω, ὀνομάζεται καὶ «μαθηματικὴ ἐλπίδα». Γιὰ νὰ εἶναι τίμιο τὸ παιχνίδι πρέπει ἡ «ἀξία» ποὺ «ποντάρεις» νὰ ἰσοῦται μὲ τὴν «πιθανότητα» νὰ συμβεῖ τὸ εὐνοϊκὸ γεγονὸς ἐπὶ «τὸ ἀναμενόμενο κέρδος».
Aὐτὸς εἶναι ὁ νόμος τοῦ τίμιου τζόγου.

Ἄρα: «ἀξία» = «πιθανότητα» * «ἀναμενόμενο κέρδος»

παραδείγματος χάριν
«Ποντάρω» 1000 € νὰ ρίξω το ζάρι καὶ νὰ φέρω «ἑξάρα», πόσα πρέπει νὰ πάρω ἄν «φέρω» πράγματι «ἑξάρα»; Δηλαδὴ ποιὸ εἶναι τὸ «ἀναμενόμενο κέρδος»; Ἡ «πιθανότητα» εἶναι 1/6, καὶ ἡ «ἀξία» εἶναι «1000 €».

Λύνοντας τὴν ἐξίσωση: 1000 = 1/6 * «ἀναμενόμενο κέρδος», λαμβάνουμε «ἀναμενόμενο κέρδος»= 6000

Ὁ νόμος ἰσχύει γιὰ ὅλα τὰ τυχερὰ παιγνίδια.
Ὑποτίθεται ὅτι ὅλες οἱ ἑταιρεῖες στοιχημάτων ἐφαρμόζουν αὐτὸν τὸν νόμο.
Αὐτὸ ποὺ δύσκολα ὑπολογίζεται, καὶ ἐκεῖ γίνεται ἡ «ἀπάτη» (ἄν γίνεται), εἶναι ἡ «πιθανότητα».

Τόκος

Ὁ «Τόκος» καὶ ὁ «Τζόγος» εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτό.

Ὁ τόκος εἶναι τὸ ἀναμενόμενο κέρδος γιὰ τὸ ρίσκο ποὺ παίρνεις δανείζοντας.

Οἱ ἐξισώσεις εἶναι ἴδιες, ἁπλῶς ἐδῶ ἡ πιθανότητα χρεοκοπίας τοῦ δανειολήπτη εἶναι δύσκολο νὰ ὑπολογιστεῖ.
Καὶ αὐτὴ καθορίζει τὸ ὕψος τοῦ τόκου.
Ἡ τεχνικὴ τοῦ ὑπολογισμοῦ λίγο ἀλλάζει.

Στὸ δημόσιο χῶρο τὸ παιγνίδι τοῦ «Τζόγου – Τόκου» παίζεται κάποιες φορές «ἄδικα» μὲ ἀποτέλεσμα τὸν δανεισμὸ τῶν κρατῶν μὲ ὑπερτόκους καὶ τὴν δημιουργία ἀποικιῶν χρέους, καὶ ἔχουμε φαινόμενα ὅπως:

Ἡ κλοπὴ τῶν ἀπεθεματικῶν τῶν ταμείων
Ἡ κλοπὴ τῶν καταθέσεων μέσῳ τοῦ χρηματιστηρίου
Οἱ μηχανισμοὶ ὑπεραξίας, ἀποταμίευσης, τζόγου, χρηματιστηρίου, ἀποθεματικῶν, φοροαπαλαγῶν φοροδιαφυγῆς, διαπλοκῆς, καὶ λοιπὰ παρόμοια

Μπορεῖ νὰ εἶναι τὰ τυχερὰ παιχνίδια τίμια!

Τὸ φεγγάρι κάθε μέρα!

Τὸ φεγγάρι κάθε μέρα,
μιὰ μπουνιὰ πάει πιὸ πέρα,
πιὸ λεπτὸ ἢ πιὸ χοντρό,
ἐξ, ἑπτὰ τοῖς ἑκατό!

Το ψέμα

Ὅλοι ὑπηρετοῦν τὸ ψέμα,
οἱ μὲν ἀπὸ ἄγνοια,
οἱ δὲ ἀπὸ συμφέρον.
Ὑπάρχουν στὸν πλανήτη μας 3.407 θρησκεῖες οἱ 3.406 λένε ψέματα.

Τὰ Ζῶα

Ὑπάρχει τόση ἀδικία (ἐξαθλίωση ἐξευτελισμὸς) τῶν ἀνθρώπων τὰ τελευταῖα 3.5 χιλιάδες χρόνια, ποὺ ἡ ἐνασχόληση καὶ ἡ φροντίδα κατοικίδιων ζώων ἀποτελεῖ ὕβρη γιὰ τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης.

Ἀποτελεῖ ὕβρη γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἡ ἐνασχόληση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὰ κατοικίδια καὶ ἄλλους εὐτελεῖς ἔρωτες, ὅταν ὑπάρχει τέτοια ἀδικία ἐξευτελισμὸς καὶ ἐξαθλίωση στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες.

Ἀπὸ «τὸν Ἡράκλειτο μέχρι τον Νίτσε» ἡ ἀνθρωπότητα πολεμᾶ, ἀδικεῖ, καὶ δουλοποιεῖ τοὺς Ἀνθρώπους.

Στὸ κοινὸ πρόγραμμα ὅλων αὐτῶν τῶν κοινωνιῶν γιὰ τὴν ἀποβλάκωση τῆς μεσαίας τάξης ὑπάρχουν πάντα οἱ ἰδεολογίες, ποὺ παράγονται καὶ ἀνατροφοδοτοῦνται ἀπὸ τὴν ἄρχουσα ἰδεολογία, οἱ ὁποῖες καθοδηγοῦν τοὺς μικρομεσαίους ἀνθρώπους στὸ νὰ μὴ σκέπτονται καὶ νὰ πράττουν ἀνοησίες.

Το τέλος τῶν ἐπαναστάσεων

Ἡ ἐποχὲς τῶν ἐπαναστάσεων τῶν καταπιεσμένων καὶ ὑπόδουλων τελείωσαν.

Ἡ σημερινὴ ἀνάπτυξη ὅπλων, καὶ τεχνολογίας γενικῶς, αὐτὸ δὲν τὸ ἐπιτρέπει.

Οἱ ὑποτελεῖς δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα οὔτε νὰ ὀργανωθοῦν, οὔτε νὰ ἀποκτήσουν ἐφάμιλλα ὅπλα μὲ τοὺς καταπιεστὲς δυνάστες καὶ κυρίαρχους τους, ἀλλὰ οὔτε ἔχουν πλέον τὴν δυνατότητα τῆς συνειδητοποίησης τῆς ὑποτέλειας τους (πληρώνουν τὰ τέλη τους ἀδιαμαρτύρητα γιὰ νὰ τὰ παίρνουν οἱ κυρίαρχοί τους).

Ἡ εὔκολη διάχυση μαζικῆς ἰδεολογίας (τηλεόραση, ἴντερνετ) ἐκ μέρους τῶν κατακτητῶν ἰδιοκτητῶν αὐτῶν τῶν μέσων, ἀποτελεῖ τὸ κλειδὶ γιὰ τὴν ἀσφάλεια στὸ ἐπίπεδο «σκέψης», τοῦ κοινοῦ ἀνθρώπου.

Το ὕψος τῆς σημερινῆς τεχνολογίας ὅπλων καὶ ὄχι μόνο κάνει ἀπαγορευτικὴ κάθε προσπάθεια, ἀλλὰ ἴσως καὶ κάθε σκέψη.

Τὶ τὸ σχολεῖο διδάσκει

Τὸ κυρίαρχο σύστημα ἐξουσίας διαχρονικὰ καὶ παγκοσμίως ἐλέγχει πλήρως τὴν ἐκπαίδευση

Σὲ ὅλα τὰ σχολεῖα τοῦ κόσμου ὅλων τῶν βαθμίδων διδάσκονται:

ἀνταγωνισμός
ἐνοχές
ἀποδοχὴ αὐθεντιῶν
ἀποδοχὴ κατάταξης
πληροφορίες καὶ δεδομένα ἀντὶ γιὰ οὐσιαστικὴ γνώση
παραποίηση τῆς Ἱστορίας γιὰ τὴν ἀνάδειξη παγκόσμιων ἢ τοπικῶν ἰδεολογιῶν, μὲ σκοπὸ τὴν ἀναπαραγωγὴ τῆς ἐξουσίας
Τζόγο, νίκη ἢ ἧττα γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῆς θέσης του στὴ «δουλεια»

Το σύστημα

Γιὰ νὰ διατηρηθεῖ μία ἐξουσιαστικὴ κοινωνικὴ δομὴ, εἴτε πρόκειται γιὰ αὐτοκρατορία εἴτε πρόκειται γιὰ μία συμμορία πέντε ἀτόμων, βασικὴ προϋπόθεση εἶναι τὰ μέλη ὑπήκοοι νὰ μὴν ἔχουν «σκέψη», νὰ μὴν σκέπτονται, εἴτε μὲ ἀπαγόρευση ὅπως ἔκανε ὁ Ἰουστινιανός, εἴτε μὲ ἔμμεση ἀπαγόρευση ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ἐλεύθερου χρόνου, ὅπως γίνεται σήμερα.

Το μεῖγμα τῆς «ἠθικῆς», «πολιτικῆς» καὶ «παραγωγικῆς δομῆς» μιᾶς κοινωνίας εἶναι μοναδικὸ καὶ χαρακτηριστικὸ τῆς κάθε ἐποχῆς, τῆς κάθε ἱστορικῆς στιγμῆς. Αὐτὸ καθορίζει καὶ προκαθορίζει τὴν «ἐπιστήμη», τὴν «ἰδεολογία» καὶ τὴ «φιλοσοφία» τῆς κάθε ἐποχῆς.

Ἐπιστήμη

Ἡ ἐπιστήμη εἶναι τὸ κάθε τι ποὺ συσχετίζεται μὲ τὸν λόγο, τὸ κάθε τι ποὺ μπορεῖ νὰ μαθευτεῖ, νὰ διδαχτεῖ καὶ νὰ ἀποτελέσει τὴν γνώση ἢ αὐτὸ ποὺ ἡ κοινότητα ὀνομάζει γνώση. Περιλαμβάνει τὴν γνώση τοῦ φυσικοῦ κόσμου, τὴν γνώση τῆς ψυχολογίας τοῦ ἀνθρώπου, τὴν γνώση τῆς τεχνολογίας καὶ τῆς παραγωγῆς, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἐκφραστεῖ μὲ λόγο μὲ κείμενο ἢ μὲ τέχνη. Αὐτὸ διδάσκεται καὶ ἀναπαράγεται.

Ἡ Ἰδεολογία

Ἰδεολογία εἶναι τὰ ἀναπόδεικτα πιστεύω σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδο τῆς κοινωνίας, τὰ ὁποῖα ὅταν καθολικοποηθοῦν ὁδηγοῦν τὴν κοινωνία σὲ μία συγκεκριμένη ταξικὴ δομὴ, ὅπου ὑπάρχουν οἱ ἀνώτεροι, οἱ ἄρχοντες, οἱ κύριοι, ἀπὸ τὴν μιὰ πλευρὰ, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ οἱ ἐργαζόμενοι οἱ ἐργάτες, οἱ σκλάβοι, οἱ δοῦλοι. Στὴν ἰδεολογία συμπεριλαμβάνονται ὅλες οἱ αὐθαιρεσίες, τὰ δόγματα, τὰ εὔδοξα καὶ τὰ σοφίσματα τὰ ὁποῖα προέρχονται καὶ παράγονται ἀπὸ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες δραστηριότητες τῆς κοινωνικῆς δράσης.

Φιλοσοφία

Φιλοσοφία εἶναι ἡ προσπάθεια ἑνὸς μέρους τῆς ἐπιστήμης νὰ ἀποκαλύψει τὶς ἀπάτες καὶ αὐταπάτες ποὺ ἡ συγκεκριμένη κοινωνία παράγει καὶ ἀναπαράγει κυρίως μέσῳ τῆς ἰδεολογίας της. Ὅλοι οἱ φιλόσοφοι ὅλων τῶν ἐποχῶν ἔχουν δείξει στοὺς ἀνθρώπους τὶς ἀπάτες, τὶς αὐταπάτες καὶ τὰ λάθη στὴ σκέψη τους. Ἐκεῖνο ποὺ ἀπομένει νὰ γίνει σήμερα ἐκτὸς τῶν προηγούμενων εἶναι νὰ συνδυαστεῖ ἐπαρκῶς ἡ φιλοσοφία μὲ τὴν ψυχολογία γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀλλάξουν οἱ ἀπάτες ποὺ πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι, γιατί ἀπὸ τὴν ἱστορία φαίνεται ὅτι αὐτὸ δύσκολα ἀλλάζει.

Ἑνοποίηση Γνώσης (ἐπιστημῶν)

Γενικότερα γιὰ τὴν ἑνοποίηση ὅλων τῶν ἐπιστημῶν καὶ ὄχι μόνο ἀλλὰ καὶ τὴν ἑνοποίηση ὅλων τῶν μορφῶν τῆς γνώσης καὶ τῆς σκέψης εἶναι ἕνα μεγάλο κεφάλαιο, τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει κάποτε νὰ ἀνοίξει καὶ νὰ ὁλοκληρωθεῖ.

Ὀργάνωση Παραγωγῆς

Ἀπὸ τὴν «ὀργάνωση» στὴν «ἐξουσία», καὶ ἡ ἐμφάνιση τῆς Κυριαρχίας (ἡ ὁμάδα τῶν ἐκμεταλλευτῶν, σήμερα τὸ ρόλο αὐτὸ τὸν ἔχει κατὰ κύριο λόγο ἡ παγκόσμια ὑπερεθνικὴ χρηματοπιστωτικὴ Ἐλίτ), ἡ ὁποία καθορίζει κατὰ μεγάλο ποσοστὸ τὰ τρία παραπάνω συστατικὰ τῆς σκέψης τῶν Ἀνθρώπων.

Ἡ κοινωνία στηρίζεται παράγει καὶ ἀναπαράγει κάθε ἱστορικὴ στιγμὴ ἕνα ἠθικὸ πολιτικὸ καὶ παραγωγικὸ σύστημα.

Το ἠθικὸ σύστημα κάθε κοινωνίας εἶναι τὸ ὁλοκλήρωμα τοῦ συνόλου τῆς σκέψης κάθε ἑνὸς μέλους της καὶ ὡς πὼς τὶς τρεῖς διαστάσεις του τῆς ἐπιστήμης (γνώσης) , τῆς ἰδεολογίας καὶ τῆς φιλοσοφίας.

Πολιτικό σύστημα εἶναι ἕνα πλέγμα ἀπό ἐπιστήμη, πολιτικὴ ἰδεολογία καὶ φιλοσοφία σὲ τέτοιες ἀναλογίες ποιοτήτων καὶ ποσοτήτων ποὺ χαρακτηρίζουν τὴν κάθε ἱστορικὴ στιγμή, καὶ ὡς πρὸς τὴν παραγωγή της (δομὴ τῆς οἰκονομίας της), καὶ ὡς πρὸς τὴν ἠθική της (δομὴ παιδείας της).

Στον παραπάνω ὁρισμὸ ἡ ἔννοια τῆς παραγωγῆς καὶ ἡ ἔννοια τῆς ἠθικῆς νοοῦνται μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια τῶν ὅρων.

Σε ὅλες τὶς ἐποχὲς καὶ σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τοῦ πλανήτη μας, καὶ σὲ κάθε ἱστορικὴ στιγμὴ ἡ "ἐπιστήμη" ἐμφανίζεται ἀπὸ τὸ σύστημα ὡς ὁ ἄριστος γνώστης τον πραγμάτων καὶ Ἑπομένως "θὰ κάνετε αὐτὸ ποὺ σᾶς ζητᾶμε", ἐξουσία ἡγεμονία καὶ κυριαρχία ἔχει στὸ πλευρό της τὴν ἐπιστήμη ὅπως αὐτὴ τὴν ἀναπαράγει κάθε φορὰ γιὰ νὰ τὴν ἐξυπηρετήσει καλύτερα.

Ένα παράδειγμα πρόσφατο, ἀπὸ τὸ 1990 καὶ μετὰ ὅλες οἱ Ἐπιστῆμες τῆς οἰκονομίας καὶ τῆς πολιτικῆς μας ἐπιβεβαίωναν ὅτι πρέπει νὰ χρεωνόμαστε γιὰ νὰ "ἀναπτυχθοῦμε" καὶ νὰ φτιάξουμε καλύτερες κοινωνίες, νὰ γίνουμε πλουσιότεροι καὶ ἄλλες παρόμοιες ἀνοησίες.

Το τελικὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ καταντήσει ἡ Ἑλλάδα μία ἀποικία χρέους νὰ διαλυθοῦν ὅλοι οἱ κοινωνικοὶ θεσμοὶ καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι νὰ εἶναι σήμερα σὲ ἀπόγνωση ἡ ταξικότητα καὶ ἐγκληματικότητα νὰ αὐξηθοῦν στὸ ἔπακρο νὰ διαλύσουμε ὅλες οἱ δομὲς τῆς κοινωνικῆς στήριξης, καὶ νὰ φτάσουμε σὲ μία κατάσταση ποὺ ὅλοι νὰ ἀναρωτιώμαστε "ποιός φταίει γιὰ αὐτὸ τὸ χάλι". Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἡ παγκόσμια οἰκονομικὴ Ἐλὶτ τρίβει τὰ χέρια της καὶ χαμογελάει πονηρὰ κλείνοντας τὸ μάτι στοὺς συνεργάτες της (πολιτικοὺς ἐπιστήμονες καλλιτέχνες ποὺ τὴν στηρίζουν).

Ἡ Ἰδεολογία ποὺ παράγεται καὶ ἀναπαράγεται μὲ ὅλα τὰ μέσα καὶ τοὺς κοινωνικοὺς μηχανισμοὺς (παιδεία, τέχνη, ἐνημέρωση, θρησκεία, παράδοση, μόδα, ποδόσφαιρο, ἀθλητισμός, τζόγος. τόκος) τελικῶς προωθεῖ αὐτὴν τὴν κατάσταση καὶ προσπαθεῖ νὰ τὴν σταθεροποιήσει.

Σε ὅλο αὐτὸ τὸ πλαίσιο ἔρχεται ἡ φιλοσοφία καὶ προσπαθεῖ νὰ παράξει ἕνα λόγο ποὺ νὰ δίνει καθαρὴ εἰκόνα τῆς ἀπάτης, αὐταπάτης καὶ ἀδικίας ποὺ γίνεται. Νὰ δώσουμε τώρα ἕνα παράδειγμα το πῶς ἡ ἐπιστήμη διαφοροποιεῖται γιὰ νὰ προσαρμοστεῖ στὴν Πολιτικὴ κατάσταση.

Την ἐποχὴ τοῦ Μεσαίωνα στὴ Δύση οἱ ἐπιστῆμες ἦταν ἀπαγορευμένες ὅπως ἦταν ἀπαγορευμένη κάθε ἔννοια τῆς δημοκρατίας, πολῖτες δὲν ὑπῆρχαν, μόνο ὑπήκοοι καὶ σκλάβοι, ἡ πιὸ μαύρη ἐποχὴ τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητας, καὶ φυσικὰ οὔτε λέξη γιὰ φιλοσοφία (τὴν ἀντικαταστοῦσε ἐπάξια ἡ θρησκεία).

Με τὴν ἀναγέννηση καὶ τὸν διαφωτισμὸ οἱ ἐπιστῆμες ἀρχισαν νὰ ἀναθερμαίνονται τὰ μαθηματικὰ καὶ ἡ γεωμετρία εἰδικότερα ξεκίνησαν πάλι γιὰ νὰ βάλουν τοὺς ἀνθρώπινους ξανὰ νὰ σκέπτονται.

Ἡ Ἀναγέννηση καὶ ὁ Διαφωτισμὸς τοῦ Ἑλληνικοῦ Πνεύματος ἄρχισε νὰ ἀνθεῖ.

Όμως ἡ δομὴ τῶν νέων ἐθνικῶν κρατῶν ποὺ ἐμφανίστηκαν ἀπαιτοῦσαν ἄλλου τύπου μαθηματικὰ καὶ ἄλλου τύπου ἐπιστῆμες, δὲν τοὺς ἀρκοῦσε ἡ κλασσικὴ ἐπιστήμη τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ τοῦ Εὐκλείδη.

Έπρεπε νὰ ἀλλάξουν πολλὰ ἀπὸ τὰ βασικὰ ἀξιώματα καὶ θεωρήματα τῆς λογικῆς τοῦ Εὐκλείδη, τὸ πέμπτο αἴτημα ἀντιστρεφεται μὲ τὸ 28ο θεώρημα, καταργοῦνται τὰ πέρατα τῆς εὐθείας καὶ ἐμφανίζεται τὰ εὐθύγραμμα τμήματα, καταργεῖται ὁ 1 ὡς ὁ πρῶτος ἀριθμός, ὁρίζεται τὸ ἄπειρο ὡς στοιχεῖο τῆς ἐπιστήμης, ὁρίζεται τὸ μηδὲν ὡς ἀριθμός, καταργοῦνται τὰ ἀσύμμετρα μεγέθη καὶ ἀντικαθίστανται ἀπὸ τοὺς πραγματικοὺς ἀριθμούς, καταργοῦνται οἱ ἄρρητοι λόγοι π καὶ ρίζα τοῦ 2 καὶ ἀντικαθίστανται μὲ σειρές, ὁρίζονται οἱ ἀρνητικοὶ ἀριθμοί, οἱ φανταστικοὶ κλπ.

Παράλληλα γίνεται μία τεράστια προσπάθεια διάσπασης τῶν ἐπιστημῶν! Διαχωρίζεται τὸ δίκαιο ἀπὸ τὴν οἰκονομία ἡ ψυχολογία ἀπὸ τὴν κοινωνιολογία καὶ καὶ ἡ γλῶσσα ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ λοιπὰ καὶ λοιπὰ περισσότερα γι αὐτὸ τὸ θέμα ἔχω γράψει ἐδῶ.

Ἡ ἐπιστήμη ξεφεύγει καὶ διαχωρίζεται ἀπὸ τὴν φιλοσοφία καὶ ἔτσι λοιπὸν ἐμφανίζεται τὸ σύστημα ποὺ ὀνομάζεται δημοκρατία ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἡ κυριαρχία τῶν ὀλίγων, οἱ ὁποῖοι μέσα ἀπὸ τὰ κόμματα ἐξαπατοῦν τοὺς πολῖτες καὶ ἀπὸ πολῖτες τοὺς συνανθρώπους ἱππικὸ ἀποδέχονται τὸν ποπὸ τοῦ τζόγου καὶ τοὺς δούλους οἱ τουρίστες Ὑπουργὸ μουσικὴ καὶ τὴ μύτη ἀπὸ παράνομες δραστηριότητες τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀριστοτέλη μετατρέπονται σὲ δομικὰ στοιχεῖα τῆς σημερινῆς κοινωνίας

Τὸ κοινωνικὸ «Σύστημα»

Γιὰ νὰ διατηρηθεῖ μία ἐξουσιαστικὴ κοινωνικὴ δομὴ, εἴτε πρόκειται γιὰ αὐτοκρατορία εἴτε πρόκειται γιὰ μία συμμορία πέντε ἀτόμων, βασικὴ προϋπόθεση εἶναι τὰ μέλη ὑπήκοοι νὰ μὴν ἔχουν «σκέψη», νὰ μὴν σκέπτονται, εἴτε μὲ ἀπαγόρευση ὅπως ἔκανε ὁ Ἰουστινιανός, εἴτε μὲ ἔμμεση ἀπαγόρευση ἀπὸ τὴν «ἔλλειψη ἐλεύθερου χρόνου», ὅπως γίνεται σήμερα.

Ἡ Ἐπιστήμη

Ἡ ἐπιστήμη εἶναι τὸ κάθε τι, ποὺ συσχετίζεται μὲ τὸν λόγο, τὸ κάθε τι ποὺ μπορεῖ νὰ μαθευτεῖ, νὰ διδαχτεῖ, καὶ νὰ ἀποτελέσει τὴν γνώση, ἢ αὐτὸ ποὺ ἡ κοινότητα ὀνομάζει γνώση. Περιλαμβάνει τὴν γνώση τοῦ φυσικοῦ κόσμου, τὴν γνώση τῆς ψυχολογίας τοῦ ἀνθρώπου, τὴν γνώση τῆς τεχνολογίας καὶ τῆς παραγωγῆς, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἐκφραστεῖ μὲ λόγο μὲ κείμενο ἢ μὲ τέχνη. Αὐτὸ διδάσκεται καὶ ἀναπαράγεται.

Ἡ Ἰδεολογία

Ἰδεολογία εἶναι τὰ ἀναπόδεικτα «πιστεύω» σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδο τῆς κοινωνίας, τὰ ὁποῖα ὅταν καθολικοποηθοῦν ὁδηγοῦν τὴν κοινωνία σὲ μία συγκεκριμένη ταξικὴ δομὴ, ὅπου ὑπάρχουν οἱ ἀνώτεροι, οἱ ἄρχοντες, οἱ κύριοι, ἀπὸ τὴν μιὰ πλευρὰ, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ οἱ ἐργαζόμενοι, οἱ ἐργάτες, οἱ σκλάβοι, οἱ δοῦλοι. Στὴν ἰδεολογία συμπεριλαμβάνονται ὅλες οἱ αὐθαιρεσίες, τὰ δόγματα, τὰ παράδοξα, τὰ εὔδοξα, καὶ τὰ σοφίσματα, τὰ ὁποῖα προέρχονται καὶ παράγονται ἀπὸ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες δραστηριότητες τῆς κοινωνικῆς δράσης.

Ἡ Φιλοσοφία

Φιλοσοφία εἶναι ἡ προσπάθεια ἑνὸς μέρους τῆς ἐπιστήμης νὰ ἀποκαλύψει τὶς ἀπάτες καὶ αὐταπάτες, ποὺ ἡ συγκεκριμένη κοινωνία παράγει καὶ ἀναπαράγει, κυρίως μέσῳ τῆς ἰδεολογίας της. Ὅλοι οἱ φιλόσοφοι ὅλων τῶν ἐποχῶν ἔχουν δείξει στοὺς ἀνθρώπους τὶς ἀπάτες, τὶς αὐταπάτες καὶ τὰ λάθη στὴ σκέψη τους. Ἐκεῖνο ποὺ ἀπομένει νὰ γίνει σήμερα, εἶναι νὰ συνδυαστεῖ ἐπαρκῶς ἡ φιλοσοφία μὲ τὴν ψυχολογία καὶ τὴν παραγωγὴ, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἔχουμε μιὰ κοινωνία δικαιοσύνης καὶ εὐδαιμονίας, ἀπηλλαγμένη ἀπὸ τὶς ἀπάτες τῆς ἰδεολογίας.

Ἡ Ἑνοποίηση Γνώσης (ἐπιστημῶν)

Ἡ Ὀργάνωση Παραγωγῆς

Ἀπὸ τὴν ἀνάγκη τῆς κοινωνικῆς «ὀργάνωσης», ὁδηγηθήκαμε στὴν «ἐξουσία», καὶ στὴν ἐμφάνιση τῆς Κυριαρχίας (Κυριαρχία: ὁμάδα ἐκμεταλλευτῶν, σήμερα τὸ ρόλο αὐτὸ τὸν ἔχει κατὰ κύριο λόγο ἡ παγκόσμια ὑπερεθνικὴ χρηματοπιστωτικὴ Ἐλίτ), ἡ ὁποία καθορίζει κατὰ μεγάλο ποσοστὸ τὰ παραπάνω συστατικὰ τῆς σκέψης τῶν Ἀνθρώπων.

Τὸ ἠθικὸ «σύστημα» κάθε κοινωνίας εἶναι τὸ ὁλοκλήρωμα τοῦ συνόλου τῆς «σκέψης» τῶν μελῶν της καὶ ὡς πὼς τὶς τρεῖς διαστάσεις της, τῆς ἐπιστήμης (γνώσης) , τῆς ἰδεολογίας καὶ τῆς φιλοσοφίας.

Στὸν παραπάνω ὁρισμὸ ἡ ἔννοια τῆς παραγωγῆς καὶ ἡ ἔννοια τῆς ἠθικῆς νοοῦνται μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια τῶν ὅρων.

Σε ὅλες τὶς ἐποχὲς καὶ σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τοῦ πλανήτη μας, καὶ σὲ κάθε ἱστορικὴ στιγμὴ ἡ «ἐπιστήμη» ἐμφανίζεται ἀπὸ τὸ σύστημα ὡς ὁ ἄριστος γνώστης τον πραγμάτων καὶ ἑπομένως «θὰ κάνετε αὐτὸ ποὺ σᾶς ζητᾶμε». Ἡ Ἐξουσία (ἡγεμονία, κυριαρχία) ἔχει στὸ πλευρό της τὴν «ἐπιστήμη», ὅπως αὐτὴ τὴν ἀναπαράγει κάθε φορὰ γιὰ νὰ τὴν ἐξυπηρετήσει καλύτερα.

Ἕνα παράδειγμα πρόσφατο, ἀπὸ τὸ 1990 καὶ μετὰ ὅλες οἱ «ἐπιστῆμες» τῆς οἰκονομίας καὶ τῆς πολιτικῆς μας ἐπιβεβαίωναν ὅτι πρέπει νὰ χρεωνόμαστε γιὰ νὰ «ἀναπτυχθοῦμε» καὶ νὰ φτιάξουμε καλύτερες κοινωνίες, νὰ γίνουμε πλουσιότεροι καὶ ἄλλες παρόμοιες ἀνοησίες.

Το τελικὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ καταντήσει ἡ Ἑλλάδα μία ἀποικία χρέους, νὰ διαλυθοῦν ὅλοι οἱ κοινωνικοὶ θεσμοὶ, καὶ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι νὰ εἶναι σήμερα σὲ ἀπόγνωση, ἡ ταξικότητα καὶ ἐγκληματικότητα νὰ αὐξηθοῦν στὸ ἔπακρο, νὰ διαλύσουμε ὅλες οἱ δομὲς τῆς κοινωνικῆς στήριξης, καὶ νὰ φτάσουμε σὲ μία κατάσταση ποὺ ὅλοι νὰ ἀναρωτιόμαστε «ποιός φταίει γιὰ αὐτὸ τὸ χάλι;». Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἡ παγκόσμια οἰκονομικὴ Ἐλὶτ τρίβει τὰ χέρια της καὶ χαμογελάει πονηρὰ κλείνοντας τὸ μάτι στοὺς συνεργάτες της (πολιτικοὺς, ἐπιστήμονες, καλλιτέχνες, ποὺ τὴν στηρίζουν).

Ἡ Ἰδεολογία ποὺ παράγεται καὶ ἀναπαράγεται μὲ ὅλα τὰ μέσα καὶ τοὺς κοινωνικοὺς μηχανισμοὺς (παιδεία, τέχνη, ἐνημέρωση, θρησκεία, παράδοση, μόδα, ποδόσφαιρο, ἀθλητισμός, τζόγος. Τόκος), τελικῶς προωθεῖ αὐτὴν τὴν κατάσταση καὶ προσπαθεῖ νὰ τὴν σταθεροποιήσει.

Σε ὅλο αὐτὸ τὸ πλαίσιο, ἔρχεται ἡ φιλοσοφία καὶ προσπαθεῖ νὰ παράξει ἕνα λόγο ποὺ νὰ δίνει καθαρὴ τὴν εἰκόνα τῆς ἀπάτης, αὐταπάτης καὶ ἀδικίας ποὺ γίνεται. Νὰ δώσουμε τώρα ἕνα παράδειγμα γιὰ τὸ πῶς ἡ ἐπιστήμη διαφοροποιεῖται γιὰ νὰ προσαρμοστεῖ στὴν Πολιτικὴ κατάσταση.

Την ἐποχὴ τοῦ Μεσαίωνα στὴ Δύση οἱ ἐπιστῆμες ἦταν ἀπαγορευμένες ὅπως ἦταν ἀπαγορευμένη κάθε ἔννοια τῆς δημοκρατίας, πολῖτες δὲν ὑπῆρχαν, μόνο ὑπήκοοι καὶ σκλάβοι, ἡ πιὸ μαύρη ἐποχὴ τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητας, καὶ φυσικὰ οὔτε λέξη γιὰ φιλοσοφία (τὴν ἀντικαθιστοῦσε ἐπάξια ἡ θρησκεία).

Με τὴν ἀναγέννηση καὶ τὸν διαφωτισμὸ οἱ ἐπιστῆμες ἄρχισαν νὰ ἀναθερμαίνονται, τὰ μαθηματικὰ καὶ ἡ γεωμετρία εἰδικότερα ξεκίνησαν πάλι γιὰ νὰ βάλουν τοὺς ἀνθρώπινους ξανὰ νὰ σκέπτονται.

Μὲ τὴν Ἀναγέννηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Πνεύματος καὶ τὸν Διαφωτισμὸς του, ξεκίνησε γιὰ τήν ἀνθρωπότητα μιὰ νέα ἱστορικὴ περίοδος.

Ὅμως ἡ δομὴ τῶν νέων ἐθνικῶν κρατῶν ποὺ ἐμφανίστηκαν ἀπαιτοῦσαν ἄλλου τύπου μαθηματικὰ καὶ ἄλλου τύπου ἐπιστῆμες, δὲν τοὺς ἀρκοῦσε ἡ κλασσικὴ ἐπιστήμη τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ τοῦ Εὐκλείδη.

Ἔπρεπε νὰ ἀλλάξουν πολλὰ ἀπὸ τὰ βασικὰ ἀξιώματα καὶ θεωρήματα τῆς λογικῆς τοῦ Εὐκλείδη, τὸ πέμπτο αἴτημα ἀντιστρέφεται μὲ τὸ 28ο θεώρημα, καταργοῦνται τὰ πέρατα τῆς εὐθείας καὶ ἐμφανίζεται τὰ εὐθύγραμμα τμήματα, καταργεῖται ὁ «1» ὡς ὁ πρῶτος ἀριθμός, ὁρίζεται τὸ ἄπειρο ὡς στοιχεῖο τῆς ἐπιστήμης, ὁρίζεται τὸ μηδὲν ὡς ἀριθμός, καταργοῦνται τὰ ἀσύμμετρα μεγέθη καὶ ἀντικαθίστανται ἀπὸ τοὺς πραγματικοὺς ἀριθμούς, καταργοῦνται οἱ ἄρρητοι λόγοι «π» καὶ ρίζα τοῦ 2 καὶ ἀντικαθίστανται μὲ σειρές, ὁρίζονται οἱ ἀρνητικοὶ ἀριθμοί, οἱ φανταστικοὶ κλπ.

Παράλληλα γίνεται μία τεράστια προσπάθεια διάσπασης τῶν ἐπιστημῶν! Διαχωρίζεται τὸ δίκαιο ἀπὸ τὴν οἰκονομία, ἡ ψυχολογία ἀπὸ τὴν κοινωνιολογία, καὶ καὶ ἡ γλῶσσα ἀπὸ τὴν ἱστορία, καὶ λοιπὰ παρόμοια.

Ἡ ἐπιστήμη ξεφεύγει καὶ διαχωρίζεται ἀπὸ τὴν φιλοσοφία καὶ ἔτσι λοιπὸν ἐμφανίζεται τὸ σύστημα ποὺ ὀνομάζεται «δημοκρατία», ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἡ κυριαρχία τῶν ὀλίγων, οἱ ὁποῖοι μέσα ἀπὸ τὰ κόμματα ἐξαπατοῦν τοὺς πολῖτες. Καὶ ἀπὸ πολῖτες γίνονται ὑπήκοοι καὶ ἀποδέχονται τὸν «τόκο», τὴν «πορνεία-σωματεμπορία» καὶ τὰ λοιπὰ παρόμοια, καὶ ἀπὸ παράνομες δραστηριότητες τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀριστοτέλη μετατρέπονται σὲ δομικὰ στοιχεῖα τῆς σημερινῆς κοινωνίας.

Τὸ βασικὸ κοινωνικὸ ἀξίωμα

«Ὅλα τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων, καὶ τῆς ἀνθρωπότητας ἐν γένει, ξεκινοῦν ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μερικοὶ ἄνθρωποι θέλουν νὰ ἔχουν κάποιους ἄλλους δούλους.»

Ἡ ἀρχέγονη δικαιολογία τοῦ παρόντος θεωρήματος ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἐπιβιώσει ὡς ζῶο, ἔπρεπε νὰ ἐπικράτηση τῶν συνανθρώπων του· δηλαδὴ νὰ τοὺς μετατρέψει ἢ σὲ «δούλους» ἢ σὲ «νεκρούς».

Ἡ ἱστορικὴ δικαιολόγηση τοῦ παρόντος θεωρήματος ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ἀρχικὴ συγκρότηση τῶν κοινωνιῶν στὶς ὁποῖες οἱ πόροι δὲν ἦταν ἐπαρκεῖς. Καὶ ἑπομένως κάποιοι ἔπρεπε νὰ δουλεύουν γιὰ νὰ αὐξήσουν τοὺς πόρους καὶ κάποιοι ἔπρεπε νὰ πεθαίνουν ὅταν οἱ πόροι ἐν τέλει δὲν ἀρκοῦσαν γιὰ ὅλους, αὐτοὶ ἦταν εἶναι καὶ θὰ εἶναι οἱ «δοῦλοι».

Το πολιτικὸ σύστημα εἶναι σὲ σήψη

Ὅταν τὸ αὐτονόητο ἐντυπωσιάζει, τὸ κοινωνικὸ σύστημα βρίσκεται σὲ σήψη.

Τὸ παγκόσμιο νόμισμα καὶ ἡ τοκογλυφία εἶναι ἔννοιες ἀσύμμετρες.

Δυστυχῶς σήμερα ὁλόκληρη ἡ παγκόσμια κοινότητα (κράτη καὶ πολῖτες), βρίσκονται δέσμιοι καὶ ἐμποτισμένοι μὲ τὴν ἀπαράδεκτη ἰδεολογία τῆς τοκογλυφίας καὶ τοῦ τόκου γενικότερα καὶ ἀποδέχονται τὴν μετατροπὴ τοῦ νομίσματος σὲ χρῆμα (κάτι ἀδύνατο στὸ παγκόσμιο νόμισμα), καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ ἐντυπωσιάζει ὅταν κάποιος λέει τὰ αὐτονόητα.

Ἡ μεγιστοποίηση τοῦ κέρδους

Ἡ στατιστικὴ καὶ οἱ πιθανότητες εἶναι ἕνα πολὺ ἰσχυρὸ ἐργαλεῖο, τὸ ὁποῖο ἀναπτύσσουν οἱ ἑταιρεῖες γιὰ νὰ μποροῦν νὰ καθορίζουν τὶς πολιτικὲς μάρκετινγκ. Πλέον οἱ τιμὲς καθορίζονται μόνο ἀπὸ τὴν στατιστικὴ, τὶς πιθανότητες καὶ τὸν ἀνταγωνισμὸ γιὰ τὴ μεγιστοποίηση τοῦ κέρδους, καὶ ἀπὸ κανέναν ἄλλο παράγοντα. Ἡ ἔννοια κόστους στὴν σημερινὴ ἐποχὴ εἶναι ἀνύπαρκτος γιὰ τὶς ἑταιρεῖες.

Το πεπερασμένο καὶ τὸ ἄπειρον

Κάθε σκέψη καὶ ἰδέα δύναται νὰ ἀναπτυχθεῖ περαιτέρω.

Ἡ ὕλη καὶ ἡ ἐνέργεια τοῦ σύμπαντος εἶναι μᾶλλον «πεπερασμένα».

Ἡ ἀνάπτυξη τῆς σκέψης (τὸ software) δηλαδὴ ἡ κάθε διανοητικὴ κατασκευὴ (πχ ἀριθμοί, πράξεις, ἀλγόριθμοι, κώδικες, κλπ), δὲν μπορεῖ νὰ σταματήσει πουθενά!!!

Ὁ σχηματισμός, ἡ μορφή, ἡ ποίηση (Τέχνη) ὑπόκεινται καὶ αὐτὰ στὸ νόμο τοῦ ἀπείρου.

Γενικῶς οἱ δυνατότητες τῆς διανοητικῆς ἀνάπτυξης τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἄπειρες, καὶ μὲ τὴν θετικὴ ἔννοια καὶ μὲ τὴν ἀρνητική.
Θετική, δηλαδὴ καὶ μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῆς δημιουργικότητας, τῆς ὀργάνωσης, τῆς ἐπιστήμης, τῆς τέχνης, τῆς τεχνολογίας, τῆς γλώσσας, τῆς ἐπικοινωνίας.
καὶ ἀρνητική, μὲ τήν ἀνάπτυξη τῆς ἀπάτης, τοῦ παραλογισμοῦ, τῆς ἐγκληματικότητας, τῆς βίας, τῆς ἐξαθλίωσης, τῆς ἀδικίας.

Το παρελθόν

Μὴ σκέπτεσαι τὸ παρελθόν, θὰ χάσεις καὶ τὸ μέλλον.
Νὰ σκέπτεσαι «μὲ παρελθὸν», γιὰ νὰ χαρεῖς τὸ μέλλον.

Τὸ πανεπιστήμιο σήμερα

Τὸ πανεπιστήμιο (σχολεῖο) σήμερα εἶναι ἕνα «μαγαζί», ἐντεταγμένο πλήρως στὸ ἐξουσιαστικὸ σύστημα τῆς «ἀγοράς», ὅπως ἀκριβῶς ἦταν στὸ μεσαίωνα ἐντεταγμένο πλήρως στὶς ἀνάγκες τῆς θρησκείας (μοναστήρι).

Μόνο στὴν κλασσικὴ Ἑλλάδα εἴχαμε «σχολὲς» μὲ ἐλεύθερη παραγωγὴ καὶ διακίνηση γνώσης, ὅπου καὶ παρήχθησαν τὰ ἀριστουργήματα τῆς κλασσικῆς παιδείας, τὰ μοναδικά, ἀνεπανάληπτα, ἀξεπέραστα, κλασσικά, ἀθάνατα, ἔργα, καὶ τὴν δημιουργία τοῦ πρώτου καὶ μοναδικοῦ καὶ τελευταίου πανεπιστημίου της ἱστορίας της ἀνθρωπότητας, στὴν Ἀλεξάνδρεια, τὸ ὁποῖο ἔμεινε στὴν ἱστορία (κακῶς) ὡς «βιβλιοθήκη».

Το πανεπιστήμιο τοῦ μέλλοντος, θὰ ἔχει τέτοια ὀργάνωση καὶ μορφὴ, ὥστε νὰ ἐξυπηρετοῦνται οἱ ἀνάγκες τοῦ ἑκάστοτε ἐπικρατοῦντος ἐξουσιαστικοῦ συστήματος.

Τὸ πολιτικὸ κόμμα

Τὸ «κόμμα» εἶναι ἡ ταφόπλακα τῆς Δημοκρατίας

Οἱ λοιποὶ ζουρλομανδύες τῆς κοινωνίας μας εἶναι:

ἡ κομματικοποίηση τῆς πολιτικῆς
ὁ καλπονοθευτικὸς ἐκλογικὸς νόμος τῆς ἐνισχυμένης ἀναλογικῆς
ἡ παραπληροφόρηση ἀπ΄ ὅλα τὰ μέσα μαζικῆς
Τὸ κόμμα νὰ κυβερνᾶ τὸ κράτος μὲ μὴ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν
ἡ δικτατορία τοῦ ἑνός, ἀρχηγοῦ κόμματος μονοκομματικῆς κυβέρνησης

Γιὰ αὐτὸ λέμε ὄχι στὸ ἐρώτημα ἐνισχυμένη ἢ ἁπλὴ ἀναλογική ἀλλὰ, λέμε ναὶ στὴν ἁπλὴ καὶ ἄδολη δημοκρατία!

Τὸ «κινοῦν ἀκίνητο» τοῦ Ἀριστοτέλους

Γιὰ τὸ κινοῦν ἀκίνητο τοῦ Ἀριστοτέλους ἔχουν γραφτεῖ καὶ ἔχουν ὑποστηριχθεῖ ἀπὸ πολλοὺς σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς ὅτι ὁ Ἀριστοτέλης ἐννοεῖ ἐδῶ κάτι σὰν «Θεὸ», αὐτὸ ὅμως εἶναι μία ὑπόθεση αὐθαίρετη καὶ δὲν προκύπτει πουθενὰ ἀπὸ τὸ κείμενο.

Ὁ Ἀριστοτέλης ὅπως καὶ ὅλοι οἱ φυσικοὶ φιλόσοφοι προσπαθοῦν νὰ κατανοήσουν τὸ πῶς καὶ γιατί ὑπάρχει ἡ κίνηση ἢ ἀλλιῶς ἡ γέννηση καὶ ἡ φθορὰ τῶν πραγμάτων. Ὅλο αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ ποῦμε μὲ μία λέξη «κίνηση», οἱ νεότερες θεωρίες τῆς φυσικῆς μᾶς δίνουν σὰν αἴτιο τῆς κίνησης πάντα μία δύναμη ἢ τὴν διατήρηση τῆς κινητικῆς κατάσταση τοῦ κινουμένου.

Σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς θεωρίες ὑπάρχει μία ἀντίφαση καὶ ἕνα αὐθαίρετο ξεκίνημα, θεωροῦν τὰ «πεδία» δεδομένα, καὶ δὲν προβληματίζονται γιὰ τὸ ποῦ καὶ πὼς ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἐνέργεια τοῦ πεδίου, ἡ ὁποία δίνει τὴν κίνηση στὰ διάφορα σώματα. Καὶ στὴ θεωρία τῆς σχετικότητας στὴ κλασσικὴ μηχανική, παντοῦ ἔχουμε κενά.

Ἡ ὑπόθεση τοῦ Ἀριστοτέλη γιὰ τὴν ὕπαρξη «κινοῦν ἀκίνητο», βρίσκεται σὲ πλήρη συμφωνία μὲ τὶς σημερινὲς θεωρίες πεδίου.

Τὸ θεώρημα τοῦ παπαγάλου

Τί εἶναι τὸ θεώρημα τοῦ παπαγάλου. ἢ ἀλλιῶς πιὸ εἶναι τὸ «θεώρημα τοῦ Παπαγάλου»;
Ὁ συγγραφέας Guedj, Denis τοῦ βιβλίου «τὸ θεώρημα τοῦ παπαγάλου», μας δίνει μὲ ἕναν πολὺ ὡραῖο λογοτεχνικό/καλλιτεχνικὸ τρόπο μέσα ἀπὸ ἕνα μυθιστόρημα τὸ «θεώρημα τοῦ παπαγάλου».

Ἐγὼ θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς τὸ διατυπώσω μὲ ἁπλὰ λόγια ξεκάθαρα. Ὁ συγγραφέας μέσα ἀπὸ καλλιτεχνικὴ ἔμπνευση μᾶς ἔδωσε τὴν ἰδέα σὲ αὐτὸ τὸ βιβλίο. Ἐπειδὴ τὸ θεώρημα τοῦ παπαγάλου εἶναι κάπως προσβλητικὸ γιὰ τὸ σημερινό μας πολιτισμό, ὁ καλλιτέχνης μας τὸ ἔδωσε μὲ μία συμβολικὴ διατύπωση μέσα ἀπὸ τὸ ἔργο του. Λέει Λοιπὸν τὸ θεώρημα, ἐὰν μία «φράση» πάρα πολὺ σπουδαία τὴν ἐκφέρει ἕνας σοφὸς ἄνθρωπος ὅπως ὁ Πλάτωνας, ὁ Ἀριστοτέλης ἢ ὁ Σωκράτης ἢ καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι μεγάλοι σοφοὶ τῆς Ἑλλάδας καὶ ἂν αὐτὴ τὴν ἴδια φράση τὴν ἐκφέρει ἕνας παπαγάλος, κανονικὸς παπαγάλος, ἐρωτᾶται ὁ συγγραφέας, «ποιές εἶναι οἱ νοητικὲς καταστάσεις» τῶν δύο ἐγκεφάλων; τοῦ ἐγκεφάλου τοῦ Σοφοῦ καὶ τοῦ ἐγκεφάλου τοῦ παπαγάλου; τοῦ πουλιοῦ παπαγάλου.

Μία τέτοια ἀντιστοιχία διαφορᾶς νοηματικῶν εἰκόνων ὑπάρχει μεταξὺ τῶν «Ἑλλήνων» καὶ τῶν σημερινῶν «Δυτικῶν ἰδεολόγων», ποὺ μεταφέρουν τέτοιες ἔννοιες, ὅπως ἡ «δημοκρατία», ἡ «ἰσότητα», ἡ «δικαιοσύνη», ὅπως τὶς νόησαν οἱ Ἕλληνες.

Οἱ σύγχρονοι δυτικοί, εἶναι οἱ παπαγάλοι αὐτῶν τῶν ἐννοιῶν, καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ «θεώρημα τοῦ παπαγάλου».
Ὁ σύγχρονος δυτικὸς πολιτισμὸς παπαγαλίζει τις «σοφίες» τῆς ἑλληνικῆς σκέψης!

Τὸ θεώρημα τοῦ ἐκφωνητῆ

Τὸ θεώρημα τοῦ ἐκφωνητῆ ἡ ἀλλιῶς τὸ θεώρημα τοῦ μεροληπτικοῦ λόγου. Μία πρόταση μπορεῖ νὰ συνταχθεῖ μὲ πολλοὺς τρόπους.

Ἡ Μαίρη πλένει τα πιάτα.
τα πιάτα πλένονται ἀπὸ τὴν Μαίρη

Ἡ περιγραφὴ τοῦ ἀγῶνα «ὀλυμπιακοῦ-παναθηναϊκοῦ» ἀπὸ τὸν «παναθηναϊκὸ» ἐκφωνητὴ καὶ ἀντιστρόφως.

Τὸ βιβλίο τῆς ἱστορίας τῆς τετάρτης δημοτικοῦ φέτος, γιὰ τὴ μάχη τῶν Θερμοπυλῶν γράφει ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς: «ἀπὸ αὐτὴ τὴ δύσκολη θέση, ἔβγαλε τοὺς Πέρσες ὁ Ἐφιάλτης, δείχνοντάς τους τὸ μυστικὸ μονοπάτι».

Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ὑποκειμένου γιὰ τὴ σύνταξη κάθε πρότασης εἶναι προϊὸν ἰδεολογίας καὶ ἰδεοληψίας.

Τὸ θεώρημα τῆς γλωσσολογίας

Τὸ θεώρημα τῆς γλωσσολογίας λέγει ὅτι:
Ὁποιαδήποτε πρόταση τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης (ἢ παραγώγου αὐτῆς γλώσσας, ὅπως ἡ λατινικὴ καὶ οἱ δυτικοευρωπαϊκές), ἀναλύεται σὲ «ἁπλὲς προτάσεις» τοῦ τύπου:

«Α (εἶναι/δὲν εἶναι) Β»,

μὲ ὅλους τοὺς δυνατοὺς καὶ ποσοτικοὺς προσδιορισμοὺς.
ὅπου Α, καὶ Β εἶναι οἱ δύο ἔννοιες,
οἱ ὁποῖες προσδιορίζονται:
Ποσοτικά: ὅλα, μερικὰ, κανένα,
Δυνητικά: ἐνδέχεται, δύναται, ὑπάρχει, ἀναγκαῖον ὑπάρχει.

Το θαῦμα τοῦ κλασικοῦ πολιτισμοῦ

Μὲ τὰ «Ὁμηρικὰ ἔπη» νὰ διδάσκονται σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης, ἀναπτύχθηκε καὶ δημιουργήθηκε ὁ κλασικὸς Ἑλληνικὸς πολιτισμὸς, τὸν ὁποῖον ὁ μέγας Ἀλέξανδρος καὶ ὁ Ἀριστοτέλης τὸ τελείωσαν.

Τὸ Ἔργο τέχνης εἶναι τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ διδάξει.

Παιδεία χωρὶς ἔργα τέχνης δὲν γίνεται, ἀλλὰ καὶ τὰ ἔργα τέχνης, αἰτία μόνο τῆς ὕπαρξής τους ἔχουν τὴν διδασκαλία καὶ τὴν ἐκπαίδευση.

Στὸ θαῦμα τῆς κλασσικῆς Ἑλλάδος ἔχουμε μία συνεχῆ ἀνατροφοδότηση παιδείας καὶ τέχνης, μὲ σκοπὸ τὴν δημοκρατία καὶ τὴν συνεχῆ μείωση τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας.

Το βιβλίο σήμερα

Τὸ τυπωμένο βιβλίο σήμερα στὴν πιὸ ἀθώα ἔκδοσή του ἔχει μοναδικὸ σκοπό το νὰ βγάλει λεφτά, τὸ κέρδος, λεφτὰ ὁ συγγραφέας, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐκδότης. Στὴν δὲ πιὸ ἔνοχη ἐκδοχὴ του, εἶναι ὅτι προσπαθεῖ νὰ ἀναπαράξει τὰ ἰδεολογήματα τῆς κυρίαρχης ἰδεολογίας καὶ ἀπευθύνεται σὲ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀπορρίψει ἢ καλύτερα αὐτὸ δουλεύει παράλληλα ὅπως δουλεύουν ὅλα τὰ Μέσα Μαζικῆς ἐξαθλίωσης.

Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος κινοῦνται ἐπίσης καὶ ὅλα τὰ κανάλια τῆς τηλεόρασης τοῦ ραδιοφώνου καὶ τοῦ Internet.

Τὸ ἀπόλυτο Σύστημα ἀρίθμησης

Τὸ μοναδικὸ ἀπόλυτο σύστημα ἀρίθμησης εἶναι τὸ «μοναδιαίο».
Περιέχει μόνο ἕναν ἀριθμὸ τὸν «ἕνα» καὶ τὴν «θέση» του.
Τὸ μηδὲν δὲν εἶναι ἀριθμός.
Ἡ «θέσις» τοῦ «ἑνός» μᾶς δίνει ὅλους τοὺς ἀριθμούς.
Ἀπὸ ἀριστερὰ πρὸς τὰ δεξιά.
π.χ. «1 11 1 1 1 11 1 1»

Τὸ ἄπειρον

Εἶναι ἀνοησία νὰ χαρακτηρίζουμε κάτι ὡς «ἄπειρον».
Οὔτε ὁρίζεται τὸ ἄπειρον ἀλλὰ καὶ οὔτε μετριέται.
Γιὰ τὰ εἴδη τοῦ ἄπειρου ὡς διαδικασίες καὶ ἔννοιες ὑπάρχει μιὰ ἀνάλυση πολὺ ὡραῖα στὸ ἔργο τοῦ Ἀριστοτέλη «Μετὰ Τὰ Φυσικά».

Τὸ ἄπειρο δὲν εἶναι οὔτε οὐσιαστικὸ οὔτε ἐπίθετο.
Τιμῆς ἕνεκεν μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς «ἐπιρρηματικὴ φράση».

Τὸ 5ο αἴτημα

ἐπισήμανση:
ὅλα τὰ βιβλία καὶ κείμενα παγκοσμίως ἀναφέρονται στὸ 5ο αἴτημα τοῦ Εὐκλείδη ἀλλάζοντας τὸ καὶ διαστρεβλώνοντάς το ὡς ἑξῆς:

Τὸ 5ο Αἴτημα λέει στὸ πρωτότυπο:
«Καὶ ἐὰν εἰς δύο εὐθείας εὐθεῖα ἐμπίπτουσα τὰς ἐντὸς καὶ ἐπὶ τὰ αὐτὰ μέρη γωνίας δύο ὀρθῶν ἐλάσσονας ποίῇ, ἐκβαλλομένας τὰς δύο εὐθείας ἐπ᾿ ἄπειρον συμπίπτειν, ἐφ' ἃ μέρη εἰσὶν αἱ τῶν δύο ὀρθῶν ἐλάσσονες.» (1)

«Ἐὰν μιὰ εὐθεῖα τέμνει δύο εὐθεῖες καὶ οἱ ἐντὸς καὶ ἐπὶ τὰ αὐτὰ μέρη γωνίες τους εἶναι μικρότερες τῶν 2 ὀρθῶν τότε ἐκβαλλόμενες οἱ οἱ δύο εὐθεῖες ἐπ' ἄπειρον συμπίπτουν πρὸς τὴν μεριὰ ποὺ εἶναι οἱ δύο γωνίες οἱ μικρότερες τῶν 2 ὀρθῶν»

Ἡ Διαστροφή, σὲ ὅλα τὰ σημερινὰ βιβλία:
Τὸ 5ο αἴτημα (ἀξίωμα) τοῦ Εὐκλείδη.
Ἀπὸ σημεῖο ἐκτὸς εὐθείας μία καὶ μόνη παράλληλος ἄγεται (2)

Ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτὲς οἱ δύο προτάσεις, (1) καὶ (2), εἶναι ἀπολύτως ἰσοδύναμες!!!
Καὶ τί σημαίνει αὐτό;
Ἀφοῦ εἶναι ἰσοδύναμες γιατί νὰ τὴν ἀλλάξουμε τὴν πρωταρχικὴ καὶ νὰ μὴν τὴν ἀφήσουμε ὡς ἔχει;!

Ἐδῶ πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ἡ πρόταση (2) εἶναι ἡ «πρόταση (θεώρημα)» 31 τοῦ 1ου βιβλίου τῶν Στοιχείων:

«Διὰ τοῦ δοθέντος σημείου τῇ δοθεὶσῃ εὐθεὶᾳ παράλληλον εὐθεῖαν γρὰμμὴν ἀγαγεῖν.»

Μετὰ ἀπὸ πολὺ προβληματισμὸ γῦρο ἀπὸ τὸ θέμα κατέληξα ὅτι ὁ λόγος αὐτῆς τῆς στρέβλωσης ἦταν ὁ ἑξῆς:
Οἱ μὴ εὐκλείδειες γεωμετρίες δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐμφανίζονται ὡς αὐτόνομα οἰκοδομήματα ὅπως ἐμφανίζονται τώρα.

Ἡ δὲ ἀναφορὰ στὴν «Εὐκλείδεια Γεωμετρία», εἶναι μὴ δόκιμη καθότι δὲν μπορεῖ νὰ νοεῖται ξεκομμένη ἀπὸ τὸ ὅλο περιβάλλον τῶν «Στοιχείων Εὐκλείδου».

Ἐπίσης νὰ τονίσουμε ὅτι δὲν αὐτοπροσδιορίζεται πουθενὰ μέσα στὸ κείμενο τῶν στοιχείων ὡς τέτοια καὶ οὔτε ξεχωρίζει ἡ Γεωμετρία ἀπὸ τὴν θεωρία τῶν ἀριθμῶν, ἀπὸ τὶς ἀναλογίες, ἀπὸ τὰ ἀσύμμετρα μεγέθη, καὶ ἀπὸ τὴν στερεομετρία.

Τὸ ἐρώτημα τῶν Πυθαγορείων

«πῇ παρέβην; τί δ' ἔρεξα; τί μοι δέον οὐκ ἐτελέσθη;»
ἦταν τὸ καθημερινὸ βραδυνὸ ἐρώτημα τῶν Πυθαγορείων.

δηλαδὴ
τί παρέβην, τι ἔπραξα, τί δέον καὶ δὲν ἐτελέσθη;
τὶ παραβίασα, τὶ ἔπραξα, τὶ ἔπρεπε νὰ κάνω καὶ δὲν τὸ ἔκανα;

Ὁλόκληρος ἡ παράγραφος τοῦ κειμένου ἀπὸ τὰ «Πυθαγορικὰ, Χρυσὰ ἔπη»

Μὴ δ' ὕπνον μαλακοῖσιν ἐπ' ὄμμασι προσδέξασθαι, πρὶν τῶν ἡμερινῶν ἔργων τρὶς ἕκαστον ἐπελθεῖν· «πῇ παρέβην; τί δ' ἔρεξα; τί μοι δέον οὐκ ἐτελέσθη;» ἀρξάμενος δ' ἀπὸ πρώτου ἐπέξιθι καὶ μετέπειτα δειλὰ μὲν ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ δὲ τέρπευ. ταῦτα πόνει, ταῦτ' ἐκμελέτα, τούτων χρὴ ἐρᾶν σε· ταῦτά σε τῆς θείης ἀρετῆς εἰς ἴχνια θήσει ναὶ μὰ τὸν ἁμετέραι ψυχᾶι παραδόντα τετρακτύν, παγὰν ἀενάου φύσεως.

Τὰ ὠφέλιμα καὶ τὰ βλαβερά

Ὅσα ὠφελοῦν στὴ χρήση,
αὐτὰ βλάπτουν στὴν κατάχρηση.
Ὅσα βλάπτουνε στὴ χρήση,
αὐτὰ σκοτώνουν στὴ κατάχρηση.

Ἔργο Τέχνης συνέχεια

Καλλιτέχνης εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος «τὸ Ὑπάρχον», μᾶς τὸ δίνει δωρεὰν μὲ εὔληπτο, ἁπλό, κατανοητό, σύντομο, εὐχάριστο καὶ μοναδικὸ τρόπο, στὸ ἔργο τέχνης του, ποὺ δημιούργησε γιὰ ἐκπαιδευτικοὺς σκοπούς.

Ἂν δὲν συμβαίνουν ὅλες οἱ παραπάνω προϋποθέσεις, τότε ἁπλὰ εἶναι ἔμπορος (ἐπαγγελματίας, βιοπαλαιστὴς καὶ λοιπὰ παρόμοια).

Τὰ ἔργα τέχνης, οὔτε μεταφράζονται, οὔτε ἑρμηνεύονται, οὔτε ἐξηγοῦνται, μόνο διδάσκονται.

Τὰ γένη τῆς τέχνης:
Διανοητικὴ, εἰκαστικὴ, χρηστική.
Τὰ εἴδη τῆς διανοητικῆς:
Ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο, μουσική, ...
Τῆς εἰκαστικῆς:
Ζωγραφικὴ, γλυπτική, ...
Τῆς χρηστικῆς:
Ἀρχιτεκτονική, ...

Ὅταν ἀντιγράφεις τὴν πραγματικότητα κάνεις Τέχνη! Ἀρκεῖ νὰ μὴν τὸ κάνεις μὲ σκοπιμότητες κέρδους, ἀλλὰ μὲ μόνο κίνητρο τὴν πληροφόρηση καὶ τὴν παιδεία.

Τέχνη καὶ παιδεία

Ἡ παιδεία μόνο μέσῳ ἔργων τέχνης πρέπει νὰ ἀσκεῖται νὰ διδάσκεται ἡ Ἱστορία ἡ Γλῶσσα ἡ Μουσικὴ κλπ

Μόνο ἔτσι θὰ γίνει ἀντιληπτὸ τὸ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο τῆς Παιδείας, καὶ θὰ βγοῦν ἀπὸ αὐτὴν ὅλες οἱ ἄχρηστες, περιττὲς, ἐπικίνδυνες ἰδεολογίες, προθέσεις, καὶ τεχνικὲς ἀναπαραγωγῆς τῆς ἐξουσίας. Μόνο ἔτσι θὰ πᾶμε σὲ μιὰ κοινωνία τῆς εὐδαιμονίας.

Παράδειγμα,
Τὴν ἱστορία τῆς Ἑλλάδος τῶν τελευταίων 200 ἐτῶν μόνο λίγοι Ἕλληνες τὴν γνωρίζουν καὶ ὄχι μέσῳ τῆς παιδείας ἀλλὰ μὲ προσωπικὴ προσπάθεια. Ἀντιθέτως τὴν ἱστορία τοῦ Τρωικοῦ Πολέμου τὴν ξέρουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες ὅλων τῶν ἐποχῶν ἀπὸ τὰ μεγάλα ἔργα τέχνης (τραγωδίες Ἰλιάδα, Ὀδύσσεια κλπ). Τὰ παιδιὰ πρέπει καὶ ὀφείλουμε νὰ τὰ διδάσκουμε μέσῳ ἔργων τέχνης, τὰ δοκίμια, οἱ σοβαρὲς μελέτες, καὶ τὰ ἐγχειρίδια χρήσης, εἶναι γιὰ τοὺς μεγάλους, τοὺς μελετητές.

Καὶ ἐδῶ πρέπει νὰ τονίσουμε τὴν ἀντίστροφη λογικὴ γιὰ νὰ προσδιορίσωμεν τὰ κριτήρια τῆς αἰσθητικῆς, δηλαδὴ τί εἶναι ἔργο τέχνης καὶ τί ἀρλοῦμπα.
Τὸ «Ἔργο Τέχνης», συμπυκνώνει τὶς πληροφορίες μὲ ἑλκυστικὸ τρόπο γιὰ τὶς μεγάλες ἀλήθειες.

Ἔτσι λοιπὸν τὸ παιδὶ σὰν παιγνίδι, μὲ οἰκονομία χρόνου, σκέψης, καὶ προσπάθειας, θὰ μάθει τὶς μεγάλες ἀλήθειες τῆς ζωῆς, τῆς φύσης, τῆς ἱστορίας.

Τὸ ἔργο τέχνης ὅταν τὸ ἀπολαμβάνεις ἢ ἁπλὰ τὸ λαμβάνεις, θὰ πρέπει πάντα νὰ εἶσαι 100% μὲ ὅλες σου τὶς αἰσθήσεις μέσα σ’ αὐτὸ, ἀλλιῶς δὲν εἶναι ἔργο τέχνης εἶναι ἕνα ἔργο διασκεδάσης

Τὸ σύστημα διδασκαλίας, θὰ εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ συστήματος τῆς ἑκάστοτε ἐξουσίας, ἐὰν ἡ Τέχνη, (ἐννοεῖται ὄχι ἡ στρατευμένη), δὲν εἶναι «ταυτόσημο πρᾶγμα» μὲ τὴν Παιδεία.

Τὰ κριτήρια αἰσθητικῆς

1. τὸ ἔργο τέχνης πρέπει νὰ εἶναι δημόσιο.

2. τὸ ἔργο τέχνης δὲν πρέπει νὰ ἔχει χρηστικὴ ἀξία.

3. τὸ ἔργο τέχνης διατίθεται δωρεὰν γιὰ ὅλους.

4. τὸ ἔργο τέχνης ἔχει ἐκπαιδευτικὸ χαρακτῆρα.

5. τὸ ἔργο τέχνης σὲ καμία περίπτωση δὲν ἐμπορευματοποιεῖται.

6. τὸ νόημα του νὰ εἶναι σαφὲς καὶ γιὰ ὅλους τὸ ἴδιο.

7. Πρέπει τελικὰ τὸ ἔργο τέχνης νὰ προωθεῖ τὴν Ἀρετὴ τὴν Δικαιοσύνη καὶ τὴν Εὐδαιμονία τῶν ἀνθρώπων, ἐὰν ἀπεργάζεται τὰ ἐνάντια, ἐὰν δηλαδὴ κάτι ἀπὸ αὐτὰ δὲν προωθεῖ τότε εἶναι «τερατούργημα» καὶ ὄχι «δημιούργημα».

Τέχνη καὶ Παιδεία

Μόνο μ' ἕνα ποίημα θὰ μποροῦσα νὰ τὸ πῶ,
τοῦτο τὸ μεγάλο τῆς ζωῆς μας μυστικό,
Τέχνη καὶ Παιδεία πᾶν παντοῦ μαζί,
ταυτόσημες πῶς εἶναι οἱ ἔννοιες δηλαδή.

Τὰ χρώματα τοῦ Μαραθιᾶ

Τὰ χρώματα τοῦ Μαραθιᾶ εἶναι τὸ μυστικό του,
Πλατάνια, θάλασσα, βουνὰ εἶναι τὸ σκηνικό του,
Χαμόγελα οἱ κάτοικοι εἶναι στὸ ριζικό τους,
Κι οἱ ἐπισκέπτες μιᾶς φορᾶς εἶναι στατιστικό του!

Τὰ τρία δεινὰ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου

1. Ἡ «μόδα», ἡ τάση του νὰ ἀκολουθεῖ τὸν συρμὸ χωρὶς κριτικὴ σκέψη, νὰ κάνει καὶ νὰ ἀγοράζει αὐτὰ ποὺ τοῦ προτείνουν τὰ ΜΜΕ χωρὶς αὐτοπεριορισμοὺς.
2. Ἡ «ἀνασφάλεια», ἡ ψυχολογικὴ κατάσταση τῆς ἀνασφάλειας, τῆς ἐνοχῆς καὶ τοῦ φόβου, μὲ τὰ ὁποῖα τὸν ἔχουν γαλουχήσει σὲ ὅλη του τὴ ζωή, τὸν ὁδηγοῦν στὸ νὰ ἀγοράζει «ἀσφάλειες», ὅλων τῶν τύπων, ἀσφάλειες ἀπὸ τὶς ἀσφαλιστικές, ἀσφάλειες ἀπὸ τὶς τράπεζες, ἀσφάλεια ἀπὸ τὴν προμήθεια προϊόντων, καὶ λοιπὰ παρόμοια.
3. Ἡ «μετακίνηση μὲ ΙΧ», ἡ κατοχὴ καὶ συντήρηση ΙΧ, χωρὶς νὰ συνυπολογίζουμε τὰ τροχαῖα ἀτυχήματα, ποὺ θὰ μπορούσαμε μὲ μόνο αὐτὰ νὰ καταλήξουμε πιὸ εὔκολα στὰ καταδικαστικὰ γιὰ τὸ ΙΧ συμπεράσματα, ἀποτελεῖ μιὰ ἀπὸ τὶς χειρότερες (μαζὶ μὲ τὰ ναρκωτικὰ τὴν πορνεία, καὶ τὰ ὅπλα-πολέμους) συνήθειες τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Το ὅτι τὸ μισὸ τῆς ἀνθρώπινης ἐργασίας σήμερα εἶναι γιὰ τὴν κατασκευὴ συντήρηση καὶ σκουπιδοποίηση τοῦ ΙΧ, χωρὶς νὰ ἐξετάζουμε τὰ παράπλευρα δεινά του (ὅπως καυσαέρια, μόλυνση, ἀρρώστιες, ἀτυχήματα καὶ λοιπά.

Τὰ τέσσερα γένη τῶν ἀναγκῶν

Τέσσερα εἶναι τὰ γένη τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου.

Το πρῶτο εἶναι τὸ γένος τῶν ἀναγκῶν τὸ ὁποῖο καλύπτεται μὲ ὑλικὰ προϊόντα ὅπως ψωμὶ, τυρὶ, ντομάτες, φασόλια, ροῦχα, παπούτσια, σπίτι καὶ λοιπά.

Το δεύτερο εἶναι αὐτὸ τῶν ἀναγκῶν τὸ ὁποῖο καλύπτεται μὲ ἐνεργειακὰ προϊόντα ὅπως ὁ ἠλεκτρισμὸς, θερμότητα, κίνηση, καὶ λοιπά.

Το τρίτο εἶναι τὸ γένος τῶν ἀναγκῶν τῶν ἐπικοινωνιακῶν προϊόντων ὅπως παιδεία, γνώση, ἐπικοινωνία, τηλέφωνα, τηλεοράσεις, μέσα μαζικῆς ἐπικοινωνίας, internet, καὶ λοιπά.

Καὶ τὸ τέταρτο εἶναι τὸ γένος τῶν ἀναγκῶν γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου ποὺ χρειάζονται κάποιον ἄλλον ἄνθρωπο, ἕναν ὑπηρέτη, ἕναν ἐξυπηρετητὴ ἄνθρωπο ὅπως κουρεῖα, πορνεία, ἀσφάλεια, στρατό, ὅπλα, καφενεῖα, κομμωτήρια, καὶ λοιπά.

Τὰ Στοιχεῖα Εὐκλείδου

Ἀπὸ τότε ποὺ ἀσχολοῦμαι προσωπικὰ καὶ ἀποκλειστικὰ μὲ τὰ «Στοιχεῖα», τὸ μόνο ποὺ κάνω σὲ ἐπιστημονικὸ ἐπίπεδο, εἶναι νὰ διορθώνω τὰ λάθη ποὺ στὸ παρελθόν μου δίδαξαν ὡς ἀλήθειες οἱ διδασκαλίες τῶν διαφόρων ἰδεολογιῶν, ποὺ κυριαρχοῦν σήμερα σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης, προσποιούμενες «ἐπιστημοσύνη».

Καθώς καὶ ὅλες τὶς ἀντιστροφὲς π.χ. μέσῳ τῆς κατανόησης τῶν «ἀσύμμετρων μεγεθῶν» κατανόησα ὅτι οἱ «πραγματικοὶ ἀριθμοὶ» δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ λέγονται ἔτσι.

Οἱ διαστρεβλώσεις τῶν ἐννοιῶν εἶναι ἕνα μόνιμο χρόνιο ζήτημα, ὅπως π.χ. μηδέν, ἄπειρο, εὐθεῖα, ἐπίπεδο, 5ο αἴτημα, πρῶτοι ἀριθμοί...

Λανθασμένες ἐκφράσεις ὅπως π.χ. «δὲν ἰσχύει τὸ 5ο αἴτημα;»! ἡ πρόταση αὐτὴ εἶναι «ἀ-νοησία» διότι τὸ αἴτημα εἶναι διανοητικὴ συνθήκη καὶ δὲν τίθεται ζήτημα ἂν εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἔτσι ἡ πραγματικότητα γιὰ νὰ ἔχει νόημα ἡ ἐρώτηση.

Τὰ σημερινὰ ἰδεολογήματα

Τὰ σημερινά ἰδεολογήματα βομβαρδίζουν τὰ μυαλά τοῦ ἀνθρώπου καὶ καθορίζουν ἔτσι τὴν πράξη του.
Τρομοκρατία
κλιματικὴ ἀλλαγὴ
Πανδημίες
δικαιώματα ἀδικημένων
μελλοντικὲς προβλέψεις
ἐξωγήινοι
τεχνική νοημοσύνη
πνευματικά δικαιώματα
πολιτικὴ ὀρθότητα
προσωπικὰ δεδομένα
σεξουαλικὲς διαστροφὲς

Οἱ μηχανισμοὶ ποὺ τὰ παράγουν.
Οἰκογένεια
Σχολεῖο
Μέσα Μαζικῆς
Διαφήμιση
Ἑταιρεία

Τὰ θέματα ποὺ διαστρεβλώνονται
Ἱστορία
Μύθους
Παραμύθια
Ἐπιστῆμες
Θρησκεία

Τὰ πέντε ἐλεύθερα μιᾶς κοινωνίας

Τὰ πέντε ἐλεύθερα μιᾶς κοινωνίας εἶναι ἡ Παιδεία, ἡ Ἀσφάλεια, ἡ Ὑγεία, ὁ Ἔρωτας καὶ ἡ Ἐργασία.
Ἂν αὐτὰ δὲν εἶναι ἐλεύθερα καὶ εἶναι ἐμπορευματοποιημένα τότε ἡ κοινωνία πάει κατὰ διαόλου.

Τὰ ἐπαγγέλματα τῶν ὑπηκόων

Τὰ κυρίως ἐπαγγέλματα τῶν ὑπηκόων καὶ τῶν κατωτέρων κοινωνικῶν τάξεων καὶ τῶν ἀποικιῶν παντὸς τύπου.

Ὑπηρέτες, δοῦλοι, ἐπαῖτες
Πόρνες, νταβατζίδες
Ἔνστολοι φύλακες
Μάντεις, προφῆτες, καφετζοῦδες
Ἀγρότες, οἰκοδόμοι, κτηνοτρόφοι, ἁλιεῖς
Χορεύτριες, κομπάρσοι, ἠθοποιοί

Ἀναλυτικά.

πλύστρες, νταντάδες, νοσοκόμες, θυρωροί, κλόουν, θεατρίνοι, καραγκιοζοπαῖχτες, χαροκόποι, γλεντοκόποι, πορνοβοσκοί, φύλακες, φαντάροι, ἀστυνόμοι, μάγειροι, γκαρσόνια, κυρίες τῆς τιμῆς, βοθρατζῆδες, λασπιτζῆδες, ταξιτζῆδες, παπατζῆδες, μπογιατζῆδες, σοβατζῆδες, ὑπηρέτριες, γκαρσόνια, δοῦλοι, πόρνες, πορνοστάρ, σοφεράντζες, ζιγκολό, συνοδοί, καφετζοῦδες, χαρτορίχτρες, παπατζῆδες, χορευτές, ἠθοποιοί, ὑπηρέτες, φύλακες, κομμώτριες, μανικιουρίστες, κομμωτές, καθαρίστριες, ἀγρότες, τραπεζοκόμοι, λαχειοπῶλες, τζογαδόροι, χαρτοπαῖχτες, χαρτοκλέφτες, ἀστρολόγοι, χειρομάντες, παλιατζῆδες, ἐπαῖτες, ρακοσυλλέκτες, προδότες, γενίτσαροι.

Ὑπάρχουν καὶ σχολές γιὰ ὅλους τοὺς παραπάνω: π.χ. «κομμωτῶν», «ὁδηγῶν», καὶ λοιπῶν!

Τὰ κόλπα τῆς ἐξουσίας γιὰ τὸν ἀποκλεισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ φιλοσοφία!

Γιὰ νὰ καταλάβουμε αὐτὰ τὰ κόλπα, ποὺ μὲ πολλὲς παραλλαγὲς ἐφαρμόζουν συστηματικὰ ὅλες οἱ ἐξουσίες, πρέπει πρῶτα νὰ κατανοήσουμε ὄχι μόνο τὸ περιεχόμενο τῆς φιλοσοφίας ἀλλὰ καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς γένεσής της.

Καὶ τὰ δύο αὐτὰ σὲ μιὰ φράση εἶναι «ἡ καταγγελία τῆς ἐξουσίας»! Ἢ ἡ ἀποκάλυψη τῆς «ἐξουσίας», ποὺ εἶναι τὸ κύριο μέλημα ὅλων τῶν φιλοσοφιῶν.

Ἡ Ἐξουσία μὲ κάθε μέσο προσπαθεῖ νὰ ἀποκλείσει τοὺς ἐξουσιαζόμενούς της ἀπὸ τὴν ὀρθὴ σκέψη τὴν μόρφωση, καὶ τὴν διανόηση, δηλαδὴ τὴ φιλοσοφία. Αὐτὸ ἀρχικὰ τὸ πετυχαίνει παράγοντας τὸν μῦθο ὅτι ἡ φιλοσοφία εἶναι δύσκολη καὶ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει, στὴ συνέχεια τὴν ἀποκλείει ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση, καὶ μὲ τὴ ἀνάγκη δῆθεν τῆς μετάφρασης· παραποιοῦν διαστρεβλώνουν καὶ κάνουν ἀκατανόητο τὸ νόημα τῆς φιλοσοφίας.

Αὐτὰ εἶναι τὰ κόλπα μὲ τὰ ὁποῖα ἡ ἐξουσία ἀντιπαλεύει τὸν μεγάλο της ἐχθρό, ποὺ εἶναι ἡ φιλοσοφία.

Τὰ καλύτερα γιὰ:

Ὑγεία, Εὐτυχία, Χαρά.

Ὁ καλύτερος γιατρὸς εἶναι ὁ ἑαυτός σου
Το καλύτερο φάρμακο εἶναι ἡ διατροφή σου
Ἡ καλύτερη ἀγωγὴ εἶναι ἡ σωστὴ γυμναστικὴ καὶ ὁ ὕπνος
Τὰ καλύτερα καλλυντικὰ εἶναι τὸ ἁγνὸ σαπούνι
Ἡ καλύτερη ἡδονὴ εἶναι ἡ διανοητική

Τὰ καλύτερα συνθήματα

«Το σύστημα διδασκαλίας εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ συστήματος»
«Διατηρῆστε τὴν Ἀθήνα καθαρή, ταχυδρομῆστε τὰ σκουπίδια στὴ Θεσσαλονίκη»
«Ποτέ μὴ λογομαχεῖς μὲ ἕνα βλᾶκα θὰ σὲ κατεβάσει στὸ ἐπίπεδό του καὶ θὰ σὲ νικήσει λόγῳ πείρας»
«Σε μιὰ διαμάχη πάντα φταίει ὁ ἐξυπνότερος»
«Σε ἕνα πόλεμο πάντα φταίει καὶ ὁ δυνατότερος»
«Μὴ περιμένετε νὰ χιονίσει, γιὰ νὰ δεῖτε ἄσπρη μέρα»

Τὰ «ἐξουσιαστικὰ καθεστῶτα»

Τὰ διάφορα «ἐξουσιαστικὰ καθεστῶτα», τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ τὰ διαχωρίσουμε ἀπὸ τὶς «δημοκρατικὰ ὀργανωμένες» κοινωνίες, διαφέρουν μεταξύ τους, καὶ κατατάσσονται, ἀναλόγως τοῦ μίγματος «ἀπάτης», «βίας» καὶ «προδοσίας» ποὺ χρησιμοποιοῦν.

Τὰ εἴδη τῶν «ὀργάνων μέτρησης»

Τέσσερα εἶναι τὰ εἴδη τῶν «ὀργάνων μέτρησης».

Πρῶτον τὰ ψηφιακά, ποὺ εἶναι στὴν αἰχμὴ τῆς τεχνολογίας, καὶ χρησιμοποιοῦνται στὸ μεγάλο ποσοστὸ τῶν σημερινῶν μετρήσεων
Το δεύτερο εἶναι τὰ ἀναλογικὰ ὄργανα, τὰ ὄργανα ποὺ ἔχουν «γραμμὲς» στὸ σύστημα 1,2,5
Τρίτον εἶναι τὰ ὄργανα τὰ ὁποῖα χρησιμοποιοῦν σταθμά
Καὶ τέταρτον σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ τρία προηγούμενα τὰ ὁποῖα κάνουν «online» μετρήσεις εἶναι «οἱ γραφικὲς παραστάσεις», οἱ ὁποῖες κάνουν «σχετικές-στατικές» μετρήσεις

Τὰ εἴδη τῶν Δούλων

Ἱστορία

Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς ἀποταμίευσης ἐργασίας γιὰ περιπτώσεις γήρατος ἢ ἀσθένειας σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ κοινωνικὸ κέρδος τῆς ὀργάνωσης καὶ τὸ τῆς ἐξειδίκευσης, ἀποτελοῦν τὴ μαγιὰ τῆς κοινωνικῆς ζύμωσης γιὰ τὴ δουλοποίηση μέρους τῆς κοινωνίας.

Ἔχουμε ἐδῶ τὸ πρῶτο στάδιο τῆς δημιουργίας τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας.

Ὁ περιορισμὸς τῶν φυσικῶν καὶ κοινωνικῶν πόρων εἶναι ἡ πρώτη καὶ κύρια αἰτία τῆς δημιουργίας τῆς «ἀτομικῆς διάκρισης». Ἐμεῖς οἱ ἀνώτεροι πρέπει νὰ ζήσουμε ἐσεῖς νὰ πεθάνετε.

Τὰ προϊόντα τῆς τεχνολογίας αἰχμῆς καὶ τὰ ἀντικείμενα τῆς σεξουαλικῆς ὑπεροχῆς εἶναι ἐκ φύσεως περιορισμένα καὶ ἑπομένως ἀποτελοῦν τὰ αἴτια τῶν προστριβῶν γιὰ τὶς ἀτομικὲς διακρίσεις.
Ἡ δημιουργία στρατοῦ καὶ τὰ γενικότερα αἴτια τοῦ Πολέμου μετατοπίζουν τὰ προβλήματα ἐπιβίωσης καὶ διάκρισης ἀπὸ τὸ ἀτομικὸ στὸ κοινωνικὸ ἐπίπεδο.

Οἱ Ἰδεολογικὲς θεσμικὲς κοινωνικὲς πρακτικὲς (ἤθη, ἔθιμα, θρησκεῖες, νόμοι) παγιόνουν, ἐνισχύουν, ὑποστηρίζουν καὶ ὑποθάλπτουν τὴν ἰδέα «κάποιος ἄλλος νὰ κάνει τὴν δουλειὰ γιὰ μένα ἢ γιά μας». ἔτσι γεννιέται ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἀπαίσιας αὐτῆς ἔννοιας τῆς «δουλείας» ἢ ἄλλως τῆς ἐκμετάλλευσης τοῦ Ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Ἄνθρωπο.
Κάθε ἱστορικὸς κοινωνικὸς σχηματισμὸς (δουλοκτησία, δουλοπαροικία, φεουδαρχισμός, καπιταλισμός, παγκοσμιοποίησις) ἐνισχύει τὴν δουλεία καὶ ταυτόχρονα τὴν καλύπτει καλύτερα ἰδεολογικό-κοινωνικά.

Ὁρισμός

Δοῦλος, σκλάβος, ὑπηρέτης, ἐργάτης. εἶναι αὐτὸς ποὺ ἡ ἐργασία του ὡς προϊὸν ἢ ὑπηρεσία μεταβιβάζεται σὲ κάποιον ἄλλον, μὲ ἀντάλλαγμα, βία, ἀπάτη, ἐκβιασμό, κοροϊδία.

Στὴν πολυ-διαστρωμάτωση τῆς κοινωνικὴ ταξικότητας, τῆς σημερινῆς ἱστορικῆς φάσης τῆς κοινωνίας μας, εἶναι ἀρκετὰ πολύπλοκη ἡ κατάταξη τῶν Δούλων.

Ἡ ἐναλλακτικὴ δουλεία
φαγάδικα, κουρεῖα, καὶ πορνεία

Ὁ τουρισμὸς: τὸ ἀπύθμενο καζάνι συντήρησης τῆς δουλείας.

Οἱ δοῦλοι τῶν δούλων καὶ τὸ τσίρκο τῆς νομιμότητας.

«1,2,5», οἱ τρεῖς ἀριθμοί

«1,2,5», «οἱ τρεῖς μαγικοὶ ἀριθμοί», τους ὁποίους μπορεῖ νὰ χειριστεῖ ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος χωρὶς νὰ καταφεύγει σὲ βοηθητικὲς ὑπολογιστικὲς μηχανές.
Καὶ τὰ δεκαπολλαπλάσια καὶ ὑποδεκαπολλαπλάσια αὐτῶν.
Ἀντιπροσωπεύουν τὸ «ὅλον», τὸ «μισὸ», καὶ τὸ «διπλάσιο».
Καὶ εἶναι οἱ μοναδικοὶ διαιρέτες τοῦ δέκα, εἶναι πρῶτοι, καὶ ἔχουν ἀντιστρόφους τοὺς ἑαυτοὺς τους.

Οἱ Πολιτισμοί μας

Μετὰ ἀπὸ τὸν πολιτισμὸ τῆς καρέκλας ἔρχεται
ὁ πολιτισμὸς τῶν σοφιστῶν, καὶ στὴ συνέχεια
ὁ πολιτισμὸς τῶν σκουπιδιῶν.
Αὐτοὶ οἱ τρεῖς πολιτισμοὶ πᾶμε πακέτο σήμερα.

Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα

Το μεγαλεῖο καὶ τὸ κόσμημα τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς εἶναι ἡ δομὴ τῆς Γλώσσας της.

Ἡ γλῶσσα αὐτὴ ἔχει «δομὴ» ἀτελείωτης παραγωγῆς λέξεων καὶ ἐννοιῶν.

Οἱ ἀρχικὲς ἔννοιες, οἱ ρίζες, οἱ πτώσεις, οἱ κλήσεις, οἱ χρόνοι, οἱ καταλήξεις, τὰ προθέματα, οἱ προθέσεις, τὰ ἐπιρρήματα, οἱ ἀντωνυμίες, τὰ ἄκλιτα, συνδυάζονται μὲ πολλαπλοὺς καὶ θαυμαστοὺς τρόπους μὲ τὶς βασικὲς ἔννοιες-λέξεις τῶν οὐσιαστικῶν, τῶν ἐπιθέτων τους, καὶ τῶν ρημάτων γιὰ νὰ δίνουν στὸ διηνεκές, ὅλα τὰ ἀπαραίτητα γλωσσικὰ ἐργαλεῖα ποὺ θὰ καλύπτουν τὶς συνεχῶς ἀναπτυσσόμενες κοινωνικὲς ἀνάγκες ἐπικοινωνίας (ἐπιβίωσης, παραγωγῆς, ἔρωτα), ἐπιστήμης (γνώσης,τέχνης, φιλοσοφίας), ἐκπαίδευσης (παιδεία, τεχνική, πολιτική)

Ἡ ἀτελείωτη παραγωγὴ συνθέτων καὶ νέων λέξεων, ἐννοιῶν, φράσεων, εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο συμβαίνει στὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ ἕνα ἀριστουργηματικὸ τρόπο.

«ἀργὰ ἢ γρήγορα ὅτι σὲ ἀκινητοποιεῖ σὲ σκοτώνει»

Δεσπότες καὶ Δούλους

Δεσπότες καὶ δούλους ἡ φύση δὲν φτιάχνει!
ἀλλὰ εἶναι ἡ ἱστορία ποὺ ἄδικο στάζει
ἀδίστακτο τέρας ὁ ἄνθρωπος μοιάζει
ποὺ καὶ ἔξυπνους δούλους ἄν θέλει τοὺς κάνει,
σὲ βλᾶκες δεσπότες μπορεῖ καὶ τοὺς τάζει

Ἡ ἰδεολογικὴ πολιτικὴ σύγχυση προκαλεῖ κομματικὸ φανατισμό

Τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐκλογῶν. Οἱ ἀριθμοὶ καὶ πὼς διαβάζονται ἀπὸ ἄτομα ποὺ βρίσκονται σὲ ἰδεολογικὴ σύγχυση, ἢ ἀπὸ ἑταιρεῖες σκοπιμοτήτων (δημοσκοπήσεων), ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς θεσμοὺς καὶ τοὺς νόμους.

Οἱ ἀριθμοὶ, οἱ ἐκφράσεις «νικήσαμε», «ὁ λαὸς ἀποφάνθηκε», «μεγάλωσε ἡ διαφορά», καὶ ἄλλες παρόμοιες ἀνοησίες, οἱ ὁποῖες δὲν προκύπτουν ἀπὸ τοὺς ἀριθμοὺς, ἀλλὰ προκύπτουν ἀπὸ ἰδεολογικὲς προσεγγίσεις στατιστικῶν μεγεθῶν.

Ἡ ἰδεολογία τῆς αὐτοδύναμης κυβέρνησης καὶ ὁ ἐκλογικὸς νόμος τῆς ἐνισχυμένης ἀναλογικῆς ἰσοπεδώνουν κάθε ἔννοια δικαιοσύνης καὶ δημοκρατίας γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε σὲ ἄλλες περιπτώσεις καταπάτησης τῆς ἔννοιας τῆς δημοκρατίας ὅπως πχ ἡ μὴ δυνατότητα ἀνάκλησης τῶν αἱρετῶν ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ψηφοφόρους τους.

Ἡ ἀνάγκη τῆς ἐπώνυμης ἀντιπροσώπευσης εἶναι ἡ οὐσία τῆς δημοκρατίας ἀλλὰ αὐτὸ τὸ προσπερνοῦν τὰ ἐξουσιαστικὰ συμφέροντα μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἰδεολογίας τῆς μυστικότητας τῆς ψήφου. Μὲ μυστικὴ ψηφοφορία ἡ ἔννοια τῆς ἀνακλητότητας δὲν ἔχει νόημα.

Ἡ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν ἐνισχύεται καὶ ἀποκτᾶ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο μόνο μὲ κυβερνήσεις, ποὺ σέβονται τοὺς νόμους καὶ δὲν διοικοῦν ἀδίκως πρὸς τὰ συμφέροντα κάποιων ὁμάδων.

Ἡ ὀρθὴ ἀνάγνωση (σκέψη συλλογισμὸς) τῶν στοιχείων τῶν δεδομένων τῆς πραγματικότητας δὲν εἶναι μία καὶ μοναδικὴ, ἀλλὰ εἶναι ἐξελισσόμενη καὶ ἀναπτυσσόμενη ὅπως καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος.

Ἐπειδὴ ἡ ἀπάτη εἶναι δομικὸ στοιχεῖο τῆς ἔμβιας ὕλης πρέπει νὰ προσέξουμε πολὺ στὴν ἀνάγνωση τῶν ἀποτελεσμάτων.

«Σὲ κάθε ἐπιστημονικὴ σκέψη, πρόλογο ἀποτελεῖ τὸ παρελθόν»

Ἀγχιβασίην

Τὸ «Ἀγχιβασίην» εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς προτροπὲς τοῦ Ἡρακλείτου καὶ προέρχεται ἀπὸ τὴν Ὁμηρικὴ λέξη ἐπίρρημα «ἄγχι», ποὺ σημαίνει ἐγγύς, πλησίον, καὶ τὴν λέξη «βάση», καὶ μᾶς προτρέπει στὸν ὀρθὸ λόγο μὲ το νὰ μὴ παραβιάζουμε (ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ) τὶς «βασικές» μας ἀρχές. Ἀπὸ τὸ «ἄγχι» προέρχονται πολλὲς λέξεις ὅπως ἀγχόνη, ἄγχος, Ἀγχίαλος κλπ.

Ἀδικία καὶ κοινωνικὴ διαστρωμάτωση

Ἡ κοινωνικὴ ἀδικία στηρίζεται στὴν κοινωνικὴ διαστρωμάτωση, ἡ ὁποία ρυθμίζεται σύμφωνα μὲ τὴν τεχνολογικὴ ἀνάπτυξη.

Ἡ Φιλοσοφία

Τὸ περιεχόμενο (ὁ ὁρισμός) τῆς φιλοσοφίας εἶναι ἕνα καὶ μοναδικό! Εἶναι ἡ ἀνεύρεση, ἀνακάλυψη, ἀποκάλυψη, σὲ κάθε ἐποχή, τῶν μηχανισμῶν ἐκείνων τοῦ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι, οἱ ὁποῖοι ἐπιτρέπουν ἐπιβάλλουν καὶ ἀνέχονται τὴν ὅποια κοινωνικὴ ἀδικία.

Καὶ κατ ἐπέκταση ὁ φιλόσοφος εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος μὲ ὅλες τὶς ψυχικὲς διανοητικὲς καὶ σωματικές του δυνάμεις ἀγωνίζεται γιὰ νὰ ἀποκαλύψει, καταγγείλει καὶ ἀποτρέψει τὴν ὅποια ἀδικία. Ὄχι στὴν πράξη (αὐτὸ τὸ παλεύουν οἱ ἐπαναστάτες), ἀλλὰ στὴν πηγή της, τὴν ἴδια τή σκέψη.

Ἡ φιλοσοφία τῆς κάθε ἐποχῆς εἶναι διαφορετικὴ καὶ ὀφείλει νὰ εἶναι διαφορετικὴ γιατί κάθε φιλοσοφία προσπαθεῖ νὰ ἀναδείξει τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους κάθε φορὰ ἡ ἄρχουσα τάξη κρατάει τοὺς ἀδικημένους, τοὺς δούλους, τοὺς καταπιεσμένους, τους ἐκμεταλλευόμενους, στὴν κατάσταση ποὺ βρίσκονται.

Ἑπομένως κάθε φορὰ, σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε μέρος τοῦ κόσμου, ἡ φιλοσοφία ὀφείλει ἀναγκαστικὰ νὰ εἶναι διαφορετικὴ γιὰ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρχει ἕνα ἐγχειρίδιο φιλοσοφίας ἑνιαῖο ἀπὸ τὸν Ἀριστοτέλη μέχρι τον Νίτσε!

Ἡ σχέση φιλοσοφίας - ἐξουσίας.

Ἡ ἐξουσία πάντα φλέρταρε τὴν φιλοσοφία μὲ μιὰ σχέση ἀγάπης καὶ μίσους. Ἀπὸ τὰ 4 ἐπίπεδα συγκρότησης τοῦ ὄντος: φυσικὸ, βιολογικὸ, κοινωνικὸ, συνειδησιακό, ἡ φιλοσοφία ψάχνει στὰ δύο πρῶτα τὴν ἀληθινὴ περιγραφή, στὸ τρίτο τὴν ὀρθὴ ὀργάνωση καὶ στὸ τέταρτο τὴν ἀνάπτυξη τῆς «Ἀρετῆς».

Ἡ ἐξουσία προσποιεῖται ὅτι ἐνδιαφέρεται γιὰ αὐτὰ τὰ τέσσερα, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἐνδιαφέρεται μόνο γιὰ τὴν ἀναπαραγωγή της. Καὶ ἐδῶ εἶναι ὅλη ἡ οὐσία τῆς σχέσης φιλοσοφίας καὶ ἐξουσίας.

Τὸ νὰ θέλεις νὰ ἀσχοληθεῖς μὲ τὴ φιλοσοφία καὶ νὰ προσπαθεῖς νὰ κατανοήσεις τί εἶπαν οἱ προηγούμενοι φιλόσοφοι εἶναι τὶς περισσότερες φορὲς ἕνα δῶρον ἄδωρον. Δὲν μπορεῖς νὰ κατανοήσεις τὰ λεγόμενα τῶν φιλοσόφων διότι δὲν ξέρεις ὅλες τὶς ἱστορικὲς συνθῆκες μέσα στὶς ὁποῖες αὐτὰ διαδραματίσθηκαν καὶ παρήχθησαν. Στὴν οὐσία κάνεις μία ἐπιφανειακὴ ἱστορία τῆς φιλοσοφίας.

Καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ δύο λόγους:
Πρῶτον Διότι ἔχουν ἀλλάξει οἱ σημασίες καὶ τὰ νοήματα τῶν λέξεων καὶ τῶν ὀνομάτων. Καὶ δεύτερον δὲν μπορεῖς νὰ ἔχεις καλῆ γνώση τῶν ἱστορικῶν συνθηκῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης λόγῳ τοῦ ὅτι ἡ ἱστορία, ποὺ ἔχει γραφτεῖ, ἔχει γραφτεῖ ἀπὸ τὴν ἐξουσιαστικὴ σκοπιά.

Ἡ ἐκπαίδευση τῶν νέων καὶ ἡ διδασκαλία τῶν ἐνηλίκων (σχολεῖα, ΜΜΕ, τέχνη) εἶναι οἱ δύο διαφορετικὲς διαδικασίες τῆς «Παιδείας» μέσῳ τῶν ὁποίων διατηροῦνται καὶ ἀναπαράγονται ὅλες οἱ ἀπάτες καὶ αὐταπάτες περὶ τῆς ἀναγκαιότητας τῆς ὕπαρξης τῶν δούλων.

Φιλοσοφία καὶ δουλεία δὲν μποροῦν συνυπάρχουν καθὼς ἐπίσης δὲν μποροῦν νὰ συνυπάρχουν φιλοσοφία καὶ Θεός.

Βεβαίως στὴ σημερινὴ ἐποχὴ ὅλη ἡ προσπάθεια τῆς ἄρχουσας τάξης εἶναι νὰ ἀναζωπυρώσει καὶ νὰ συνδέσει αὐτὰ τὰ δύο ζευγάρια.

Τὸ δεύτερο τὸ παλεύει πολὺ δυνατὰ καὶ ἔχει καταφέρει ὥστε στὴ Φιλοσοφικὴ Σχολὴ τοῦ πανεπιστημίου Ἀθηνῶν νὰ ἔχει μπεῖ ὁ κλάδος τῆς θεολογίας (ὡς σχολή, ὡς ἐπιστήμη) καὶ μάλιστα ἔχει γίνει ἡ ἀνατροπὴ καὶ ἔχει περάσει μπροστὰ ἡ θεολογία, ἡ ὁποία ἔχει καπελώσει τὴν φιλοσοφία!

Γιὰ τὸ πρῶτο, προσπαθοῦν νὰ βροῦν στοὺς μεγάλους φιλοσόφους τί ἔχουν πεῖ γιὰ τοὺς δούλους καὶ νὰ τὸ διαστρεβλώσουν ἔτσι ὥστε νὰ διακηρύσσουν τὴν ἀναγκαιότητα τῶν δούλων.

Ἀπὸ τὶς πυραμίδες στὶς χωματερές

Ἡ κάθε ἐξουσία γιὰ νὰ διατηρηθεῖ καὶ νὰ ἀναπαραχθεῖ ἀπαραίτητη προϋπόθεση εἶναι νὰ ἐργάζονται οἱ ὑπήκοοι της. Ἡ προϋπόθεση αὐτὴ εἶναι καὶ ὁ ὁρισμὸς τῆς ὑποταγῆς καὶ τῆς ἐξουσίας: «κάποιος νὰ ἐργάζεται γιὰ κάποιον ἄλλον».

Ὅποια ἱστορικὴ στιγμὴ τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητας καὶ ἂν μελετήσεις, θὰ παρατηρήσεις δύο πράγματα πρῶτον τὴν ἐξαπάτηση τῶν ἀνθρώπων μέσῳ τῶν διαφόρων ἰδεολογιῶν, καὶ δεύτερον τὸν ἐκβιασμὸ τῶν ἀνθρώπων πρὸς ἐργασίας, πρὸς «δουλεία» οὐσιαστικά.

Ὁ Φαραὼ ἔφτιαχνε πυραμίδες, λέγοντας τους ὅτι οἱ θεοὶ τὸ προστάζουν. Σήμερα «χρωστᾶμε ἄρα πρέπει νὰ δουλεύουμε», καὶ τί φτιάχνουμε; τὶς χωματερὲς. Στὸ «Μεσαίωνα» ἔβαζαν καὶ προσεύχονταν ὅλοι, εἴχανε διανοητικὲς χωματερὲς καὶ τὰ λοιπά.

Ἀνάλυση τῶν σκουπιδιῶν:
Τὰ σκουπίδια σήμερα εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ συστήματος παραγωγῆς, χωρὶς αὐτὰ θὰ κατέρρεε τὸ σύστημα.
Γιὰ νὰ δοῦμε τί σκουπίδια πετᾶμε:
τὸ 80% εἶναι συσκευασίες, χαρτὶ, γυαλὶ, πλαστικὸ, καὶ λοιπά,
τὸ 10% εἶναι προϊόντα ποὺ ἀκόμα δὲν ἔχουν λήξει καὶ θὰ μπορούσαμε νὰ χρησιμοποιήσουμε γιὰ πολὺ καιρὸ ἀκόμα,
τὸ ὑπόλοιπο εἶναι τρόφιμα καὶ ὑπολείμματα τροφῶν, καὶ ἕνα μικρὸ ποσοστὸ 1% εἶναι τὰ διάφορα.

Ἄπλωμα ρούχων

Δὲν χρειάζεται νὰ γνωρίζεις πολὺ καλὰ μετεωρολογία γιὰ νὰ ἁπλώσεις σωστὰ τὰ ροῦχα.
Ἁπλὴ λογική

ἀναρχική κοινωνία ἀρχῶν

κοινωνία ἀρχῶν ἢ κοινωνία ἀρχόντων;

ή ἀλλιῶς, «κοινωνία ἰσότητας καὶ δικαιοσύνης» ἀπὸ τὴ μιὰ, καὶ διάκρισης ταξικότιτας καὶ παραγωγῆς «δούλων» ἀπὸ τὴν ἄλλη.

ἀνταγωνιστική παραγωγή!

ἐξάντληση τῶν πόρων: π.χ .Ἐλεφαντόδοντο,
ἢ παραγωγὴ ἀναπαραγωγῆς τῶν πόρων: π.χ. ἀρχαῖοι κλαδοῦχοι καὶ θέατρα.

Ή ὅλοι ἢ τίποτα

Στὴν παγκόσμια κοινωνία ποὺ ἔρχεται ἢ θὰ ἐπικρατήσει ἡ ἠθικὴ τῆς δικαιοσύνης ἢ τὸ χάος της ταξικότητας.

Ποιὸς θὰ κάνει τὴν δουλειὰ καὶ ποιός θὰ ἔχει «ὑπηρέτες»!

Ἀμφιβολία καὶ λήθη

Τὰ δύο πολὺ ἰσχυρὰ διανοητικὰ ἐργαλεῖα ποὺ διαθέτει ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος γιὰ τὴ γνώση τὴ δημιουργία καὶ τὸν ἔρωτα, εἶναι ἡ «ἀμφιβολία» καὶ ἡ «λήθη».

η ἀμφιβολία γιὰ τὰ μελλούμενα

καὶ ἡ λήθη τῶν παρελθόντων.

Ἀριστοτέλης καὶ Μαθηματικά

Τι εἶναι τὰ μαθηματικά;

Μαθηματικά εἶναι ὁ τρόπος σκέψης γιὰ τὴν ὀρθὴ κατανόηση τοῦ κόσμου.

Ἡ ἐρώτηση αὐτὴ προηγεῖται τῆς ἐρώτησης τί εἶναι ἐπιστήμη.

Ὁ πατέρας τῶν μαθηματικῶν ἢ μᾶλλον ἕνας ἀπὸ τοὺς πατέρες τῶν μαθηματικῶν εἶναι ὁ Ἀριστοτέλης. Στὸ ἀριστουργηματικὸ ἔργο του «τὸ ὄργανο» μᾶς διδάσκει, μᾶς μαθαίνει, μᾶς περιγράφει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον θὰ βγάζουμε τὰ μαθηματικὰ (καὶ ὄχι μόνο) συμπεράσματα μὲ τὸν ὀρθὸ τρόπο.

Δηλαδή μᾶς μαθαίνει τὰ μαθηματικὰ τῶν μαθηματικῶν.

Καὶ ὅλο αὐτό, δηλαδὴ τὴν ἐπιστήμη του ὀρθῶς συλλογίζεται, ποὺ ἐμεῖς τὴ λέμε σήμερα «λογική», τὴν ἐφαρμόζει στὴ συνέχεια σὲ ὅλα τὰ ἔργα του!

Τὰ παραμύθια τῆς γιαγιᾶς

Αὐταπάτη, ἀπάτη, κλοπή, ψεῦδος, ἐκμετάλλευση, ἐκβιασμός, ἐκφοβισμός, ὑποδούλωση καὶ τὰ τοιαῦτα καὶ πῶς στὴ σημερινὴ κοινωνία ἐφαρμόζονται ἀπὸ ἄτομα σὲ ἄλλα ἄτομα.

Οἱ βασικὲς ἀπάτες καὶ αὐταπάτες ποὺ διδάσκονται ἀπὸ τὴν κούνια τοῦ ἀνθρώπου ξεκινῶντας ἀπὸ «τὰ παραμύθια τῆς γιαγιᾶς» καὶ φτάνοντας στὰ σχολικὰ βιβλία, εἶναι ἡ πίστη στὴν οἰκογένεια, τὴν πατρίδα, τὴ θρησκεία, τὴν ἐπιστήμη, τὴν τεχνολογία, καθὼς καὶ ἡ ἐξοικείωση καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῶν ἐννοιῶν βασιλιᾶς, ὑπηρέτης, ἄρχοντας, δυνατὸς, δίκαιος, κακὸς, ἄδικος, καὶ τὰ παρόμοια.

Ἀρετὲς καὶ ταξικότητα

Ὅσον ἡ ταξικότητα μίας κοινωνίας αὐξάνεται (καὶ στὸ πλῆθος τῶν τάξεων καὶ σὲ «διαφορὰ τῆς ψαλίδας» μεταξύ των), τόσο:

1. διαστρεβλώνονται καὶ οἱ ἀξίες (ἠθικὲς αἰσθητικὲς γνωσιακὲς ) καὶ οἱ ἀρετὲς (δικαιοσύνης ἀνδρείας λιτότητας σωφροσύνης κλπ), ἀφ ἑνὸς στὸ ἀξιακὸ σύστημα της, καὶ ἀφ ἑτέρου στὸ ἀτομικό ἐπίπεδο τοῦ καθενός.

2. τόσο αὐξάνονται οἱ μηχανισμοὶ καταστολῆς τῆς κοινωνίας καὶ ἡ ἀτομικὴ καὶ ὁμαδικὴ ἐγκληματικότητα.

Ἀριθμὸς καὶ Σχέση

Ἀριθμὸς ἀριθμεῖ ἀριθμὸ ἐξ ὁρισμοῦ.

Ἀριθμὸς ἀριθμεῖ μέγεθος ὅταν ἔχει ὁρισθεῖ ἡ μονάδα.

Ἡ σχέση δύο μεγεθῶν μπορεῖ νὰ εἶναι σύμμετρη, ἀλλὰ συνήθως εἶναι ἀσύμμετρη.

Τέτοιες ἀσύμμετρες σχέσεις εἶναι τὸ π, τὸ ρίζα 2, τὸ e, τὸ i, οἱ ὁποῖες μπορεῖ καὶ νὰ σχετίζονται μεταξύ των!

Στὴν ἀπόλυτη ἑλληνικὴ ἐπιστήμη οἱ σχέσεις αὐτὲς δὲν ἦταν ἀριθμοί!

Ἀπὸ τὴν Ὁμάδα στὴ συμμορία

Πῶς νὰ μὴν ὁδηγηθεῖ τὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν ὁμάδα στὴ συμμορία!

Ὁ ἀθλητισμὸς καὶ οἱ ὁμαδικὲς δραστηριότητες σήμερα ἀντὶ νὰ διδάξουν τὴν συνεργασία καὶ τὴν ἀποδοτικότητα τῆς ὁμάδας διδάσκουν τὸν ἀνταγωνισμὸ μὲ τὴν ἔννοια τῆς συμμορίας.

Γιατὶ δὲν διδάσκουν στὰ σχολεῖα «Ἀριστοτέλη»

Γιατί δὲν διδάσκουν στὰ σχολεῖα Ἀριστοτέλη, Πλάτωνα, Ἐπίκουρο;

Ὅλο ἐκπαιδευτικὸ σύστημα στηρίζεται σὲ μία πλατφόρμα τέτοια ὥστε νὰ ἀναπαράξει τὸ σύστημα τῆς ἐξουσίας, τὸ ὁποῖο καθορίζει καὶ τὸ πρόγραμμα σπουδῶν.

Θὰ ἦταν ἑπομένως ἄκρως ἀντιφατικὸ σὲ ἕνα τέτοιο σύστημα νὰ διδάσκεται ἡ φιλοσοφία στὴν βάση της, δηλαδὴ στὴν κατάργηση τῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ κάθε ἀδικία.

Ὁ Γέρος ἔλεγε

Ὅποια πέτρα καὶ νὰ σηκώσεις σὲ αὐτὴ τὴν κοινωνία
θὰ βρεῖς σκατᾶ καὶ δυσωδία

Κάτω ἀπ' ὅποια πέτρα κι ἂν κοιτᾶς,
σὲ αὐτὴ τὴν κοινωνία,
θὰ βρεῖς σκουπίδια καὶ σκατᾶ
καὶ μόνο δυσωδία.

Βία καὶ βιασύνη

ὁ σημερινὸς Πολιτισμὸς τῆς Ποσότητας μὲ βιασύνη παντοῦ καὶ πάντα.
Ὅλοι καὶ ὅλες τρέχουν νὰ προλάβουν.
πέρασε ἡ ὥρα πρέπει νὰ φύγω.
δὲν θὰ τὰ προλάβω ὅλα σήμερα, ὅπως κι ἐχθές.
Ἔχω νὰ.. καὶ πρέπει νὰ πάω νά...
νὰ μὴν ξεχάσω νά ...
νὰ προλάβω νά...
ψώνια ὑποχρεώσεις ,καὶ ἀναψυκτικά...

Βισκοελαστικότης καὶ στρέτσινγκ

Το ἀνθρώπινο σῶμα δὲν εἶναι οὔτε ἐλαστικὸ οὔτε ἄκαμπτο, ἀλλὰ εἶναι «ὑλικὸ» ποὺ στὴν ὁλότητά του ἐμφανίζεται ὡς «βισκοελαστικό»

Ὁρισμὸς τοῦ βισκοελαστικοῦ

Ὅταν μιὰ δύναμη σταθερὴ στὰ ὅρια τῆς ἐλαστικότητος του,ῦ ἐφαρμόζεται σὲ ἕνα σῶμα, καὶ ἡ παραμόρφωση εἶναι ἀνάλογη τοῦ χρόνου ποὺ ἐφαρμόζεται ἡ δύναμη καὶ ὄχι ἀνάλογη τῆς δύναμης, τότε τὸ σῶμα εἶναι «βισκοελαστικό»,

Π.χ. οἱ πλαστικὲς σακοῦλες σκουπιδιῶν εἶναι βισκοελαστικὸ ὑλικὸ καὶ γι αὐτὸ ἂν ἀσκήσουμε ἀπότομα μιὰ δύναμη σκίζονται ἐνῶ ἂν ἀσκήσουμε γιὰ μεγαλύτερο χρόνο μικρότερη δύναμη σταθερὴ ἔχουμε ἐπιμήκυνση ἀνάλογη τοῦ χρόνου!

Στα Τραβήγματα τώρα.
Τραβήγματα στατικά.
Τραβήγματα δυναμικά.

Τὰ στερεὰ ὑλικὰ σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ἄμορφα ἔχουν τὰ διάφορα μέτρα ἐλαστικότητος ἕκαστο διαφορετικὸ σὲ κάποια ὅρια δυνάμεων.

Το πρῶτο ποὺ ψάχνουμε στὰ «τραβήγματα» (διατάσεις) εἶναι νὰ βροῦμε ὅλες τὶς δυνατὲς γωνίες στὶς ἀρθρώσεις καὶ στὰ συμπλέγματα τῶν ἀρθρώσεων.

Αὐτοτέλεια καὶ ὑποτέλεια

Οἱ δύο μεγάλες κοινωνικὲς ἔννοιες, μὲ τὶς ὁποῖες ἡ ἀνθρωπότητα γράφει τὴν ἱστορία της.

«Τέλος», εἶναι ὁ σκοπὸς, «αὐτοτελής», εἶναι αὐτὸς ποὺ θέτει ὁ ἴδιος τοὺς σκοποὺς γιὰ τοὺς ὁποίους ἐργάζεται. «ὑποτελεῖς», εἶναι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται γιὰ νὰ ἐκπληρώσουν τοὺς σκοποὺς κάποιων ἄλλων

Αὐτοπειθαρχία

Αὐτοπειθαρχία: ἡ ἀρετὴ προϋπόθεση καὶ πλατφόρμα γιὰ τὴν ἀνάπτυξη ὅλων τῶν ἄλλων ἀρετῶν.

Στὶς ἀρχές σου, ἐσὺ ὁ ἴδιος νὰ πείθεσαι καὶ νὰ πιστεύεις, τὶς ἀρχὲς ποὺ ἐσὺ ὁ ἴδιος θὰ ἀνακαλύπτεις, τὶς δικές σου καὶ νὰ αὑτοπείθεσαι σὲ αὐτὲς καὶ μὲ τὴ σκέψη σου καὶ μὲ τὴν πράξη σου. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρετὴ τῆς «αὐτοπειθαρχίας», νὰ βάζεις μόνος σου τὴν σκέψη καὶ τὴν πράξη σου νὰ εἶναι ἀνάλογες καὶ συνεπεῖς μὲ τὶς «ἀρχὲς» ποὺ ἐσὺ ὁ ἴδιος ἔχεις δεχτεῖ.

Γλώσσας συνέχεια

Ἡ Γραπτὴ γλῶσσα.

Ἡ γραφὴ μιᾶς γλώσσας εἶναι ἕνα θέμα ὅπου ἡ ἱστορία τὸ ἔχει ἀναδείξει μὲ ἕναν πολὺ περίεργο τρόπο καὶ ὡς πρὸς τὴν παραγωγὴ της καὶ ὥς πρὸς τὴν κριτική της καὶ ὡς πρὸς τὸν σκοπὸ καὶ τὴν χρησιμότητα της.

Νὰ δοῦμε ἀρχικῶς μόνο τοὺς σκοποὺς γιὰ τούς ὁποίους ὑπῆρξε ἡ «Γραφή»!

Ὁμιλῶ πάντα μὲ δεδομένο τὸ ἀξίωμα ὅτι «Γλῶσσα εἶναι κυρίως ὁ Προφορικὸς Λόγος»!

Γραπτό κείμενο λοιπὸν ἔχουμε μὲ σκοπὸ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν κοινωνικῶν ἀναγκῶν, κυρίως γιὰ ἀνάγκες ἐκφράσης, ἀνάγκες παιδείας, καλλιτεχνικὲς ἀνάγκες, ἀνάγκες ἐξουσίας, πολιτικὲς ἀνάγκες, ἀνάγκες Δημοκρατίας καὶ ρητορείας, ἀνάγκες παραγωγῆς, ἀνάγκες ἐμπορίου καὶ λοιπά.

Ἑπομένως ἡ «Γραφή», ὡς ἀποτύπωση τοῦ προφορικοῦ λόγου σὲ κάποιο «μέσον» μὲ σκοπὸ τὴν ὅσο γίνεται πιστότερη διατήρηση τοῦ «προφορικοῦ κειμένου» γιὰ ὅποια μελλοντικὴ χρήση, καθίσταται ἀναντικατάστατο κοινωνικὸ προϊόν.

Ἡ προσπάθεια γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς γραφῆς, μὲ σκοπὸ τὴν πιστότερη ἀναπαραγωγὴ τοῦ προφορικοῦ κειμένου στὸ μέλλον, δημιούργησε τὴ γραπτὴ γλῶσσα μὲ ὅλα τὰ σύμβολά της, τὸ ἀλφάβητο, τοὺς ἀριθμούς, τὶς νότες, τὰ σημεῖα στίξεως, τὴ γραμματική, τὸ συντακτικὸ κλπ.

Σήμερα μὲ τὴν ὑψηλὴ τεχνολογία ποῦ διαθέτει ἡ ἀνθρωπότης, ὅπου ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι μὲ ἕνα Smartphone στὴν τσέπη, ἡ ἀνάγκη τῆς διατήρησης τοῦ προφορικοῦ κειμένου ἐξυπηρετεῖται πολὺ καλύτερα μὲ τὴ δημιουργία «πολυμέσων» π.χ. βίντεο, παρὰ μὲ τὴν κλασσικὴ γραφή!

Δηλαδή μπορεῖ αὐτὸς ποὺ ἔχη «ἕνα κείμενο» καὶ θέλει νὰ τὸ ἀναπαράξει ἀντὶ νὰ τὸ γράψει στὸ χαρτί, νὰ μᾶς φτιάξει ἕνα βίντεο, ὅπου θὰ βλέπουμε καὶ τὸ πρόσωπό του καὶ τὸν τρόπο ποὺ μιλάει, τὶς χειρονομίες του, τὸν τονισμὸ τῶν λέξεων καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποία δὲν ἀποτυπώνονται εὔκολα σὲ γραπτὸ κείμενο, καὶ ἔτσι πρῶτον ὁ λόγος του εἶναι πιὸ ἀξιόπιστος, καὶ θὰ διατηρηθεῖ στὸ μέλλον καὶ ξεπερνάει τὸ πρόβλημα τῆς ὀρθογραφίας!

Ἡ γραφὴ πλέον πραγματικὰ δὲν ἔχη νόημα. Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ καὶ οὐσιαστικὴ φωνητικὴ γραφὴ ἡ ἀναπαραγωγὴ σὲ «πολυμέσα»,

Ἐγώ προτιμῶ νὰ παρακολουθήσω ἕναν ἐπιστήμονα νὰ ὁμιλεῖ σὲ ἕνα βίντεο πάρα νὰ διαβάσω τὸ κείμενο αὐτὸ τυπωμένο σὲ ἕνα βιβλίο (καὶ μάλιστα φωνητικῆς γραφῆς).

Εἶναι ἀλήθεια τελικά, ὅτι ἡ «Γραφὴ» ἱστορικὰ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἐξουσίας ἔπαιξε ἕναν πάρα πολὺ ὕποπτο ρόλο στὴν ὑποδούλωση τῶν ἀνθρώπων μέσῳ τῶν νόμων τῆς ἐξουσίας, οἱ ὁποῖοι ἔπρεπε νὰ μποροῦν νὰ διαβαστοῦν ἀπὸ τοὺς ὑπηκόους. Φυσικὰ ὑπῆρχαν καὶ ἄλλες ,καὶ ἐνάρετες χρήσεις τῆς γραπτῆς γλώσσας, ὅπως τὰ ἔργα τέχνης π.χ. Ἰλιάδα καί Ὀδύσσεια ποὺ διαδίδονται γραπτῶς.

Σήμερα τὰ τελευταῖα 50 χρόνια ἡ αὐταρχικότητα τῆς ἐξουσίας συνεχῶς μεγαλώνει, οἱ δημοκρατίες καταργοῦνται φανερὰ ἢ μὴ καὶ ἡ ἀποβλάκωση τῶν ἀνθρώπων πρέπει νὰ γίνει καὶ μέσῳ τῆς κατάργησης τῆς δυνατότητας των νὰ διαβάζουν ἀπελευθερωτικὰ κείμενα ποὺ ἔχουν γραφτεῖ κάποιες ἄλλες ἐποχὲς μὲ κάποια ἄλλη γραφή. Ἐὰν αὐτὰ τὰ κείμενα τὰ μεταφέρουμε σὲ μονοτονικὴ ἡ φωνητικὴ γραφὴ τότε αὐτὰ τὰ κείμενα χάνουν τὸ 99% τῆς ἀξίας τους.

Το ζήτημα Λοιπὸν τῆς συνέχειας ἢ ὄχι τῆς ἱστορικῆς γραφῆς εἶναι καθαρὰ πολιτικὸ καὶ μόνο μία Πολιτεία μὲ δημοκρατία θὰ μποροῦσε νὰ ἀποφασίσει τὴν ὀρθὴ γραφὴ τῆς γλώσσας.

Τὰ συμφέροντα τῶν μεγάλων ἑταιρειῶν τοῦ ἐμπορίου, τῶν ἑταιρειῶν τοῦ παγκόσμιου τουρισμοῦ καὶ μεταφορῶν, τῶν πολυεθνικῶν, τῶν ἀγορῶν χρήματος, ἐπιθυμοῦν τὴν ἰσοπέδωση πρὸς τὰ κάτω τῆς γραφῆς τῆς γλώσσας γιὰ προφανεῖς λόγους, γιατί ἔτσι πιστεύουν ὅτι θὰ αὐξήσουν τὰ κέρδη των.

Σήμερα, ἐννοῶ τὰ τελευταῖα χρόνια, στὴν Ἑλλάδα ἡ προσπάθεια τῆς ὑποβάθμισης τῆς γλώσσας εἶναι ἕνα μεγάλο πολιτικὸ ζήτημα. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ βρίσκονται συντονισμένα ὑπουργεῖα, πανεπιστήμια, ἰνστιτοῦτα, φορεῖς, παπαγαλάκια τῆς ἐξουσίας μὲ σκοπὸ τὴν ὑποβάθμιση τῆς γλώσσας καὶ στὸ ἐπίπεδο τῆς γραφῆς καὶ στὸ ἐπίπεδο τῆς γραμματικῆς καὶ στὸ ἐπίπεδο τοῦ συντακτικοῦ καὶ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Καταργήθηκαν οἱ δοτικὲς, καταργήθηκε ἡ τρίτη κλίση, καταργήθηκαν οἱ τόνοι καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ ὑπουργικὲς ἀποφάσεις, μὲ νόμους, μὲ θεωρίες ἰνδοευρωπαϊκὲς καὶ ἄλλες ἀνοησίες, ὅλοι μαζὶ παλεύουν ὥστε νὰ καταργηθεῖ ἡ δυνατότητα τῶν νέων ἑλλήνων καὶ ἀνθρώπων νὰ ἔχουν πρόσβαση στὰ κείμενα, τὰ ἑλληνικὰ, ποὺ ἀκόμα εἶναι μόνο μὲ ἱστορικὴ γραφὴ δὲν τὰ ἔχουν μεταφέρει σὲ μονοτονικὴ πλὴν ἐξαιρέσεων.

Ἡ πρόταση ἡ δική μου εἶναι νὰ διαφυλάξουμε τὰ κείμενά μας, στὴν ἱστορική τους «Γραφή», νὰ τὰ διαβάζουμε καὶ νὰ τὰ κατανοοῦμε ὡς τέτοια καὶ νὰ συνεχίζουμε νὰ γράφουμε ὅσο μποροῦμε μὲ τὸ ἴδιο σύστημα, νὰ παλεύουμε δέ, σὲ πολιτικὸ ἐπίπεδο, νὰ ἀνατραποῦν αὐτοὶ οἱ νόμοι καὶ οἱ ἰδεολογίες.

Γυμναστικὴ καὶ στὰ τρία ἐπίπεδα

Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ κάνει γυμναστικὴ καὶ στὰ τρία ἐπίπεδα, σωματικὸ πνευματικὸ καὶ ψυχικό.

Στὸ σωματικὸ ἐπίπεδο εἶναι ἡ γνωστὴ σὲ ὅλους Γυμναστική. Ἀλλὰ ἐπίσης πρέπει νὰ γυμνάζει:

Τον νοῦ του, τὸ μυαλό του δηλαδὴ νὰ ἐξασκεῖται μὲ διάφορα διανοητικὰ προβλήματα, ἀσχολούμενος μὲ τὴν ἐπιστήμη ἐν γένει.

Καὶ νὰ γυμνάζεται καὶ στὸ τρίτο ἐπίπεδο τὸ ψυχο-συναισθηματικὸ δηλαδὴ νὰ νευριάζει, νὰ ἀγαπάει, νὰ μισεῖ, νὰ φωνάζει, νὰ θυμώνει, νὰ ἐξοργίζεται καὶ τὰ λοιπά, αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ ἐπιτύχει εὔκολα μὲ τὴν «ἐπικοινωνία» μὲ ἄλλους ἀνθρώπους.

Γυμναστικὴ καὶ ἐργασία

Νὰ διακρίνουμε τὴν ἔννοια τῆς γυμναστικῆς ἀπὸ τὴν ὁποιαδήποτε ἄλλη δραστηριότητα ἐργασίας ἢ κάλυψης ἄλλης ἀνάγκης.

Ἀρχικὰ ἔχουμε διακρίνει τὴν γυμναστικὴ ἀπὸ τὶς ἀθλητικὲς δραστηριότητες. Τὸ κλειδὶ τῆς ἰδανικῆς γυμναστικῆς εἶναι ἡ ἀπουσία σκοπιμότητας, ἔξω ἀπὸ τοὺς στόχους αὐτῆς καθ’ αὐτῆς τῆς γυμναστικῆς.

Ὁποιαδήποτε κίνηση ἔχει (καὶ) ἄλλον ἢ ἄλλους σκοποὺς δὲν εἶναι γυμναστικὴ ἀσχέτως ἂν γυμνάζει κάποια συστήματα τοῦ σώματος.

Κάνουμε ἑπομένως γυμναστικὴ μόνο γιὰ τὴν γυμναστικὴ ὅσο μᾶς ἐπιτρέπει ἡ ὅλη μας κοινωνικὴ καὶ σωματική μας κατάσταση γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουμε τοὺς σκοποὺς καὶ στόχους τῆς γυμναστικῆς ἤτοι κάλλος, ὑγεία, εὐεξία.

Γκαρσόνια

Οἱ κοινόχρηστοι δοῦλοι

Γνώση, Γλῶσσα, Ἐπιστήμη

Ἡ ἱστορία δὲν μπορεῖ νὰ γράφει, καθότι ἡ ἄδικη δομὴ τῆς ἑκάστοτε κοινωνίας γιὰ πολλοὺς λόγους δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κατανοηθεῖ νὰ συνειδητοποιηθεῖ καὶ νὰ περιγραφεῖ ἀπὸ τὸν ἱστορικό.

Ὅλα τὰ ἐπίθετα εἶναι στὴ βάση τους ἀριθμοί, τὰ κατ’ ἐξοχὴν ἐπίθετα.

Ἡ ἱστορία γράφεται μὲ ἐπίθετα, ποὺ προσπαθοῦν νὰ τὸ παίξουν οὐσιαστικά.

Στὰ ὅρια τῆς ἀκροβασίας τῶν τριῶν αὐτῶν στηρίζεται ἡ ἱστοριογραφία.

Γιατί οἱ ἄνθρωποι ἀκολουθοῦν τὴν μόδα;

Οἱ ἄνθρωποι ἀκολουθοῦν τὴ μόδα γιὰ πολλοὺς καὶ ποικίλους λόγους.

Οἱ ἀντιθέσεις τῆς ζωῆς καὶ τῆς κοινωνίας μας δίνουν τὸ σκηνικὸ καὶ τὴν ἀπάντηση σὲ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα.

Πρώτη ἀντίθεση: ὁ ἄνθρωπος εἶναι ζῶο μιμητικὸ ποὺ προσπαθεῖ νὰ διαφέρει.

Δευτέρα ἀντίθεση: ἡ ζωὴ στηρίζεται στὸν θάνατο ἄλλης ζωῆς.

Τρίτη ἀντίθεση: ὁ κάθε ἕνας θέλει νὰ ἐξουσιάζει ἀλλὰ νὰ μὴν ἐξουσιάζεται.

Τέταρτη ἀντίθεση: ὁ ἄνθρωπος ἐργάζεται πολλὲς ὧρες γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει ἐλεύθερο χρόνο δηλαδὴ νὰ μὴν ἐργάζεται.

Ψυχραιμία

Πότε χάνουμε τὴν ψυχραιμία μας;

Ὅταν ὁ ἄλλος ἐπιβάλλεται στὶς αἰσθήσεις μας
Ὅταν ὁ ἄλλος δὲν ἀποδέχεται τὶς ἀπόψεις μας
Ὅταν ὁ ἄλλος ἀπαιτεῖ νὰ ἀλλάξουμε τὸν τρόπο σκέψης μας

Πῶς τὴν ἀνακτοῦμε πίσω;

ἀπομόνωση σὲ ὕσηχο μέρος
μπάνιο στὴ θάλασσα ἢ στὴ μπανιέρα
ἕνα καλὸ φαΐ
ἕνα ἥσυχο καὶ βαθὺ ὕπνο
μιὰ βόλτα σὲ ἄγνωστα ὡραῖα μέρη (περπάτημα)

«Γιὰ τὸν ὕμνο»

Γυμνός, γυμνὴ, γυμνὸ, ἀρχικὰ ἐπίθετο

Ὕμνος εἶναι ἡ εὐχὴ γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ἀνάγκη.

ὑψώνουμε τὰ χέρια γιὰ τὸν ὕμνο, ἐξ οὗ καὶ τὸ γυμνὸ καθότι οἱ βραχίονες αὐτόματα γυμνώνονται.

Ἀρχικῶς «γυμνὸ» σήμαινε, χωρὶς καλύμματα κάποιο μέρος τοῦ σώματος.

Δὲν σημαίνει κατ ἀνάγκη τσίτσιδο, ἀλλὰ ὅταν θέλουμε νὰ ποῦμε ὅτι κάποιος εἶναι τσίτσιδος λένε «ὁλόγυμνος».

Ὅπως γίνονταν τὰ χέρια τῶν Ἀχαιῶν γιὰ τὸν ὕμνο. οἱ ἀρχαῖοι γιὰ ὕμνο =γυμνό.

γυμναστική ἡ κίνηση τοῦ σώματος ἀπηλλαγμένη ἀπὸ κάθε τι περιττὸ μὲ συμμετρία ρυθμὸ πληρότητα καὶ προσαρμογή.

Ἡ «Δημοκρατία» τοῦ δικομματισμοῦ

Ἡ «Δημοκρατία» τοῦ δικομματισμοῦ καὶ τῶν ΜΜΕ ,εἶναι ταυτόσημη μὲ ὅποια δικτατορία μπορεῖ νὰ νοηθεῖ

Ποιὸς δικαιοῦται νὰ ἔχει δημόσιο λόγο

«Δημόσιο λόγο» μπορεῖ νὰ ἔχει κάποιος, ὁ ὁποῖος δηλώνει ἀνοικτὰ τὰ οἰκονομικά του στοιχεῖα (εἰσόδημά, περιουσία καὶ τὶς πηγές τους).

Νὰ δημοσιοποιήσουμε στὸ Internet τὰ οἰκονομικά μας στοιχεῖα καὶ τὶς δηλώσεις μας στὴν ἐφορία, καὶ μόνο τότε νὰ μποροῦμε νὰ μιλᾶμε «δημοσίως» ἐλεύθερα.

Δημόκριτος ἐναντίον Ἐπίκουρου

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀκόμα νέος ἀκολουθεῖ περισσότερο τὴν Δημοκρίτεια ὁδὸ τῆς γνώσης ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ ταξίδια καὶ ἐπισκέψεις νέων τόπων καὶ γνωριμίες μὲ νέους ἀνθρώπους.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος φτάσει σὲ κάποια ἡλικία τότε ἀκολουθεῖ τὴν Ἐπικούρειο ὁδὸ τῆς γνώσης ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ νὰ βλέπει γύρω του τοπικὰ πὼς ἀλλάζει ὁ κόσμος μὲ τὴν ὥρα, τὶς ἐποχές, τὸ γῆρας τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν πραγμάτων, κλπ, χωρὶς νὰ χρειάζεται νὰ ταξιδεύει.

Δανειστής ἢ φοροφυγάς;

Δανειστὴς καὶ φοροφυγὰς εἶναι ἔννοιες ταυτόσημες, ἢ καλύτερα κάθε δανειστὴς εἶναι κατ’ ἀνάγκη φοροφυγάς.

Δεξιόχειρες καὶ δεξιόστροφοι

Δὲν ὑπάρχουν μόνο οἱ δεξιόχειρες καὶ οἱ ἀριστερόχειρες. Αὐτὴ ἡ κατάταξη εἶναι ἡ προφανής.

Ὑπάρχουν ἐπίσης καὶ οἱ ἀριστερόστροφοι καὶ οἱ δεξιόστροφοι. Π.χ. μὲ ποιὰ «φορὰ» γράφει κάποιος ἕναν κύκλο.

Γυμνός, μπροστὰ στὸν καθρέφτη

Οἱ ἄριστες συνθῆκες σωστῆς γυμναστικῆς

Δουλείας συνέχεια

Γιὰ νὰ γίνεις πραγματικὰ ἐλεύθερος τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ κάνεις εἶναι νὰ ἀποποιηθεῖς το νὰ ἔχεις δούλους.

Σὲ κάθε ἐποχὴ οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νὰ γράψουν τὴν Ἱστορία ἔχοντας πάντοτε τὸ ἄγχος νὰ μὴν κατηγορηθοῦν ἀπὸ τὶς ἑπόμενες γενιὲς γιὰ τὴ δουλεία ποὺ ἐπιβάλλουν στὴ δική τους ἐποχὴ ἐνῶ κριτικάρουν παράλληλα τὴν δουλεία τῶν προηγούμενων ἐποχῶν.

Ἡ ὑποκρισία δὲν ἔχει τέλος.

Ἡ κοινωνία στὴν ὁποία ζοῦμε ἔχει δημιουργήσει ὅλες τὶς προϋποθέσεις (μεγάλα ποσοστὰ ἀνεργίας), γιὰ νὰ ἔχει ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι νὰ παρακαλᾶνε νὰ γίνουνε δοῦλοι.

Ἡ γνώση

Ὁ Ἄνθρωπος γιὰ ὅτι γνωρίζει, φτιάχνει «Θεωρίες»,
γιὰ ὅτι δὲν γνωρίζει, φτιάχνει «Θεούς»,
κι ὅταν δὲν μπορεῖ νὰ ξεχωρίσει τί γνωρίζει καὶ τί ὄχι, φτιάχνει «Θρησκεῖες»

Ἡ ἄγνοια

Οἱ δύο δρόμοι τῆς Ἄγνοιας.

Ὁ ἕνας εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἡμιμάθειας ποὺ τὸν ἀποκαλοῦμε «Ἐπιστήμη»,
καὶ ὁ ἄλλος ὁ δρόμος τῆς αὐτογνωσίας ποὺ τὸν ἀποκαλοῦμε «Φιλοσοφία».

Το γονιδίωμα εἶναι ἕνα πολὺ ἐξελιγμένο ρολόϊ

Διαφοραί: Ἀριστοτέλης, Πλάτων, Ἐπίκουρος

Ὡς πρὸς τὶς κοινωνικὲς σχέσεις παραγωγῆς καὶ τὴν ὀργάνωσης τους στὴν κοινότητα.

Πλάτων. Ἡ κοινωνικὴ ὀργάνωση καὶ ἡ κατάργηση τῆς ἱστορικῆς ταυτότητας τῶν ἀτόμων εἶναι πρωταρχικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ποὺ εἶναι ἡ βάση γιὰ τὴν κοινωνικὴ εὐημερία.

Ἀριστοτέλης. Τὸ ἐνάρετο ἄτομο σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν κοινωνικὴ αὐτοπιστοποίηση μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει μιὰ κοινότητα τῆς εὐδαιμονίας

Ἐπίκουρος. Κάλυψη τῶν ἀναγκῶν μὲ λιτότητα, φιλία, δικαιοσύνη. Προτεραιότητα στὴ σκέψη καὶ πνευματικὴ ἀνάπτυξη.

Δουλείας συνέχεια

Ἐλευθέρους ἀφῆκε πάντας ὁ Θεός, οὐδένα δοῦλον ἡ φύσις πεποίηκε.

Πίνδαρος

Ὁ θεὸς ὅλους ἐλεύθερους ἐποίησε Ἡ φύση δὲν φτιάχνει δούλους.

Ἔνστολος

Τὰ ἔνστολα ἐπαγγέλματα εἶναι ὁ πλήρης ἐξευτελισμὸς τοῦ ἀνθρώπου!
ὁ ἐργαζόμενος, ὁ δοῦλος, ὁ σκλάβος, ὁ ὑπηρέτης, ὁ στρατευμένος.

Ἑλληνικὴ Γλῶσσα

Ἡ «λέξη» ἔχει πολλὲς διαστάσεις θεώρησης καὶ νοήματα καὶ ἔχει ἀκόμη πιὸ πολλὲς ὅταν εἶναι ἐκτὸς κειμένου καὶ κειμενικοῦ περιβάλλοντος.

Π.χ.
Τὸ Νόημά της,
Ἡ Ἱστορία της,
Ἡ Ἐτυμολογία της,
Οἱ Ἰδεολογικὲς προσεγγίσεις της,
Ἡ γραμματικὴ καὶ συντακτικὴ τῆς δομή,
καὶ τὰ λοιπὰ τοιαῦτα.

Θὰ ἤθελα νὰ ἐπισημάνω εἶναι ὅτι ὅλες οἱ λέξεις ἔχουν τὸ ἴδιο ἐπιστημονικὸ βάρος κάτω ἀπὸ τὸ πρίσμα τῆς ἐπιστήμης τῆς γλώσσας.

Δὲν ὑπάρχουν λέξεις καλὲς καὶ κακές.

Τὰ ἰδεολογικὰ φορτία καὶ τὰ ἱστορικὰ νοήματα ποὺ φέρνουν οἱ λέξεις δὲν εἶναι νομίζω ἀντικείμενο τῆς ἐπιστήμης τῆς γλώσσας, καὶ οὔτε βέβαια πειράζει νὰ ἀναφέρονται.

Το μόνο ἀντεπιστημονικὸ καὶ ἀπαράδεκτο εἶναι ἡ χρήση τῆς ἰδεολογίας τῆς ἰνδοευροπαϊκῆς ὑπόθεσης.

Ὅπου τοῦτο ἀνιχνεύω προφανῶς δὲν διαβάζω τὸ περιεχόμενο τῆς ἀνάρτησης. Δυστυχῶς στὶς μέρες μας εἶναι πολλοὶ ποὺ ὑποστηρίζουν αὐτὴν τὴν ἀνοησία. Πολλὰ βιβλία γραμματικῆς καὶ λεξικὰ ἔχουν γραφτεῖ μὲ αὐτὴ τὴν βάση. Δυστυχῶς διδάσκεται ἀκόμη καὶ σὲ ἑλληνικὰ πανεπιστήμια.

«Γένωμα», «Γενωμικὸς» οἱ δύο νέες λέξεις τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας ποὺ προέρχονται ἀπὸ τοὺς ἀγγλικοὺς ὅρους «genum» «genomic» ἀντιδάνειο, ἐνῷ ὑπῆρχαν ἤδη στὴν Ἑλληνικὴ οἱ «γονιδίωμα» καὶ «γονιδιωματικὸς» ποὺ σημαίνουν ἀκριβῶς τὸ ἴδιο ἀντίστοιχα!

Οἱ ἰθύνοντες ὅμως δὲν τὸ γνώριζαν καὶ μετέφρασαν τοὺς ἀγγλικοὺς ὅρους!

Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔτσι γίνεται πλουσιότερη καὶ στὸ μέλλον μὲ τὴν πρόοδο καὶ τὴν ἀνάπτυξη τῆς βιοιατρικῆς θὰ βρεθοῦν «νέες ἔννοιες» γιὰ νὰ ὀνομαστοῦν κατάλληλα μὲ τὴν διάκριση τῶν ὅρων αὐτῶν, «γένωμα», «γονιδίωμα», Πχ θὰ μποροῦσε νὰ σημαίνει τὸ «γονιδίωμα» ὅτι σημαίνει καὶ σήμερα καὶ τὸ «γένωμα» νὰ σημαίνει τὸ μέρος τοῦ γονιδιώματος γιὰ τὸ ὁποῖο γνωρίζουμε πολὺ καλὰ τὶς βιοχημικές του λειτουργίες!

ἕνα, μηδέν, ἄπειρο

Γιατί τὸ «ἕνα», τὸ ἔβγαλαν ἀπὸ τοὺς πρώτους ἀριθμούς; λὲς καὶ δὲν εἶναι ὁ κατ' ἐξοχὴν «ὁ πρῶτος τῶν πρώτων».

Ἕλληνες

Ὁ ἐμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται 6 χιλιάδες χρόνια τώρα! Ἀπὸ τὸ Τρωικὸ Πόλεμο μέχρι σήμερα.

Τὰ εἴδη δράσης

πρόγραμμα ἐξουσίας ἔξωθεν

ἀποφάσεις ἔσωθεν ἀπὸ ἐνσωματωμένες ἰδεολογίες

ἐλεύθερη δράση

Ἐγκληματικότητα

Ἐγκλήματα κοινωνικῆς δομῆς:
ἄδικοι νόμοι, ἄδικοι θεσμοί, ἐξουσιαστικοὶ μηχανισμοί.

Ἐγκλήματα ἐκ τῶν ἄνω:
φοροδιαφυγὴ, διαπλοκὴ, κατάχρηση ἐξουσίας, κλοπὴ δημοσίου χρήματος, ὑπεξαίρεση, μίζες.

Ἐγκλήματα ἐκ τῶν κάτω:
σωματεμπορία, πορνεία, διαρρήξεις, κλοπὲς, ἀνθρωποκτονία, δολιοφθορὲς, ἀπάτες, ἐπαιτεία, ἐκβιασμοὶ, βιασμοί.

Ἔθνη, Κράτη, Συμμαχίες, Ὀργανισμοί, Ἑνώσεις

Μὲ τὸ τέλος τῆς φεουδαρχίας, ἡ «Κυριαρχία» ἐκμεταλλευόμενη καὶ τὶς νέες τεχνολογίες, ἀνακαλύψεις, ἰδεολογίες, κατασκεύασε, γιὰ δικό της λογαριασμὸ καὶ μόνο, τὰ νέα ἐξουσιαστικά της ἐργαλεῖα· τὰ ἔθνη, τὰ κράτη, τὶς συμμαχίες, τοὺς ὀργανισμούς, τὶς ἑνώσεις κρατῶν καὶ λοιπὰ παρεμφερῆ· γιατί ἔτσι ἐξυπηρετοῦνταν καλύτερα τὰ ἐξουσιαστικά της συμφέροντα.

Ἐξειδίκευση καὶ Ὑποτέλεια

Ἡ Ἐξειδίκευση καὶ ἡ Ὑποτέλεια εἶναι ταυτόσημα μὲ τὸν Ἀναλφαβητισμό

Ἐμπορίας ἀποτελέσματα

Ἐμπορίας ἀποτελέσματα ἢ τὸ Μάρκετινγκ τῆς κοινωνίας τῶν δούλων τῶν δολοφόνων καὶ τῶν ψευτῶν.

Αὐτὴ ἡ κοινωνία σου ἀπαγορεύει τὸ Α γιὰ νὰ σοῦ τὸ πουλήσει ὡς Β.

Σοῦ ἀπαγορεύει τὸν Ἔρωτα γιὰ νὰ σοῦ πουλήσει «Πορνεία»,
Σοῦ ἀπαγορεύει τὴν Λογικὴ Σκέψη γιὰ νὰ σοῦ πουλήσει «Μόδα»,
Σοῦ ἀπαγορεύει τὴν Γνώση γιὰ νὰ σοῦ πουλήσει «Παραπληροφόρηση».

Ἐλαστική Ἠθική

Ἡ ἄποψη ὅτι ἡ Ἠθικὴ εἶναι σταθερὴ, ἀκλόνητη, μόνιμη, καθολικὴ, διαχρονικὴ, εἶναι μία ἕρπουσα ἰδεολογία.

Ἔλλειψη πόνου

Ἡ ὀρθὴ κίνηση (γυμναστικὴ) σοῦ ἐξασφαλίζει τὴν ἔλλειψη σωματικοῦ πόνου, ὅπως ἡ ὀρθὴ σκέψη σοῦ ἐξασφαλίζει τὴν ἔλλειψη ψυχικοῦ πόνου.

Ἐργασία, ἀμοιβὴ, φορολογία

Μία πολὺ δύσκολη μέτρηση.

Ὁ μισθωτὸς ἐργάτης τοῦ σήμερα ἴσως νὰ μὴν ἔχει καμία οὐσιαστικὴ διαφορά ἀπὸ τὸν σκλάβο (res) τοῦ μεσαίωνα, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὁ ἐργάτης σήμερα πιστεύει ὅτι εἶναι σὲ καλύτερη μοῖρα ἀπὸ τὸν σκλάβο τοῦ μεσαίωνα.

Οἱ ἑταιρεῖες καὶ τὰ κράτη εἶναι οἱ νταβατζῆδες τῆς ἐργασίας, δηλαδὴ τῆς παραγόμενης κοινωνικῆς ἀξίας, καὶ βρίσκονται σὲ μιὰ καταπληκτικὴ ἁρμονικὴ συνεργασία μεταξύ τους, γιὰ τὴν ἰδιοποίηση αὐτῆς τῆς ἀξίας ἀπὸ μιὰ μειοψηφία ἐξουσιαστῶν ἐκμεταλλευτῶν.

Ἡ κλοπὴ τῆς ἐργασίας, ὁ ἐξευτελισμὸς τῆς ἀξιοπρέπειας, ἡ ἐκμετάλλευση τῶν ἀνθρώπων γίνεται μέσα ἀπὸ τοὺς ἀκόλουθους μηχανισμούς.

1. Οἱ φόροι.

Μόνο οἱ ἐργαζόμενοι πληρώνουν φόρους, οἱ ἑταιρεῖες ὄχι μόνο δὲν πληρώνουν ἀλλὰ τοὺς ἐπιστρέφονται χρήματα μὲ πολλοὺς τρόπους, π.χ. μέσῳ τῶν τοκοχρεωλυσίων τῶν δανειακῶν συμβάσεων ἢ μέσῳ τῶν ἐπιστροφῶν φόρου γιὰ διάφορους δῆθεν ἀναπτυξιακοὺς λόγους ἢ τὶς παράκτιες ἑταιρεῖες καὶ λοιπὰ παρόμοια.
Οἱ φόροι πλέον δὲν δίνονται γιὰ κοινωνικὲς προσφορὲς, ὡς εἴθισται, ἀλλὰ μὲ τὸ κόλπο τῆς κρατικῆς ὑπερχρέωσης πᾶνε πίσω στὶς ἑταιρεῖες.

Ἡ φορολόγηση τῶν ἑταιρειῶν εἶναι ψεύτικη καὶ ὄχι μόνο ἐπιστρέφονται οἱ φόροι τους μέσῳ νόμων (πχ ἀνάπτυξης) ἢ δὲν πληρώνονται παρανόμως καὶ ἀτιμώρητα.

Γιὰ τὶς διαπλοκὲς καὶ τὰ λαδώματα τῶν πολιτικῶν ἀπὸ τὶς ἑταιρεῖες εἶναι τόσο γνωστὰ στὴν κοινὴ γνώμη ποὺ δὲν χρειάζεται νὰ τὶς τονίσουμε ἰδιαίτερα στὸ παρὸν κείμενο.

Ὁρισμὸς τῆς ἔννοιας τοῦ «νταβατζή». «Νταβατζὴς» εἶναι ὁ κάτοχος μιᾶς (ἢ περισσοτέρων) πόρνης, ἡ ὁποία τοῦ δίνει τὸ 95 μὲ 99 % τῶν εἰσπράξεων της ὡς ἀμοιβὴ προστασίας.

Γιατί «κράτος» καὶ «ἑταιρεῖες» εἶναι οἱ «νταβατζῆδες» τῶν ἐργαζομένων εἶναι φανερό.

Γιὰ τὸν ἀνταγωνισμὸ μεταξὺ τῶν ἑταιρειῶν καὶ τὸ πὼς μιὰ ἑταιρεία ἂν δὲν εἶναι ἀνταγωνιστικὴ χάνεται θὰ τὸ συζητήσουμε ἐκτενῶς ἀλλοῦ.

2. Ἡ Παιδεία:

Ἡ διδασκαλία τοῦ ἀνταγωνισμοῦ καὶ τῆς ἐπιβράβευσης δίνει στὸν «νέο», ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο μέχρι τὸ διδακτορικὸ, ὅλο ἐκεῖνο τὸ διανοητικὸ ὑπόβαθρο γιὰ τὴν ἐπιδίωξη, ἀνοχὴ, καὶ ἀποδοχὴ τῆς κοινωνικῆς ταξικῆς ἀξίωσης, καὶ ἄρα τὴν συντήρηση καὶ τὴν ἀναπαραγωγὴ τοῦ κοινωνικοῦ στάτους τῆς ἀδικίας καὶ τῆς ταξικότητας· δηλαδὴ τὴν ἐκμετάλλευση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο καὶ τὴν ἀναπαραγωγὴ τοῦ δίπολου «ἀφέντης -δοῦλος».

3. Ὁ στρατὸς καὶ ἡ ἀστυνομία
4. Τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης
5. Τὰ μέσα μαζικῆς μεταφορᾶς
6. Ἡ μαζικὴ κουλτούρα

Ἐργαλεῖο ἢ ὅπλο ἢ προϊόν

Ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία παράγει «ἐργαλεῖα», «ὅπλα», «προϊόντα». Ὁλάκερη ἡ γνώση καὶ ἡ σκέψη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κλειδωμένη σὲ μεγάλο βαθμὸ μὲ αὐτά.

Ὀνομάζονται «ὅπλα» ἢ «ἐργαλεῖα» ἀναλόγως τῆς χρήσης ποὺ κάνει σὲ αὐτὰ, ἐπίσης μπορεῖ νὰ εἶναι ἁπλὰ ἐργαλεῖα ἀτομικῆς χρήσης ἢ μπορεῖ νὰ εἶναι ἐργαλεῖα ὅπλα μαζικῆς χρήσης δηλαδὴ κοινωνικῆς, (τότε ἑτοιμαζόμαστε γιὰ πόλεμο εἴτε μὲ τὴ φύση ἢ μὲ τὰ ζῶα ἢ μὲ ἄλλους ἀνθρώπους).

Ὑπάρχουν καὶ τὰ ἀμιγῶς ὅπλα (βόμβες, πολεμικὰ πλοῖα κλπ) ὅπως καὶ τὰ ἀμιγῶς ἐργαλεῖα, ἐπίσης ὑπάρχουν «προϊόντα χρήσης» τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι οὔτε ὅπλα οὔτε ἐργαλεῖα.

Γιὰ τὰ «διανοητικὰ ἐργαλεῖα-προϊόντα» ἰσχύουν περίπου τὰ ἴδια.

Ἔρως ἀνίκατε μάχαν

Ὅλες οἱ ἐρωτικὲς σχέσεις εἶναι σχέσεις ἐξουσίας, καὶ ὅσο πιὸ μεγάλη καὶ καλὰ κρυμμένη εἶναι ἐξουσιαστικὴ διάσταση τῆς σχέσης, τόσο μεγαλύτερος εἶναι ὁ ἐν λόγῳ ἔρωτας.

Ἡ μοῖρα τοῦ ἐρωτευμένου εἶναι νὰ ὑποστηρίζει 24 ὧρες τὸ εἰκοσιτετράωρο τὶς ἰδέες τοῦ ἐραστῆ του καὶ νὰ ἱκανοποιεῖ τὶς ἀνάγκες του.

Δὲν πληρώνω τίποτα γιὰ τὸν Ἔρωτα, μὴν τὸν μπερδεύετε μὲ τὴ πορνεία.
Δὲν ἀποσκοπῶ τίποτα ἀπ τὸν ἔρωτα, μὴν τὸν μπερδεύετε μὲ τὴν ὑποτέλεια-δουλεία.
Δὲν πληγώνουν οἱ ἔρωτες, μὴ τοὺς μπερδεύετε μὲ τὸ «σαδομαζοχισμὸ»· αὐτὸ εἶναι ψυχο-κοινωνικὸ φαινόμενο.

Ἐραστὴς ἢ ἐρωμένος

Τέσσερις οἱ προϋποθέσεις γιὰ ἐπιτυχημένο ἐραστή:
ὀμορφιὰ, ἐξυπνάδα, εὐφράδεια, γοητεία·
ἂν λείπει τὸ 4ο, ἴσως νὰ κάνεις γιὰ ἐρωμένος.

Ἔξω τὰ σνακάδικα ἀπὸ τὴ διατροφή μας

Τυροπιτάδικα
Χαμπουρκεράδικα
Σουβλατζίδικα
Πιτσαρίες

Καθὼς καὶ τὰ προϊόντα τους

Ἐξουσία, τρέλλα, εὐφυΐα

Ἐξουσία, τρέλλα καὶ εὐφυΐα ἔχουν ἕνα κοινὸ χαρακτηριστικὸ, εἶναι ἀνάλογες τῆς δυνατότητας ἀλλαγῆς ἀποφάσεων. Δηλαδὴ τὸ πόσο «μεγάλες» εἶναι, μᾶς τὸ δείχνει τὸ πόσο εὔκολα ἀναθεωροῦν τὶς ἀποφάσεις τους.

Ἐξουσία, τρέλλα καὶ εὐφυΐα ἔχουν ἕνα κοινὸ χαρακτηριστικό: ἀναθεωροῦν εὔκολα καὶ γρήγορα τὶς ἀποφάσεις τους.

Ἐξουσία καὶ δικαιοσύνη

Οἱ 4 (τέσσερις) διαστάσεις τῆς ἀδικίας στὴν ἱστορία της ἐξουσίας.

1. Ἡ «ρατσιστική» μὲ τὴν εὐρεῖα ἔννοια τοῦ ὅρου.
Τὸ πρῶτο εἶδος/διάσταση τῆς ἀδικίας εἶναι αὐτὸ στὸν ὁποῖο δύο ἄνθρωποι ξεχωρίζουν διακρίνονται σὲ ἀνώτερο κατώτερο λόγῳ κάποιου φυσικοῦ ἢ ἱστορικό -κοινωνικοῦ τους χαρακτηριστικοῦ (χρῶμα, φυλή, φῦλο, καταγωγή, μόρφωση, εὐφυΐα, περιουσία, ἰδιοκτησία, οἰκονομικὴ ἰσχύ, κλπ κλπ). Ἡ διάσταση αὐτὴ εἶναι διανοητική, δηλαδὴ ἰδεολογία ἢ ἰδεοληψία ἢ ἀπάτη. Ἐνισχύει ἰδεολογικὰ καὶ δικαιολογεῖ τὴν ὕπαρξη τοῦ διπόλου «Κύριος Δοῦλος»

2. Ἡ «ποσοτική» καὶ «ἐσωτερικὴ» διάσταση.
Στὴ δεύτερη διάσταση τῆς ἀδικίας, καθορίζεται στὸ ἐποικοδόμημα τῆς κοινωνίας ἕνα σύστημα «κοστολόγησης καὶ τιμολόγησης τῆς ἐργασίας», ὅπου οἱ ἐργαζόμενοι κατατάσσονται σὲ τάξεις καὶ κατηγορίες, γιὰ νὰ στηριχθεῖ ἔτσι τὸ ἰδεολογικὸ οἰκοδόμημα τῆς «Ταξικότητας» (δηλ. τῆς ἀδικίας). Ἐδῶ τὸ δίπολο τῆς ἐξουσίας («κύριος δοῦλος») ἀναπαράγεται στὴν πράξη σὲ μιὰ μικρότερη ἐσωτερικὴ κλίμακα καὶ ἔχει καὶ συμβολικὸ χαρακτῆρα! π.χ. ἕνας ἐργαζόμενος ποὺ ἔχει ἀπολαβὲς ἀπὸ τὴν ἐργασία του πολλαπλάσιες ἀπὸ ἕναν ἄλλον μπορεῖ νὰ τὸν προσλάβει νὰ δουλεύει γιὰ αὐτόν, καὶ ταυτόχρονα ἀναπαράγει τὸ 1.

3. Ἡ «ἀντικειμενική» ἐξουσία, τοῦ τύπου «Γονέας-τέκνο»
εἶναι ἡ ἀδικία τῆς βιολογικῆς ἀνάγκης, οἱ γονεῖς πρὸς τὰ παιδιὰ ἀσκοῦν ἐξουσία γιὰ τὸ καλό τους.

4. Ἡ ἐξουσία τῆς «ἐκτροπῆς τῆς ὀργάνωσης».
Εἶναι ἡ διάσταση τῆς ἐξουσίας μέσῳ τῆς ὀργάνωσης, ἡ ὀργάνωση εἶναι ἀπαραίτητη σὲ μιὰ κοινωνία καὶ γίνεται μὲ πολλοὺς τρόπους. Ὁ πιό χαρακτηριστικὸς εἶναι αὐτὸς στὸν ὁποῖον οἱ εὑρισκόμενοι σὲ ἀνώτερο σημεῖο τοῦ ὀργανογράμματος ταυτόχρονα θεωροῦνται καὶ ἀνώτεροι ἄνθρωποι. Ἑπομένως θὰ ἔχουνε μεγαλύτερες ἀπολαβὲς καὶ θὰ ἀναπαράξουν τὸ μοντέλλο «κύριος δοῦλος», το ὁποῖο εἶναι ὁ πυρῆνας γιὰ κάθε ἀδικία.

Γιὰ τὴν ἀλληλοτροφοδότηση αὐτῶν τῶν 4ων διαστάσεων, ποὺ εἶναι ἕνα συγκλονιστικὸ καὶ ἄκρως γοητευτικὸ θεωρητικὰ θέμα, θὰ τὸ ἐξαντλήσουμε σὲ ἄλλο κείμενο.

Ἡ Γυμναστική

Πληρότης, συμμετρία,
ρυθμός, προσαρμογή,
ἀπαραιτήτως τάχει
μόνο ἡ Γυμναστική.

Πληρότης, συμμετρία,
ρυθμός, προσαρμογή,
κάποιο ἀπ αὐτὰ ἂν λείπει
δὲν εἶν γυμναστική.

Πληρότης, συμμετρία,
ρυθμός, προσαρμογή,
ποδήλατο κολύμβησι
καὶ τρέξιμο μαζί.

Ἔρως καὶ ἐξουσία

Τὴν ἰδεολογία τοῦ «μοναδικοῦ μεγάλου ἔρωτα» στὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τὴν προωθεῖ ἡ ἑκάστοτε «ἐξουσία» γιὰ τοὺς ἑξῆς τρεῖς λόγους:

1ον
Ἡ ἐλπίδα σὲ μιὰ οὐτοπία-αὐταπάτη (αὐτὸ εἶναι τὸ ἰδεολόγημα), προετοιμάζει τὸ ἄτομο σὲ μιὰ πλατφόρμα σκέψης, τέτοια ποὺ ἡ ἀποδοχή της «ἐξουσίας» νὰ εἶναι στατιστικῶς βεβαία. Μαθαίνει ὁ ἐγκέφαλος μὲ αὐτὴ τὴν πλατφόρμα λογικῆς νὰ σκέπτεται μὲ τέτοιο τρόπο, ποὺ ἀφήνει νὰ ἀποδέχεται τὴν ἀδικία καὶ τὴν ὑποτέλεια γιὰ κάτι ποὺ στὸ μέλλον θὰ συμβεῖ (Δικαιοσύνη), δηλαδὴ μαθαίνει νὰ σκέπτεται μὲ ἄκαμπτες-δογματικές, μὴ ἐλέγξιμες ἀπὸ τὸν ἴδιο παραμέτρους.

2ον
Τὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται στὰ ζευγάρια, λόγῳ αὐτῆς τῆς πίστης (ὅπως καὶ τῆς ὅποιας παρόμοιας), δημιουργοῦν χιλιάδες προβλήματα στὸ ἀτομικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο, κάτι τὸ ὁποῖο εἶναι «τὸ βούτυρο» στὸ ψωμί της ἐξουσίας.

3ον
Ἡ σχέση θὰ ἰσορροπήσει στὸ ἐπίπεδο τοῦ χειρότερου, σὲ ὅποιο θέμα-τομέα παρατήρησης (στατιστικὴ ἀλήθεια), π.χ. στὸ πόσο γυμνάζεται κάθε μέλος, μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ καὶ οἱ δύο θὰ γυμνάζονται τόσο ὅσο γυμναζόταν αὐτὸς μὲ τὴν λιγότερη γυμναστική. Ἢ ἂν ὁ ἕνας καπνίζει σὲ λίγο θὰ καπνίζει καὶ ὁ ἄλλος καὶ τὰ λοιπά παρόμοια, κάτι ποὺ ἡ «ἐξουσία» τὸ ἐπιδιώκει.

Ἐπιστήμη καὶ Ἐπιστήμονες

Δύο ἔννοιες ἰσχυρῆς ἰδεολογικῆς φόρτισης στὶς μέρες μας. Ἐπιστήμη καὶ Ἐπιστήμονες

Ἀόριστες καὶ ἀσαφὴς ὅσο δὲν γίνεται περισσότερο, μὲ μιὰ σύγχυση νὰ προωθεῖται ἀπὸ ὅλα τὰ κέντρα ἐξουσίας (κράτη, ἑταιρεῖες , ὀργανώσεις κλπ). Αὐτὸ εἶναι ἡ προετοιμασία τῆς κοινωνίας γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς δικτατορίας τοῦ «politically correct».

Ἐπικούρειος Ζωή

Μὲ δυὸ λόγια ἡ Ἐπικούρειος φιλοσοφία καὶ Ἐπικούρειος διαβίωση (ζωὴ) εἶναι αὐτὸ, ποὺ θὰ λέγαμε σήμερα «λιτότητα» καὶ «διανόηση» σὲ μιὰ κοινότητα δικαιοσύνης. Τὸ κύριο μέλημα εἶναι ἡ βέλτιστη ἐξασφάλιση τῶν βασικῶν πόρων ἐπιβίωσης καὶ ἡ αὔξηση τοῦ πραγματικοῦ ἐλεύθερου χρόνου γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς φιλίας καὶ τῆς γνώσης. Ἡ προϋπόθεση γιὰ ὅλα αὐτὰ ἦταν εἶναι καὶ θὰ εἶναι τὸ ξεπέρασμα τοῦ ἄγχους καὶ τοῦ φόβου τοῦ θανάτου μὲ ταυτόχρονη κατάργηση κάθε παρωχημένης ἰδεολογίας κοινωνικῆς διάκρισης, ἀπ ὅπου κι ἂν αὐτὴ προέρχεται.

Ἐξουσία καὶ Ἐπιστήμη

Ὑπάρχουν δύο θεμελιώδεις πόλοι γύρω ἀπὸ τοὺς ὁποίους περιστρέφεται ἡ ὅλη ἀνθρώπινη σκέψη καὶ δραστηριότητα. Αὐτοὶ εἶναι ἡ Ἐξουσία καὶ ἡ Ἐπιστήμη, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς φιλοσοφίας.

1. Ἡ «ἐξουσία» προσπαθεῖ μὲ ὅλα τὰ μέσα νὰ ἐγκλωβίσει τους ἀνθρώπους στὸ βασικό της δίπολο, ὅλων τῶν κλιμάκων καὶ μεγεθῶν, ποὺ λέγεται «Κύριος Δοῦλος»,

2. Αὐτὸ τὸ δίπολο προσπαθεῖ νὰ τὸ ἀνατρέψει ἀφοῦ τὸ ἀποκαλύψει ἡ Ἐπιστήμη μὲ ναυαρχίδα της τὴν Φιλοσοφία.

3. Ἡ Τέχνη εἶναι ἁπλῶς ἕνα ὅπλο ἐκπαίδευσης, στὰ χέρια τοῦ ὅποιου εἶναι κάθε φόρα (ἐξουσίας ἢ ἐπιστήμη +φιλοσοφίας), καὶ ὑπηρετεῖ τὸ σκοπό του μὲ πολὺ καλὰ ἀποτελέσματα.

Ζοῦμε στὸν αἰῶνα τῆς ἐκλογικευμένης ἀδικίας

Ὅλες οἱ σχέσεις ποὺ ἀναπτύσσονται γύρω μας αὐτὴν τὴν ἐποχὴ, τὴν ἐποχὴ τῆς ἀπάτης, τῆς βίας καὶ τῆς προδοσίας, δηλαδὴ τὴν ἐποχή τῆς ἐξουσίας εἶναι σχέσεις οἱ ὁποῖες δυναμικὰ προσπαθοῦν νὰ σὲ ἀδικήσουν.

Δηλαδὴ νὰ πάρουν τὴν ζωντανὴ ἢ τὴν συμπυκνωμένη «Ἀξία» σου, ζωντανὴ ὡς ἐργασία, καὶ συμπυκνωμένη ὡς χρῆμα/περιουσία γιὰ νὰ σοῦ ἀποδώσουν ὄχι τὰ ἴσα, ὅπως διατείνονται, ἀλλὰ τὰ ἐλάχιστα, μὲ ἄλλα λόγια νὰ σὲ ἀδικήσουν ὅσο περισσότερο μποροῦν.

Συγγενεῖς, φίλοι, γνωστοὶ, γείτονες, συνάδελφοι ,γονεῖς, παιδιὰ, σύζυγοι, ἐραστὲς, ἐρωμέναι, κλπ παράλληλα μὲ τὶς σχέσεις ἐμπορίου, ἰδιοκτησίας, κράτους, ποὺ λειτουργοῦν στὸ ὑπόβαθρο ὅλων αὐτῶν τῶν σχέσεων, μᾶς δίδουν τὸν πολιτισμὸ τῆς ἀδικίας ποὺ ζοῦμε σήμερα.

Ἀφήσαμε πίσω μας τὴν κτηνώδη φύση μας, καὶ ἀναπτύξαμε πολὺ δυνατὲς νοητικὲς «τεχνικὲς» ὑψηλῆς ἀδικίας.

Ἡ ἄγνοια τοῦ Σωκράτους

Ἡ περίφημη ἄγνοια τοῦ Σωκράτους ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι σὲ ὅλους τοὺς διαλόγους, στοὺς ὁποίους λαμβάνει μέρος ὁ Σωκράτης, ἐμφανίζεται ὡς νὰ μὴν γνωρίζει αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο συζητάει.

Ὑποστηρίζει πάντα κάτι ἀλλὰ κρατάει πάντα ἐπιφυλάξεις καὶ ἀμφιβάλλει γιὰ αὐτὸ τὸ ὁποῖο λέει. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ πολὺ μεταγενέστερα διαδόθηκε ὅτι ὁ Σωκράτης εἶπε ἐκεῖνο τὸ περίφημο «ἕν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα», μία ἀνοησία, ἕνα ἀντιφατικὸ πρᾶγμα, ἕνα παράδοξο, τὸ ὁποῖο ὁ Σωκράτης δὲν εἶπε σὲ καμία περίπτωση.

Ἐκεῖνο ποὺ πραγματικὰ εἶπε ὁ Σωκράτης στὸν διάλογο τοῦ Πλάτωνος «Φαῖδρος» εἶναι:
«εὖ οἶδα, συνειδὼς ἐμαυτῷ ἀμαθίαν»
τὸ ὁποῖο σημαίνει:
«πολὺ καλὰ ἔμαθα, νὰ συνειδητοποιῶ τὴν ἀμάθεια μου»

Καὶ τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἀντιφατικό, εἶναι πολὺ βαθὺ φιλοσοφικὸ καὶ εἶναι καὶ πιὸ κομψὸ ὡς διατύπωση!
Φαῖδρος 235c

Ἔρωτας καὶ ἐξουσία

Ἡ ἐξουσία ἐκμεταλλεύεται τὸν ἔρωτα δημιουργῶντας (καὶ προτρέποντας πρὸς αὐτό, μὲ ὅλες τις τρέχουσες ἠθικὲς) τὰ «ἐξουσιαστικὰ δίπολα», δηλαδὴ τὰ ζευγάρια, τὰ ἀνδρόγυνα, τὰ «συμφώνων συμβίωσης», κ.λπ.

Γιατί συμβαίνει αὐτό; Στὰ ζευγάρια ἡ κάθε σχέση ἐξελίσσεται σὲ ἐξουσιαστική, ὅσο καλὴ πρόθεση καὶ ἂν ἔχουν τὰ μέλη. Αὐτὸ συμβαίνει γιατί ὁ πυρῆνας τῆς ὕπαρξης στηρίζεται στὴν ἐξουσία.

Ἡ ἑκάστοτε «Κυριαρχία» τὸ ἔχει δεῖ αὐτὸ στὴ πράξη καὶ τὸ προωθεῖ: ζευγάρια ,ἀνδρόγυνα, συμβίωση, ὅλα τὰ προωθεῖ καὶ τὰ στηρίζει.

Ἀργότερα ὅλοι αὐτοί τῆς τὸ ἀνταποδίδουν μὲ το «νὰ ὑπομένουν ἢ νὰ ἀσκοῦν» ἐξουσία, ἂν εἶναι ἀντίστοιχα ὁ «καταπιεζόμενος ἢ ὄχι» στὸ ζευγάρι.

Ἡ ἀρετὴ τῆς πραότητας!

«Πρᾶος» ἄνθρωπος εἶναι αὐτός, ποὺ βρίσκεται στὴ μέση, ἀνάμεσα στὸν «ὀργίλο», ποὺ βρίζει ὁποιονδήποτε ὁποιαδήποτε στιγμὴ καὶ μερικὲς φορὲς ἐνδεχομένως ἄνευ λόγου καὶ στὸν «χαύνο», ποῦ δὲν ἀντιδρᾶ ποτέ, ὅποια ἀδικία καὶ ἂν συμβαίνει γύρω του.

Παραδείγματος χάρη, δὲν εἶναι ἕνας ἄνθρωπος «ἐνάρετος», «πρᾶος» ὅταν γιὰ τὴν κακὴ κατάσταση τῆς χώρας του ὑβρίζει τοὺς κυβερνῆτες, τοὺς δικαστές, τοὺς δημοσιογράφους, τοὺς ἐπιχειρηματίες, τοὺς ἐργάτες.

Ἐνῷ θὰ πρέπει νὰ στρέψει τὰ πυρά του μόνο ἐνάντια στὴν «ἐκλεγμένη ἀπὸ αὐτὸν Βουλή», Οἱ βουλευτὲς εἶναι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι διορίζουν τὴν κυβέρνηση, εἶναι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ψηφίζουν τοὺς νόμους, τοὺς προϋπολογισμοὺς καὶ ἑπομένως εἶναι αὐτοὶ οἱ μόνοι ὑπεύθυνοι γιὰ τὸ ἂν πηγαίνει καλὰ ἢ ὄχι ἡ χώρα!

Ἡ ἀνοησία τοῦ «εἰσαγόμενου προϊόντος»

Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὁριστεῖ ἕνα προϊὸν ὡς εἰσαγόμενου ἐὰν δὲν ἔχει σαφῶς προσδιοριστεῖ τὸ ὅριο, τὸ σύνορο ἀπὸ τὸ ὁποῖο πέρνα κάτι γιὰ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς εἰσαγόμενο.

Ἄρα οἱ ἔννοιες εἰσαγόμενα, ἐξαγόμενα, καὶ εἰσαγωγὲς, ἐξαγωγὲς, (καὶ κατ' ἐπέκταση ἡ διαφορὰ «Ἀκαθάριστου Ἐθνικοῦ Προϊόντος» καὶ «Ἀκαθάριστου Ἐγχώριου Προϊόντος»), σὲ χῶρες ὅπως εἶναι οἱ χῶρες τῆς εὐρωπαϊκῆς ἕνωσης εἶναι μιὰ ἔννοια ἀδιανόητος, ἀντιφατική, ἀνόητος καὶ ὕποπτος.

Ἔρως καὶ θρησκεία

Ὁ ἔρωτας καὶ ἡ θρησκεία, ἐπειδὴ καλύπτουν βαθιὲς ψυχικὲς ἀνάγκες, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποτελοῦν αὐστηρὰ «προσωπικὰ δεδομένα», τὰ ὁποῖα σὲ καμία περίπτωση δὲν συζητιοῦνται καὶ δὲν κοινοποιοῦνται δημόσια.

Ἡ ἀμφισβήτηση

Ἡ ἀμφισβήτηση τῆς τέχνης, τῆς ἐπιστήμης, τῆς φιλοσοφίας, τῆς παιδείας, τῆς παραγωγῆς, τῆς ἠθικῆς, τῆς οἰκονομίας, τῆς πολιτικῆς εἶναι τὸ ὕψιστο καθῆκον ὅλων μας.

Ἐρώτηση

Μπορεῖ ἡ Φιλοσοφία νὰ εἶναι σὲ ἁρμονία μὲ τὴν δομημένη ἐξουσία μιᾶς κοινωνίας;
Ἡ δική μου ἀπάντηση εἶναι «ΟΧΙ»

Ἐρωτικά

Ἂν στὸ τέλος ἑνὸς ἔρωτα λυπᾶσαι, τότε ὁ ἔρωτας δὲν ἦταν ἀληθινός.

Οἱ μεγάλοι ἔρωτες δὲν τελειώνουν ποτέ
ἁπλὰ μερικὲς φορὲς ὁ ἐραστὴς βαριέται καὶ ἡ ἐρωμένη ὑποφέρει.

Ἡ διελκυστίνδα τῶν ἐπιστημῶν

Ἡ διελκυστίνδα τῶν ἐπιστημῶν, τῆς σκέψεις καὶ τῆς νόησης, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα ἀκολουθεῖ τὸν νόμο τῆς διάκρισης καὶ τῆς συνέχειας.

Δηλαδὴ γιὰ νὰ γίνουμε πιὸ συγκεκριμένοι, στὰ μαθηματικὰ ἔχουμε τὸ αἰώνιο πρόβλημα τῆς ὕπαρξης ἢ μὴ ὕπαρξης τοῦ ἄπειρου καὶ τοῦ μηδενὸς, μὲ τὰ στοιχεῖα τοῦ Εὐκλείδη νὰ ἔχουν ἀποκλείσει αὐτὰ τὰ δύο στοιχεῖα ἀπὸ τὴν θεωρία τους καὶ μὲ τους νεότερους νὰ τὰ ἔχουν υἱοθετήσει, γιὰ νὰ καταλήξουμε στὸ θεώρημα τοῦ Γκέντελ ποὺ καταγγέλλει τὴν δεύτερη αὐτὴ πρακτική.

Ἀντίστοιχα καὶ ὁμοίως συμβαίνει σὲ ὅλες τὶς Ἐπιστῆμες σήμερα. Στὴ φυσικὴ καὶ σὲ ὅλες τὶς φυσικὲς ἐπιστῆμες τὸ μεγάλο ἐρώτημα εἶναι ἐὰν ὁ χῶρος καὶ ὁ χρόνος καὶ ὁ χωροχρόνος μποροῦν νὰ εἶναι συνεχὴς ἢ ἡ δομή τους εἶναι διακεκριμένη.

Ἡ διελκυστίνδα αὐτὴ συνεχίζεται καὶ στὶς κοινωνικὲς ἐπιστῆμες ὅπου οἱ μὲν τῆς συνέχειας ὑποστηρίζουν τὶς κοινωνικὲς δομὲς τῆς ἄπειρης ἰδιοκτησίες, τῆς αὐξήσης τῆς ψαλίδας μεταξὺ τῶν ἐχόντων καὶ κατεχόντων, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὑπάρχουν οἱ θεωρίες τῆς ἀριστοτελικῆς δικαιοσύνης, ὅπου ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σὲ μία κοινωνία πρέπει νὰ ἀπολαμβάνουν τὸ ἴδιο μερίδιο τοῦ παραγόμενου κοινωνικοῦ προϊόντος μὲ ταυτόχρονη κατάργηση κάθε εἴδους δουλείας καὶ δεσποτείας αὐτόματα.

Ἡ διαμάχη ὅλων τῶν μαχῶν

Ἡ διάκριση μεταξὺ «συνεχοῦς» καὶ «διακεκριμένου»,
Ἀπὸ τὸν Ζήνωνα μέχρι τὸν Heisenberg καὶ ἀπὸ τὸν Πλάτωνα μέχρι τὸν Ἀρχιμήδη βλέπουμε τὴν ἀγωνία καὶ τὸν ἀγῶνα ὅλων των διανοούμενων νὰ ἑστιάζεται σὲ αὐτὸν τὸν προβληματισμό: συνεχὲς ἢ διακεκριμένο.

Σὲ ὅλα τὰ πεδία τῆς νόησης :
Σκέψη, ἠθικὴ, δικαιοσύνη, πολιτική, τεχνολογία, θεωρία, ἐπιστήμη, φιλοσοφία, ἐμπλέκεται ὁ προβληματισμὸς αὐτὸς καὶ στοὺς ὅρους (ὁρισμοὺς) καὶ στὶς σχέσεις τους καὶ ἑπομένως καὶ στὰ συμπεράσματα.

Ἡ δυσκολότερη καὶ πιὸ διαδεδομένη μέτρηση

Ὁ ὑπολογισμὸς τῆς «ἀξίας» καὶ ὁ προσδιορισμὸς τῆς τιμῆς ἑνὸς προϊόντος παραγωγῆς ἀποτελεῖ τὴν πλέον δύσκολη μέτρηση ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Ἀπὸ τὸν Ἀριστοτέλη ἔχουμε τὸ ἠθικὸ πρόβλημα τῆς δίκαιης ἀνταλλαγῆς.
Αὐτοῦ του τύπου ἡ προσπάθεια περιλαμβάνει ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς μετρήσεις.
Ἐπὶ πλέον ὑπεισέρχεται τὸ θέμα τῆς ἀπάτης ἐκ μέρους τῶν συντελεστῶν παραγωγῆς.

Ἡ Γυμναστική

Ὅλη ἡ θεωρία τῆς γυμναστικῆς ὁρισμὸς τῆς ἔννοιας καὶ ἡ ἐτυμολογία της καθὼς καὶ ἡ ἱστορία της. Ἀρχικῶς γυμνὸ σημαίνει χωρὶς καλύμματα κάποιο μέρος τοῦ σώματος. Δὲν σημαίνει κατ ἀνάγκη τζίτσιδος ἀλλὰ ὅταν θέλουμε νὰ ποῦμε ὅτι κάποιος εἶναι τζίτσιδος λένε «ὁλόγυμνος». Ὅπως γυμνώνονται τὰ χέρια τῶν Ἀχαιῶν γιὰ τὸν ὕμνο. οἱ ἀρχαῖοι γιὰ ὕμνο =γυμνό. Γυμναστικὴ, ἡ κίνηση τοῦ σώματος ἀπηλλαγμένη ἀπὸ κάθε τι περιττὸ μὲ συμμετρία, ρυθμὸ, πληρότητα καὶ προσαρμογή.

Ἡ γλῶσσα καὶ ἡ παραγωγὴ μιᾶς κοινωνίας εἶναι ἀδέλφια δίδυμα

Σὲ μία κοινωνία ἡ συνολικὴ παραγωγὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ καθορίζει τὴ γλῶσσα της συνολικά. Ὅλες οἱ λέξεις καὶ ὅλες οἱ ἔννοιες σχετίζονται μὲ τὸν α ἢ β τρόπο μὲ τὴν συνολικὴ παραγωγὴ προϊόντων καὶ θεσμῶν.

Ἡ βαθμολογία στὰ σχολεῖα

Στὸ ἴδιο πνεῦμα μὲ τοὺς ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες κινῆται ἡ βαθμολογία στὰ σχολεῖα, οἱ μαθητὲς οἱ φοιτητὲς καὶ οἱ σπουδαστὲς σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης κυνηγοῦν τοὺς βαθμούς, δὲν ἐνδιαφέρει κανέναν ἡ οὐσιαστικὴ γνώση καὶ ἡ ἀρετή, νὰ ἔχουν μεγάλους βαθμοὺς γιὰ νὰ μπορεῖ ἔτσι ἡ ἐξουσία ποὺ θὰ τοὺς ἀναλάβει ἀργότερα εἴτε στὸ δημόσιο εἴτε στὶς ἰδιωτικὲς ἑταιρεῖες νὰ μπορεῖ νὰ διαλέξει τοὺς καλύτερους ἐντὸς εἰσαγωγικῶν γιὰ νὰ κάνει ἔτσι τὴν ταξικὴ κατάταξη, καὶ νὰ ἀποενοχοποεῖ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν ταξικότητα τῆς κοινωνίας.

Apr 3, 2015, 7:22:47 AM

Ἡ Γυμναστική

Ἡ ἀνθρωπότητα σιγά-σιγά θὰ ἐπανέλθει στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ στάδια καὶ ἐκεῖ θὰ γυμνάζονται οἱ ἄνθρωποι ἐλεύθερα καὶ οὐσιαστικὰ ἔξω καὶ μακριὰ ἀπὸ τὸ ἐμπόριο, τὸν ἀνταγωνισμό, τὸν ἀθλητισμό, τοὺς ἀγῶνες καὶ ὅλες τὶς μορφὲς ἐκμετάλλευσης τῆς «Γυμναστικῆς» ἀπὸ τὶς ἐξουσίες.

Ἡ δομὴ τὸ μέγεθος καὶ ἡ σταθερότητα μιᾶς οἰκονομίας

Ἡ δομὴ τὸ μέγεθος καὶ ἡ σταθερότητα μιᾶς οἰκονομίας εἶναι τρία μεγέθη ἐντελῶς ἀνεξάρτητα μεταξύ τους

Ἡ «βία», ἀτομικὴ καὶ κοινωνικὴ

Ἡ σημερινὴ ἀτομικὴ βία προωθεῖται ἀπὸ τὰ συστήματα ἐκπαίδευσης καὶ οἰκονομίας γιὰ δύο λόγους ὁ πρῶτος λόγος εἶναι ὅτι ὁ ἀνταγωνισμὸς ποὺ πρέπει ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ ἀσκεῖ στοὺς γύρω του εἶναι προϋπόθεση τῆς ὕπαρξης αὐτοῦ τοῦ συστήματος παραγωγῆς τοῦ λεγόμενου καπιταλιστικοῦ.

Αὐξάνει τὴν ἀνάγκη γιὰ «ἀσφάλεια» σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα ἔτσι παράγεται ἕνα καινούργιο προϊὸν ποὺ λέγεται «ἀσφάλεια»

Ἡ Γραμματικὴ τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης

Ἡ γενικὴ πληθυντικοῦ εἶναι ἴδια καὶ στὰ δύο γένη γιατί ἔτσι μιλᾶς καλύτερα γιὰ αὐτὸ ποὺ θέλεις νὰ πεῖς. π.χ. «τῶν συζύγων» καὶ ἐννοεῖς ἀμφότερους, ὅλους, καὶ «τῆς συζύγου» καὶ «τοῦ συζύγου».

Οἱ ἀριθμοὶ εἶναι ἐπίθετα καὶ ἐξ αὐτῶν παράγονται ρήματα, ἐπιρρήματα καὶ οὐσιαστικὰ καὶ ἐξ ὅλων αὐτῶν πολλὲς σύνθετες λέξεις π.χ. τρὶς, τρισάθλιος, πρωτεύω κλπ

Τὸ ἐπίθετο γυμναστικὴ (γυμναστικός, -ἤ, -ὃν) εἶναι λέξη τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς καὶ δημιουργήθηκε ἀπὸ τὴν παράλειψη τοῦ οὐσιαστικοῦ τέχνη, (γυμναστικὴ τέχνη = ἡ τέχνη ἡ ποιητικὴ τῆς σωματικῆς εὐεξίας).

Ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξης βρίσκεται στὴν ἀρχαία λέξη γυμνὸς καὶ τὸ ρῆμα γυμνάζω. Στὴν ἀρχαιότητα τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῶν Ἑλλήνων ἀθλητῶν ἦταν πὼς ἀγωνίζονταν γυμνοί, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς βαρβάρους, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονταν φορῶντας ἐνδύματα.

Ὁ χῶρος στὸ ὁποῖο συγκεντρωνόταν οἱ νέοι γιὰ νὰ ἐξασκηθοῦν στή φιλοσοφία, τὴ μουσικὴ ἀλλὰ καὶ νὰ γυμναστοῦν ἢ νὰ συναγωνιστοῦν μεταξύ τοὺς στὰ ἀθλήματα ὀνομαζόταν γυμνάσιον καὶ ἔχει κοινὴ ρίζα μὲ τὴ γυμναστική.

Τὸ κενὸ ἀνάμεσα στὶς λέξεις δὲν ὑπῆρχε ἀρχικὰ ὅπως δὲν ὑπῆρχαν κι οἱ τόνοι καὶ ὅπως δὲν ὑπῆρχε (τὸ κενὸ) καὶ στὸν προφορικὸ λόγο. Ὑπῆρχαν μόνο οἱ καταλήξεις καὶ ἡ ἐξοικείωση τοῦ ἐγκεφάλου μὲ αὐτές.

Ἡ γλῶσσα καὶ ἡ γραφή

Ἡ γλῶσσα καὶ ἡ γραφή, μᾶλλον καλύτερα ἡ γλῶσσα καὶ ἡ γραφή της, εἶναι δύο διαφορετικὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα δὲν πρέπει νὰ συγχέονται. Βεβαίως ἀναπτύσσονται ταυτόχρονα καὶ παράλληλα σὲ μία ἱστορικὴ πορεία ἑνὸς λαοῦ ποὺ τὰ παράγει (καὶ ποὺ παράγει, γιατί μὴν ξεχνᾶμε γλῶσσα καὶ παραγωγὴ πᾶνε μαζί).

Ὅταν λέμε γλῶσσα δὲν ἐννοοῦμε τὴ γραφή της ἢ τοὐλάχιστον δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἐννοοῦμε τὴν γραφή της.

Αὐτὸ ποὺ συνέβη τὰ τελευταῖα χρόνια στὴν Ἑλλάδα νὰ ἁπλοποιήσουμε τὴ γραφὴ θὰ ἦταν ἀποδεκτὸ ἐὰν δὲν συνοδευόταν καὶ ἀπὸ τὴν ὑποβάθμιση τῆς γλώσσας.

Πολὺ ὡραῖα καὶ πολὺ σωστὰ θὰ μπορούσαμε νὰ καταργήσουμε καὶ τὰ πνεύματα καὶ τοὺς τόνους καὶ ἐνδεχομένως τις ὑπογεγραμμένες ἂν εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτὰ τὰ προσθέσαμε στοὺς ἑλληνιστικοὺς χρόνους γιὰ νὰ διευκολύνουμε τὴν διάδοση τῆς γλώσσης μας.

Αὐτὰ γιὰ τὴν γραφή. Ὅμως ἡ κατάργηση τῶν μερῶν τοῦ λόγου ὅπως παραδείγματος χάρη ἡ κατάργηση τῆς τρίτης κλίσεως καὶ τῆς δοτικῆς πτώσεως καὶ πολλῶν ἄλλων εἶναι ἐγκληματικὴ πράξη γιὰ τὴ γλῶσσα καὶ τὴν ἱστορία μας.

Ἐμεῖς πρέπει νὰ συνεχίσουμε νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ γράφουμε σὲ συνεργασία μὲ τὰ παιδιά μας χρησιμοποιῶντας ὅλα τὰ μέρη τοῦ λόγου, ποὺ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ παράξει ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα. Καθὼς ἐπίσης θὰ πρέπει νὰ μὴ φοβόμαστε νὰ χρησιμοποιοῦμε καὶ τοὺς δύο τύπους ἐνδεχομένως ἐὰν ὑπάρχουν στὶς καταλήξεις τῶν ὀνομάτων παραδείγματος χάρη τῆς «γλώσσας» καὶ τῆς «γλώσσης».

Καὶ τὰ δύο εἶναι πολὺ σωστὰ, τὸ πρῶτο ἔχει προέλευση τὴ δωρικὴ διάλεκτο τὸ ἄλλο ἔχει προέλευση τὴν ἀττικὴ διάλεκτο, ὅπως ἐπίσης δὲν θὰ πρέπει νὰ φοβόμαστε νὰ μιλᾶμε τὰ ἰδιώματα τοῦ τόπου καταγωγῆς μας.

Τὸ ὅτι ἡ γλῶσσα εἶναι πολὺ σημαντικὴ ὑπόθεση καὶ γιὰ τὸ ἄτομο καὶ γιὰ τὴν κοινωνία του αὐτὸ δὲν χρειάζεται καμία ἀπόδειξη, ἐπιχειρηματολογία.

Τὸ ὅτι ἡ σκέψη καὶ ἡ λογικὴ ταυτίζεται μὲ τὴν γλῶσσα συμφωνοῦν ὅλοι οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ἐπιστήμονες.

Ὅμως ἡ γλῶσσα εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο πολὺ ἰσχυρὸ ἴσως τὸ ἰσχυρότερο ὅλων καὶ τῶν πυρηνικῶν, καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἡ ἐξουσία δὲν θέλει νὰ διαδοθεῖ στὰ λαϊκὰ στρώματα, δὲν θέλει λαοὺς νὰ σκέπτονται βαθιὰ λογικὰ καὶ ἐλεύθερα, πρᾶγμα ποὺ μόνο μία ἀνεπτυγμένη γλῶσσα σὰν τὴν ἑλληνικὴ μποροῦσε νὰ τὸ κάνει αὐτό.

Ὅλα αὐτὰ τὰ γράφω μὲ ἀφορμὴ τὰ βιβλία τῆς γλώσσας τοῦ δημοτικοῦ μὲ τὰ ὁποῖα ἔρχομαι τώρα σὲ ἐπαφὴ καὶ ἡ ὀργή μου εἶναι ἀπερίγραπτη.

Ἡ Ἐπιλογή

Ἂν δὲν εἶσαι ποιητής,
ἔχεις τρεῖς ἐπιλογές,
ἢ Ἐλεύθερος ἢ Δοῦλος
ἢ μὲ Ἐρωτικὲς πληγές.

Ὅταν εἶσαι γητευτής
τολμηρὸς καὶ χλευαστής,
εἶσαι Ἐλεύθερος καὶ ἐργένης
καὶ ἀνέμελος καὶ πένης.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐξαρτημένος,
ἐργαζόμενος σὰν σκλάβος,
πλήρως ἀλλοτριωμένος,
ἢ ἐργάτης ἢ ἐργολάβος!

Καὶ ἂν τύχει ἐρωτευμένος,
ἐραστὴς ἢ ἐρωμένος,
θὰ τὸν βλέπεις πιὰ τὸν κόσμο,
ἀπὸ τοῦ θεοῦ τὸν ὦμο!

Ἡ ἐξουσία παράγει τὴν Γνώση

Κάθε φορὰ ποὺ μιὰ ἐξουσία ἐγκαθιδρύεται, ἐπιβάλλει τὴν Γνώση, ποὺ θὰ τὴν στηρίξει καὶ θὰ τὴν ἀναπαράξει, μὲ ὅλα τὰ μέσα ποὺ διαθέτει ἡ ἐποχή, καὶ μὲ ὅλους τοὺς μηχανισμοὺς ποὺ μποροῦν νὰ δουλέψουν γι αὐτό, π.χ. παιδεία, ΜΜΕ, κοινὲς λογικὲς, ἰδεολογίες.

Ἡ ἐξουσία στοὺς ἀμόρφωτους

Ὅτι χειρότερο μπορεῖ νὰ συμβεῖ σὲ μιὰ κοινωνία εἶναι νὰ δοθεῖ «ἐξουσία» σὲ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀμόρφωτοι ἀγράμματοι, βλᾶκες, ἄσχημοι, καθυστερημένοι, ἀνίκανοι, κομπλεξικοὶ καὶ μπλεγμένοι σὲ ἕνα σωρὸ ἰδεολογίες.

Ἡ ἐμπορευματοποίηση

Ὅταν ἐμπορευματοποιοῦνται ἐκφυλίζονται, ἐξευτελίζονται καὶ ἐκπορνεύονται ἡ φιλία, ἡ γονεϊκότης, ἡ διδασκαλία, ἡ διασκέδαση, ἡ φιλία καὶ ὁ ἔρωτας.

Ἡ «ἐξαθλίωση τῶν δύο ἄκρων»

Ἡ «ἐξαθλίωση τῶν δύο ἄκρων»φτιάχνει τὸ μεγάλο κοινωνικὸ τσίρκο μὲ θεατὲς ἐμᾶς τοὺς ὑπόλοιπους.

Ἡ ἐξαθλίωση ὅλης τῆς κοινωνίας καὶ ὅλων ἡμῶν προσωπικῶς, εἶναι ἡ ὕπαρξη τῶν ἐξαθλιωμένων της δύο ἄκρων. Ἀστέγων, ζητιάνων, ἀρρώστων, ναρκομανῶν, ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ καὶ ὑπερπλουσίων μὲ τὴν ἐξαθλίωση στὸ μυαλὸ τὴ ψυχὴ καὶ τὴν αὐτογελοιοποίηση τους ἀπὸ τὴν ἄλλη, καὶ ἀνάμεσά τους οἱ «ἀποβλακωμένοι μικροαστοὶ θεατὲς», ἡ λεγόμενη «μεσαία τάξη».

Αὐτὴ εἶναι ἡ κοινωνία μας.

Ἡ ἐξουσιαστικὴ κοινωνία

Ἡ δομὴ τῆς κοινότητας ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν συνέχεια τῆς ὕπαρξής της καὶ τῆς ἀναπαραγωγῆς της ὥς τέτοια.

Ἡ δομὴ τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐνσωματωμένη τὴν «βιολογικὴ καταγωγὴ» τοῦ ψεύδους, τῆς ἀπάτης, τῆς βίας, μὲ στόχο τὴν ἐπιβίωση. Αὐτὸ τὸ χαρακτηριστικὸ τοῦ ἀνθρώπου ὁδηγεῖ τὴν κοινότητα στὸ δίπολο «ἀφέντης δοῦλος».

Τὰ παραπάνω συνδυάζονται μὲ τὴν ἀνάγκη τῆς παραγωγῆς τῶν βασικῶν καὶ ὄχι μόνο, ἀγαθῶν.

Ὁ Ἡράκλειτος μᾶς ἔδωσε τὴν βάση καὶ τὴν πλατφόρμα τῆς σκέψης γιὰ τὴν φύση, τὴ ζωὴ, τὴν κοινωνία, καὶ τὸν ἄνθρωπο.

Ὁ Πλάτωνας μᾶς ἔδωσε ὅλα τὰ ἐργαλεῖα γιὰ νὰ σκεφτόμαστε καὶ νὰ προβληματιζόμαστε σὲ ὅλα ὅσα νομίζουμε ὅτι εἶναι ὀρθά.

Ὁ Ἀριστοτέλης μας δίδαξε πῶς νὰ σκεφτόμαστε ὀρθὰ γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς εὐδαιμονίας σὲ μία κοινωνία δικαιοσύνης.

Ὁ Ἐπίκουρος μᾶς ἔμαθε νὰ μὴ φοβόμαστε τὸ θάνατο καὶ μᾶς δίδαξε τὴν φιλία.

Ὁ Δαρβίνος ἀποκάλυψε στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀπάτη τῆς θεϊκῆς δημιουργίας.

Ὁ Μάρξ κατήγγειλε τὴν κλοπὴ ποὺ γίνεται σὲ ὅλη τὴ διαδικασία τῆς παραγωγῆς.

Ὁ Φρόϊντ μᾶς ἀποκάλυψε ὅλους τοὺς μηχανισμοὺς τῆς διαστρέβλωσης τῆς ψυχῆς του ἀνθρώπου.

Ὁ Νίτσε μᾶς δίδαξε τὴν γενεαλογία τῆς ἠθικῆς, καὶ τοῦ ψεύδους.

Καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι μεγάλοι τῆς ἱστορίας μας ἔδωσαν σκέψεις πάνω στὴν κοινωνικὴ ἀδικία.

Οἱ ἔμποροι: ἡ ἀνεξέλεγκτος ἀδικία στὴ τιμὴ τοῦ προϊόντος.
Οἱ παραγωγοὶ: ἡ ἀπροσδιόριστος ἀδικία στὴ τιμὴ τοῦ προϊόντος.
Οἱ ἐργάτες: ἡ ἐκβιαστικὴ καὶ αὐθαίρετη τιμὴ στὸν μισθό.

Ὁ πόλεμος εἶναι τὸ μεγάλο ἐργαλεῖο τῆς κυριαρχίας. Μὲ τὸν πόλεμο ἐπιτυγχάνεται ὅλο αὐτὸ τὸ οἰκοδόμημα τῆς ταξικῆς κοινωνίας. Ὁ Ἡράκλειτος μᾶς εἶπε, καὶ κανεὶς ποτὲ δὲν τὸ ἀμφισβήτησε, ὅτι ὁ πόλεμος φτιάχνει τοὺς δούλους καὶ φτιάχνει καὶ τοὺς θεοὺς, δηλαδὴ φτιάχνει τὴ δομὴ τῆς ἐξουσιαστικῆς κοινωνίας.

Ὁ πόλεμος καὶ κατὰ τὴν διεξαγωγή του, καὶ μετὰ τὸ πέρας του, λειτουργεῖ ὅπως ἀναφέρθηκε παραπάνω, ἀλλὰ καὶ καθ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς λεγόμενης εἰρήνης, καὶ τῆς προετοιμασίας γιὰ τὸν πόλεμο, ἡ λειτουργία του εἶναι ἡ αὐτή.

Ἡ ἐκπαίδευση τοῦ Ἀνθρώπου στὴν «ἀποδοχὴ τοῦ ψεύδους»

Ἡ ἐκπαίδευση τοῦ Ἀνθρώπου στὴν «ἀποδοχὴ τοῦ ψεύδους» ἀρχίσει ἀπὸ τὰ γεννοφάσκια του καὶ ἂν δὲν ἀντιδράσει σοβαρὰ δὲν τελειώνει ποτέ!

Τὰ νανουρίσματα, τὰ παραμύθια, οἱ ἱστορίες, τὰ ἀνέκδοτα, οἱ θρησκεῖες, οἱ θεωρίες, οἱ σοφιστεῖες, οἱ ἀερολογίες, τὰ ψέματα, οἱ ἐπιστῆμες, οἱ εἰδήσεις, ἡ παραπληροφόρηση, οἱ ἰδεολογίες καὶ τὰ παρεμφερῆ, συνιστοῦν τὸ πλέγμα τῆς «ἀπάτης καὶ τῆς ὑποδομῆς» τῆς ἀπαραίτητης γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ὅποιας κοινωνικῆς πραγματικότητας τῆς ἀδικίας!

Αὐτὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς λόγος τῆς ἀποδοχῆς καὶ τῆς ὕπαρξης ὅλων αὐτῶν!

Ἡ ἐξίσωση κίνησης τῆς κοινωνίας

ἐξουσία = βία + ἀπάτη+ προδοσία = καταστροφή

Ἐξουσία: Ἡ ἐπιβολὴ τῆς θέλησης τοῦ ἰσχυρότερου, δυνατότερου, ἐξυπνότερου, ἢ καὶ συμμορίας συστησαμένων τοιούτων, φύσει ἢ καὶ θέσει, σὲ κάποια ὁμάδα πληθυσμοῦ.

Αὐτὸς ποὺ τὴν ἀσκεῖ ὀνομάζεται ἐξουσιαστής, αὐτὸς ποὺ τὴν ὑφίσταται ἐξουσιαζόμενος.

Στὰ πολύπλοκα κοινωνικὰ μορφώματα καὶ τὶς ὁμοιοαναλογικὲς κοινωνικὲς κλίμακες ἱεραρχίας ὁ καθένας ἔχει καὶ τὶς δύο ἰδιότητες.
π.χ. Γονέας, μαφιόζος, βασιλιᾶς, ἱερέας, διευθυντὴς, δάσκαλος, ἀξιωματικὸς, στρατιώτης, ἐπιστήμονας, εἰσοδηματίας, διανοούμενος, καλλιτέχνης, ἰδιοκτήτης, γαιοκτήμων, κ.λπ.

Πόρισμα: Σὲ κάθε ἱεραρχικὴ κοινωνικὴ δομὴ, ἕκαστος ἐπιθυμεῖ νὰ ἀνέβει στὴν ἱεραρχία.

Καμία θεωρία κοινωνικῆς συγκρότησης δὲν εἶναι ἀθῶα, καθὼς κινδυνεύει νὰ ἀξιοποιηθεῖ κατάλληλα ἀπὸ τὴν ἐξουσία.

Ἡ νομιμοποίηση τῆς δουλείας εἶναι ἰσοδύναμο μὲ τὴν κατοχύρωση τῆς ἰδιοκτησίας.

Ἡ ἐξουσία κάθε φορὰ σὲ κάθε ἐποχὴ χρησιμοποιεῖ τὴν τεχνολογία αἰχμῆς γιὰ νὰ ἐφαρμόσει τὴν ἀπάτη, ἀλλὰ καὶ τὴν βία, ποὺ κρίνει ὅτι ἀπαιτοῦνται γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς ὕπαρξης της, τὴν μεγέθυνση της, καὶ τὴν ἀναπαραγωγή της.

Βία: (ἐξωτερικὲς δυνάμεις): Ἡ κάθε δέσμευση, ἀπαγόρευση, περιορισμὸ, ἐπιβάλλει ὁ ἐξουσιαστὴς στὸν ἐξουσιαζόμενο, ἔτσι ὥστε νὰ τὸν καταστήσει ἐκτελεστὴ τῶν ἐπιθυμιῶν του, δηλαδὴ δοῦλο του.

Κοινὴ ἢ καὶ θεσμοθετημένη ἡ βία ἐμφανίζεται σὲ ὅλες τὶς ἱεραρχικὲς καὶ ταξικὲς κοινωνίες.

Οἱ φόβοι γιὰ τὸ μέλλον εἶναι τὸ κεντρικὸ ἀναπτυσσόμενο ἀφήγημα ἀπὸ ὅλα τὰ συστήματα βίας.

Ἡ παιδεία ἀποτελεῖ τὴν Ναυαρχίδα τῶν μηχανισμῶν ἰδεολογικῆς ἐπιβολῆς της ἐξουσίας.

Ἕπονται καὶ διαπλέκονται σ’ αὐτὴ καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι μηχανισμοί . Ἡ ἐξαπάτηση καὶ ἡ ἀπάτη πρέπει νὰ ἔχουν βαθιὲς ρίζες σὲ ὅλους τοὺς ἐμπλεκομένους στὸ παιχνίδι τῆς ἐξουσίας σὲ μιὰ κοινωνία γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότερη ἑδραίωση τῆς ἐξουσίας αὐτῆς. Τὰ σύγχρονα μοντέλλα ἄσκησης τῆς θεσμοθετημένης κοινωνικῆς βίας εἶναι: ἀστυνομία, στρατός, σώματα ἀσφαλείας, φυλακές, σωφρονιστήρια, ψυχιατρεῖα, κλπ.
Τὰ μὴ θεσμοθετημένα εἶναι: συμμορίες, ἑταιρεῖες δολοφόνων, μαφία, αὐταρχισμὸς γονέων καὶ δασκάλων, ξυλοδαρμοί, τσαμπουκᾶδες, τραμπουκισμοί.

Ἀπάτη: (ἐσωτερικὲς δυνάμεις) Ἐκφοβισμὸς καὶ πλύση ἐγκεφάλου ἀπ ὅλα τὰ συστήματα διαχείρισης πληροφορίας, ποὺ διαθέτει ἡ ἐξουσία κάθε ἐποχῆς. π.χ. ἡ ἀνάπτυξη ὅλων τῶν εἰδῶν τῶν ἰδεολογιῶν προκειμένου νὰ ἀποδεχτεῖ ὁ δοῦλος τὸν ρόλο του.

Θρησκεῖες, καταστροφολογίες, ἐκφοβισμοὶ, δεισιδαιμονίες, παραμύθια, μῦθοι, καὶ ἱστορίες κατάλληλα δοσμένες, παραλογισμοὶ, προφητεῖες, καὶ ἰδεολογίες ἐνορχηστρώνουν τὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴν ὅλη κουλτούρα τῆς τέχνης, τῆς ἐπιστήμης, τῆς πληροφόρησης, σὲ μιὰ ἐξουσιαστικὴ κοινωνία γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς σχέσης «ἀφέντης -δοῦλος».

Οἱ ἐνοχὲς γιὰ τὸ παρελθὸν εἶναι τὸ κυρίαρχο τῆς ἀπάτης ὅλων τῶν ἰδεολογιῶν.

Ἡ κάθε ἰδεολογία παράγει τὴν δική της ἠθικὴ καὶ τὸ σύστημα ἀρετῶν τὶς ὁποῖες ὀφείλει νὰ τηρεῖ ὁ ἀσπαζόμενος τὴν ἐν λόγῳ ἰδεολογία.

«Ἡ ἀγωνία τῶν δούλων νὰ εἶναι καλοὶ δοῦλοι», εἶναι τὸ βασικότερο μέλημα τῆς ἐξουσίας ποὺ πρέπει νὰ περάσει μέσα ἀπὸ τὴν παιδεία, ἐκπαίδευση, πληροφόρηση. Οἱ παγίδες γι αὐτὸ εἶναι: καλὸς τεχνίτης, ὑπάκουος ὑπηρέτης, συνεπὴς ἐργαζόμενος, φιλεργατικὸς, φιλόπονος, καλὸς οἰκογενειάρχης, καλὸς χριστιανὸς, «καλὸς στὴ δουλειά του», θεοφοβούμενος, ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα, κ/λπ.

Ἕνα παράδειγμα γιὰ τὸν τρόπο τῆς ἀποδοχῆς τῆς δουλείας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους: Οἱ ἰνδιάνοι καὶ οἱ μαῦροι τῆς Ἀφρικῆς εἶχαν τελείως διαφορετικὴ ἀντιμετώπιση τῆς αἰχμαλωσίας, τῆς ὑποταγῆς, καὶ τῆς δουλειᾶς, οἱ ἰνδιάνοι δὲν ἀποδέχτηκαν νὰ γίνουν δοῦλοι ἐνῶ οἱ μαῦροι ἀποδέχτηκαν καὶ ἔγιναν σκλάβοι.

Καταστροφὴ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐξουσίας καὶ τῶν τριῶν (βία, ἀπάτη, προδοσία) ἐργαλείων τῆς ἐπιβολῆς της, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα ποὺ μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ἡ κοινωνία.

Ὑπερπαραγωγὴ (ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἐξουσίας)
Οἰκολογικὴ καταστροφὴ
Πυραμίδες σκουπιδιῶν
Μόλυνση παντοῦ, γῆ, ἀέρα, θάλασσα
Πόλεμοι, ἐπαναστάσεις, αἷμα, πόνος
Ὑπερκατανάλωση, ἐξαθλίωση, ἐξευτελισμὸς σὲ ἀτομικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο

Ἡ ἐξουσία δὲν εἶναι κακὴ μόνο γιατί εἶναι ἄδικη, ἀλλὰ γιατί προκαλεῖ καὶ κοινωνικὴ καὶ φυσικὴ καταστροφή.

Τὸ καθῆκον ὅλων μας ἂς εἶναι νὰ ἀποκαλύψουμε καὶ νὰ πολεμήσουν ὅλους τοὺς μηχανισμοὺς ἀπάτης ποὺ ὁδηγοῦν τὸν κόσμο σὲ λάθος σκέψη, καὶ ὅλες τὶς δικαιολογίες γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ὕπαρξης τῆς βίας.

Οἱ προσωκρατικοὶ τὸ ἔκαναν γιὰ τὶς παντὸς εἴδους δεισιδαιμονίες, οἱ σωκρατικοὶ (Πλάτων Ἀριστοτέλης) τὸ ἔκαναν γιὰ τὶς παντὸς εἴδους σοφιστεῖες καὶ ρητορεῖες, οἱ ἐπικούριοι γιὰ τὶς ὅποιες φοβίες ἀθανάτου.

Ἡ ἔννοια τοῦ «μὴ ὄντος»

Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὴν ἔννοια τοῦ «μὴ ὄντος» πρέπει πρῶτα νὰ ὁρίσουμε τὴν ἔννοια τοῦ «ὄντος», Αὐτὴ προέρχεται ἀπο: Ὀν, οὖσα, ὀν ποὺ εἶναι «μετοχή» του εἰμί («εἶναι») τοῦ βασικοῦ ρήματος τῆς ὕπαρξης. Ὀν ->ὄνομα, οὐσα->οὐσία . Καὶ ὡς μετοχὴ ἔχει ρηματικὸ χαρακτῆρα δηλαδὴ ἔχει διάρκεια (χρόνο).

Γιὰ τὶς ἀπαιτήσεις ὅμως τῆς νόησης, σκέψης, συλλογισμοῦ, ἀπαιτῆται τὸ στατικὸν καὶ τὸ ἀναλλοίωτον καὶ ἐδῶ εἶναι ἡ μόνιμη καὶ συνεχὴς ἀντίφαση σκέψης μὲ πραγματικότητα.

Τὸ «εἶναι» ὡς τὸ ἀπαρέμφατο τοῦ εἰμὶ μὲ παρόμοια ἔννοια μὲ τὸ «ὄν» μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι στὸ δεύτερο ὑπάρχουν οἱ διαστάσεις τοῦ χρόνου τοῦ γένους ἐνῶ στὸ «εἶναι» ἡ θεώρηση ἀνάγεται σὲ ὑψηλότερο ἐπίπεδο θεώρησης χωρὶς τέτοιες κατηγορίες.

Οἱ διάφορες προσεγγίσεις του «μὴ ὄντος»,
Οἱ ὀνομασίες τῶν φυσικῶν μεγεθῶν
οἱ μαθηματικὲς ἔννοιες
οἱ μυθολογικὲς ἔννοιες
οἱ λογικὲς ἔννοιες
οἱ συμβολικὲς ἔννοιες τῆς τέχνης
καὶ ἀπὸ τὰ μέρη τοῦ λόγου οἱ σύνδεσμοι.

Στὸ περὶ ἑρμηνείας ὁ Ἀριστοτέλης μας δίνει μιὰ πρώτη γεύση του μὴ ὄντος μὲ τὸ παράδειγμα «τραγέλαφος».

Ἡ ἐκπαίδευση στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐπανάστασης

Ἡ ἐπανάσταση θὰ ἀργήσει τόσες γενιὲς ὅσες ἡ ἐκπαίδευση θὰ ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν Κυριαρχία καὶ ἡ ἐξουσία θὰ κατακερματίζει καὶ ἐξευτελίζει τὴν Τέχνη καὶ τὴν Ἐπιστήμη.

Ἡ τέχνη, ἡ ἐπιστήμη, καὶ ἡ παιδεία, ὡς ἕνα ἑνιαῖο ὅλο καὶ μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει τὸν πολιορκητικὸ κριὸ γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ κάστρου τῆς ἐξουσίας, τῆς κυριαρχίας, τῆς ἰδιοκτησίας, καὶ τῆς κατοχῆς τῶν δούλων.

Ὅλες οἱ φαντασιακὲς θεσπίσεις ἀπὸ τὸν Πλάτωνα μέχρι τὸν Μάρξ ἐμπεριέχουν τὴν ἀντίφαση ὅτι περιμένουν ἀπὸ μιὰ ἐξουσία νὰ ἀναλάβει νὰ καταργήσει τὴν Κυριαρχία, αὐτὸ ἀπὸ μόνο του εἶναι ἀντιφατικὸ, ἀνέφικτο, καὶ οὐτοπικό.

Ἡ «Εἰρήνη» τοῦ Ἀριστοφάνους

Οἱ θεοὶ τοῦ Ὀλύμπου ἀπουσιάζουν.
Στὸν Ὄλυμπο ἔχει ἀπομείνει μόνον ὁ Ἑρμῆς καὶ ὁ Πόλεμος, οἱ δύο αὐτοὶ θεοί, ποὺ ὁ ἕνας ἀναπαράγει καὶ ἀνατροφοδοτεῖ τὸν ἄλλον καὶ ἔχουν φυλακίσει τὴν Εἰρήνη τὴν Ὀπώρα (δηλαδὴ τὴν παραγωγὴ) καὶ τὴν Θεωρία (δηλαδὴ ὅλες τὶς τέχνες καὶ τὴν ποίηση ποὺ στηρίζονται στὴ θεωρία).

Ἡ πρωτοποριακὴ καὶ καταπληκτικὴ ἰδέα τοῦ Ἀριστοφάνη, ἡ ὁποία εἶναι καὶ πραγματικότητα εἶναι ὅτι γιὰ νὰ ἐπαναφέρουμε τὴν «Εἰρήνη», μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε αὐτὸ μέσῳ τοῦ Ἑρμῆ (τοῦ θεοῦ τοῦ ἐμπορίου τῆς κλοπῆς καὶ τῆς ἀπάτης), ὅταν οἱ ἔμποροι αὐτοὶ ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὸν Πόλεμο, θὰ δοῦν ὅτι ἔχουν μεγαλύτερα συμφέροντα ἂν σταματήσει ὁ πόλεμος τότε ἀπελευθερώνουν τὴν «Εἰρήνη»!

Καὶ ἔτσι λοιπὸν ὁ Τρυγαῖος, δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος ποὺ θέλει ξανὰ νὰ παράξει ἀξίες ζωτικές, συνωμοτεῖ μὲ τὸν Ἑρμῆ καὶ ἀφοῦ τοῦ τάζει θυσίες, τότε ὁ Ἑρμῆς δέχεται νὰ ἀπελευθερώσει τὴν «Εἰρήνη» τὴν «Ὀπώρα» καὶ τὴ «Θεωρία»!

Ὅλοι μαζὶ κατεβαίνουν ἀπ τὸν Ὄλυμπο καὶ ἀρχίζει νὰ ἀναπτύσσεται μιὰ κοινωνία εὐδαιμονίας, εὐτυχίας, χαρᾶς καὶ δημιουργίας.

Ἐμφανίζονται τότε διάφοροι Τζαμπατζῆδες ποὺ θέλουν νὰ φᾶνε καὶ αὐτοί, ὁ Τρυγαῖος προσπαθεῖ νὰ τοὺς διώξει...

Υ.Γ.
Τί διαφέρει ὁ Θεὸς «Ἄρης» ἀπὸ τὸν Θεὸ «Πόλεμο». Ὁ Θεὸς «Πόλεμος» εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἐλέγχει τὰ αἴτια τῆς φιλονικίας ,ὁ Θεὸς «Ἄρης» εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἐλέγχει τὴ διεξαγωγὴ τῆς μάχης.

Πλάτων Νόμοι 626e

«Τὸ νικᾶν αὐτὸν αὑτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη»

Ἡ κοινωνία τῶν δούλων

Τὸ πιὸ δύσκολο πρόβλημα εἶναι νὰ πείσεις τοὺς δούλους ὅτι πρέπει νὰ σταματήσουν νὰ δουλεύουν γιὰ τὰ ἀφεντικά τους.

Ἡ δυσκολία εἶναι τέτοια σὰν αὐτὴ ποὺ θὰ ἀντιμετωπίσεις ἂν ζητήσεις ἀπὸ ἕνα παιδάκι νὰ σταματήσει νὰ ἀγαπᾶ τὴν μητέρα του.

Ἡ Κοινωνία καὶ ἡ Φύση

Δούλους καὶ ἀφεντάδες,
Ἄρχοντες, φουκαρᾶδες,
τοὺς φτιάχνει ἡ Κοινωνία
μὲ ἀπάτη καὶ μὲ βία.

Ἡγέτες καὶ ἀκροβάτες,
ἀθάνατους καὶ βλᾶκες,
τῆς Φύσης ἡ ἀγωνία,
ἡ γονιδιακὴ μανία.

Ἡ κουτσομπόλα

Ἡ κουτσομπόλα εἶναι γυναῖκα, συνήθως χαμηλοῦ διανοητικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἐπιπέδου, ἡ ὁποία ἀρέσκεται στὸ νὰ συλλέγει καὶ νὰ διακινεῖ προσωπικὲς πληροφορίες γιὰ γνωστοὺς ἢ ἄγνωστους συμπολῖτες της.

Ἡ καθημερινὴ ἐπίσκεψη στὸ βουνό

Ἡ καθημερινὴ Γυμναστικὴ μὴ λείψει ἀπὸ τὴ ζωή,
γιὰ νὰ ἔχουμε καὶ «νοῦ» ἐν σώματι ὑγιῆ.

Δὲν εἶναι μόνο τὸ σῶμα ποὺ χρειάζεται τὸ βουνό,
τὸ χρειάζεται ἐπίσης καὶ ὁ «νοῦς», τὸ χρειάζεται καὶ ἡ «ψυχή».

Ἡ κάθε μας πράξη

Τοῦ καθενὸς ἡ πράξη προάγει στὸ «ἀτομικὸ» ἐπίπεδο τὸ κάλλος, τὴν ὑγεία καὶ τὴν εὐεξία, καὶ στὸ «κοινωνικὸ» ἐπίπεδο τὴν δικαιοσύνη, τὴν ἰσότητα καὶ τὴν εὐτυχία ἢ τὰ ἀντίθετά τους

Ἡ κάθε στιγμὴ εἶναι μία «εὐκαιρία»

Ἡ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς εἶναι μία «εὐκαιρία» γιὰ καλύτερη ζωή, ποὺ μπορεῖς τὴν ἀδράξεις, ἀρκεῖ νὰ εἶσαι ἀρκετὰ ἤρεμος γιὰ νὰ τὴν ἀναγνωρίσεις, εὐκαιρία γιὰ σκέψη ἢ εὐκαιρία γιὰ δράση.

Τὰ δύο αὐτὰ εἶναι περίπου ταυτόσημο γιὰ τὸν ἕνα καὶ συγκεκριμένο ἄνθρωπο.

Ἡ καθημερινὴ ἀερόβια γυμναστική

Δὲν μπορεῖ νὰ εἶσαι ὑγιὴς χωρὶς καθημερινὴ ἀερόβια γυμναστική.

Ὁ λόγος εἶναι ὁ ἑξῆς:
Οἱ ἡμερήσιες συνιστώμενες δόσεις τῶν «ἰχνοστοιχείων» καὶ τῶν «βιταμινῶν», ὅταν καλύπτονται ἐπιτυχῶς δημιουργοῦν πλεόνασμα θερμίδων (καὶ ἄρα βάρους), γιὰ τὸν συνήθη τρόπο ζωῆς. Ἀπαιτεῖται «κάψιμο» τῶν περιττῶν αὐτῶν θερμίδων, τὸ ὁποῖο ἐπιτυγχάνεται μόνο μὲ ἀερόβια γυμναστική.

Ἂν δὲν κάνεις καθημερινὴ ἀερόβια γυμναστικὴ ἢ παχαίνεις ἢ ὑποσιτίζεσαι.

Ἡ Ἱστορία τῆς Δουλείας

Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ ὁρίσουμε εἶναι ἡ ἔννοια τῆς ἱστορίας.

Ἱστορία, ἱστοριογραφία εἶναι ἕνα ἔργο τέχνης μὲ τὸ ὁποῖο καταγράφεται τὸ παρελθὸν μιᾶς κοινωνικῆς, καὶ ὄχι μόνο, καταστάσης πραγμάτων. Τὸ σχῆμα «ἀφέντης - σκλάβος» τὸ ὁποῖο κυριαρχεῖ σὲ ὅλες τὶς κοινωνίες καὶ εἶναι ἀναλλοίωτο ἱστορικὰ καὶ παντὸς χρόνου καὶ τόπου εἶναι αὐτὸ, τὸ ὁποῖο ἡ κυρίαρχη (ἄρχουσα) καταγραφὴ τῆς ἱστορίας προσπαθεῖ νὰ καλύψει, νὰ κρύψει καὶ νὰ δικαιολογήσει.

Ἡ ἀνάπτυξη τῶν «ἐργαλείων» καὶ «πολιτισμῶν», εἶναι ἀνάλογη τοῦ πόσο ἔντονο, βαθὺ, καὶ ἀπάνθρωπο εἶναι τὸ σχῆμα «ἀφέντης – σκλάβος».

Στὶς πρῶτες κοινωνίες ἀσφαλῶς καὶ καὶ ὁ ἀφέντης καὶ ὁ σκλάβος εἶχαν σχέση περίπου ἕνα πρὸς ἕνα δηλαδὴ ἕνας ἀφέντης εἶχε ἕναν σκλάβο ἐνῶ στὶς σημερινὲς κοινωνίες ἡ ἀναλογία αὐτὴ ἔχει ὑπερβεῖ κάθε προηγούμενη φαντασία. Φτάνουμε δηλαδὴ σὲ μία κατάσταση ὅπου ἕνας ἄνθρωπος νὰ ἔχει χιλιάδες σκλάβους.

Θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω τὶς ἀρχὲς, τὰ αἴτια καὶ τὶς διαδικασίες (ἱστορικὲς, κοινωνικὲς καὶ ψυχολογικὲς) ποὺ ὁδηγοῦν καὶ συντηροῦν αὐτὴν τὴν κατάσταση τῆς δουλείας.

Πρὶν ἀπὸ ὅλα πρέπει νὰ ὁρίσουμε τὴν «κοινωνικὴ ὀργάνωση», ὡς ἀναγκαία προϋπόθεση προκειμένου νὰ ὑπάρξει καὶ νὰ ἐπιβιώσει μιὰ κοινωνία. Καὶ στὴ συνέχεια νὰ περιγράψουμε τὴν μετάβαση ἀπὸ τὴν «ὀργάνωση» στὴν «ἐξουσία». Ἐδῶ κρύβεται τὸ βασικὸ αἴτιο ὅλης αὐτῆς τῆς ὑπόθεσης.

Τὰ εἴδη τῶν δούλων, τῶν σκλάβων, τῶν ἐργατῶν ἢ ὅπως ἀλλιῶς λέγονται, μποροῦμε νὰ τὰ κατατάξουμε μὲ πολλοὺς τρόπους στὶς ἑκάστοτε κοινωνίες, μὲ κριτήρια καὶ διαφορὲς ποὺ ποικίλουν ἀνάλογα μὲ τὸν σκοπὸ τῆς κατάταξης.

Μιὰ κατηγορία δούλων, εἶναι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι δουλεύουν γιὰ τὴν ἄμεση παραγωγὴ τῶν προϊόντων ποὺ ἔχει ἀνάγκη ἡ κοινότητα, στὴ διατροφὴ, τὴν στέγαση, στὴν ἔνδυση, στὴν ψυχαγωγία, καὶ λοιπὰ. Μία ἄλλη κατηγορία εἶναι ἡ κατηγορία τῶν ἄμεσων ὑπηρετῶν, οἱ ἄμεσο - ὑπηρέτες τῶν ἀρχόντων, σὲ ὅλη τὴν διαβάθμιση ποὺ μπορεῖ νὰ νοηθεῖ.

Τὸ δίπολο «ἀφέντης - σκλάβος» ἔχει στὴν ἱστορία πολλὲς ἐκφάνσεις, ἐκφράσεις, διαβαθμίσεις, προοπτικές. Παραδείγματος χάριν «ἀφέντης- δοῦλος» «κύριος -ὑπηρέτης», «ἐλεύθερος -δοῦλος», «ἐξουσιαστής - ἐξουσιαζόμενος», «διευθυντής - ἐργάτης», «προϊστάμενος - ὑπάλληλος» «ἀστὸς - ἀγρότης», «διανοούμενος - χειρῶναξ», «προύχοντες - βιοπαλαιστές», «κατέχοντες - ἄποροι», «εἰσοδηματίας – ἐργαζόμενος».

Ἡ ἱστορία ἡ ἰδεολογία καὶ ὁ πόλεμος

Ἡ ἱστορία δὲν μπορεῖ νὰ γραφτεῖ.

Πόλεμος καὶ ἱστορία πᾶνε μαζί.

Ἀπὸ τὸν Τρωικὸ πόλεμο ἕως τὴν εἰσβολὴ στὴ Κύπρο οἱ ἀναπάντητες ἀπορίες εἶναι τῆς ἴδιας τάξης μεγέθους.

Ἦταν προδοσία ἢ σχέδιο διχοτόμησης ἢ εἰσβολή; Πότε θὰ ἀνοίξει ὁ φάκελος τῆς Κύπρου; Ἔγινε ἢ δὲν ἔγινε ὁ Τρωικὸς πόλεμος καὶ πότε; Ὑπῆρχε γραφὴ στὴν ἐποχὴ τοῦ Τρωικοῦ; Ἡ Τεγέα ποὺ ναυπήγησε τόσες νῆες; Ποιός ἔγραψε τὰ ὁμηρικὰ ἔπη;

Ἡ «Ἱστορία» καὶ ἡ σημερινὴ «Ἐπιστήμη»

Ἡ «ἱστορία» καὶ ἡ σημερινὴ «ἐπιστήμη» γράφεται καὶ νομιμοποιεῖται μὲ τὴν ἑξῆς διαδικασία. Παίρνουμε τὰ ὑπαρκτὰ τεκμηριωμένα γεγονότα τῆς κοινωνίας, τῆς ἱστορίας καὶ τῆς φύσης καὶ προσπαθοῦμε νὰ φτιάξουμε θεωρίες μέσα στὶς ὁποῖες αὐτὰ νὰ ἑρμηνεύονται. Τὸ τελικὸ ἀποτέλεσμα ὅμως εἶναι νὰ ξεφεύγουν κάποια ἀπὸ αὐτὰ ἢ κάποια καινούργια εὑρήματα ἢ κάποια καινούργια φαινόμενα νὰ μὴν ταιριάζουν στὴ θεωρία καὶ ἡ θεωρία νὰ χρειάζεται ἀνακατασκευή!

Αὐτὴ εἶναι ἡ διαδικασία τῆς ἱστορικῆς καὶ ἐπιστημονικῆς ἐξέλιξης στὴ γνώση σήμερα σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ἑλληνικὴ (ἐπιστήμη καὶ φιλοσοφία) ὅπου ἐπιστήμη ἐθεωρεῖτο μόνο αὐτὲς οἱ προτάσεις οἱ ὁποῖες παράγονται ἄνευ οὐδεμιᾶς ἀμφισβητήσεως.

Στὴν ἑλληνικὴ ἐπιστήμη, στὸν λεγόμενο διδακτικὸ λόγο, οἱ προτάσεις ἦταν εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἀδιαμφισβήτητες ἐς ἀεί. Παραδείγματος χάρη τὸ «Πυθαγόρειο θεώρημα» ἡ ὕπαρξη ἄπειρων πρώτων ἀριθμῶν καὶ λοιπὰ.

Τὸ ἄλλο σκέλος τοῦ λόγου τοῦ διαλεκτικοῦ ἀσχολεῖτο μὲ τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν ὑπόλοιπη γνώση μέσα ἀπὸ προβληματισμὸ καὶ μία συνεχῆ ἔρευνα, διάλογο, καὶ προώθηση τῶν ὑπαρχόντων ἰδεῶν σκέψεων καὶ ἀπόψεων.

Ἠθικὴ φιλοσοφία ἢ φιλοσοφία τῆς πράξης

Ἡ κάλυψη τῶν ἀναγκῶν σου νὰ εἶναι τὸ παιχνίδι σου, ὁ ἔρωτας σου.

Ἔρωτας καὶ παιχνίδι εἶναι ἔννοιες ταυτόσημες.

Τὰ τέσσερα εἴδη τῆς ἠθικῆς,
τὸ πρῶτο εἶδος ἀναφέρεται στὶς ποιότητες δηλαδὴ στὰ οὐσιαστικὰ ποιά ἀπὸ αὐτὰ ἐνδιαφέρουν

Τὸ δεύτερο εἶδος ἀναφέρεται στὶς ποσότητες εἶναι τὰ ἐπίθετα μᾶς λένε τὸ πόσο, ὅτι δὲν πρέπει νὰ ὑπερβοῦμε κάποια ὅρια ἄνω καὶ κάτω.

Τὸ τρίτο εἶδος τῆς ἠθικῆς ἀναφέρεται στὸ χρόνο ποὺ πρέπει νὰ γίνουν κάποια πράγματα.

Τὸ τέταρτο εἶδος ἀναφέρεται στὸ χῶρο, πὼς θὰ εἶναι διευθετημένα κάποια πράγματα.

Ὁ χῶρος καὶ ὁ χρόνος συνδυάζονται, οἱ δύο τελευταῖες συνδυάζονται, ὅπως ἐπίσης συνδυάζονται οἱ δύο πρῶτες, ἀλλὰ καὶ ὅλες μαζὶ ἀποτελοῦν τὴν ἁρμονία τῆς πράξης.

Ἡ «Κυριαρχία»

Ἀπὸ τὴν «Κυριαρχία» τῶν μοναστηριῶν, ἕως τὴν κυριαρχία τῶν ἑταιρειῶν καὶ τῶν συνδυασμῶν τους, καὶ ἀπὸ τὴν ἀποβλάκωση τῶν μαθητῶν ἕως τὸν ἐκφοβισμὸ μὲ τὰ «ἀτομικά», εἶναι τὰ πρῶτα ἐργαλεῖα τῆς «Κυριαρχίας».

Ὅλα τὰ ἰδεολογήματά περί ἀνάπτυξης καὶ μεγέθυνσης τῆς οἰκονομίας εἶναι οἱ ἄλλοι τρόποι ἐπιβολῆς τῆς κυριαρχίας, ποὺ δουλεύουν παράλληλα καὶ συμπληρωματικὰ μὲ τὰ παραπάνω.

Κάθε κοινωνικὴ ἰδεολογία ἐπιστήμης, τέχνης, φιλοσοφίας, πρακτικῆς ἠθικῆς κλπ εἶναι ἐντέχνως στημένες ἀπὸ καὶ γιά... τὴν «Κυριαρχία».

Ἡ Ἱστορία τῆς φιλοσοφίας

Οἱ δύο πρῶτες προϋποθέσεις γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ ἡ φιλοσοφία εἶναι:
1. ἐλευθερία τοῦ λόγου
2. ἀπαλλαγὴ ἀπὸ «ἀνάγκες» (ὑποχρεώσεις, καθήκοντα, ἐργασία, καὶ παρόμοια)
(τὸ δεύτερο, μὲ τὴν ἀπαίτηση νὰ μὴν «ἀνήκεις» στοὺς ἄρχοντες)

Ὅσοι τὰ ἐξασφαλίσουν αὐτὰ καὶ ἐὰν συμβαίνει νὰ ἔχουν τὸ ψυχικὸ σθένος καὶ τὴν διανοητικὴ ἱκανότητα, τότε ἀναπτύσσουν φιλοσοφία.
π.χ.
Αἴσωπος
Ἡράκλειτος
Σωκράτης
Ἀριστοτέλης

Ὁλόκληρος ἡ ἱστορία τῆς φιλοσοφίας δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ τὸ ξεκαθάρισμα σὲ διανοητικὸ ἐπίπεδο καὶ τῆς ἀποκαλύψης τοῦ ὅλου ἰδεολογικοῦ πλαισιοῦ πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται αὐτὴ ἡ δομή της ἐξουσίας τῆς ἑκάστοτε κοινωνίας.

Ἡ κάθε ἐξουσία γιὰ νὰ ὑπάρξει χρειάζεται ὅπλα, στρατηγούς, χρειάζεται ἐνδιάμεσες τάξεις, ἀλλὰ πάνω ἀπὸ ὅλα χρειάζεται ἕνα «ἰδεολογικὸ κατασκεύασμα», τοῦ ὁποίου τὴν παραγωγὴ ἀναλαμβάνουν οἱ διανοούμενοι τῆς «κυριαρχίας», οἱ στρατευμένοι διανοούμενοι καὶ κυριαρχίας.

Αὐτοὶ εἶναι συνήθως ἔξυπνοι ἄνθρωποι, μορφωμένοι, οἱ ὁποῖοι παράγουν τὴν «Ἰδεολογία», ποὺ πρέπει νὰ διαδώσουμε στὴν ἐκπαίδευσή τοῦ λαοῦ γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ σταθεῖ αὐτὸ τὸ σαθρὸ κοινωνικὸ οἰκοδόμημα.

Ἡ βία, τὰ ψέματα, ἡ προδοσία εἶναι πάντα σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς δομικὰ συστατικὰ τῆς ἐξουσίας, καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγαπημένα θέματα τῆς φιλοσοφίας εἶναι ἡ ἀποκάλυψη ὅλων αὐτῶν.

Ἡ ἱστορία τῆς Ἀδικίας

Ἀπὸ τὴ φύση ἕως τὴν συνείδηση καὶ ἀπὸ τὴν ἱστορία ἕως τὴν κοινωνία, οἱ ἄνθρωποι μὲ πολέμους, ἀγῶνες, ἐπαναστάσεις, κινήματα, προσπαθοῦν οἱ μὲ νὰ ἀδικήσουν καὶ νὰ κυριαρχήσουν, οἱ δὲ νὰ ἀνατρέψουν, καὶ κάποιοι λίγοι νὰ ἐπιφέρουν τὴν χαμένη καὶ ἀνύπαρκτη Δικαιοσύνη.

Ἡ παιδεία σήμερα διδάσκει μόνο τὸν ἀνταγωνισμό

Ἡ παιδεία σήμερα τὸ μόνο ποὺ κάνει εἶναι νὰ διδάσκει τὸν ἀνταγωνισμό, νὰ δίνει στὸν κάθε μαθητὴ τὸ αἴσθημα ὅτι «αὐτὸς εἶναι ἀντίπαλος» εἰς τὴν ἄλλη ὁμάδα. Ἀνταγωνισμὸς παντοῦ, ἀντίπαλοι, συμμορίες, ἔτσι παράγουμε πολιτισμό. Τὸ παιδὶ βλέπει τοὺς συμμαθητές του σὰν συνεργάτες τῆς «συμμορίας» στὴν ὁποία ἀνήκει.

Ἑπόμενη ἀναμενόμενη «κίνηση», ὁ ἐκφοβισμὸς καὶ ἡ βία στὴν ὑπόλοιπη ζωὴ τους.

Ἡ πλατφόρμα παραγωγῆς ἰδεολογίας

Τὸ παραμύθι καὶ τὸ ψέμα
Τὸ μεταφυσικὸ καὶ τὸ παράλογο
Ὁ ἀνταγωνισμὸς καὶ ἡ βράβευση

Εἶναι τὰ τρία ἐπίπεδα τῆς ἐκπαίδευσης καὶ τῆς παιδείας, ποὺ καλλιεργεῖ συστηματικὰ μιὰ ταξικὴ κοινωνία, γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς διατήρηση καὶ τῆς ἀναπαραγωγῆς της ὡς τέτοια.

Ἡ «πολιτεία» τοῦ Πλάτωνα

Δὲν γνωρίζουμε πότε κυκλοφόρησε γιὰ πρώτη φορὰ μὲ αὐτὸν τὸν τίτλο τὸ ἔργο «περὶ Δικαίου», τοῦ Πλάτωνος, τὸ πληρέστερο ἴσως στὴν Ἱστορία τοῦ Ἀνθρώπου καὶ μοναδικὸ ἔργο «περὶ Δικαίου».

«Περὶ Δικαίου» εἶναι ὁ ἄλλος τίτλος τοῦ ἔργου αὐτοῦ καὶ ὁ ἀποδίδων καλύτερα τὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου.

Τὸ ἔργο αὐτὸ ἔχει σταματήσει νὰ διδάσκεται στὰ σχολεῖα, ἐνῶ γίνεται μία συστηματικὴ ἀπαξίωση του, ὀνομάζοντάς το «ἰδανικὴ Πολιτεία».

Ὅλα τὰ αὐταρχικὰ συστήματα καὶ οἱ ταξικὲς κοινωνίες τὸ ἀπαξιώνουν μὲ διάφορους τρόπους, γιατὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ «ἀντέξουν» ἐὰν αὐτὸ τὸ κείμενο καὶ τὸ νόημα του διαδοθεῖ στὶς πλατιὲς μᾶζες.

Μόνο λίγες φορὲς ἀναφέρεται σὲ ὅλο τὸ ἔργο ἡ λέξη «πολιτεία», ἡ δὲ λέξη «ἰδανική» δὲν ἀναφέρεται πουθενά.

Ἔργο πρωτοποριακὸ σταθμὸς στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.
Ἀπολαῦστε τὸ στὸ πρωτότυπο κείμενο. Ἀποφεύγετε τὶς μεταφράσεις ἡ πλειονότης τῶν ὁποίων ἢ περιέχουν δόλο ἢ εἶναι ἄσχετες.

Ἡ Μέτρηση τῆς πληροφορίας

Ὁ ὁρισμὸς τῆς πληροφορίας σὲ πρώτη προσέγγιση εἶναι «τὸ ἀντίστροφο τῆς πιθανότητας». Καὶ πιὸ ἀναλυτικὰ εἶναι ὁ λογάριθμος τοῦ ἀντιστρόφου τῆς πιθανότητας νὰ συμβαίνει αὐτὸ ποὺ λέει ἡ πληροφορία.

Ἡ παγκοσμιοποίηση καὶ τὰ ἀγαθά της

Παγκοσμιοποίηση τῆς οἰκονομίας καὶ ἡ διατήρηση τῶν κρατῶν σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο μὲ ἄλλον δίκαιο καὶ ἄλλη πολιτικὴ δομὴ. Ἡ διακυβέρνηση θὰ γίνεται ἀπὸ τὴν παγκόσμια ἄρχουσα τάξη, τὴν οἰκονομικὴ συμμορία μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ χρέους καὶ τὴν ἐξασφάλιση τῶν τόκων.

Πῶς ἐπιτυγχάνονται τὰ ἀνωτέρω.
Μὲ τὴν αὔξηση τῆς παγκόσμιας ἰδεολογίας καὶ τὴν κατοχὴ τῶν μαζικῶν μέσων ἐπικοινωνίας. Κατάλληλη ταξικὴ διαστρωμάτωση μὲ σκοπὸ τὴ μεγιστοποίηση τῆς ταξικότητα ἀλλὰ ταυτόχρονα τὴν διατήρηση τόσης διαστρωμάτωσης ὥστε νὰ ἐξασφαλίζεται ἡ σταθερότητα τοῦ συστήματος.

Μὲ τὸ ἰδεολόγημα τοῦ δανεισμοῦ τῶν κρατῶν κατάφεραν ὅλα τὰ κράτη τοῦ κόσμου νὰ χρωστᾶνε στὴν παγκόσμια οἰκονομικὴ συμμορία μέσῳ τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ καὶ τραπεζικοῦ συστήματος.

Στὴ συνέχεια μὲ τὸ ἰδεολόγημα ὅτι πρέπει νὰ ἐπιστραφοῦν τὰ δανεικὰ καὶ ὅτι τὸ δίκιο εἶναι νὰ πληρώνουμε τοὺς τόκους ἐφαρμόζουν στὶς χῶρες τοπικὰ μνημονιακὲς πολιτικὲς ἢ πολιτικὲς ἀγορῶν χρήματος, γιὰ νὰ ἐλέγχουν ἔτσι τὴν οἰκονομία, τὴν παραγωγὴ, καὶ τὴν πολιτικὴ τῆς κάθε χώρας, μὲ ταυτόχρονη ἐξασφάλιση καλύτερης σταθερὴ δομὴ τοῦ παγκόσμιου συστήματος.

Ἔρευνα καὶ τεχνολογία στὴν ὑπηρεσία τοῦ παγκόσμιου συστήματος.

Ἡ οὐσία τῆς «κοινωνικῆς κρίσης»

Ἡ κρίση προκαλεῖ καὶ παράγει:
ἑστιατόρια, κουρεῖα, κομμωτήρια καὶ πορνεία.

Ὅσο ἡ κρίση διαρκεῖ τόσο αὐξάνονται τὰ «φαγάδικα», οἱ «ὑπηρεσίες» καὶ οἱ «πόρνες».

Αὐτὸ εἶναι οὐσιαστικὰ καὶ ὁ ὁρισμὸς τῆς κρίσης, δηλαδὴ κάποιοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι (πορνοβοσκοὶ καὶ τοκιστὲς) γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ἔχουν στὴν ὑπηρεσία τοὺς περισσότερους ὑπηρέτες, γιὰ τὰ νύχια τους, τὰ μαλλιά τους, τὸ στομάχι τους καὶ τὰ λοιπά τους ὄργανα ποὺ χρειάζονται κατάλληλους νὰ τὰ ὑπηρετοῦν.

Ἡ μαθηματικὴ «τυπικὴ λογικὴ» καὶ τὸ «ὄργανο» τοῦ Ἀριστοτέλους

Θὰ προσπαθήσω νὰ δείξω γιατί ἡ «τυπικὴ λογικὴ» τῶν σημερινῶν μαθηματικῶν ὑστερεῖ πάρα πολὺ τῆς λογικῆς ποὺ ἀναπτύσσεται ἀπὸ τὸν Ἀριστοτέλη στὸ ὄργανο, τὴν πραγματεία αὐτὴ τοῦ γίγαντα τῆς σκέψης, ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ ξεπεραστεῖ στὶς χιλιετίες ποὺ πέρασαν.

Ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ τυπικὴ λογικὴ τῶν σημερινῶν μαθηματικῶν. Ἡ τυπικὴ λογικὴ τῶν σημερινῶν μαθηματικῶν βασίζεται κατὰ 99,9% γιὰ νὰ μὴν πῶ 110% στὴν λογικὴ ποὺ ἀναπτύσσεται στὸ ὄργανο τοῦ Ἀριστοτέλη.

Ὅμως ἡ τυπικὴ λογικὴ τῶν σύγχρονων μαθηματικῶν εἶναι περιορισμένη ἀπὸ τὴν ἑξῆς διαδικασία: ὅλα τὰ στοιχεῖα τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ εἶναι σαφῶς ὁρισμένα καὶ ἐκτὸς χρόνου καὶ ἐπομένως οἱ κατηγορήσεις, οἱ ἀποφάνσεις καὶ οἱ συλλογισμοὶ δηλαδὴ μὲ ἄλλα λόγια οἱ «προτάσεις» οἱ «ὅροι» καὶ οἱ «συλλογισμοὶ» εἶναι σαφῶς καὶ αὐστηρὰ προκαθορισμένοι.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ στὸ ἀριστοτελικὸ ἔργο ἡ λογικὴ ποὺ ἀναπτύσσεται, μέρος τῆς ὁποίας εἶναι ἡ προηγούμενη λογικὴ, ἔχει νὰ ἀντιμετώπιση τρεῖς ἀκόμη διαδικασίες ἐκτὸς τῆς διαδικασίας τῆς παραγωγῆς τοῦ ὀρθοῦ λόγου.

Οἱ διαδικασίες αὐτὲς εἶναι:

Πρῶτον ἡ ρευστότητα καὶ ἡ ἀλλαγὴ ποὺ ὑπάρχει στὴν πραγματικότητα τὴν Ἠρακλειτικὴ ρευστότητα στὴν ὁποία βασίζεται ὁ Ἀριστοτέλης
Δεύτερον ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν χρονικὴ ἀλληλουχία, ὁ χρόνος εἶναι βασικὴ παράμετρος τῆς ἀριστοτελικῆς δομῆς τῆς λογικῆς στὸ ἔργο αὐτὸ
Τρίτον ἔχει νὰ κάνει μὲ ὅλη ἡ σύμβαση καὶ κοινωνικὴ συνθήκη γιὰ τὸν ὁρισμὸ τῶν ὀνομάτων καὶ τῶν ρημάτων ἡ ὁποία ἔχει μέσα της τὶς ἀτέλειες τῶν προθέσεων, προελεύσεων, καὶ ἐπιθυμιῶν τῶν ἑκάστοτε συνομιλητῶν
Τέταρτον λαμβάνει ὅλες τὶς παραμέτρους ποσότητος (πάντα, μερικά, κανένα) καὶ πιθανότητος (ὑπάρχειν, ἀναγκαῖον ὑπάρχειν, ἐνδεχόμενον)

Ἡ Παραγωγὴ δυνάμωσε.

Ἡ Παραγωγὴ δυνάμωσε ἀπὸ τὴν Ἐκπαίδευση καὶ τώρα θέλει τὴν χειραγωγήσει πλήρως.

Ἡ μεγαλύτερη δυστυχία

Ἡ μεγαλύτερη δυστυχία τοῦ Ἀνθρώπου εἶναι νὰ μὴν ἔχεις ἐχθρούς!

Ἡ μοντέρνα τέχνη

Ἡ μοντέρνα τέχνη προωθεῖ τὴν ἐξοικείωση μὲ τὸ παράλογο.

Μιὰ παροιμία

«Μάτια ποὺ δὲν βλέπονται γρήγορα λησμονοῦνται»

Ἡ λιτότητα στὴν πράξη

γιὰ νὰ εἶσαι εὐτυχὴς
πρέπει λίγο νὰ ὁμιλεῖς
πρέπει λίγα νὰ σκεφτεῖς
καὶ λιγότερα νὰ γράφεις
καὶ ἀκόμα πιὸ πολύ
πιὸ λιγότερα νὰ λές
ὁμιλίες ρητορεῖες
ὅποιου τύπου καφενέ
καὶ πιὸ λίγο νὰ ἀκοῦς
φαύλους μὰ καὶ γνωστικοὺς
καὶ πιὸ λίγα νὰ πιστεύεις
κι ἀπ αὐτὰ μόνο ποὺ βλέπεις
Οὔτε λίγο οὔτε πολύ
ἄριστον νὰ προσπαθεῖς
ἴσως τότε καταλάβεις
τὴν ἀξία τῆς ζωῆς
καὶ γι αὐτὴν νὰ ἀγωνιστεῖς

Ἡ νέα «θρησκεία» τῆς παγκοσμιοποίησης προωθεῖ τὰ ἑξῆς:

Οἱ ἡμέρες ἀφιερώνονται σὲ ἔννοιες ποὺ ὑποχθονίως τὴν ἐξυπηρετοῦν
Ἡ προστασία τῶν πνευματικῶν δικαιωμάτων
Ἡ φιλολογία τῶν προσωπικῶν δεδομένων
Ἡ πράσινη ἀνάπτυξη
Τὸ παραμύθι τῆς ὑπερθέρμανσης τοῦ πλανήτη
Ἡ φιλολογία τῶν «δικαιωματιστῶν»
Ἡ παραγραφὴ τῶν ἐγκλημάτων
Ἡ προώθηση τοῦ ἀτέρμονου προϊόντος (ταξίδια, τατουάζ, κατοικίδια, μόδα, ...)
Ἡ νομιμοποίηση καὶ προώθηση δανεισμοῦ, τόκου, ἀποταμίευσης, τζόγου, καὶ νταβατζήδων
Ἡ ἐξειδίκευση καὶ διάσπαση τῆς ἐπιστήμης
Ἡ ἐμπορευματοποιημένες συναλλαγὲς στὴν ὑγεία, ἀσφάλεια, παιδεία, ἔρωτα

Ἡ μοιραία «προκείμενη»

Οἱ φιλόσοφοι ὅλων τῶν κατηγοριῶν καὶ οἱ διανοούμενοι ὅλων τῶν ἐποχῶν προσπάθησαν νὰ ὁρίσουν τὶς ἀρετὲς καὶ δὴ τὴν «δικαιοσύνη» σὲ μιὰ ἰδανικὴ κοινωνία ξεκινῶντας καὶ ἀποδεχόμενοι μιὰ ἀόρατη μοιραία προκείμενη.
Ποιά;
Τὸ ὅτι «ἡ κοινότητα ἀποτελεῖται ἀπὸ ἄτομα μέλη, τὰ ὁποῖα ἀνήκουν σὲ διαφορετικὲς καταστάσεις, διακρινόμενοι ὡς πρὸς κάποιο χαρακτηριστικό, π.χ. γένος, φῦλο, φυλή, τάξη, ἡλικία, ἰδιοκτησία, διάνοια, κάλλος, εὐφυΐα, ἱκανότητα κλπ.»

Αὐτὴ ἡ προκείμενη (φαινομενικὰ ἀληθὴς καὶ ἀθώα) τοὺς ὁδηγοῦσε σὲ φαντασιακὲς θεσμίσεις καὶ ἀτέρμονους ὁρισμοὺς τῶν ἀρετῶν, διότι ἡ θέσμιση δὲν γινόταν στὸν ὅρο «ἄνθρωπος», ἀλλὰ στὶς διακρίσεις του.

Ἡ πρόταση γιὰ τὸ ξεπέρασμα εἶναι: «καμιὰ ἐξαίρεση» καὶ «ἐξάλειψη κάθε διάκρισης στὸ θέμα τῆς ἰσότητας καὶ τῆς δικαιοσύνης». Τὸ μοντέλλο «Κύριος - δοῦλος» νὰ μὴν ἔχει καμία εὐκαιρία νὰ περάσει ὕπουλα καὶ ὑποχθόνια οὔτε στὶς σκέψεις ,οὔτε στὶς θεωρίες, οὔτε στὶς πράξεις τῶν μετέπειτα σκεπτόμενων ἀνθρώπων.

Γιὰ νὰ σπάσει ἀπὸ τὴ ρίζα του τὸ κακὸ πρέπει νὰ σπάσει ἀπὸ τὴν «ἀρχή του ἀνθρώπου» δηλαδὴ ἀπὸ τὴ γέννηση του, τὸ ἐξουσιαστικὸ σχῆμα «Γονέας – παιδί». Στὴ συνέχεια ὅπου αὐτό («Κύριος - δοῦλος»), ἐμφανίζεται μὲ τὶς δῆθεν ἀθῶες ἀναγκαιότητες του, π.χ. δάσκαλος-μαθητής, ἐραστής- ἐρωμένη, διευθυντής - ἐργάτης, κλπ, νὰ ἐντοπίζεται καὶ νὰ ἐξοστρακίζεται ἀμέσως.

Ἡ μουσικότητα καὶ ὁ τονισμὸς τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης

Ἡ κατάργηση καὶ ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ τονισμοῦ στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα

Ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ τονισμοῦ στὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν εἶναι θέμα γραφῆς ἀλλὰ θέμα προφορᾶς.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι δομημένη μὲ «μουσικὴ». Ἡ ἐκφορὰ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὸν προφορικὸ λόγο εἶναι μουσικὸ γεγονὸς. Τὰ σύμβολα τῶν τόνων, ἡ βαρειὰ, ἡ ὀξεῖα, ἡ δασεῖα, ἡ ψηλὴ, ἡ περισπωμένη, ἡ ὑπογεγραμμένη, μπῆκαν στοὺς ἑλληνιστικοὺς χρόνους γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διαβάζει μὲ σωστὸ τονισμὸ ἕνας μὴ Ἕλληνας. Ὁ τονισμὸς εἶναι βασικὸ καὶ ἀρχικὸ χαρακτηριστικὸ τοῦ προφορικοῦ λόγου τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας.

Ἡ βαρία μᾶς δείχνει ὅτι κατεβαίνει ὁ «τόνος» τῆς φωνῆς, ἡ ὀξεῖα ὅτι ἀνεβαίνει ὁ «τόνος» φωνῆς ἢ περισπωμένη ξεκινάει μὲ βαριὰ καὶ πάει σὲ ὀξεῖα καὶ οὕτω καθ' ἑξῆς. Ἡ δασεῖα ὅταν ἡ χροιὰ τοῦ ἤχου γίνεται πιὸ ἄγρια καὶ ἡ ψηλὴ ὅταν ἡ χροιὰ τοῦ ἤχου γίνεται λεπτεπίλεπτος χαριτωμένη. Ψιλὴ καὶ δασεῖα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν χροιὰ (χαρακτηριστικὸ) τοῦ ἤχου.

Ἂς τὸ ποῦμε ἔτσι χονδρικὰ μία γυναικεία φωνὴ ἢ μία ἀνδρικὴ φωνή. Ἐνῷ οἱ τόνοι ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ ἀνέβασμα τῆς συχνότητας καὶ τὸ κατέβασμα τῆς συχνότητας, στὴ βαριὰ ἔχουμε κατέβασμα τῆς συχνότητας.

Τὸ ἄρθρο της εἶναι γενικὴ ἐνῶ Ἀπὸ ποῦ ξεκινάει τὸ γένος καὶ αὐτὸ εἶναι μὲ βαριὰ κατεβαίνει ὁ τόνος τῆς φωνῆς τὸ μὰ τὸ πρῶτο τῆς μαμᾶς εἶναι ἄτονο ἐνῶ τὸ δεύτερο μᾶς εἶναι μὲ ὀξεῖα δηλαδὴ ἀνεβάζουμε ἕνα τόνο τὴν συχνότητα τῆς φωνῆς τό της πάλι εἶναι ἄτονο καθὼς εἶναι ἀντωνυμία. Τὰ φωνήεντα εἶναι 7 καὶ φωνάζουν δυνατὰ. Τὰ φωνήεντα χωρίζονται σὲ βραχέα καὶ μακρὰ τὰ «βραχέα» εἶναι μικρῆς διάρκειας, τὰ «μακρά» εἶναι μακρᾶς διάρκειας, ὑπάρχουν καὶ μερικὰ φωνήεντα τὰ ὁποῖα εἶναι ἄλλοτε βραχέα καὶ ἄλλοτε μακρά, αὐτὰ ὀνομάζονται δίχρονα δηλαδὴ ἔχουν δύο χρόνους.

Πᾶμε τώρα στὰ σύμφωνα τὰ σύμφωνα εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει ἡ λέξη συμφωνία + καὶ φωνῆεν δηλαδὴ ἕνα χαρακτηριστικὸ μία χροιὰ ποὺ συνοδεύει τὸ φωνῆεν στὴν ἀρχή του.

Μουσικὰ ἐπίσης γεγονότα στὴν ἐκφορὰ τοῦ προφορικοῦ λόγου τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης εἶναι καὶ τὰ τελικὰ ς καὶ ν. Καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ παράγραφοι καὶ ὅλα τὰ σημεῖα στίξεως. Ὅλα αὐτὰ εἶναι μουσικὰ γεγονότα ποὺ χαρακτηρίζουν καὶ πρέπει νὰ φαίνονται στὴν ἐκφορὰ τοῦ προφορικοῦ λόγου. Παραδείγματος χάρη ἀλλιῶς σταματᾶμε στὴν ἁπλὴ τέλεια, ἀλλιῶς στὴν ἄνω τελεία, ἀλλιῶς στὴν τέλεια ὅταν ἀκολουθεῖτε παράγραφος. Σήμερα στὰ σχολεῖα διδάσκεται μόνο ἡ τέλεια καὶ τὸ κόμμα καὶ αὐτὰ μὲ τὸ ζόρι, ἄντε καὶ κανένα ἐρωτηματικό.

Ἡ ὑποδούλωση

Οἱ χιλιετίες τῆς ὑποδούλωσης τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος ἔχουν ὁδηγήσει μεταξὺ ἄλλων στὴν καταστροφὴ καὶ τὴν διαστρέβλωση καὶ τῆς γλώσσας καὶ τῆς ἱστορίας.

Ὁ ἐξευτελισμὸς γίνεται τὰ τελευταῖα χρόνια μὲ τὴν μετάφραση τῶν ἑλληνικῶν κειμένων δῆθεν στὰ νεοελληνικά! Ἐδῶ ἡ διαστρέβλωση τοῦ νοήματος δὲν ἔχει ὅρια.

Ὁ τόπος, ἡ Ἱστορία, ἡ γλῶσσα ἔχουν καταληφθεῖ ἀπὸ τοὺς βαρβάρους.

Ἡ φιλοσοφία σήμερα

Τὸ ψέμα καὶ ἡ ἀπάτη ποὺ κυκλοφορεῖ σήμερα στὰ μυαλὰ τῶν ἀνθρώπων, καθὼς καὶ οἱ ἀνόητες σκέψεις, τὰ σαθρὰ σκεπτικὰ πάνω στὰ ὁποῖα στηρίζεται ἡ δημιουργία μηχανισμῶν θεσμοθετημένης βίας, ἀποτελοῦν τὰ σημερινὰ σημεῖα, στὰ ὁποῖα θὰ πρέπει ἡ φιλοσοφία νὰ δώσει τὴν μάχη.

Πῶς παράγεται καὶ πὼς ἀναπαράγεται τὸ κάθε ἕνα ἀπ αὐτὰ τὰ ἰδεολογήματα;

Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ δοῦμε εἶναι τὰ αἴτια αὐτῶν τῶν προτάσεων ποὺ κυκλοφοροῦν, ὅπως παραδείγματος χάρη ὅτι «οἱ συντάξεις πληρώνονται ἀπὸ τοὺς νῦν ἐργαζόμενους» καὶ ἄλλα πολλὰ παρεμφερῆ.

Ὀφείλουμε νὰ δοῦμε ὅλα τὰ αἴτια παραγωγῆς αὐτῶν τῶν ἰδεολογημάτων καὶ τὰ αἴτια τοῦ τρόπου καὶ τὰ αἴτια τοῦ σκοποῦ αὐτῆς τῆς παραγωγῆς ψεύδους.

Ἡ ὑποκρισία τῆς ἀπαγόρευσης τῶν ναρκωτικῶν

Ἡ ἀπαγόρευση τῶν ναρκωτικῶν εἶναι ὑποκριτικὴ διαδικασία τῆς κοινωνίας τοῦ ἐμπορίου.

Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο (ἔχουμε δύο τρυγόνια), πρῶτον ἀπαλλάσσονται καὶ προωθοῦνται τὰ προϊόντα τῆς καταστροφῆς, ὅπως εἶναι τὸ τσιγάρο, τὰ ἀναψυκτικὰ καὶ τὰ παρόμοια προϊόντα περιπτέρου. Καὶ δεύτερον αὐξάνεται ὁ τζίρος ἀπὸ τὴν διακίνηση τοῦ «μαύρου» χρήματος τῆς παράνομης ἐμπορίας ναρκωτικῶν.

Ὑγιεινή διατροφή

Κάθε γεῦμα πρέπει νὰ ἔχει καὶ τὰ τέσσερα αὐτὰ χαρακτηριστικά.

πληρότητα (πρωτεΐνες, βιταμίνες, ἰχνοστοιχεία, κ.ο.κ.)
ἐποχικότητα (σαλάτες καὶ φροῦτα ἐποχῆς)
προσαρμογή (στὶς ἀνάγκες τοῦ δικοῦ σου τρόπου ζωῆς σήμερα)
συνέχεια (τρῶμε αὐτὰ ποὺ μάθαμε ἀπὸ παιδιὰ)

Ἡ τέχνη, τὸ ἔργο Τέχνης

Τὸ ἔργο τέχνης εἶναι ἕνα δημόσιο ἀγαθὸν καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ἐμπορευματικὴ ἢ χρηστικὴ ἀξία.

Ἡ φιλία

Ἡ γνησιότητα τῆς φιλίας μὲ τὸν μάγειρα στὸ στρατὸ εἶναι πάντοτε ἀμφισβητούμενη.

Ἡ Ὑποταγή

Ἰνδιάνος ἡ Ἀφρικανὸς σκλάβος;

Ἐλεύθερος ἢ δοῦλος;

Ἢ τὰν ἡ ἐπὶ τάς;

Ἐλευθερία ἢ θάνατος;

Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή;

Ἡ ἀνάγκη του νὰ ἀνήκει κάποιος σὲ κοπάδι δημιουργεῖ κοινωνίες διαφορᾶς, ἱεραρχίας, σαπίλας, διαφθορᾶς, ἐξευτελισμοῦ καὶ ἐξαθλίωσης.

Ἡ ἀνάγκη μερικῶν νὰ ἔχουν σκλάβους σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ προηγούμενο δημιουργεῖ τὸ τελικὸ ἐξουσιαστικὸ ἀποτέλεσμα ποὺ βιώνουν ὅλοι οἱ Ἄνθρωποι σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς ἀπὸ τὰ ἀνδρείκελα ποὺ κυριαρχοῦν.

Ἡ σκέψη δὲν ἔχει ἀποχέτευση

Ἡ συσσώρευση στὴ σκέψη εἶναι μιὰ διαδικασία δεδομένη, ποὺ ὁδηγεῖ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια στὴν εὐφυΐα ἢ τὴν τρέλλα μὲ δύο ἐναλλακτικὲς παράλληλες διεξόδους: την ἐξουσία καὶ τὸν ἔρωτα.

Ἡ σκέψη τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις, τὸν κοινωνικὸ λόγο (τέχνη παιδεία ἐπιστήμη), τὰ κοινωνικὰ συναισθήματα (βιώματα) καὶ τοὺς συλλογισμούς.

Ἡ σκέψη δὲν ἔχει ἀποχέτευση.
Ὁ ἐγκέφαλός μας δὲν διαθέτει μηχανισμὸ ἀποβολῆς περιττωμάτων.
Ὁ ἐγκέφαλός μας θάβει μέσα του τὰ περιττώματα του.
Ἡ ἀνάγκη του ἀνθρώπου γιὰ «λήθη» εἶναι πάρα πολὺ μεγάλη, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει μηχανισμὸς γιὰ αὐτό.
Ἄσχημες ἐμπειρίες, βιώματα, ἐνοχὲς καὶ φόβοι συσσωρεύονται ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία.
Ὁ Sigmund Freud εἶναι ὁ μόνος ὁποῖος μᾶς ἔδωσε κάποιους μηχανισμοὺς γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ θάψουμε αὐτὰ τὰ τοξικὰ ἀπόβλητα.
Ὁ Σωκράτης μας προτρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε ὥστε νὰ μὴν τὰ βάζουμε οὐδόλως μέσα μας.

Σκέψεις καλὲς ἢ φαῦλες
Ἀπὸ
Αἰσθήσεις ὄμορφες ἢ ἄσχημες
Συναισθήματα θετικὰ ἢ ἀρνητικά
Λόγους ἐναρέτους ἢ φαύλους
συλλογισμοὺς σωστοὺς ἢ λανθασμένους

Οἱ καλὲς σκέψεις ὁδηγοῦν σὲ πράξεις ἐνάρετες, πολιτισμὸ καὶ κοινωνικὴ εὐδαιμονία.

Οἱ κακὲς σκέψεις σὲ δυστυχία βαρβαρότητα καὶ καταστροφές.

Ἡ τρίτη διάσταση στὴν Τέχνη

Γιὰ τὶς ἄλλες δυὸ διαστάσεις τῆς Τέχνης, τὴν τοῦ «περιεχομένου» της, καὶ τὴν τῆς «κοινωνικῆς της παρέμβασης», ἔχουμε μιλήσει ἀλλοῦ.

Ἡ τρίτη διάσταση στὴν τέχνη ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν «παραγωγή» τοῦ ἔργου τέχνης καὶ ὅλους τοὺς συντελεστές του. Δηλαδὴ μὲ ποιόν τρόπο παρήχθη, μέσα σὲ ἕνα κοινωνικὸ ὅλο, ποιοί οἱ σκοποὶ αὐτῆς τῆς χρηματοδότησης, μὲ τί χρήματα, καθαρά, μαῦρα ἢ κόκκινα ἔγινε, σὲ τί ἀποβλέπουν αὐτοὶ οἱ συντελεστές, ποιοί οἱ σκοποὶ ὄχι ἀπὸ τὸ ἔργο τέχνης ἀλλὰ ἀπὸ τὶς ἐνέργειές τους γιὰ νὰ τὸ παράξουν κ.ο.κ.

Ἡ ρητορεία καὶ ὁ ρητορικὸς λόγος

«Ἀπὸ ὅσα βλέπεις νὰ πιστεύεις τὰ μισὰ καὶ ἀπὸ ὅσα ἀκοῦς τίποτα»

«Κακοὶ μάρτυρες ἀνθρώποισιν ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα βαρβάρους ψυχὰς ἐχόντων»
«Ὀφθαλμοὶ γὰρ τῶν ὤτων ἀκριβέστεροι μάρτυρες»
Ἡράκλειτος

Ρητορεία εἶναι ἡ τέχνη τοῦ λόγου, τῆς ἐκφορᾶς, τῆς ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἀφ' ἑνὸς μὲν μπορεῖ καὶ «πείθει», ἀφ' ἑτέρου δὲ «εὐχαριστεῖ» τὸν ἀκροατή!

Ὑπάρχουν πάρα πολλὰ πράγματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἡ ρητορεία εὐθύνεται, ὑπάρχει ἡ ρητορεία ἡ «οὐσιαστικὴ», ὅπου παραδείγματος χάριν πείθεις τὰ παιδιὰ νὰ μὴν καπνίσουν, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἡ ρητορεία ἡ καταστροφικὴ, ὅπου πείθεις λαοὺς καὶ ἄτομα σὲ καταστροφικὲς δράσεις.

Τὰ εἴδη τοῦ ρητορικοῦ λόγου εἶναι πολλὰ, μὲ τὶς δύο ἀκραῖες ἐκφάνσεις του, τὸν οὐσιαστικὸ λόγο ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ καὶ τὸν «ξύλινο λόγο» ἀπὸ τὴν ἄλλη.

«Ξύλινος λόγος» εἶναι ὁ ρητορικὸς λόγος, ὁ ἀνεπιστρεπτὶ ὁλοκληρωτικὰ καὶ ἀνεπανόρθωτα καταστροφικός.

Ξύλινος (=δούρειος) εἶναι ὁ λόγος τὸν ὁποῖον γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία ἀνέπτυξαν οἱ ρήτορες τῆς Τροίας γιὰ νὰ νὰ πείσουν τοὺς ἀρχηγοὺς νὰ βάλουν μέσα τὸ Δούρειο ἵππο, οἱ συνέπειες αὐτῆς τῆς πράξης ἦταν τέτοιες ποὺ κανεὶς δὲν ἐπέζησε γιὰ νὰ ζητήσει ἀπὸ τοὺς ρήτορες τὸν «λόγο».

Ἀπ τὴν ἄλλη ἄκρη ὑπάρχει ὁ «οὐσιαστικὸς λόγος» αὐτὸς ποὺ διατυπώνει ἀλήθειες ἀνεξίτηλες στὸ χρόνο. Πχ οἱ λόγοι καὶ οἱ γραφὲς τῶν μεγάλων διανοητῶν.

Ἕνας καλὸς ρήτορας ἔχει δύο βασικὲς δυνατότητες ἢ πιθανότητες, εἴτε νὰ γίνει σοφιστὴς εἴτε νὰ γίνει φιλόσοφος.

Ὁ πρῶτος θὰ προσπαθεῖ νὰ πείθει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀκολουθοῦν τὸν δρόμο τῆς ἐξουσίας, τῆς ἀδικίας, καὶ μάλιστα ἐπὶ πληρωμῇ, ἐνῶ ὁ δεύτερος θὰ καθαρίσει τὸ μυαλὸ τῶν ἀνθρώπων μὲ τὴν ρητορεία του τὴν φιλοσοφικὴ ἀπὸ τὶς ἀπάτες, τὶς αὐταπάτες καὶ τοὺς περιορισμοὺς τῆς σκέψης, ποὺ τοὺς ἔχει δημιουργήσει ἡ ἐξουσία προκειμένου νὰ τοὺς ἐκμεταλλεύεται.

Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ ὅλες τις ἄλλες μορφὲς τέχνης, ἔχοντας πάντα ὑπόψη ὅτι ἡ τέχνη ἔχει ἐκπαιδευτικό, παιδευτικὸ χαρακτῆρα.

Ἡ τέταρτη φάση τῆς ἱστορίας τῆς φιλοσοφίας

Μετὰ τοὺς «προσωκρατικοὺς», αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη φάση τῆς φιλοσοφίας, τῆς φυσικῆς φιλοσοφίας, ἀκολούθησε ἡ φιλοσοφία ἡ «Σωκρατικὴ», κατὰ τὴν ὁποία ὁ φιλόσοφος ἀποκαλύπτει καὶ καταγγέλλει τὰ ρητορικὰ κόλπα καὶ τὶς σοφιστεῖες. Ἡ τρίτη φάση τῆς φιλοσοφίας ξεκίνησε μὲ τὴν ἀναγέννηση καὶ τὸν διαφωτισμό, μετὰ τὸ Μεσαίωνα, ὅπου ἡ σκέψη εἶχε πλήρως ἀπαγορευτεῖ καὶ ὑπῆρχε μόνο tractatus theologico politicus.

Τὰ τελευταῖα χρόνια μὲ τὴν ἐπανάσταση τοῦ διαδικτύου καὶ τοὺς παγκοσμιοποιημένους μηχανισμοὺς ἄσκησης τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, ἡ φιλοσοφία εἰσῆλθε στὴν τετάρτη φάση τῆς ἱστορίας της, καλεῖται νὰ ἀποκαλύψει ὅλες τὶς λογικὲς ἐκεῖνες οἱ ὁποῖες καλύπτονται μέσα ἀπὸ ἐπιστημονικὰ δῆθεν κριτήρια τῆς στατιστικῆς ἐπιστήμης. Σήμερα σχεδὸν ὅλες οἱ ἐπιστῆμες εἶναι στατιστικὲς.

Οἱ πολιτικὲς σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, μὲ τὴν ἀσθενὴ ὕπαρξη τῶν προηγούμενων πολιτικῶν ἐξουσιῶν τῶν κρατῶν, καθορίζονται μέσα ἀπὸ τὴν ρητορεία τῶν ἀριθμῶν τῆς σημερινῆς στατιστικῆς ἐπιστήμης. Ἡ φιλοσοφία σήμερα ἔχεις σκοπὸ «ἕναν καὶ μόνο», νὰ ξεκαθαρίσει αὐτὴ τὴν σκέψη καὶ τὴν λειτουργία, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τὴν ἀνθρωπότητα σὲ μία πολὺ μεγάλη ἐξαθλίωση.

Ἡ δημοκρατία, ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ εὐδαιμονία τῆς κοινότητος ἔχουν μπεῖ στὴν κατάψυξη.

Οἱ τέχνες καὶ οἱ ἐπιστήμες ἔχουν πλήρως παραδοθεῖ στὴ «Νέα παγκοσμιοποιημένη σκέψη» πραγμάτων· μόνο ἡ φιλοσοφία μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἀκόμη ἐλεύθερη.

Ἡ πρόθεση

Ἡ σημασία, ὁ ρόλος καὶ ἡ λειτουργία τῆς «πρόθεσης» καὶ στὴ ζωὴ καὶ στὴ γραμματική, παρουσιάζουν πολὺ μεγάλο ἐρευνητικὸ ἐνδιαφέρον.

Ἡ προέλευσης τῶν θεῶν, μία ἐκδοχή

Μία ἐκδοχὴ γιὰ τὴν προέλευση τῶν θεῶν, ἡ πιὸ ἤπια καὶ ἡ πιὸ ἐπαναστατικὴ εἶναι οἱ ἑξῆς: Βλέποντας τὴ μεγάλη ἀδικία ποὺ ἀσκοῦσαν πάνω στοὺς ἀνθρώπους, οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες, κάποιοι σοφοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦσαν τὸ «ἀνθρώπινο εἶδος», σκέφτηκαν νὰ δημιουργήσουν ὅλο αὐτὸ τὸ πλέγμα τῶν θεοτήτων, μήπως καὶ συνετιστοῦν καὶ φοβηθοῦν οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες καὶ σταματήσουν αὐτὸν τὸν ἐξευτελισμὸ τοῦ ἀνθρώπου μέσα ἀπὸ τὴν ἄγρια ἐξουσία ποὺ ἀσκοῦσαν.

Ἡ σκέψη καὶ ἡ δράση

Ἡ σκέψη καὶ ἡ δράση τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἀκολουθεῖ μία ἀπὸ τὶς τρεῖς διαδικασίες κάθε φορά.

πρόγραμμα
προτεραιότητες
ἄμεση ἐκτέλεση

Εἶναι οἱ ἀντίστοιχοι τρόποι σκέψης καὶ δράσης

γιὰ ἐργάτες, δούλους, φυλακισμένους
γιὰ μεσαία τάξη
γιὰ ἀνώτερους, ἄρχοντες

Ὅλα ἀλλάζουν γύρω μας καὶ ὅλα τὰ ἴδια μένουν

Τὴν ποιητικὴ αὐτὴ φράση θὰ τὴν δεχτῶ μόνη μὲ μία προσθήκη. Ἐὰν προσθέσουμε στὸ τέλος τὴ φράση: «ὅλα στὸν κόσμο ἀλλάζουν».

Ἢ μᾶλλον καλύτερα νὰ τὸ ποῦμε ὅλο μαζὶ ὡς ἑξῆς:
«ὅλα στὸν κόσμο ἀλλάζου γύρω μας καὶ ὅλα τὰ ἴδια μένουν στὸ μυαλὸ τῶν ἀνθρώπων καὶ στὶς κοινωνικές τους σχέσεις».

Ἰδιοκτησία, ἐλευθερία, ἑταιρεία

Ἡ σκοτεινὴ ἀναπαραγωγή τῆς φεουδαρχίας εἶναι ἡ ἀνάπτυξη τῆς μεγάλης ἰδιοκτησίας.

Οἱ «μηχανισμοὶ ἐξαπάτησης» παιδεία, ἐνημέρωση, προπαγάνδα, προσπαθοῦν νὰ καλύψουν καὶ τὰ καταφέρνουν τὶς σχέσεις ἀδικίας γιὰ τὴν ὑπαγωγὴ σὲ τελευταία ἀνάλυση μέρους πληθυσμοῦ σὲ «δούλους» καὶ σὲ «ἄρχοντες».

Τὰ τρία μεγάλα θέματα ποὺ σκοπίμως διαχειρίζονται σήμερα οἱ «ἑταιρεῖες» εἶναι τὰ ἐξῆς:
Τὸ πρῶτον θέμα εἶναι ἡ ὕπαρξη τῆς ἰδιοκτησίας καὶ ἡ δυνατότητα ἀνεξέλεγκτης αὔξησης της.
Τὸ δεύτερο θέμα εἶναι ἡ μετατροπὴ νομίσματος σὲ χρῆμα καὶ
Τὸ τρίτο θέμα εἶναι ἡ ἀνάπτυξη ἐπαγγελμάτων νταβατζήδων, πορνοβοσκῶν, τοκιστῶν, καὶ τῶν παρεμφερῶν ἐπαγγελμάτων.

Ἔτσι παίζεται σήμερα ὅλο τὸ παιγνίδι τῆς ἐξουσίας. Ἠθικὴ ὑποχρέωση ὅλων μας ὁ διαχρονικὸς ἀγῶνας ἐνάντια στὴν ἐξουσία. Ἡ σωστὴ χρήση τῶν λέξεων εἶναι πρόβλημα ὄχι μόνο γραμματικῆς καὶ λογικῆς ἀλλὰ καὶ ἱστορικῆς προοπτικῆς.

Ἰδιώτης καὶ Ἰδιότητα

«Ἰδιώτης» εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ λόγῳ κάποιων αἰτίων, δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὰ κοινά, καὶ ὡς ἐκ τούτου θεωρεῖται «βλᾶκας» καὶ «ἠλίθιος».

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ κάποιον ποὺ δηλώνει «ἰδιότητα» (γιατρὸς, ποδοσφαιριστὴς, ὑδραυλικὸς, καλλιτέχνης ), δηλαδὴ δηλώνει ὅτι εἶναι «ἄσχετος» γιὰ τὰ κοινά.

Ἰδεολογία, ἱστορία, ἱστοριογραφία

Ἡ κάθε «ἰδεολογία» ἀναπτύσσεται μὲ σκοπὸ νὰ καλύψει, νὰ συσκοτίσει, νὰ εὐλογήσει, τὶς κοινωνικὲς σχέσεις ἐκμετάλλευσης καὶ κυριαρχίας τῆς ἐποχῆς της.

Ἔχει τὶς ρίζες της στὸ ἀτομικὸ ἐπίπεδο στὰ ἔνστικτα τῆς αὐτοσυντήρησης καὶ τῆς ἀναπαραγωγῆς, ἐνῶ στὸ κοινωνικὸ ἐπίπεδο στὸ ἀφήγημα τῆς σταθερῆς κοινωνικῆς συγκρότησης.

Ἡ ἱστορία γράφεται ἀπὸ τοὺς «ὑπηρέτες» τῶν κυριάρχων (πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων), γιὰ τὴν ἀναπαραγωγὴ τῆς ἰδεολογίας τους.

Ἰδεολογία

Ἰδεολογία εἶναι μιὰ συγκροτημένη μορφή-δομὴ σκέψης, κοινωνικὰ προερχόμενη, ποὺ τὴν ἔχει ἀποδεχθεῖ πλήρως τὸ ὑποκείμενο καὶ ἡ ὁποία παράγει μὲ ὀρθὸ τρόπο σκέψης λανθασμένα συμπεράσματα.

Πάντοτε στὶς ἰδεολογίες θὰ συναντήσετε ἥρωες, θεοὺς, ἡμίθεους, μεγάλους, δαίμονες, κλπ

Τὰ αἴτια καὶ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ὕπαρξης τῆς ἰδεολογίας εἶναι ἡ «ἐξουσία-κυριαρχία» κάποιων πάνω σὲ κάποιους ἄλλους.

Ἡ ἀνάπτυξη καὶ ὑποστήριξη ὁποιασδήποτε ἰδεολογίας, (καὶ ἡ πολιτική της στήριξη ἀπὸ τὸ ἀντίστοιχο κόμμα) εἶναι αὐτὴ καθαυτὴ ἀντιδημοκρατική!

Τί συμβαίνει στὴν πραγματικότητα.
Ἂς δοῦμε τί συμβαίνει στὴν πραγματικότητα μὲ τὶς διαφορὲς ἰδεολογίας ποὺ κυκλοφοροῦν. Τὸ κυρίαρχο σύστημα προτείνει καὶ προωθεῖ μερικές, μὲ τὴν παιδεία καὶ μέσα μαζικῆς τὰ ὁποῖα φροντίζει ἐκ τῶν προτέρων νὰ ἐλέγχει, καταφέρνει κάθε στιγμὴ κάθε ἱστορικὴ στιγμὴ νὰ πείσει τὶς μεγάλες μᾶζες ὅτι μὲ μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἰδεολογίες θὰ μπορέσει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴ μιζέρια τῆς δουλείας τους.

Ἰδεολογία

Τί εἶναι ἰδεολογία;
Ὁρισμός:Ἰδεολογία εἶναι ὁποιαδήποτε «θεωρία» ἐπιστημονικοφανὴς ἢ αὐθαίρετος ἢ δογματική, ἡ ὁποία ξεκινᾶ ἀπὸ ἔνδοξα ποὺ τὰ κάνει «πιστεύω», καὶ ἐξυπηρετεῖ συμφέροντα ἀτομικά, ὁμαδικά, ἢ καὶ στήριξη ἄλλων ἰδεολογιῶν.

Οἱ ἰδεολογίες ὁδηγοῦν τοὺς ὑποστηρικτές τους στὴ φαυλότητα. Ἡ ἀναγνώριση τῶν ἰδεολογικῶν προτάσεων μέσα σὲ ἕνα λόγο, καὶ γενικότερα ὁ ἐντοπισμὸς τῶν ἰδεολογιῶν εἶναι μία πολὺ δύσκολη ὑπόθεση.

Οἱ ἰδεολογίες χρησιμοποιοῦν σχήματα συλλογισμῶν ποὺ ἐνδεχομένως ἀποκρύπτουν τοὺς παραλογισμοὺς καὶ τὰ σοφίσματα πάνω στὰ ὁποῖα στηρίζονται.
Ὅλες οἱ ἰδεολογίες ὁδηγοῦν σὲ τελευταία ἀνάλυση στὴν ἀδικία στὴν ὑποδούλωση καὶ στὸν ἐξευτελισμό του ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο.

Ἰδεολογία καὶ ἐξουσία

Ἡ Ἰδεολογία εἶναι ἡ πίστις σὲ ψευδῆ γεγονότα, σὲ ἀντιφατικὲς ἰδέες, σὲ αὐθαίρετους δογματισμούς, σὲ κοινωνικὲς καὶ ἱστορικὲς ἀσυναρτησίες καὶ φαντασιακὲς πραγματικότητες.

Ἐξουσία εἶναι ἡ ἐπιβολὴ μιᾶς πολιτικῆς κατάστασης μὲ βία καὶ ἀπάτη μὲ σκοπὸ τὴν ἐξυπηρέτηση ὑπὲρ κάποιων τῆς σχέσης «δοῦλος ἀφέντης».
Ἰδεολογία καὶ ἐξουσία εἶναι ἀδέλφια δίδυμα.
Ὅλες οἱ ἰδεολογίες ὑποστηρίζουν τὸ ψέμα τὴν ἀπάτη καὶ τὸ παράλογο.
Ὅλες οἱ ἐξουσίες ὑπηρετοῦν τὴ σχέση «δοῦλος ἀφέντης».
Ὅσο πιὸ παράλογη εἶναι μιὰ ἰδεολογία τόσο πιὸ φανατικοὶ ὑποστηρικτὲς γίνονται οἱ ὀπαδοί της.
Ὅσο πιὸ αὐταρχικὴ εἶναι μιὰ ἐξουσία τόσο πιὸ ἔντονη εἶναι ἡ σχέση «δοῦλος ἀφέντης».
Ἡ ἀποδοχὴ μιᾶς ὁποιασδήποτε ἰδεολογίας ἔχει σὰν συνέπεια, ἀλλὰ πιθανότατα καὶ στόχο καὶ σκοπό, τὸ νὰ μπορεῖ νὰ ἀποδεχτεῖ καὶ τὸ παράλογο τῆς ἐξουσίας.

Ἀπόδειξη
Στὶς χῶρες καὶ κοινωνίες μὲ πολὺ αὐταρχικὰ καθεστῶτα οἱ ἰδεολογίες ποὺ τρέχουν εἶναι πολὺ ἔντονες μὲ ὑπέρ-φανατισμένους ὀπαδούς.

Στὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ἰδεολογίας καὶ ταυτόχρονα τῆς ἐξουσίας ἀνήκουν:
Ἡ ἱεράρχηση τῶν «πάντων» ἀκόμα καὶ τοῦ χρόνου καὶ τοῦ χώρου.
Ἡ ἠθικὴ τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ στὰ «πάντα», ἀπὸ ροῦχα μέχρι νόμους.
Δυστυχῶς ζοῦμε στὸν κοινωνικὸ ὠκεανὸ τῶν ἰδεολογιῶν!

Ἰατρική

Ἰατρικὴ εἶναι ἡ διαχείριση τῆς φθορᾶς

ἰδεολογία ἰδιοκτησία ἱεραρχία, τὰ τρία ταῦτα

Ἰδεολογία, ἰδιοκτησία, ἱεραρχία, εἶναι τὰ τρία βασικὰ θεμέλια τῆς ταξικῆς κοινωνίας.

Πόλεμοι, ἐπαναστάσεις, αἷμα, πόνος, ὑπερκατανάλωση, ἀναλφαβητισμὸς, δουλεία, ἐξαθλίωση, ἐξευτελισμὸς, πορνεία, πορνογραφία, ἐγκληματικότητα, σχιζοφρένεια, ψυχασθένειες, αὐτοκτονίες, καὶ τὰ τοιαῦτα εἶναι ἁπλῶς τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῶν τῶν τριῶν αἰτιῶν.

Ἰδεολογία εἶναι τὸ περίγραμμα ὅλων τῶν μηχανισμῶν ἀπάτης.
Ἰδιοκτησία εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἄσκησης βίας ὅλων τῶν μορφῶν γιὰ τὴν ἐξασφάλιση καὶ διατήρηση τῆς ἐξουσίας.
ἱεραρχία εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ταξικότητας τῆς κοινωνίας.

Ἡ γοητεία

Ἡ Φύση εἶναι γοητευτικὴ ἀλλὰ ἐπικίνδυνη, ἡ κοινωνία δὲ πολὺ περισσότερο! Φύση καὶ κοινωνία οἱ δύο μεγάλοι ἔρωτες του ἀνθρώπου, θέλει νὰ γνωρίσει νὰ κατακτήσει νὰ ἀπολαύσει, καὶ ἔτσι ξεκινᾶ ἡ Ὀδύσσειά του, στὴν γοητευτικὴ καὶ ἐπικίνδυνη ζωή του.

Καφὲς καὶ τσιγάρο

Ἡ μεγάλη ὑπηρεσία ποὺ προσφέρει τὸ τσιγάρο καὶ ὁ καφὲς εἶναι ὅτι σοῦ δίνουν τὴ δυνατότητα νὰ ἀντέξεις τὴ μιζέρια τῆς κάθε στιγμῆς ποὺ τὰ χρειάζεσαι.

Ἢ σὲ κάνουν νὰ σκέφτεσαι θέματα ἀλλότρια, ἄσχετα μὲ τὴ ζωή σου καὶ τὴν κοινωνία, χωρὶς νὰ ἔχει σημασία ἐὰν αὐτὰ εἶναι ἐνδιαφέροντα ἢ ὄχι, χωρὶς νὰ ἔχει σημασία ἂν αὐτὰ εἶναι ἀληθινὰ ἢ ψεύτικα, χωρὶς νὰ ἔχει σημασία ἐὰν αὐτὰ εἶναι ἐνδιαφέροντα ἡ ἀνούσια.

Μὲ τὸν καφὲ καὶ τὸ τσιγάρο ἀλλάζει τοὺς «νευροδιαβιβαστὲς» σου καὶ σὲ κάνει νὰ μπορεῖς νὰ σκεφτεῖς διαφορετικὰ πράγματα καὶ ἔτσι ἡ μιζέρια τῆς στιγμή σου πάει περίπατο.

Αὐτοὶ εἶναι οἱ λόγοι ποὺ ἔχουμε τὴν ἀνάγκη τοῦ τσιγάρου καὶ τοῦ καφὲ. Ὅταν παραδείγματος χάρη ἔχουμε ἄγχος, ὅταν συναντοῦμε καὶ πρέπει νὰ μιλήσουμε μὲ κάποιον καὶ ὅλες οἱ στιγμὲς οἱ ὁποῖες θέλουν τὸν ἐγκέφαλό μας νὰ σκεφτεῖ κάτι ἄλλο ἀπὸ τὰ τρέχοντα.

Σὲ μιὰ κοινωνία ἄδικη καὶ ταξικὴ τὸ τσιγάρο καὶ ὁ καφὲς λειτουργοῦν ὑπερταξικὰ καθότι τὸ ἄγχος καὶ ἡ μιζέρια τῶν ἀνθρώπων εἶναι πρόβλημα διάχυτο σὲ ὅλες τὶς τάξεις.

Μὲ τὸν ὅρο «τσιγάρο καὶ καφὲ» ἐννοοῦμε ὅλα τὰ προϊόντα ἀλλαγῆς τῆς συνείδησης, ναρκωτικὰ, διεγερτικὰ, φάρμακα, χάπια, καὶ λοιπὰ ἡ κατάργηση αὐτῶν τῶν προϊόντων θὰ γίνει μόνο μὲ τὴν κατάργηση τῆς ἄδικης ταξικῆς κοινωνίας.

Κανόνες πειραματικῆς διαίτης

Κατ ἀρχὰς πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ φράση «σωστὴ δίαιτα» εἶναι πλεονασμὸς καθότι «δίαιτα» σημαίνει αὐτὸ ἀκριβῶς, σωστὴ διατροφή, ἡ δίαιτα περιέχει στὸ νόημά της καὶ τὶς ἔννοιες «ὀρθὸν» «σωστὸ» «ἄριστον». Ἐπίσης δὲν ἀναφέρεται μόνο στὴν διατροφὴ ἀλλὰ σὲ ὅλο τὸν τρόπο διαβίωσης ὕπνο ντύσιμο γυμναστικὴ κ.λπ.

γιὰ τὴν διατροφή

Πρωταρχικὴ φροντίδα εἶναι οἱ προμήθειες, πὼς καὶ τί ψώνια κάνουμε π.χ. ἐποχικά, μὲ λιγότερα χημικά, σωστὴ ποσότητα γιὰ νὰ μὴ πετᾶμε ὅσο λιγότερα μποροῦμε ἀνὰ περίοδο κ.λπ.
Τρῶμε πλήρη γεύματα, τὰ ὁποῖα φτιάχνουμε ἀνάλογα τὴν ὄρεξη τῆς στιγμῆς καὶ εἶναι μικρὰ καὶ πολλὰ καθημερινῶς. Ὁ χρόνος (ἡ ὥρα) τοῦ γεύματος καὶ τὰ πόσα γεύματα τὴν ἡμέρα πρέπει νὰ καθορίζονται ἀπὸ τὸν καθένα κατόπιν πειραμάτων καὶ προσωπικῶν ἀποφάσεων
Τὴν ἑπομένη ἂν αἰσθανόμαστε ὡραία τότε ὑπογράφουμε καὶ ἐγκρίνουμε αὐτὰ ποὺ φάγαμε καὶ πότε τὰ φάγαμε χθές
Τὸ μοντέλλο τοῦ προϊστορικοῦ ἀνθρώπου ἴσως νὰ εἶναι τὸ ἄριστον
Τὸ σταθερὸ βάρος εἶναι προϋπόθεση καὶ σκοπὸς τῆς διαίτης
Ἡ ξεκούραση μετὰ τὰ γεύματα εἶναι ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς διαίτης
Οἱ 4-5 ὧρες χωρὶς φαγητὸ μόνο νερὸ μεταξὺ τῶν γευμάτων εἶναι ἀπαραίτητες
Ἡ πληρότης τῆς διατροφῆς νὰ ἐλέγχεται περιοδικὰ, ἐνδεικτικὰ ἀπὸ τὸ site «περιεκτικότητες τροφίμων»
Ἡ καθημερινὴ νηστεία ~14ων ὡρῶν (ἀπὸ το τελευταῖο γεῦμα τὸ βράδυ μέχρι τὸ πρωινὸ τῆς ἑπομένης) εἶναι πολὺ σημαντικὸς κανόνας σωστῆς διατροφῆς

Κάρη κομόωντας Ἀρχαίους

Κατὰ πόσο μπορεῖ νὰ σημαίνει ἡ ἔκφραση τοῦ Ὁμήρου «κάρη κομόωντας Ἀρχαίους» ὅτι οἱ Ἀχαιοὶ ἐνδιαφέρονται νὰ καλυτερεύσουν τὴ σκέψη τους, νὰ φτιάχνουν ἢ νὰ ἔχουν πολὺ ὡραῖο τρόπο σκέψης!

Ἱστορία καὶ Φιλοσοφία

Βίους παράλληλους ἀκολουθοῦν οἱ δύο αὐτὲς σπουδαῖες νοητικὲς δραστηριότητες τοῦ Ἀνθρώπου ἡ «Ἱστορία» καὶ ἡ «Φιλοσοφία». Τὰ γεγονότα, ἡ καταγραφή τους καὶ ἡ διδασκαλία των (τὰ τρία ταῦτα), καθορίζουν τὸ φιλοσοφικὸ καὶ ἱστορικὸ γίγνεσθαι.

Ὅλες οἱ σκέψεις καὶ τὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν δραστηριότητα τοῦ Ἀνθρώπου, καθὼς ἐπίσης ὅλες οἱ δραστηριότητες τύπου «ποδοσφαίρου», τζόγου, τόκου καὶ ἄλλων παιγνίων, καθὼς ἐπίσης καὶ τὰ θρησκευτικὰ πιστεύω καὶ συναισθήματα τῶν ἀνθρώπων δὲν ἐνδιαφέρουν τὴν Φιλοσοφία καὶ τὴν Ἱστορία «αὐτὰς καθ᾿ αὐτὰς» ἀλλὰ ἐμμέσως, καθότι ἔχουν νὰ κάνουν μὲ βαθύτερες ἐξουσιαστικὲς δομὲς ἀτομικὲς ἢ κοινωνικές.

Ἡ ἑλληνικὴ κλασικὴ σκέψη ὑφίστανται συνεχεῖς ἐπιθέσεις ἀλλοιώσεις καὶ διαστρεβλώσεις. Ἡ πρώτη ἐπίθεση εἶναι τύπου «Μεσαίωνας» ὅπου ἡ διαστρέβλωση γίνεται μέσα ἀπὸ δογματισμούς. Καὶ μὲ τὸ ἀφήγημα «ἐμεῖς τώρα τὰ ξέρουμε καλύτερα ἀπὸ σᾶς».

Ἡ δεύτερη τύπου διαστρέβλωση γίνεται μὲ τὴ «νεωτερικότητα», ὅπου βασικὸς ἄξονας τῆς διαστρέβλωσης εἶναι ἡ διάσπαση τῶν ἐπιστημῶν καὶ οἱ ἐξειδικεύσεις. Καὶ πάλι μὲ τὸ ἀφήγημα «ἐμεῖς τώρα τὰ ξέρουμε καλύτερα ἀπὸ ὅλους τοὺς προηγούμενους». Καὶ ἱστορία «γράφουμε» καλύτερη καὶ φιλοσοφία «κάνουμε» καλύτερη.

Κατανάλωση καὶ καταπίεση

Τὰ ἀξιώματα τοῦ μάρκετινγκ εἶναι τὰ ἑξῆς:
«ὅσο πιὸ κοινωνικὰ καταπιεσμένος εἶναι κάποιος τόσο αὐξάνει τὴν κατανάλωση»
«ὅσο πιὸ ἀμόρφωτος μένει κάποιος τόσο πιὸ εὔκολα δέχεται τὴν καταπίεση»

Ἱστορία καὶ μυθολογία

Εἶναι φοβερὸ πρᾶγμα:
τὴν Ἱστορία μας, νὰ μᾶς τὴν διδάσκουν ὡς μυθολογία καὶ
τὴ μυθολογία ἑνὸς ἄλλου λαοῦ νὰ μᾶς τὴν διδάσκουν καὶ ὡς Ἱστορία καὶ ὡς θρησκεία.

Κανόνες ἠθικῆς

Ἡ κάθε σου πράξη νὰ μὴν ἔχει οὔτε προϋποθέσεις (σκοπούς, πιστεύω) ἀλλὰ καὶ οὔτε συνέπειες (ἐνοχὲς ἔριδες) τόσο γιὰ σένα ὅσο καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους.

Ἡ κάθε σου πράξη νὰ μπορεῖ νὰ καθολικοποιηθεῖ πλήρως. Δηλαδὴ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει ὁ κάθε ἄνθρωπος πάνω στὴ γῆ αὐτὸ ποὺ κάνεις καὶ ἐσύ.

Ἰσότητα

Ἰσότητα ἔχουμε μόνο σὲ μιὰ περίπτωση ὅπου τὸ Α ἰσοῦται μὲ τὸν ἑαυτόν του :
Α=Α

Ἐὰν ἔχουμε τὴν ἰσότητα Α = Β ἡ ἰσότητα αὐτὴ ἰσχύει μόνο καὶ μόνο ἐὰν τὸ Β εἶναι ἕνα ἄλλο ὄνομα γιὰ τὸ Α.
Παραδείγματος χάρη 3 + 2= 5 τὸ 3+2 εἶναι ἁπλὰ ἕνα ἄλλο ὄνομα γιὰ τὸ 5.

Ἱστορία Ἑλλάδος

Τὰ τελευταῖα 150 χρόνια οἱ πολιτικὲς ἡγεσίες τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους κατέστρεψαν τὴν ὑπόσταση τῆς Ἑλλάδας καταστρέφοντας βασικὰ τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὸν ὀρθὸ τρόπο σκέψης.

Τὰ τελευταῖα 2,5 χιλιάδες χρόνια οἱ δυνάστες καὶ κατακτητὲς τοῦ «Ἑλληνικοῦ γίγνεσθαι», κατέστρεψαν τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὸν αὐτοσεβασμὸ τοῦ μέσου Ἕλληνα καὶ τοῦ μέσου ἀνθρώπου τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ.

Κοινωνίας συνέχεια...

Ἡ ἀπαραίτητη κοινωνικὴ ὀργάνωση ἐλλοχεύει τὸν ὑψηλὸ κίνδυνο τῆς ἐκτροπῆς της σὲ «Κυριαρχία».

Τὸ πρῶτο ζητούμενο ποὺ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουμε εἶναι πῶς θὰ ἑνοποιήσουμε ὅλες τὶς «κοινωνικὲς ἐπιστῆμες» σὲ μία, δηλαδὴ δὲν μπορεῖ νὰ μιλᾶμε γιὰ διαφορετικὴ ἐπιστήμη οἰκονομίας, κοινωνιολογίας, ψυχολογίας, δικαίου, πολιτικῆς, ἠθικῆς, φιλοσοφίας, καὶ ὅλων τῶν παρεμφερῶν, ποὺ ἔχουν κατακερματίσει τὴν ἀνθρώπινη σκέψη σήμερα.

Τὸ δεύτερο ζητούμενο εἶναι: ἡ εὐτυχία συνάρτηση τῆς δικαιοσύνης!

Εὐτυχισμένοι εἶναι μόνο οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν σὲ μία κοινωνία μὲ δικαιοσύνη, δηλαδὴ τὰ τρία μεγάλα καὶ δομικὰ στοιχεῖα τῆς κοινωνίας ἡ ἰδιοκτησία, ἡ ἐργασία, καὶ ἡ ἀνταλλαγὴ, ὅπως αὐτὰ ἐμφανίζονται στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι τῆς ἀνθρωπότητας, νὰ μοιράζονται με δίκαιο τρόπο.

Διατροφὴ καὶ ὑγεία

Ἡ «Καλὴ Διατροφή» εἶναι ἕνα «διαρκὲς πείραμα».

Σωστὴ διατροφὴ μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει μόνο κάποιος, ποὺ γνωρίζει καλὰ τὴν «πειραματικὴ μεθοδολογία», καὶ αὐτὸ γιατί εἶναι ἀπαραίτητη μιὰ συνεχὴς ἀνάδραση τῆς προσλαμβανόμενης τροφῆς καὶ τῆς προσμέτρησης τῶν παραγόντων ὑγείας, ὅπως τὸ βάρος, τὸ κάλλος, ὴ εὐεξία, ὁ ἤρεμος ὕπνος, κ.λπ.

Ἡ γνώση τῶν «περιεκτικοτήτων τῶν τροφῶν», καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ προσαρμοσμένες ἀνάγκες τοῦ ἀτόμου σὲ αὐτές, εἶναι ἀπαραίτητες θεωρητικὲς γνώσεις γιὰ τὴν ἐπιτυχῆ ἔκβαση αὐτοῦ τοῦ πειράματος. Ἡ κάλυψη τῶν ἀναγκῶν σὲ ἰχνοστοιχεία καὶ βιταμίνες εἶναι τὸ μεγάλο ζητούμενο τῆς διατροφῆς.

Ἱστορίας συνέχεια...

Ἡ παραποίηση τῆς Ἱστορίας, ποὺ γίνεται ἀπὸ τὴν ἄρχουσα Ἰδεολογία κάθε φορὰ, εἶναι ἄνευ προηγουμένου καὶ μὴ περιγράψιμη.

Γιατί ἐνδιαφέρεται ἡ ἄρχουσα τάξη νὰ παράξει μία τέτοια Ἰδεολογία ποὺ νὰ παραποιεῖ τὴν Ἱστορία;

Ἡ ἀπάντηση νομίζω εἶναι αὐτονόητη, γιὰ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς λόγο γιὰ τὸν ὁποῖον ἡ ἄρχουσα ἰδεολογία προσπαθεῖ νὰ συσκοτίσει, τὴν ὁποία ξεκάθαρη ἀντίληψη γιὰ τὴν παροῦσα κοινωνικὴ δομὴ. Ἔτσι ἀκριβῶς θέλει νὰ συσκοτίσει καὶ τὴν ὅλη ἱστορικὴ πορεία τῆς ἀδικίας καὶ τῆς ὑποδούλωσης τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὶς συμμορίες, οἱ ὁποῖες κατάφερναν ἔχοντας τα μέσα καὶ τὰ ὅπλα τῆς ἐποχῆς νὰ δημιουργοῦν τὸ στρατὸ τῆς κυριαρχίας.

Ἂν ζητήσεις ἀπὸ δύο ἄτομα νὰ περιγράψουν ἕνα συμβὰν στὸ ὁποῖο ἦσαν καὶ οἱ δύο παρόντες θὰ ἐκπλαγεῖτε ἀπὸ τὸ πόσο διαφορετικὲς εἶναι οἱ προσεγγίσεις τους.

Μακιαβελισμὸς καὶ παιδεία

Τὸ πρωταρχικὸ μέλημα σὲ μιὰ ἐξουσιαστικὴ ταξικὴ κοινωνία (καὶ εἶναι λογικὸ ἑπόμενο αὐτὸ) εἶναι νὰ ἀποβλακώσει τους ὑπηκόους της.

Ἡ ὅλη παιδεία δομεῖται, ὄχι γιὰ νὰ μάθει ὁ ἄνθρωπος νὰ σκέπτεται, καθότι ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο θὰ εἶχε σὰν πρῶτο ἀποτέλεσμα τὴν ἀμφισβήτηση τῆς ἐξουσίας καὶ τὴν ἀπαίτηση τῆς καθολικῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ νὰ γεμίζει τὸ μυαλὸ καὶ τὴν ψυχή του μὲ ἐνοχές, τιμωρίες, ἀνταγωνισμούς, ψευδεῖς πληροφορίες, καὶ παραλογισμοὺς, καὶ νὰ τὸν προετοιμάσει ἔτσι ὥστε νὰ δεχτεῖ τὴν ὑπάρχουσα κοινωνικὴ δομὴ μὲ τὴν ταξικότητα καὶ τὴν ἀδικία ὡς συνέπεια τῆς «ἀξιωσύνης» δῆθεν τῶν μελῶν της.

Δηλαδὴ τὴν διατήρηση τῆς κυριαρχίας, τῆς ἐξουσίας καὶ τῆς ταξικότητας.

Κρατύλος 5ος αἰῶνας π.Χ.

Κρατύλος ὁ παραγκωνισμένος μεγάλος φιλόσοφος

Μαθητὴς τοῦ Ἡρακλείτου καὶ Δάσκαλος τοῦ Σωκράτη εἶναι οἱ δύο τίτλοι ποὺ τοποθετοῦν τον Κρατύλο στὰ ψηλότερα βάθρα τῶν Μεγιστάνων τῆς Σκέψης. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ἂν ὁ Κρατύλος ἦταν καὶ αὐτὸς στὸ μέγεθος τοῦ Ἡρακλείτου καὶ τοῦ Σωκράτους, ὅμως εἶχε τὴν τύχη καὶ τὴν ἀτυχία νὰ ἔχει τὸν «ἕναν» δάσκαλο καὶ τὸν «ἄλλο» μαθητή. Ἀνάμεσα σὲ δύο τέτοιους τιτᾶνες τῆς σκέψης ὁ ὁποιοσδήποτε εἶναι ἑπόμενο νὰ παραγκωνιστεῖ. Ἴσως ὁ Κρατύλος νὰ εἶναι «ὁ μεγαλύτερος σοφὸς μὲ τὴ μικρότερη ἀναγνώριση».

Συνέχεια- διάκριση

«Συνέχεια- διάκριση» τὸ αἰώνιο ἄλυτο

Ἀπὸ τὸ «βέλος» τοῦ Ζήνωνος στὰ «ἀσύμμετρα» τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ τοῦ Εὐκλείδη καὶ μέχρι σήμερα στὶς μετρήσεις συνεχῶν καὶ διακεκριμένων μεγεθῶν καὶ ποσοτήτων, τὸ αἰώνιο ἐρώτημα τῶν προσωκρατικῶν δὲν ἔχει ἱκανοποιητικῶς ἀπαντηθεῖ.

Ἔλεγχος νομίσματος

Ἔλεγχος νομίσματος ἀπὸ κάποια ἐξουσία εἶναι ἰσοδύναμο μὲ τὴ ἰδιοκτησία τῶν μέσων Παραγωγῆς. Κοπὴ νομίσματος, ἀπὸ κάποια ἐξουσία εἶναι ἰσοδύναμο μὲ τὴ ἰδιοκτησία τῶν μέσων Παραγωγῆς. Αὐτὸ τὸ θεώρημα ἀνακάλυψαν οἱ ἡγέτες τῆς Εὐρώπης καὶ ξεκίνησαν μὲ τὴ μετατροπὴ τοῦ Κεφαλαίου σὲ δανειακὸ ἀπὸ τὰ ἄλλα εἴδη καὶ μὲ τὴ βοήθεια τῆς χρηματοπιστωτικῆς Ἀγορᾶς, καὶ τὶς πουλημένες πολιτικὲς ἡγεσίες, προσπαθοῦν νὰ τὸ ἐφαρμόσουν.

Κυριαρχία καὶ σκουπίδια

Στὴ σημερινὴ φάση ἀνάπτυξης τῆς κοινωνίας ἡ καλύτερη ἐξασφάλιση τῆς κυριαρχίας εἶναι ἡ μεγέθυνση τῆς παραγωγῆς σκουπιδιῶν. Μεγαλύτερη παραγωγὴ σκουπιδιῶν μεγαλύτερη καὶ πιὸ σίγουρη κυριαρχία.

Κορώνα ἢ γράμματα; Χρῆμα ἢ νόμισμα

Ἄμεση κατάργηση τοῦ χρήματος καὶ δόμηση μιᾶς κοινωνίας τοῦ νομίσματος καὶ τῆς δικαιοσύνης τῆς συναλλαγῆς.

Τὸ μοντέλλο τῆς ἀνάπτυξης μιᾶς κοινωνίας χωρὶς χρηματοπιστωτικὸ σύστημα, χωρὶς χρῆμα μόνο μὲ καθαρὸ νόμισμα θὰ εἶναι ἡ ἐναλλακτικὴ μορφὴ ἀνάπτυξης μὲ τὴν ἀδικία ἐν δυνάμει ἐξουδετερωμένη.

ι ἡ ἐναλλακτικὴ μορφὴ ἀνάπτυξης μὲ τὴν ἀδικία ἐν δυνάμει ἐξουδετερωμένη.

Κόμμα καὶ Δημοκρατία

Ὅτι ἦταν ὁ Δούρειος ἵππος γιὰ τὴν Τροία,
εἶναι τὸ κόμμα γιὰ τὴν Δημοκρατία

Μετρήσεις ὁρισμοὶ καὶ ἰδεολογία

Ἡ μέτρηση εἶναι ὁ μοναδικὸς θανάσιμος ἐχθρὸς τῆς ἰδεολογίας.

Μιὰ πρόταση σκέψη ἢ ἀντίληψη εἶναι ἰδεολογία ὅταν ἔχει προκύψει ἀπὸ προκείμενες οἱ ὁποῖες εἶναι αὐθαίρετες, δηλαδὴ δὲν ἔχουν προέλθει ἀπὸ μετρήσεις ἢ ὅπερ τὸ αὐτὸ δὲν δύναται νὰ ἐπαληθευτεῖ μὲ μετρήσεις.

Μῦθοι καὶ παραμύθι

Ποιός ὁ ρόλος τους καὶ ποιές οἱ διαφορές τους

Καὶ τὰ δύο ἔχουν φανταστικὸ μέρος μὴ πραγματικό, οἱ μῦθοι μὲ ἁπλοὺς μετασχηματισμοὺς εἶναι δυνατὲς καταστάσεις, ἐνῶ τὰ παραμύθια ὄχι.

Οἱ μῦθοι ξεκίνησαν ἀρχικὰ ὡς συμβολικὴ καλλιτεχνικὴ συμπίεση καὶ καταγραφὴ καὶ περιγραφὴ καὶ ἴσως ἑρμηνεία μιᾶς ἀλήθειας, συνήθως κοινωνικῆς. Καὶ πάντα ὑπῆρχε καὶ μία πιὸ ἁπλὴ ἔκδοση γιὰ τὴν ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν. Ὁ ἐκπαιδευτικὸς χαρακτῆρας τοῦ μύθου εἶναι κυρίαρχος σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις.

Τὰ παραμύθια εἶναι μιὰ διαστροφὴ τοῦ μύθου, εἶναι ἡ ἐφεύρεση τῆς ἐξουσίας καὶ τῆς κυριαρχίας γιὰ τὴν πρώιμη προπαγάνδα στὰ καθαρὰ μυαλὰ τῶν παιδιῶν προκειμένου νὰ τὰ ἐξασκήσουν στὴν ἀποδοχὴ τοῦ παράλογου.

Τὰ παιδιὰ δὲν μαθαίνουν σχεδὸν τίποτα ἀπὸ τὴν πλειονότητα τῶν παραμυθιῶν, ἀλλὰ ἐξασκοῦνται στὸ νὰ πιστεύουν καὶ νὰ ἀποδέχονται τὸ παράλογο τὸ ψεύτικο, τὸ κοινωνικὰ ἄδικο, τὸ μεταφυσικό, τὸ δίκιο τοῦ δυνατοῦ, τὸ ἀπίθανο, τὸ φανταστικό, τὸ ἀλλοπρόσαλλη

Ὁ ἀρνητικὸς ὁρισμὸς τῆς ἄριστης διατροφῆς

Ἡ ἄριστη διατροφὴ εἶναι αὐτὴ ἡ ὁποία:

Δὲν αὐξάνει τὸ βάρος τοῦ σώματος.
Δὲν αὐξάνει τὸ μῆκος τῆς διαμέτρου τῆς μέσης.
Δὲν ἔχεις κάποιον πόνο, βάρος, καοῦρα ἢ ἐνόχληση στὸ στομάχι καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας.
Δὲν ἔχεις κανένα αἴσθημα δυσκοιλιότητας.
Δὲν δίψας καὶ δὲν πεινᾶς ἀνάμεσα στὰ γεύματα.

Ὁ ἐραστής

Ἡ εὐτυχία του ἀνθρώπου εἶναι ἀπόλυτος ἂν σὲ ὅλες του τὶς σχέσεις εἶναι ἐραστὴς καὶ ὄχι ἐρωμένος.

Οἱ 5 Τιτᾶνες τῆς Σκέψης

Ἡράκλειτος, Σωκράτης, Πλάτων, Ἀριστοτέλης, Ἐπίκουρος

Ἡ παρουσίαση καὶ ὁ συσχετισμὸς τοῦ ἔργου των εἶναι πάντοτε μιὰ ἀνοικτὴ πρόκληση.

Ἡ φιλοσοφία ὅπως καὶ ὁ φιλόσοφος δὲν ὁρίζονται ἱκανοποιητικῶς.

Ὁ ρόλος τῶν σκεπτόμενων ἀνθρώπων στὴν ἑκάστοτε κοινωνία τους πάντοτε ἦταν εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἡ προσπάθεια τῆς ἀπελευθέρωση τοῦ «Ἀνθρώπου» ἀπὸ τὰ τρία κακὰ τῆς μοίρας του, τὰ ὁποῖα εἶναι:

ἐξουσία- δουλεία (βασιλεῖς, ἄρχοντες, κύριοι, κυρίαρχοι, ἀρχηγοί, ἱερεῖς, ὑπήκοοι, ὑποτελεῖς δοῦλοι σκλάβοι, ἐργάτες)
Θάνατος - Ἔρωτας (πάθη, φόβοι, λῦπες, χαρές, ἡδονές, ἀγάπες, μίση, ἔριδες)
ἀγνωσία - ἰδεολογία (οἱ δεισιδαιμονίες, οἱ παραλογισμοί, οἱ φοβίες, οἱ ρητορεῖες, οἱ σοφιστεῖες, οἱ ψευτιές, οἱ αὐταπάτες καὶ τὰ παραμύθια, ἐπιστῆμες, τέχνες)

καὶ ποὺ ἀπ' τὰ ὁποῖα δύσκολα ξεφεύγουν κάποιοι.

Οἱ 4 φυλὲς τῶν Ἀνθρώπων

Ἡ λευκὴ φυλὴ ἢ ἄλλως ἡ φυλὴ τῶν Ἑλλήνων.
Ἡ κίτρινη φυλὴ ἢ ἄλλως ἡ φυλή των Κινέζων
Ἡ ἐρυθρόδερμη φυλὴ ἢ ἄλλως ἡ φυλὴ τῶν Ἰνδιάνων τῆς Ἀμερικῆς
Ἡ μελαψὴ φυλὴ ἢ ἄλλως ἡ φυλὴ τῶν Αἰθιόπων

Ὑπάρχουν καὶ μερικὲς παραλλαγὲς ἀπὸ μικτὲς φυλές, μικτὲς τῶν ἀνωτέρω ὅπως παραδείγματος χάριν ἡ μογγολικὴ φυλὴ ἢ ἡ ἰνδική.

Οἱ 3 φάσεις τοῦ πόσιμου νεροῦ

Φυσική (πηγή, ποτάμι, πηγάδι)
Ὑδραγωγεῖο
Μπουκάλι

Οἱ 3 φάσεις τῆς κυριαρχικῆς παιδείας

Μεταφυσική, θρησκευτική, κατάρτισης.

Ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ φιλοσοφία πολὺ περιορισμένα, σὲ κοινωνίες ἐλευθερίας, ἦταν μέρος τῆς παιδείας.

Ἀνταγωνισμὸς, ἀγῶνας, θεσμοθετημένη ἀδικία

Ὅλοι οἱ ἀγῶνες στήνονται ἀπὸ τις ἐξουσίες μὲ σκοπὸ τὴν κατάταξη τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴν ἱεράρχησή τους ὥς πρὸς μία ἰδιότητα.

Ἀγῶνας εἶναι ἡ κατάταξη ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς «ἐξουσίας - κυριαρχίας» των ἀνθρώπων γιὰ τὴν ἱεράρχηση τοὺς καὶ τὴν κατάταξή τους σὲ μία ἐξουσιαστικὴ δομὴ, μὲ σκοπὸ τὴν διατήρηση, τὴν ἀνάπτυξη τῆς τὴν ἐνδυνάμωση της, ὥστε νὰ κυριαρχήσει γενικότερα.

Ἡ ἱστορία ξεκινάει ἀπὸ τον Ἀχιλλέα, ποὺ διοργάνωσε ἀγῶνες μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πατρόκλου, γιὰ νὰ ἐπανακατατάξει τοὺς πολεμιστὲς τους στὸ στράτευμα.

Φρίντριχ Νίτσε, «Παράκαιροι Στοχασμοί»

«Ἂν ἑπομένως ἀντέχει κάποιος νὰ εἶναι φιλόσοφος στὴν ὑπηρεσία τοῦ κράτους, πρέπει ἐπιπλέον νὰ ἀντέξει τὸ νὰ τὸν βλέπουν σὰν νὰ ἔχει ἐγκαταλείψει κάθε προσπάθεια ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας σὲ ὅλες τὶς κρυψῶνες της. Ὅσο εἶναι εὐνοημένος καὶ ἔχει μιὰ ἀπασχόληση, πρέπει τὸ λιγότερο νὰ ἀναγνωρίζει κάτι ἀνώτερο ἀπὸ τὴν ἀλήθεια· τὸ κράτος. Κι ὄχι μόνο τὸ κράτος, ἀλλά, συγχρόνως, ὅλα ὅσα τὸ κράτος ἀπαιτεῖ γιὰ τὴν εὐημερία του· φὲρ’ εἰπεῖν, μιὰ ὁρισμένη μορφὴ θρησκείας, κοινωνικῆς τάξης πραγμάτων, στρατιωτικῆς συγκρότησης – ὅλα τὰ πράγματα ποὺ ἔχουν γραμμένο πάνω τους ἕνα noli me tangere [μὴν ἀγγίζετε]. Μπορεῖ ἕνας πανεπιστημιακὸς φιλόσοφος νὰ ἔχει ξεκαθαρίσει τὸ συνολικὸ εὗρος τῶν ὑποχρεώσεων καὶ τῶν περιορισμῶν του; Δὲν τὸ γνωρίζω. Ἂν κάποιος τὸ ἔχει κάνει καὶ παραμένει, μολαταῦτα, δημόσιος ὑπάλληλος, τότε εἶναι, σὲ κάθε περίπτωση, κακὸς φίλος τῆς ἀλήθειας. Ἂν δὲν τὸ ἔχει κάνει ποτέ, τότε θὰ ἔλεγα πὼς ἐξακολουθεῖ νὰ μὴν εἶναι φίλος τῆς ἀλήθειας.»

Ὁδηγίες πρὸς δασκάλους

Ἂν πραγματικὰ ἐπιθυμοῦμε οἱ μαθητὲς νὰ μάθουν, τότε αὐτὰ εἶναι τὰ ἐργαλεῖα!

ἔρωτας
τέχνες
χιοῦμορ
σχόλη (ὄχι βιασύνη)

Οἱ μεγάλες ἀλήθειες.

Οἱ μεγάλες ἀλήθειες ἔρχονται ξαφνικὰ
ἂν δὲν τὶς καταγράψεις τὶς ξεχνᾶς

Οἰκονομία τῆς ἀνάπτυξης vs οἰκονομία τῆς βελτιστοποίησης

Ἡ κοινωνία ἔχει νὰ ἐπιλέξει μεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο τύπων ὀργάνωσης της, δηλαδὴ πρῶτον νὰ ὀργανωθεῖ μὲ βάση τὴ συνεχῆ ἀνάπτυξη τῶν προϊόντων της (καὶ ἄρα ἡ ταξικότητα εἶναι μονόδρομος).

καὶ δεύτερον νὰ ἐπιλέξει τὴν οἰκονομία τῆς βελτιστοποίησης, ὅπου ἐκεῖ ἡ ταξικότητα ἀποβάλλεται, τὰ προϊόντα καθορίζονται ἀπὸ τὴν ἴδια τήν κοινότητα δημοκρατικὰ καὶ ἡ εὐτυχία τῶν ἀνθρώπων εἶναι δεδομένη.

Οἱ ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Τὰ ἰδεολογήματα τῆς παγκόσμιας Ἱστορίας

Θὰ ἤθελα ἐδῶ νὰ ἐντοπίσω τὰ ἰδεολογήματα τῆς παγκόσμιας ἱστορίας. Τὰ ἰδεολογήματα αὐτὰ πρέπει ὅλοι μὲ τὴν κοινή μας λογικὴ νὰ τὰ πολεμήσουμε καὶ νὰ τὰ ἀποβάλλουμε ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἱστορία τῆς Ἑλλάδος.

Τὸ πρῶτο ἰδεολόγημα εἶναι ὅτι οἱ Ἕλληνες ἦρθαν ἀπὸ ἀλλοῦ ἐδῶ, λοιπὸν ὑπονοοῦν τὴν ἰνδοευρωπαϊκὴ ὑπόθεση.

Τὸ δεύτερο ἰδεολόγημα εἶναι ὅτι ὁ πρῶτος πόλεμος ἔγινε τὸ 1100 πρὸ χριστοῦ μὲ αὐτὸ θέλουν νὰ μὴν ὑπάρχει ἑλληνικὴ ἱστορία πρὶν ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἔτος δυστυχῶς τὰ εὑρήματα ἀρχαιολογίας ὅλους αὐτοὺς τοὺς κολοκυθοκέφαλους τοὺς διαψεύδουν.

Τὸ τρίτο ἰδεολόγημα εἶναι ὅτι δὲν ὑπῆρχε σίδηρος τὴν ἐποχὴ τοῦ τρωικοῦ πολέμου, ἄλλη ἀνοησία ὁλκῆς.

Τὸ γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτὰ εἶναι ἕνα πολὺ δύσκολο καὶ πολύπλοκο ἐρώτημα ἐκεῖνο ποὺ εἶναι σίγουρο εἶναι ὅτι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἀπὸ 5.000 πΧ μέχρι τὸ 500 πΧ δὲν ὑπάρχει στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι ἱστορικὸ γεγονὸς δηλαδὴ δὲν ἔχουμε πουθενὰ ἀλλοῦ Ἱστορία.

Πολὺ πιθανὸν λοιπὸν ὁ λόγος νὰ βρίσκεται στὸ ὅτι ἡ παγκόσμια κοινότητα θέλει συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα νὰ ἀρχίζει ἡ ἱστορία ὅλων τῶν λαῶν τὴν ἴδια ἐποχή. Ἄλλη καλύτερη ἐξήγηση ἀπ' αὐτὴ δὲν μπορῶ νὰ σκεφτῶ.

Σὲ πολλὰ ἐπίπεδα δέχεται ὁ Ἑλληνισμὸς ἐπιθέσεις. Εἶναι μία παλιὰ πονεμένη ἱστορία αἰώνων καὶ χιλιετιῶν. Ἀπὸ τότε ποὺ ὑπάρχει ἱστορικὴ μνήμη οἱ βάρβαροι ἐπιτίθενται σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ προσπαθοῦν νὰ καταστρέψουν τὸν Ἑλληνισμό. Αὐτὸ εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο δύσκολα μπορεῖ νὰ ἑρμηνεύσει κανείς. Θὰ ἀναφέρω ἐνδεικτικὰ μόνο μερικὰ παραδείγματα.

Στὸ ἐπίπεδο τῆς Ἱστορίας, μᾶς λένε ὅτι σὲ αὐτὴ τὴ χώρα ἦρθαν καὶ κατοίκησαν ἄνθρωποι ἀπὸ ἄλλη περιοχή. Ἄν εἶναι δυνατὸν νὰ μποροῦμε νὰ πιστέψουμε αὐτὴ τὴν ἀνοησία (ἡ ὁποῖα δὲν προκύπτει ἀπὸ κανένα ἱστορικὸ ἢ ἀρχαιολογικὸ εὕρημα), γιατί δηλαδὴ ἐδῶ στὸ χῶρο ποὺ θεωρεῖται ὁ παράδεισος τῆς γῆς νὰ μὴν μποροῦν νὰ ὑπάρχουν αὐτόχθονες;

Μερικοὶ γιὰ νὰ συσκοτίσουν περισσότερο τὰ πράγματα λέγουν δῆθεν ὅτι νεώτερες ἔρευνες τοποθετοῦν τὸν Τρωικὸ πόλεμο στὰ 1300 πχ ἀντὶ 1150 καὶ ἄλλες ἀνοησίες.

Τὸ δεύτερο εἶναι ὅτι δὲν ὑπῆρχε γραφή, καὶ ὅτι ἄρχισαν νὰ γράφουν οἱ Ἕλληνες λίγα χρόνια προτοῦ γραφοῦν τὰ ἀριστουργήματα τῆς Ἀττικῆς Διαλέκτου. Αὐτὴ εἶναι ἡ δεύτερη ἀνοησία, τὴν ὁποία διδάσκουν οἱ ἀνεγκέφαλοι ὅλων τῶν ἐποχῶν παγκοσμίως.

Τρίτη ἀνοησία εἶναι ὅτι καταγόμαστε ἀπὸ τοὺς Ἰνδοευρωπαίους μία ἀνύπαρκτη φυλὴ καὶ τὸ συνδυάζουν μὲ τὸ ὅτι ἡ γλῶσσα μας κατάγεται ἀπὸ αὐτὴ τὴ γλῶσσα, ἡ ἀνοησία ἐδῶ δὲν ἔχει προηγούμενο, εἶναι τόσο μεγάλη ποὺ οὔτε οἱ ἐμπνευστές της πίστευαν ὅτι θὰ προχωρήσει! καὶ ὅμως οἱ δικοί μας κολοκυθοκέφαλοι τὴν ἀναπαράγουν σὲ πλῆθος βιβλίων γραμματικῆς καὶ ἱστορίας!!

Μιὰ ἄλλη ἱστορικὴ ἀνοησία εἶναι ὅτι δὲν εἴμαστε ἀπόγονοι τῶν Ἑλλήνων λὲς καὶ οἱ Ἕλληνες ἐξαφανίστηκαν μυστηριωδῶς ἀπὸ τὴν ἱστορία.

Πόλεμοι, διωγμοί, καταστροφές, προδοσίες, ὑποδουλώσεις, αἰχμαλωσίες, ἀπὸ «βαρβάρους καὶ προδότες» συνεχίζονται μέχρι σήμερα στὸ ἱστορικό, κοινωνικὸ καὶ ἰδεολογικὸ ἐπίπεδο.

Καὶ ἡ τελευταία ἐπίθεση ποὺ δεχτήκαμε ἤτανε ἀπὸ τοὺς δανειστὲς καὶ τραπεζῖτες οἱ ὁποῖοι μαζὶ μὲ τοὺς πολιτικούς μᾶς πούλησαν (στὴν κυριολεξία) καὶ μᾶς εἶπαν ὅτι τοὺς χρωστᾶμε γιὰ πάντα, ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας καὶ θὰ δουλεύουμε γιὰ νὰ τοὺς ἐξοφλοῦμε τὰ χρέη μας στὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα.

Δὲν μένει λοιπὸν παρὰ νὰ ἀπαιτήσουμε τὴν ἐλευθερία μας καὶ στὸ κοινωνικὸ καὶ στὸ ἰδεολογικὸ ἐπίπεδο στὴν κοινωνία καὶ στὴ σκέψη καὶ νὰ μὴ δεχόμαστε καμία τέτοια ἀνοησία εἴτε κοινωνικὴ εἴτε πολιτικὴ εἴτε ἰδεολογική.

Οἰκονομία: ἡ ἐπιστήμη τῆς κλοπῆς

Ὅλη ἡ σημερινὴ οἰκονομία παγκοσμίως εἶναι μία διαδικασία κλοπῆς ἀπάτης καὶ βίας. Ἡ ἰδεολογία ποὺ ἀναπαράγεται σ' ὅλα τὰ σχολεῖα, ἡ νομοθεσία ποὺ ψηφίζεται σ' ὅλα τὰ κοινοβούλια τοῦ κόσμου, ὅλοι οἱ κανόνες (γραπτοὶ ἢ ἄγραφοι) τοῦ ἐμπορίου, ἡ διασφάλιση σὲ κρατικό/παγκόσμιο ἐπίπεδο τῆς ἀτομικῆς ἰδιοκτησίας καὶ τῆς προσόδου ἐξ αὐτῆς, ἡ ἀνεξέλεγκτος δράση ὅλων τῶν τύπων ἑταιρειῶν καὶ δὴ τῶν χρηματοπιστωτικῶν, ὁδηγοῦν συνεχῶς καὶ ἀμετακλήτως τὸν παραγόμενο πλοῦτο ἀπὸ τοὺς πραγματικούς του ἰδιοκτῆτες (τοὺς παραγωγούς του) σὲ κάποιους λίγους.

Οἰκονομία μιὰ διαδικασία κλοπῆς, ἀπάτης καὶ βίας νομιμοποιημένη καὶ ἀπὸ τοὺς κλέπτες καὶ ἀπὸ τοὺς κλεπτομένους!

Οἱ ἀριθμοί

Ὅλα τὰ διανοητικὰ προϊόντα εἶναι κατασκευὲς τῆς ἀνθρώπινης νόησης δὲν ὑπάρχουν στὴν πραγματικότητα.

Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητα γιὰ νὰ ἐπιβιώνει μέσα στὴν κοινωνία ὁ ἄνθρωπος καὶ μέσα στὴ φύση ἡ κοινωνία.

Χωρὶς αὐτὲς τὶς διανοητικὲς κατασκευὲς ἡ παραγωγὴ ἐργαλείων γίνεται σὲ πολὺ χαμηλὸ ἐπίπεδο.

Ὅμως καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ λεπτὸ σημεῖο τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ προσέξουμε ὅτι αὐτὰ τὰ ἐργαλεῖα, τὰ διανοητικά, εἶναι πάρα πολὺ ἰσχυρὰ καὶ ὅταν ἔρθουν στὰ χέρια τῶν ἐξουσιαστῶν πορνόβοσκών καὶ τοκογλύφων γίνονται πάρα πολὺ ἐπικίνδυνα καὶ μισητὰ γιὰ τὸν πολὺ κόσμο γιὰ τοὺς καθημερινοὺς ἀνθρώπους.

Ἑπομένως ἡ λύση εἶναι, ἡ ἀνάπτυξη τῶν διανοητικῶν ἐργαλείων ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ ὁ ἔλεγχος αὐτῶν ἀπὸ τὴν βάση.

Οἱ δύο μεγάλες ἀπάτες

Πρώτη Ἀπάτη. Νομίζουμε ὅτι ὁ κόσμος ταυτίζεται μὲ τοὺς ἐπιστημονικοὺς ὅρους καὶ προτάσεις μὲ τοὺς ὁποίους Προσπαθοῦμε νὰ τὸν κατανοήσουμε.

Ἡ δεύτερη Ἀπάτη εἶναι ὅτι νομίζουμε πὼς ἡ κοινωνία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ταυτίζεται μὲ τὰ κείμενα τὰ φιλοσοφικὰ τὰ ὁποῖα ἔχουν ἄψογη δομή.

Οἱ δύο ἐκτὸς ἐμπορίου ἄξονες γιὰ μιὰ σωστὴ κοινωνία

Ἕνα, ἡ ἐκπαίδευση τῶν πολιτῶν σὲ ἕνα σύστημα σχολείων ἄνευ σκοπιμοτήτων.

Δύο, ἡ καθολικὴ συμμετοχὴ τῶν Πολιτῶν στὰ κοινά, μέσα ἀπὸ ἕνα ἑνιαῖο σύστημα συμμετοχῆς καὶ στὶς τέσσερις ἐξουσίες.

Οἱ δύο αὐτὲς δραστηριότητες πρέπει ἀφιλοκερδῶς νὰ καλύπτουν ὅλους τοὺς πολῖτες σὲ ἕνα σύστημα ἐκτὸς ἐμπορίου καὶ κέρδους.

Οἱ δύο μεγάλες ἀντιστροφές, ἀσυμμετρίες καὶ ἀναστροφές

Ὅταν πρῶτον ἡ κυβέρνηση εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν βουλὴ καὶ δεύτερον ὅταν ἡ οἰκονομία εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν πολιτική...

...καὶ ἂν ἀρκεῖ ἕνα 22 τοῖς ἑκατὸ ἐπὶ τοῦ συνόλου τῶν ἐγγεγραμμένων πολιτῶν νὰ φτιάχνει αὐτοδύναμη κυβέρνηση τότε ἡ δικτατορία δὲν εἶναι πρὸ τῶν πυλῶν ἀλλὰ ἐντὸς τῶν τειχῶν.

Οἱ ἀριθμοὶ εἶναι σκέψεις

Οἱ ἀριθμοὶ εἶναι σκέψεις, ὅπως ὅλα τὰ ἐπίθετα.
Τὰ Μαθηματικὰ ἐξετάζουν τὶς σχέσεις τῶν ἐπιθέτων.
Ἡ Φυσικὴ ἐξετάζει τὶς σχέσεις τῶν οὐσιαστικῶν.
Οἱ ἀριθμοὶ εἶναι ἐπίθετα, καὶ εἶναι προσδιορισμοὶ καὶ κατασκευὲς τῆς σκέψης καὶ τοῦ λογικοῦ.
Οἱ ἀριθμοὶ εἶναι σκέψεις καὶ κατὰ συνέπεια προσδιορίζουν τὸ «οὐσιαστικό».
Οἱ δὲ σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀριθμῶν, (πράξεις, τελεστές, συναρτήσεις κλπ), δηλώνουν καὶ περιγράφουν σχέσεις μεταξὺ τῶν οὐσιαστικῶν τὰ ὁποῖα περιγράφουν.
Αὐτὴ εἶναι ἡ διάκριση/διαφορὰ μεταξὺ μαθηματικῶν καὶ Φυσικῆς (ἐπίθετο/οὐσιαστικό).

Οἱ ἀνατολίτικες «φιλοσοφίες» καὶ ἡ «φιλοσοφία» στὸ Μεσαίωνα

Οἱ φιλοσοφίες τῆς ἀνατολῆς ἀναπτύχθηκαν στὶς χῶρες ὅπου δὲν ὑπῆρχε Δημοκρατία, ἀντ’ αὐτοῦ ὑπῆρχαν τὰ αὐταρχικὰ κοινωνικὰ συστήματα ἐξουσίας, τὰ ὁποῖα ἦταν ἄκαμπτα, σκληρὰ καὶ ἀνελέητα. Δείγματα αὐτῆς τῆς ἀκαμψίας ἔχουμε καὶ σήμερα σὲ κάποιες ἀπ’ αὐτὲς τὶς χῶρες!

Κάποιοι ἄνθρωποι λοιπὸν σὲ αὐτὰ τὰ καθεστῶτα, οἱ ὁποῖοι αἰσθάνονταν ὅλο αὐτὸ τὸ βάρος τῆς ἀδικίας καὶ τῆς αὐθαιρεσίας, ἀλλὰ μὴ ἔχοντας τὴν δυνατότητα ἀνάπτυξης «Λόγου», (ὑπῆρχε ἀπαγόρευση ἐπὶ ποινῇ θανάτου), ἀνέπτυξαν πρακτικὲς μεθόδους σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδο «διαφυγῆς», καὶ ἔτσι σχηματίστηκαν οἱ λεγόμενες «φιλοσοφίες» τῆς «ἀπομόνωσης» καὶ τοῦ «διαλογισμοῦ», οἱ ὁποῖες στὴν πραγματικότητα δὲν λένε τίποτα.

Γιὰ τὸ ἄτομο ὅμως, τὸ ὁποῖο λαμβάνει χώρα σὲ αὐτὴ τὴ διαδικασία, ὑποτίθεται ὅτι ξεφεύγει «διανοητικῶς» ἀπὸ τὴν ἐξουσία καὶ τὴν ἀδικία τοῦ κοινωνικοῦ του συστήματος (ἕνα εἶδος στρουθοκαμηλισμοῦ). Αὐτὲς εἶναι οἱ «ἀνατολικὲς φιλοσοφίες», οἱ ὁποῖες στὴν πραγματικότητα δὲν εἶναι φιλοσοφία.

Παρομοίως καὶ στὸν Μεσαίωνα, τὴν ἐποχὴ τοῦ μεγάλου σκοταδισμοῦ στὸ κοινωνικό, ἐπιστημονικὸ καὶ καλλιτεχνικὸ ἐπίπεδο, ὑπῆρξαν μερικοὶ, οἱ ὁποῖοι ἀπομονώθηκαν καὶ ἔκαναν κάτι παρόμοιο.

Στὴ Δύση ἡ «φιλοσοφία» μετὰ τὸ Μεσαίωνα ξεκίνησε δειλά-δειλὰ ἀπὸ τὸν Σπινόζα. (με τὸ ἔργο τοῦ tractatus theologico politicus) ὅπου καταγγέλλει τὴν ἐπέμβαση τῆς θεολογίας στὴν πολιτική.

Οἱ αὐτόματες ἀντιδράσεις τοῦ σώματος μας

Οἱ αὐτόματες ἀντιδράσεις τοῦ σώματος μας καὶ πῶς νὰ τὶς διαβάζουμε

Ἐμετός, εὐκοίλια, δυσκοιλιότητα, κόψιμο, ρέψιμο, περδισμὸς εἶναι οἱ αὐτόματες ἀντιδράσεις τοῦ σώματος στὴν κακὴ διατροφή.

Νύστα, κούραση, κακὴ διάθεση, ταχυπαλμία, πίεση, ζάλη, φτέρνισμα, καταρροή, συνάχι, εἶναι οἱ ἀντιδράσεις τοῦ σώματός μας στὴν κακὴ καὶ λανθασμένη διαβίωση.

Ἡ διπλῆ νύστα:
Ἡ νύστα εἶναι μιὰ φυσιολογικὴ ἀντίδραση τοῦ σώματος καὶ προέρχεται εἴτε ἀπὸ τὴν κόπωση τῆς ἡμέρας, εἴτε ἀπὸ τὴν διατροφή. Ἔχουμε δύο εἴδη νύστας.

Στὴν «πειραματικὴ διατροφὴ καὶ διαβίωση», διαβάζουμε σωστὰ τὶς αὐτόματες ἀντιδράσεις τοῦ σώματός μας καὶ τὶς διορθώνουμε.

Οἱ ἀνάγκες καὶ ἡ ἄριστη ἱκανοποίησή τους

Τὰ χρήματα (πράγματα) ποὺ χρειάζεται ἕνας ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει κατ' ἄριστο τρόπο τὶς ἀτομικὲς του ἀνάγκες εἶναι ἕνα ἀνοικτὸ θέμα αἰῶνες τώρα.

Οἱ «ἀγῶνες» χθὲς σήμερα καὶ αὔριο

Ἡ κάθε ἐξουσία ὀργανώνει τοὺς στρατούς της, εἴτε πολεμικοὺς εἴτε εἰρηνικούς, μὲ σκοπὸ νὰ διατηρηθεῖ καὶ νὰ ἐπεκταθεῖ ἐνσωματώνοντας τὶς γειτονικὲς τοιοῦτες.

Γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ κάνει εἶναι νὰ διοργανώνει ἀγῶνες μὲ ὅλες τὶς μορφὲς ποὺ μποροῦν αὐτοὶ νὰ ἐννοηθοῦν, ἐξετάσεις, ἀγῶνες στίβου, ἀγῶνες ὑγροῦ στίβου, διανοητικούς ἀγῶνες, ἀγῶνες σκάκι, καὶ λοιπὰ.

Ὁ ἀγωνιζόμενος ἀγωνίζεται γιὰ νὰ πάρει μία θέση στὴν ἱεραρχία.

Οἱ ἀγῶνες χωρίζονται σὲ δύο βασικὲς κατηγορίες τοὺς ἐσωτερικοὺς καὶ τοὺς ἐξωτερικούς. Ἐξωτερικοὶ ἀγῶνες εἶναι οἱ ἀγῶνες, οἱ ὁποῖες ἔχουν σχέση καὶ δομὴ διεθνῶν ἀγώνων ὀλυμπιακῶν ἀγώνων, οἱ ἐσωτερικοὶ ἀγῶνες ἔχουν τὸ νόημα καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς κατάταξης τῶν ὑπηκόων τῆς ἐξουσίας στὴν δημιουργία τοῦ στρατοῦ καὶ τὴν διατήρηση αὐτῆς.

Ἀπὸ τὸν «Ὅμηρο» μέχρι σήμερα ἡ ἐξουσία καθορίζει τὰ ἀγωνίσματα.

Οἱ αἰσθήσεις

Οἱ ἀνθρώπινες αἰσθήσεις (ὅπως ἐξ ἄλλου καὶ οἱ αἰσθήσεις ὅλων τῶν ἐμβίων ὄντων) εἶναι βασισμένες, ὄχι στὸ νὰ κατανοήσουν καὶ νὰ ἐξηγήσουν τὴν δομὴ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ στὸ νὰ βοηθήσουν τὸ ὑποκείμενο νὰ ἐπιβιώσει μέσα σ' αὐτόν.

Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ἐντάσσεται καὶ ἡ δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐξαπατᾶται τόσο εὔκολα.

Οἱ 6 γνωστοὶ ἄγνωστοι

Μηδέν, ἄπειρον, π, ρίζα 2, e, i

Οἱ ὑπηρεσίες

Τὰ δύο εἴδη τῶν κοινωνικῶν ὑπηρεσιῶν.
1. Οἱ ὑπηρεσίες ποὺ μὲ ὅποιον τρόπο βοηθοῦν στὴν παραγωγὴ «κοινωνικῶν προϊόντων/ἀγαθῶν».
2. Οἱ ὑπηρεσίες γιὰ τὴν ἀπ’ εὐθείας ἐξυπηρέτηση τοῦ δίπολου «Ἀφέντης δοῦλος».

Οἱ ὡραῖες στιγμὲς τῆς ζωῆς

Ὅλες οἱ «ὡραῖες στιγμὲς τῆς ζωῆς» ἔχουν τὴ δομὴ τοῦ ὀργασμοῦ δηλαδὴ εἶναι ξαφνικὲς καὶ διαρκοῦν λίγο.

Οἱ ὡραῖες στιγμὲς ἔχουν τὴ δομὴ τοῦ ὀργασμοῦ, εἶναι σύντομες.

Οἱ χαρτογιακάδες

ἠθικοί, νηστικοί,
ντροπαλοὶ κατανυκτικοί,
χριστιανοὶ βιαστικοί
πλαδαροὶ πλαστικοί
ζωηροὶ ἀχαμνοὶ κοιλαράδες
εἶναι ὅλοι οἱ χαρτογιακάδες.

Οἱ τσαρλατάνοι τῆς σκέψης

Καὶ στὴν ἀρχαιότητα καὶ σήμερα ὑπῆρχαν καὶ ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν οἱ τσαρλατάνοι τῆς σκέψης, αὐτοὶ ποὺ διαδίδουν καὶ καλλιεργοῦν δεισιδαιμονίες, ἀνοησίες καὶ φαυλότητες. Αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν σὲ ὑπερφυσικὰ ὑποκείμενα καὶ ἄλλες ἀνοησίες.

Τὸ γιατί τὸ κάνουν αὐτὸ ἀκόμη δὲν τὸ ἔχω ἀνακαλύψει.

Οἱ φιλόσοφοι τῆς φακῆς

Ἀδιαμφισβήτητα ὑπάρχουν οἱ τσαρλατάνοι στὴν Τέχνη, τὴν Ἐπιστήμη, τὴ δημοσιογραφία. «Φιλοσόφους τῆς φακῆς» συνηθίζεται νὰ ἀποκαλοῦμε αὐτούς, ἐξ αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι δηλώνουν «φιλόσοφοι» τὰ δὲ λεγόμενά τους «φιλοσοφίες τῆς φακῆς».

Πολλοὶ ἄνθρωποι πέφτουν θύματα τους, καθότι οἱ «φιλόσοφοι τῆς φακῆς» ἔχουν τὴν ἱκανότητα ν' ἀνακατεύουν τὶς γνώσεις γενικῶς καὶ τὰ τσιτάτα τῶν μεγάλων διανθισμένα μὲ ἰδεολογίες, φαντασίες, δοξασίες, ἀνοησίες σ' ἕναν ἔξυπνο ρητορικὸ λόγο, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει καμία ἀξία. Ἀπεναντίας κάνει μεγάλες ζημιὲς στοὺς ἀδαεῖς.

Τὸ ὅτι εἶναι δύσκολο κάποιες φορὲς νὰ τοὺς ἐντοπίζουμε καὶ νὰ τοὺς ἀποκαλύπτουμε αὐτὸ εἶναι γεγονὸς καὶ ἐδῶ ἡ προσοχή μας πρέπει νὰ εἶναι αὐξημένη καὶ συνεχής.

Πῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζονται:
Γενικῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζονται στὸ ἴδιο μοντέλλο ποὺ ἀντιμετωπίζουμε ὅλους τοὺς φαύλους.

Οἱ φυλακὲς σήμερα

Στὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς τόσο ὑψηλῆς τεχνολογίας, ἡ ὕπαρξη τῶν φυλακῶν δείχνει πολὺ καθαρὰ καὶ ἔντονα τὸ πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀδράνεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ προσαρμόζεται στὶς νέες συνθῆκες.

Ὄχι ἁπλὰ νὰ δίνουν ἄδειες στοὺς κρατούμενους γιατί εἶναι ἀπάνθρωπες συνθῆκες διαβίωσης μέσα στὶς φυλακὲς ,ἀλλὰ ἡ πρόταση ἡ δικιά μου εἶναι νὰ καταργηθοῦν τελείως οἱ φυλακές.

Γιὰ τὴν ἀπόδοση τῆς δικαιοσύνης καὶ τὴν τιμωρία τῶν παραβατῶν ἡ λύση εἶναι πιὸ ἁπλὴ κοινωνικὴ, ἀνθρώπινη, καὶ πολὺ συμφέρουσα οἰκονομικὰ, γιὰ τὸν καθέναν καὶ γιὰ τοὺς παραβάτες καὶ γιὰ τοὺς μὴ παραβάτες, ἡ λύση εἶναι ἡ κοινωνικὴ ἐργασία καὶ ἡ ἀναγκαστικὴ παιδεία.

Ὁποιαδήποτε παραβατικότητα θὰ ἔχει τίμημα, τὸ ὁποῖο θὰ ἀντιστοιχεῖ σὲ ἐργασία σὲ τόπους παραγωγῆς, ἐργοστάσιο, ἑταιρεῖες, καὶ λοιπὰ. Ἀντὶ νὰ τοὺς πληρώνουμε, γιατί οἱ φυλακὲς κοστίζουν πάρα πολὺ, θὰ μᾶς πληρώνουν αὐτοὶ μὲ τὴν δωρεὰν ἐργασία ποὺ θὰ μᾶς παρέχουν καὶ ἐμεῖς θὰ τοὺς ἐξασφαλίζουμε, ὑγεία, τροφὴ, ἡ ἐκπαίδευση ὑποχρεωτικὴ γιατί μέσῳ τῆς παιδείας καὶ τῆς ἐκπαίδευσης οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν θὰ ἐπαναλάβουν τὰ παραβατικὰ τους.

Ἡ μόνη Ἐξαίρεση ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει σὲ αὐτὸ τὸν κανόνα θὰ ἦταν μόνο τὰ ἀπεχθῆ δολοφονικὰ Ἐγκλήματα.

Τὰ ἐγκλήματα ποὺ διαπράττονται σήμερα μέσα στὶς φυλακὲς εἶναι ἕνα συνεχὲς ἔγκλημα γιὰ τὸ ὁποῖο εἴμαστε ὅλοι ὑπεύθυνοι.

Στὴν Ἀθήνα τοῦ Σωκράτη, δὲν ὑπῆρχε ποινὴ φυλάκισης, οἱ ποινὲς ἦταν «χρηματικές», «ἐξορία», «θάνατος».

Οἱ τρεῖς διαστάσεις τοῦ θρησκευτικοῦ Ζητήματος

Ὑπάρχουν τρία θέματα τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ἐξεταστοῦν ἀρχικῶς, ἀνεξαρτήτως μεταξύ τους, καὶ στὴ συνέχεια νὰ θεωρήσουμε ὅλες τῆς ἀνατροφοδότησης αὐτῶν τῶν τριῶν θεμάτων γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ συνολικὸ πρόβλημα τῆς θρησκείας.

Τὸ πρῶτο θέμα εἶναι ἡ ἀνάγκη τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἀτόμου, νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς μεταφυσικὲς καὶ ὑπαρξιακές του ἀναζητήσεις, ἀνάγκες, καὶ φόβους, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπὸ τὸ ἄγχος θανάτου. Αὐτὸ ἂς τὸ ὀνομάσουμε «Θρησκευτικὸ συναίσθημα».

Τὸ δεύτερο θέμα εἶναι ἡ δημιουργία «ὀργανωμένης θρησκείας» μέσα ἀπὸ κοινωνικὲς ἱστορικὲς διαδικασίες.

Τὸ τρίτο θέμα εἶναι πὼς οἱ ἑκάστοτε πολιτικὲς ἐξουσίες καὶ ἡγεσίες ἐκμεταλλεύονται τὰ δύο πρῶτα καὶ δημιουργοῦν θεσμοὺς καὶ νόμους ὥστε νὰ διατηρήσουν την ἐξουσία τους καὶ νὰ ἐκμεταλλευτοῦν ἔτσι τὰ δύο προηγούμενα θέματα.

Μποροῦμε μετὰ ἀπὸ τὶς παραπάνω διακρίσεις τῶν τριῶν θεμάτων καὶ ἀπὸ τὴ συζήτηση ποὺ κάνουμε γιὰ αὐτὰ νὰ παρατηρήσουμε καὶ νὰ μελετήσουμε ὅλα τὰ ἐπί μέρους φαινόμενα, τὰ ὁποῖα βασικὰ εἶναι ἡ ἀνατροφοδότηση αὐτῶν τῶν τριῶν παραγόντων.

Οἱ θεοὶ τῶν Ἀχαιῶν
Οἱ θεοί του Ἡσιόδου
Ἡ θρησκεία στὴν κλασικὴ Ἑλλάδα
Ἡ ἐπικράτηση τοῦ χριστιανισμοῦ
Ἐξουσία καὶ θρησκεία
Οἱ 2700 θρησκεῖες

Οἱ τρεῖς φάσεις τοῦ ἔρωτα

Ἡ πρώτη φάση εἶναι ἡ «ἐρωτικὴ διάθεση» δηλαδὴ τὸ software μία ἐγκεφαλικὴ διαδικασία κατὰ τὴν ὁποία τὸ ἄτομο ποὺ βρίσκεται σὲ μία τέτοια διάθεση διατίθεται στὸ κοινωνικὸ τοῦ περιβάλλον γιὰ ἔρωτα.

Ἡ δεύτερη φάση εἶναι ἡ «σεξουαλικὴ σωματικὴ διέγερση» ἢ κοινῶς λεγόμενη «καύλα ». Αὐτὴ εἶναι ἡ φάση κατὰ τὴν ὁποία τὸ σῶμα διεγείρεται σεξουαλικὰ καὶ προετοιμάζεται γιὰ τὴν τρίτη φάση.

Ἡ τρίτη φάση εἶναι ἡ φάση τῆς «ἐρωτικῆς πράξης». Ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ πράξη πλέον καὶ περιλαμβάνει καὶ τὴν ἐκτόνωση καὶ τὸ τέλος τῆς ὅλης ἐρωτικῆς διαδικασίας.

Ἡ δομὴ τῆς ἐξουσίας

Γιὰ νὰ διατηρηθεῖ μιὰ Ἐξουσία, ἡ ὁποία ἐξ ὁρισμοῦ εἶναι, ἡ ἐκμετάλλευση ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο, πρέπει νὰ τηρεῖ καὶ νὰ ἐπιτείνει τὰ ἑξῆς, τὰ ὁποῖα εἶναι ὅλα «ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ», (δηλαδὴ εἶναι ὅλα ἀπαραίτητα):

Παραπληροφόρηση καὶ δημιουργία γεγονότων, γιὰ δημιουργία καὶ διάδοση πληροφορίας σκοπιμότητος: νὰ παραπληροφορεῖ γενικῶς, δηλαδὴ καὶ τοὺς ἐξουσιαστὲς καὶ τοὺς ἐξουσιαζόμενους, ἤτοι νὰ ἀναπτύσσει ἰδεολογίες, ἀπάτες, θρησκεῖες, λιμούς, ἀτυχήματα, προβοκάτσιες, κ.λπ.
Ἐξαθλίωση: νὰ ἐξαθλιώνει ὅσο περισσότερο καὶ ὅσους περισσότερους μπορεῖ (φτώχεια, ἀναλφαβητισμός, ναρκωτικά, μαφία, πορνεία, ἐγκληματικότητα, φόρους, μόδα, ταξίδια κλπ)
Ἐξαπάτηση: νὰ ἐξαπατᾶ μὲ ὅλα τὰ μέσα: τύπος, ἱστορία, παιδεία, ΜΜΕ κ.λπ.
Ἀποβλάκωση: νὰ ἀποβλακώνει ὅσο μπορεῖ ἰδιαίτερα τοὺς νέους (ἐκπαίδευση, παιδεία, θρησκεία, προπαγάνδα, μαγεία, ἀστρολογία, μεταφυσικά)
Ἀνταγωνισμός: νὰ ἐξήρει τὸν ἀνταγωνισμὸ (ἀθλητισμό, ἅμιλλα, ἀγῶνες) γιὰ νὰ δικαιολογεῖ τὶς διακρίσεις
Διακρίσεις: νὰ προωθεῖ καὶ νὰ τονίζει τὶς ὅποιες διακρίσεις (βραβεῖα, ἐπαίνους, ἀναγνωρίσεις, χορηγίες, δωρεές)
Διαφορές: ἐντείνει τὶς ὅποιες διαφορὲς (ἐξειδικεύσεις, εἰδικότητες, τάξεις, ἱεραρχίες, κ.λπ.)
Βία: νὰ ἀσκεῖ θεσμοθετημένη Βία (νόμους, δικαστήρια, φυλακές, ἀστυνομία, στρατός)
Ἀλάθητο: Προσπαθεῖ καὶ πείθει τοὺς ἐξαθλιωμένους καὶ ἀποβλακωμένους ὅτι κατέχει τὸ ἀλάνθαστο καὶ τὴν ἀπόλυτη γνώση! (μετρᾶ, ἀριθμεῖ, ὀνομάζει, δογματίζει, καταχωρεῖ, καταγράφει, ἀπογράφει, κλπ)
Δικαιοσύνη: Προσπαθεῖ καὶ πείθει ὅτι ἀσκεῖ «δικαιοσύνη»
«Φρακτὰλ», νὰ δημιουργεῖ «δομές» τοῦ ἑαυτοῦ της: οἰκογένεια, τοπικὲς διοικήσεις, ἱεραρχίες παντὸς τύπου, παιδικὰ παιχνίδια, παραμύθια, γειτονιές, συνδικᾶτα, κ.λπ.
Μυστικότητα παντοῦ: προσωπικὰ δεδομένα, ἰδιωτικὸς χῶρος, μυστικὲς ὑπηρεσίες, ἀπόρρητα, ἱερά, ἄβατα, ταμποῦ, κ.λπ.

Τὸ πῶς τὸ κάθε ἕνα ἀπ’ αὐτὰ συμβάλει στὴν συντήρηση καὶ ἀναπαραγωγή τῆς ἐξουσίας εἶναι πρόδηλον.

Οἱ παγίδες στὸ δρόμο τῆς γνώσης

Αὐτὲς καθορίζουν τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀνάπτυξη τῆς ἰδεολογίας του, ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ γεννιέται μέχρι νὰ πεθάνει.

Οἱ παγίδες...

τοῦ παραμυθιοῦ
τῆς ὀργάνωσης
τῆς ἐκ περιτροπῆς
τῆς ἰδιοκτησίας
τῆς ἀνωτερότητας
τῆς ἐξειδίκευσης
τῆς θρησκείας
τοῦ θανάτου
τοῦ ἔρωτα

Ὁ Ἕλληνας

Ὁ κάθε ἄνθρωπος πάνω στὴ γῆ γνωρίζει πολὺ καλά, ποσὸ ὁ ἴδιος Ἕλληνας εἶναι, τόσο στὴν καταγωγὴ ὅσο στὴ νοοτροπία ὅσο καὶ στὴ σκέψη ὅσο καὶ στὴ δράση ὅσο καὶ στὴν ἀντίληψη τοῦ κόσμου, στὴ γλῶσσα καὶ σὲ ὅλα τὰ συστατικὰ ποὺ διαμορφώνουν τὸν ἄνθρωπο ὡς ἄνθρωπο καὶ ὡς Ἕλληνα δηλαδὴ τὸ λόγο καὶ τὸν τρόπο ποὺ ἀντιμετωπίζει καὶ βλέπει μπροστά του τὸν κόσμο.

Οἱ πυλῶνες τῆς ἐξουσίας

Οἱ 6 πυλῶνες τῆς ἐξουσίας στὸ ἀτομικὸ ἐπίπεδο τοῦ κάθε ἐξουσιαζομένου εἶναι:

Οἱ μηχανισμοὶ τῆς ἀπάτης (Ὅλα τα Μέσα Μαζικῆς), ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ κοινωνικοὶ μηχανισμοί, οἱ κοινωνικοὶ θεσμοί, καὶ οἱ μηχανισμοὶ παιδείας, ὑγείας, ἀσφάλειας, ἐμπορίου, καὶ ὅλα τὰ τοιαῦτα, δουλεύουν γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν στὴν ἐξουσία τὰ πέντε «ἑπόμενα» ποὺ πρέπει νὰ ὑπάρχουν σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδο στὸν καθένα ἀπὸ τοὺς ἐξουσιαζόμενους.
ἀποβλάκωση, ἀμορφωσιά
ἐνοχές
φοβίες
ἀρρώστιες
χρεώσεις καὶ ὑποχρεώσεις

Οἱ Προθάλαμοι τῶν Νοσοκομείων

Ταβέρνες καφετέριες καὶ τὰ παρεμφερῆ
σουβλάκια berger πίτσες καὶ φαστφουντοειδῆ
συσκευασμένα ἕτοιμα καὶ ἄλλα τῆς στιγμῆς
εἶναι γιὰ τὴν ὑγεία μας μεγάλη ἀπειλή

Οἱ Μεγάλοι Μαθηματικοὶ καὶ οἱ καλόγεροι

Οἱ ὑποστηρικτὲς τοῦ μηδενὸς καὶ τοῦ ἀπείρου

Οἱ μεγάλες θεωρίες καὶ οἱ μεγάλοι «μαθηματικοὶ», ὅταν ἀποκόπτονται ἀπὸ τὴν φυσικὴ καὶ κοινωνικὴ πραγματικότητα, ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς καλόγερους καὶ ἄλλες ἐνδεχομένως κοινωνικὲς ὁμάδες, τότε τὰ μεγάλα λόγια, τὰ κενὰ, τὰ ψεύτικα καὶ οἱ «θεωρίες κάθε λογῆς», μὲ τὶς ἰδεολογίες τους καλὰ κρυμμένες, μᾶς κάνουν μεγάλο κοινωνικὸ κακό.

Οἱ μεγάλες ἀντιφάσεις τοῦ πολιτισμοῦ μας

Αὔξηση τῆς μετακίνησης καὶ τῆς μεταφορᾶς μὲ τὴν αὔξηση τῆς ἀτομικῆς ἀκινησίας.
Αὔξηση τῆς πληροφορίας μὲ μείωση τῆς οὐσιαστικῆς γνώσης.
Αὔξηση τῆς πορνείας καὶ τῆς πορνογραφίας μὲ μείωση τῶν οὐσιαστικῶν ἐρωτικῶν σχέσεων.

Ὀργάνωση (->Ἐξουσία) vs Παραγωγή (->Κυριαρχία)

Τὰ ἐργαλεῖα - ὅπλα τῆς ἐξουσίας αὐξάνονται μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐπιστήμης (διανοητικὰ ὅπλα), καὶ τῆς τεχνολογίας (ὅπλα αὐτὰ καθ' αὐτά).

Οἱ ἀνατροφοδοτήσεις ἑπομένως μεταξὺ πολιτικῆς ὀργάνωσης (ἐξουσίας) καὶ ὀργάνωση τῆς παραγωγῆς (κυριαρχία) εἶναι ὄντως πολύπλοκο θέμα καὶ χρήζει περαιτέρω μεθοδικῆς ἀνάλυσης, ἀλλὰ εἶναι καὶ κυρίως πολιτικὸ καὶ ἠθικὸ ζήτημα. Ἱστορικά, ἡ μάχη μεταξύ των σὲ τοπικὲς κοινωνίες ἦταν πολλὲς φορὲς ἀμφίρροπος.

Σὲ ἀτομικὸ προσωπικὸ ἐπίπεδο τὸ ζωῶδες ἔνστικτο τοῦ ἀνθρώπου ἔχει τὶς δύο αὐτὲς τάσεις τοῦ ἐμπορίου καὶ τῆς ἀρχηγίας ὡς ἀνακλάσεις τοῦ ἐνστίκτου τῆς αὐτοσυντήρησης καὶ τοῦ ἐνστίκτου τῆς ἀναπαραγωγῆς.

Ὁ ρόλος τῆς παιδείας στὴν παραπάνω διελκυστίνδα εἶναι πολὺ κρίσιμος καὶ δύσκολο νὰ περιγραφεῖ.

Ὁρισμός τοῦ «Ἠθικόν»

«Ἠθικὸν» εἶναι κάτι ποὺ κάνεις καὶ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ καθολικοποιηθεῖ παγκοσμίως ἀπὸ ὅλους τοὺς κατοίκους τοῦ πλανήτη χωρὶς νὰ ὑπάρξει κάποιο οὐσιαστικὸ πρόβλημα ἢ ἐμπόδιο.

Ὁ ὁρισμὸς τῆς «καλῆς» καὶ τῆς «κακῆς» διατροφῆς

Καλὴ διατροφὴ εἶναι ἡ διατροφή, ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ἔχει ταυτόχρονα καὶ τὶς τρεῖς παρακάτω ἰδιότητες: εἶναι καὶ ἔξυπνος καὶ φτωχὸς καὶ τσιγκούνης, καὶ ταυτόχρονα δὲν εἶναι «κακή διατροφή».
Δηλαδὴ αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀγοράζει τὰ πιὸ φτηνὰ (λόγῳ τσιγκουνιᾶς) στὴ λαϊκὴ ἀγορὰ, ἄρα τὰ πιὸ ἐποχῆς καὶ ἑπομένως τὰ πιὸ ὠφέλιμα, τρώει λίγο γιὰ νὰ κάνει οἰκονομία, (βασικὸς παράγοντας ὑγιεινῆς διατροφῆς), τρώει ὅτι μπορεῖ ὠμὸ (οἰκονομία στὸ μαγείρεμα) πχ σαλάτες κ.λπ.

Κακὴ διατροφὴ εἶναι τὰ συνεχῆ τσιμπολογήματα, τὰ πολύπλοκα μαγειρευτὰ φαγητά, τὰ βιομηχανικὰ συντηρημένα τρόφιμα, ὅσα περιέχουν ἁλάτι ζάχαρη καὶ χημικά, καὶ ὅλα τὰ ποτά, ἀλκοολοῦχα καὶ ἀναψυκτικά!

Ὁ πόλεμος κατὰ τῆς ἀδικίας

Ὁποιαδήποτε κοινωνικὴ πράξη, εἴτε οἰκονομικὴ εἴτε θεσμικὴ, εἴτε διαλογική, εἶναι μία ἀτελείωτη μάχη, εἶναι ἕνας ἀδυσώπητος πόλεμος κατὰ ἢ ὑπὲρ τῆς ἀδικίας.

Τὰ ἰδεολογικὰ παραμύθια της ἐξουσίας

Ὁ μῦθος τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς

Ἢ καλύτερα «τὸ παραμύθι τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς» Ὅλες οἱ ἀντιφάσεις σὲ ἕνα ἰδεολόγημα! Ἡ μόλυνση τοῦ περιβάλλοντος ἀπὸ τὴν ἄσκοπη, ἄμετρη, ἀπρογραμμάτιστη, ἄπληστη καὶ «ἐξουσιαστικὴ» κατανάλωση ὁδήγησε τὴν ἀνθρωπότητα στήν ἀπελπισία καὶ ἔκανε τὸν πλανήτη ἕναν ἀπέραντο σκουπιδότοπο.

Καὶ ἔρχεται στὴν ὅλη αὐτὴ ἐξαθλίωση (ποὺ εἶναι πραγματικὴ) νὰ προστεθεῖ καὶ αὐτὸ τὸ παραμύθι τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, ποὺ βάζει τους ἀνθρώπους νά διαδηλώνουν καὶ νὰ σκέπτονται ἀντιφατικά, ἀνόητα, ἠλίθια, ὡς ὑποκείμενα ποὺ διαδηλώνουν ἐνάντια στὰ ἀντικείμενα τῶν πράξεών τους.

Ἡ ταξικὴ κοινωνία θέλει καὶ ἐπιθυμεῖ τὴν κατανάλωση καὶ τὴν παραγωγή σκουπιδιῶν πρὸς ἴδιον ὄφελος, τὴν διατήρηση τῆς ἐξουσίας ἀπὸ μιά συγκεκριμένη κλίκα.

Ἂν ἐπιθυμεῖς ὡς σώφρων πολίτης νὰ μειώσεις τοὺς ρύπους ὀφείλεις νὰ μειώσεις τὴν προσωπική σου κατανάλωση.

Νὰ σταματήσεις νὰ δέχεσαι τὶς πράξεις ποὺ ἡ «ἐξουσία» σὲ ἀναγκάζει νά κάνεις ἐμμέσως ἢ ἀμέσως. Νὰ σταματήσεις τὶς καθημερινές σου πράξεις πού φαίνονται ἀρχικὰ ἀθῶες ὅπως τὸ «σιδέρωμα τῶν ρούχων» ὅπως τὸ «νά ἀκολουθεῖς τὴν μόδα», ὅπως τὸ νὰ «καταναλώνεις χαρτὶ ἀσκόπως», ἢ ρεῦμα ἤ ἐνέργεια, ἢ ταξίδια, ἢ «βιβλία καὶ περιοδικὰ παλιοῦ τύπου», καὶ τά τοιαῦτα, ὅλα αὐτὰ θὰ πρέπει νὰ μειωθοῦν στὰ ἐλάχιστα ἀπὸ τόν συνειδητοποιημένο πολίτη ὁ ὁποῖος ζητᾶ καθαρὸ περιβάλλον καὶ δίκαιη ἀταξικὴ κοινωνία. Λιγότερες μετακινήσεις, λιγότερο ΙΧ αὐτοκίνητο, λιγότερο ἢ καθόλου ἀεροπλάνο, προστασία τῶν δασῶν ἀπὸ τὴν ἄσκοπη καὶ τήν καταναλωτικὴ ὑλοτομία.

Οἱ διαδηλώσεις εἶναι ἄχρηστες καὶ τὸ μόνο ποὺ πετυχαίνουν εἶναι νά φορολογήσουμε τὸν ἁπλὸ ἄνθρωπο μὲ ἕναν ἐπιπλέον τὸν φόρο τὸν «φόρο τοῦ ρύπου.

Ἔτσι μᾶς ἔβαλαν οἱ μεγάλες ἑταιρεῖες νὰ νομίζουμε ὅτι θά λύσουμε τὸ πρόβλημα τῆς ρύπανσης μὲ τὸ ἰδεολόγημα (ἀληθὲς ἢ ψευδές ἀδιάφορον) ὅτι «κινδυνεύει ὁ πλανήτης ἀπὸ τὴν δραστηριότητα του ἀνθρώπου» καὶ νὰ πληρώσουμε ὅλοι κάτι παραπάνω γιὰ νὰ μᾶς λύσουν οἱ ἑταιρεῖες τὸ πρόβλημα!

Ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα, τὸ νὰ αὐξήσουμε τοὺς φόρους καί νὰ δημιουργήσουμε μιὰ ἀκόμη βιομηχανία «καθαρισμοῦ τοῦ πλανήτη», τὸ μόνο ποὺ σίγουρα θὰ πετύχουμε εἶναι ἐπιπλέον ρύπανση!

Ὁρισμὸς καὶ ἱστορία τῆς «Ὀργάνωσης»

Ὀργάνωση εἶναι ἐκμετάλλευση μὲ τὸν καλύτερο δυνατὸ τρόπο ὅλων τῶν διατιθεμένων μέσων, φυσικῶν πόρων, ἐργαλείων, γνώσης, ἀνθρώπινου δυναμικοῦ καὶ λοιπά, γιὰ τὴν ἐπίτευξη ἑνὸς συγκεκριμένου στόχου σκοποῦ στὸ συντομότερο χρόνο καὶ μὲ τὴν ἐλάχιστη δυνατὴ ἐνέργεια.

Καλύτερη Ὀργάνωση ὑπάρχει ὅταν ἡ παραγωγὴ ἑνὸς ἔργου γίνεται σὲ μικρότερο χρόνο καὶ μὲ λιγότερη ἐνέργεια (μὲ ὅλες τὶς μορφὲς ποὺ μπορεῖ νὰ νοηθεῖ ἡ ἔννοια ἐνέργεια).

Οἱ Ἐπιστῆμες τῆς διοίκησης τῆς ἐργονομίας καὶ λοιπῶν, ὑποτίθεται ὅτι κάνουν αὐτὸ, δηλαδὴ προσπαθοῦν νὰ ἀναπτύξουν περαιτέρω τὴν ὀργάνωση ἢ ἀλλιῶς νὰ καλυτερεύσουν τὴν ὀργάνωση τοῦ συστήματος παραγωγῆς.

Ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος στὴν κατάλληλη θέση καὶ οἱ ἀγῶνες καὶ οἱ διαγωνισμοὶ πρὶν γιὰ τὸν καθορισμὸ ὅλων αὐτῶν, δὲν θὰ πρέπει νὰ μᾶς ξεγελᾶ καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ταξικὴ κατάταξη τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ ὀργάνωση ὁρίζεται μόνο συγκριτικά.
Ὁλόκληρη ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας μᾶς διδάσκει ἢ ἀλλιῶς μᾶς λέγει, πῶς ἀπὸ τὴν ὀργάνωση περνᾶμε στὴν ἐξουσία καὶ πόσο δυσδιάκριτα εἶναι τὰ ὅρια αὐτῶν τῶν δύο.

Ἕνας πραγματολογικὸς ὁρισμὸς τῆς ὀργάνωσης θὰ ἦταν ὁ ἑξῆς:
«Ἡ ἐκμετάλλευση μὲ τὸν καλύτερο δυνατὸ τρόπο ὅλων τῶν μέσων, φυσικῶν πόρων, ἐργαλείων, γνώσης, ἀνθρώπινου δυναμικοῦ καὶ λοιπὰ, γιὰ τὴν ἐπίτευξη ἑνὸς συγκεκριμένου στόχου καὶ σκοποῦ».

Ὁ νόμος τοῦ «χαμόγελου»

Ὅσο πιὸ ὄμορφο χαμόγελο ἔχει κάποιος, τόσο πιὸ ἁπλόχερα τὸ σκορπάει.

Ἰσχύει καὶ τὸ ἀντίστροφο θεώρημα «ὅσο πιὸ ἁπλόχερα σκορπᾶς τὸ χαμόγελό σου, τόσο πιὸ ὄμορφο γίνεται».

Ὁ παλαιολιθικὸς τρόπος ζωῆς

Ὁ «παλαιολιθικὸς τρόπος ζωῆς» εἶναι ὁ τρόπος ζωῆς τῶν «ἀνθρώπων» ποὺ ἔζησαν μερικὰ ἑκατομμύρια χρόνια πρὶν, χωρὶς τεχνητὰ μέσα ἐπιβίωσης.

Ἴσως σήμερα, γιὰ τὴν καλύτερη ὑγεία καὶ εὐτυχία του ὁ ἄνθρωπος, σὲ «μερικὲς περιπτώσεις» νὰ φαντάζεται καὶ νὰ ἀντιγράφει (στὰ πλαίσια τοῦ ἐφικτοῦ), γιὰ κάποια θέματα, (π.χ. διατροφή, ὕπνο, τρέξιμο, γυμναστική, κ.λπ.), ἐκεῖνο τὸν τρόπο ζωῆς.

Ὁ κοινωνικὸς νόμος τῆς ἰσχύος τῆς ἐξουσίας

Ὅσο ἀναπτύσσονται τὰ «μέσα παραγωγῆς» (ἐργαλεῖα, ὄργανα, συσκευές, ὅπλα κ.λπ.), τόσο ἡ ταξικότητα τῆς κοινωνίας μεγαλώνει, ἡ ἐξουσία ὁμοίως.

Οἱ μηχανισμοὶ βίας, ἀπάτης, προδοσίας ἀκολουθοῦν κι αὐτοὶ τὸν παραπάνω νόμο.

Τὰ μεσαῖα ταξικὰ στρώματα ὀφείλουν τὴν ὕπαρξη τους στὴν στήριξη τῆς κοινωνικῆς ταξικότητας. Ὅταν αὐτὴ μπορεῖ νὰ ἐξασφαλιστεῖ μὲ ἄλλους τρόπους αὐτὰ ἐξαφανίζονται.

Ὁ ὁρισμὸς καὶ τὰ εἴδη τῆς «πορνείας»

ὁρισμός:
«Πορνεία» εἶναι ἡ ἐπὶ σκοποῦ κέρδους (κοινωνικοῦ, ταξικοῦ, χρηματικοῦ) «ἐκμίσθωσις» σώματος, ψυχῆς ἢ καὶ πνεύματος κάποιου (πόρνης/ου) ἀπὸ κάποιον ἄλλον («ἐκμισθωτὴ») μὲ τὴν «ἐλεύθερη βούληση» ἀμφοτέρων αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς.

Τὰ εἴδη τῆς πορνείας ὡς πρὸς τὴν/ο «πόρνη/ο»:

σωματική
ψυχική
διανοητική
μικτὴ τῶν ἀνωτέρω

Τὰ εἴδη τῆς πορνείας ὡς πρὸς τὸν «ἐκμισθωτή»

ἀγοραῖα
ἰδιωτικὴ στιγμιαῖα
ἰδιωτικὴ χρονία

Ὅλη ἡ γῆ μιὰ φυλακή

ὅλη ἡ γῆ μία φυλακὴ καταναγκαστικῶν ἔργων
μία φυλακὴ ποὺ παράγει σκουπίδια
αἰῶνες καὶ χιλιετίες χτίζεται αὐτὴ ἡ φυλακή
μὲ ἀπάτες καὶ πολέμους
χτίζεται τὸ οἰκοδόμημα αὐτὸ τῆς παγκοσμιοποίησης
τῆς φυλακῆς γιὰ τὴν παραγωγὴ τῶν πυραμίδων τῶν σκουπιδιῶν καὶ δούλων
Μεγάλη εἶναι ἡ διαβάθμιση τῶν καταδικασμένων
πολλὰ εἶναι τὰ τμήματα ποὺ χωρίζεται αὐτὴ ἡ φυλακή
τὰ λέμε κράτη, ἠπείρους καὶ ἄλλα πολλά
τὰ παραμύθια, μὲ τὰ ὁποῖα γέμισαν τὰ μυαλὰ τῶν ἀνθρώπων
γιὰ νὰ φτάσουμε σὲ αὐτὸ τὸ ἀριστούργημα/κακούργημα
τὰ παραμύθια τῶν θρησκειῶν
τὰ παραμύθια τῆς ἀνάπτυξης
τὰ παραμύθια τῆς δημιουργίας
τὰ παραμύθια τῆς τέχνης καὶ τῆς τεχνολογίας
οἱ ψεύτικες ὑποσχέσεις περὶ εὐδαιμονίας
μὲ τὶς ἐξουσιαστικὲς δομὲς τῶν ταξικῶν κοινωνιῶν
οἱ ὁποῖες τὰ ἐπέβαλαν
μέσῳ τῆς αὐταρχικῆς ἐκπαίδευσης
καὶ τῆς πλύσης ἐγκεφάλου
τῶν μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας

Ὅλοι εἶναι φτωχοί

Ὅλοι εἶναι φτωχοὶ καὶ δυστυχισμένοι σὲ ἕνα ἱεραρχικὸ καὶ αὐταρχικὸ ἀνταγωνιστικὸ κοινωνικὸ σύστημα. Μὲ δεδομένο ὅτι ὁ λαός τὸ ἀνέχεται μὲ τὴν κρυφὴ ἐπιθυμία τοῦ καθενὸς νὰ «ἀνέβει» κοινωνικά.

Ἕνα παράδειγμα γιὰ νὰ καταλάβουμε τὸ γιατί.

Ὁ ἀθλητὴς ὁ ὁποῖος παίρνει «ντόπα» εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος διεκδικεῖ διάκριση, π.χ. τὴν πρώτη θέση, (ἀντανάκλαση τῆς κοινωνικῆς του ἐπιθυμίας νὰ ἀνέβει!), ὁ ἀνταγωνισμὸς ὁδηγεῖ στὸ ἀπαράδεκτο, τὸ ἄσχημο, τὸ κακό, τὸ βλαβερό.

Ἔτσι ἀκριβῶς σὲ μία ταξικὴ κοινωνία ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι φτωχὸς γιατί πάντα θέλει νὰ ἀνέβει στὴν ἱεραρχία τῆς ταξικότητας.

Ὁ κάτοχος τοῦ σκύλου.

Τὸ νὰ συντηρεῖ κάποιος ζῶο, π.χ. σκύλο, εἶναι ἢ διανοητικὰ καθυστερημένος ἢ συναισθηματικὰ στραπατσαρισμένος.

Ὁ Ὁρισμὸς τοῦ μὴ Ἐπιστημονικοῦ

Δὲν εἶναι ἐπιστημονικὸ τὸ ὅποιο ἐπίθετο θετικοῦ ἢ ὑπερθετικοῦ βαθμοῦ, ἐνῶ εἶναι ἐπιστημονικὸ τὸ ἐπίθετο τοῦ συγκριτικοῦ βαθμοῦ.

Ὁ καιρὸς τῆς Ἑλλάδας

Ὁ καιρὸς τῆς Ἑλλάδας εἶναι συνεχόμενη καλοκαιρία διακοπτόμενη ἀπὸ κύματα ψύχους.

Ὁ κόσμος γύρω μας.

Στὸν κόσμο τοῦτον γύρω μας μποροῦμε καὶ νὰ δοῦμε πολὺ ὄμορφα ὅπως ἐπίσης καὶ πολὺ ἄσχημα πράγματα.

Ὁμοίως καὶ στὴν κοινωνία γύρω μας μποροῦμε νὰ δοῦμε πολὺ ἄδικα καὶ πολὺ μεγάλα δείγματα αὐτοθυσίας.

Τὸ τί θὰ κοιτᾶμε κάθε φορὰ εἶναι ἐπιλογή μας.

Γιὰ τὸ ποιό θὰ μιλᾶμε κάθε φορὰ καὶ θὰ ἀγωνιζόμαστε εἶναι ἐπίσης ἐπιλογή μας.

Ἡ Παιδεία καὶ ἡ ἐμπειρία μας καθορίζουν τελικῶς τὶς ἐπιλογές μας.

Oct 13, 2016, 7:44:47 AM

Παιδείας συνέχεια...

Ὅλοι οἱ «δάσκαλοι» τῆς γῆς πιστεύουν γι’ αὐτὰ ποὺ διδάσκουν! ἢ ὅτι εἶναι ἀληθῆ ἢ ὅτι εἶναι ἀναγκαία;

Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο πρόβλημα τῆς Ἀνθρωπότητας.

Παιδείας συνέχεια... τὰ πανεπιστήμια

Τὰ πανεπιστήμια σήμερα (καὶ ὅλες οἱ βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης), σὲ συνεργασία μὲ τὶς ἑταιρεῖες καὶ τὸ κράτος εἶναι οἱ μηχανισμοὶ ἀναπαραγωγῆς τοῦ ψεύδους, ἐνῶ δηλώνουν τὸ ἀντίθετο.

Ἀναπαράγουν τὸ ψεῦδος, διαστρεβλώνουν τὴν ἀλήθεια, παραποιοῦν τὴν ἱστορία, καὶ παράγουν μαθηματικὲς ἀνοησίες, μὲ σκοπὸ νὰ συντονιστεῖ ὁλόκληρη ἡ κοινωνία στὴν ἀπάτη, τὸ ψεῦδος, τὴν ἀδικία, ποὺ καλλιεργεῖται ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς μηχανισμοὺς.

Οἱ κρατικοὶ μηχανισμοὶ ἐξουσίας παράγουν ἰδεολογίες, θρησκεῖες, παιδεία, μόρφωση.

Ὅλα αὐτὰ εἶναι προσαρμοσμένα ἔτσι ὥστε νὰ συντηρεῖται αὐτὸ τὸ σύστημα τῆς ἄδικης κοινωνίας.

Παιδεία

Ἡ σημερινὴ παιδεία διαμορφώνει δύο τύπους ἀνθρώπων
Α. Αὐτοὺς ποὺ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ἐντάσσονται στὰ γρανάζια τῆς «Παραγωγῆς».
Β. Αὐτοὺς ποὺ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ἐντάσσονται στὶς ἑστίες τῆς «ἰδεολογικῆς συσκότισης».

Καὶ τὰ δύο εἴδη ὁδηγοῦνται ἀπὸ τὴν ἐξουσία μὲ τὸν ἴδιο τρόπο στὴν ὅποια κατανάλωση· πχ ποδόσφαιρο τζόγο, τόκο, ναρκωτικὰ, πορνεία, δουλεία, κ.λπ.

Ὁ τζόγος καὶ οἱ δημοσκοπήσεις

Ἔχει γίνει πλέον φανερὸ ὅτι οἱ ἑταιρεῖες δημοσκοπήσεων συνεργάζονται στενὰ μὲ τὶς ἑταιρεῖες στοιχημάτων, καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ δῆθεν δὲν προβλέπουν σωστά.

Παιδεία

Ἡ σημερινὴ ἐπιστήμη, ἡ ἐπιστήμη τῆς νεωτερικότητας, εἶναι ἕνας μηχανισμὸς μὲ τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά:
Ὅλοι οἱ φορεῖς ποὺ τὸν ἀποτελοῦν σχολεῖα καὶ δάσκαλοι καὶ τὰ λοιπὰ τοιαῦτα χρηματοδοτοῦνται ἀπὸ τὴν κεντρικὴ δομὴ χρηματοδότησης τῆς κοινωνίας.

Ἐκβιάζουν ἔτσι οὐσιαστικὰ τοὺς νέους ἀνθρώπους στὸ νὰ προχωρήσουν σὲ ἑνὸς εἴδους προσηλυτισμὸ σὲ «αὐτὲς» τὶς διδασκαλίες μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐξειδικεύσεις ἢ καλύτερα νὰ τὸ ποῦμε σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐξειδικεύσεις τὶς ὁποῖες ἔχουν ἐφεύρει αὐτοὶ οἱ φορεῖς γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν αὐτὸ τὸ ὁποῖο ὑπηρετοῦν.

Ὁ ἐκβιασμὸς γίνεται στὸ ἑξῆς σημεῖο: ἐὰν μάθεις «αὐτὰ» καλά, θὰ ἔχεις μεγάλες ἀποδοχὲς καὶ ἂν τὰ ἀναπαράγεις σωστὰ ἀκόμα μεγαλύτερες!

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιστήμη στὴν ἐποχὴ τῆς νεωτερικότητας, ἀπεναντίας στὴν κλασικὴ ἐποχὴ ὅλη ἡ παιδεία εἶχε σκοπὸ νὰ μάθει τὸν ἄνθρωπο νὰ σκέπτεται μὲ ἕναν σωστὸ κοινωνικὸ τρόπο. Ἡ ὅλη χρηματοδότηση γινόταν σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδο.

Ἡ διαμόρφωση καὶ ἡ ἐκπαίδευση τῶν «νέων» εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ ζήτημα σὲ μία κοινωνία.
Τὶ θὰ μάθουν οἱ Νέοι;
Ποιός τὸ ἀποφασίζει;
Ποιός καὶ πὼς θὰ χρηματοδοτεῖ;
Ποιό τὸ πρόγραμμα σπουδῶν;

Ἡ χημεία στὰ τρόφιμα τοῦ καθιστικοῦ πολιτισμοῦ

ταβερνοκαφετέριες καὶ τὰ παρεμφερῆ
ὅλη ἡ χημεία σύσσωμη μὲς τὴν διατροφή
κουρέλια τὴν ὑγεία μας τὴν κάνουν στὴ στιγμή
τοῦ καθιστοῦ πολιτισμοῦ εἰς τὸν πλανήτη γῆ
γυμναστικὴ εἶναι ἄγνωστη ὅλο καὶ πιὸ πολύ.

Παγκόσμια Κοινωνία Πολιτῶν

Ἡ ἰσότητα τῶν πολιτῶν πρέπει καὶ ὀφείλει νὰ εἶναι ἐξ ἀρχῆς καὶ ἐξ ὁρισμοῦ καὶ ὄχι ἐκ παιχνιδιῶν ἀνταγωνισμοῦ.

Ἕνα ἑνιαῖο σύστημα Νόμων, δικαιοσύνης, διακυβέρνησης, διοίκησης, νομοθεσίας, κοινό, παγκόσμιο, καθολικό, δίκαιο, χωρὶς διακρίσεις ὅποιου τύπου.

Παιδεία καὶ πολιτικὸς λόγος γιὰ τὸν κάθε «Πολίτη» θὰ πρέπει νὰ εἶναι τὸ μεγάλο στοίχημα τῆς κοινωνίας.

Οὐ ρα νοῦς

Ὅσο ἡ ἐπιστήμη προοδεύει τόσο οἱ «οὐρανοὶ» μετατοπίζονται.

Ὁ φαῦλος κύκλος τῆς ἠλιθιότητας ἢ τῆς ὑποκρισίας

Τὸ ὅτι καταστρέφεται ὁ πλανήτης ἀπὸ τὴν δραστηριότητα ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸ ψάξουμε πολὺ θεωρητικά, εἶναι μιὰ ἐξόφθαλμη καθημερινὴ πραγματικότητα γύρω μας, (σκουπιδότοποι, χωματερές, μόλυνση ἀέρος-ἐδάφους-θάλασσας, ραδιενεργά, ὅπλα, πόλεμοι, ναρκωτικά, φυτοφάρμακα, μεταλλαγμένα, νεκρὰ καὶ παροπλισμένα προϊόντα καὶ ἡ λίστα οὐκ ἔχει τέλος).

Τὰ τρία ἀξιώματα τῆς Οἰκολογίας.
1. Τὸ ΚΑΘΕ «προϊὸν» ἢ «ὑπηρεσία» γιὰ νὰ παραχθεῖ ἀπαιτεῖ «Ἐνέργεια»,
2. Ἡ ἐνέργεια σὲ ΚΑΘΕ μετασχηματισμό της εἴτε σὲ ὕλη εἴτε σὲ ἄλλη μορφὴ ἐνέργειας δημιουργεῖ μόλυνση (θερμικὴ ἀπώλεια)!
3. τὸ τρίγωνο «Ἐνέργεια- ὑπερπληθυσμός- μόλυνση» εἶναι ἄλυτο!

Ἡ μεγάλη ἀντίφαση εἶναι ὅτι ἐνῶ ὁ ἀνταγωνιστικὸς καὶ ὁ ἀνεξέλεγκτος τρόπος παραγωγῆς (ἢ ἀλλιῶς ἡ ὑπερκατανάλωση τῶν ἐπιβλαβῶν ἄχρηστων καὶ περιττῶν προϊόντων), δημιουργεῖ τὸ πρόβλημα, ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος ἀπὸ τὴν κυρίαρχη ἰδεολογία βασίζεται στὸ νὰ παράξουμε μία νέα βιομηχανία ἡ ὁποία θὰ μᾶς λύσει τὸ πρόβλημα τῆς ὑπερθέρμανσης τοῦ πλανήτη, τὸ πρόβλημα τοῦ περιβάλλοντος, παράγοντας νέα προϊόντα ποὺ θὰ καθαρίζουν αὐτὰ ποὺ παράγουν τὰ προβλήματα.

Αὐτὸς ὁ φαῦλος κύκλος τῆς ἠλιθιότητας εἶναι ποὺ πρέπει νὰ χτυπήσουμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις. Βεβαίως παραμένει πάντα τὸ ἐρώτημα ἂν εἶναι φαῦλος κύκλος τῆς ἠλιθιότητας ἢ φαῦλος κύκλος τῆς ὑποκρισίας;

Ὅσο πιὸ ἀνεπτυγμένη εἶναι μιὰ κοινωνία...

...τόσο περισσότερα ὑπάρχουν σ αὐτὴν στρατόπεδα, μπουρδέλα, ἑστιατόρια, φυλακές, κομμωτήρια καὶ τὰ συναφῆ.

Ὁ σκοπὸς τοῦ Ἀνθρώπου...

Ὁ σκοπὸς τοῦ Ἀνθρώπου ὀφείλει νὰ εἶναι ἡ ἀνάπτυξη τοῦ ἴδιου στὴ γνώση καὶ στὴν σκέψη ὅσο περισσότερο γίνεται, μὲ μοναδικό του μέλημα, νὰ ἐκπαιδεύσει καλύτερα τοὺς νέους τῆς κοινωνίας του σὰν γονέας, παπποῦς, δάσκαλος, πρεσβύτερος, φίλος, ὑπόδειγμα τρόπου ζωῆς καὶ ὅποια ἄλλη ἰδιότητα, ἔχει καὶ κατέχει, (π.χ. καλλιτέχνης, ἐπιστήμονας μηχανικός, κ. λπ.) νὰ τὴν προσανατολίζει πρὸς αὐτὸν τὸν σκοπὸ δηλαδὴ νὰ κάνει τοὺς νέους ἐνάρετους, δίκαιους, καὶ ὀρθῶς σκεπτόμενους ἔξω ἀπὸ ἰδεολογίες.

Πολιτικὰ 1343α

«ὥστε δῆλον ὅτι πρότερον γενέσει ἡ οἰκονομικὴ πολιτικῆς ἐστι»

Ποιητικὲς ἔννοιες

«Ποιητικὲς» λέξεις καὶ φράσεις εἶναι οἱ λέξεις καὶ οἱ ἔννοιες ποὺ τὸ νόημά τους σηματοδοτεῖται ἀπὸ ἱστορικὰ γεγονότα ἢ μύθους.

πχ ὁ βιασμός της Λουκρητίας
ὁ λαγὸς καὶ ἡ χελώνα
οἱ ἆθλοι τοῦ Ἡρακλῆ. κλπ

Πετέχια καὶ γεροντικὴ πορφύρα

Πόλεμος

Πόλεμος πατὴρ πάντων

Τὰ αἴτια καὶ οἱ συνέπειές του πολέμου

Τὰ αἴτια τοῦ πολέμου εἶναι ἡ ταξικότητα τῆς κοινωνίας ἢ τῶν κοινωνιῶν.
Οἱ συνέπειες τοῦ πολέμου εἶναι ἐπίσης ἡ ταξικότητα τῆς κοινωνίας.
Τὸν πόλεμο τὸν προκαλεῖ ὁ δυνατὸς, γιὰ νὰ γίνει δυνατότερος.

Ἡ ἀδηφάγος ἐπιθυμία τοῦ «Ἀνθρώπου» γιὰ ἐξουσία, κυριαρχία, δύναμη, ἰσχὺ, κ.λπ. τοὺς ὁδηγεῖ σὲ πολέμους μίση, ἁψιμαχίες, διαφωνίες, διενέξεις, συγκρούσεις καὶ ὅλα τὰ συναφῆ.

Ἡ λανθασμένη σκέψη στὸ ἀτομικὸ ἐπίπεδο σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ συλλογικὰ πιστεύω σὲ ὁρισμένα θέματα, ὁδηγοῦν τὴν κοινωνία σὲ καταστάσεις ἐμπόλεμες ἢ ἐσωτερικὰ γιὰ τοὺς ἐχθροὺς τοὺς ταξικοὺς, εἴτε ἐξωτερικὰ γιὰ κατάκτηση καὶ ἀπόκτηση ἰσχύος, καὶ ἑπομένως δούλων.

Ὅσο ἀνεβαίνει διανοητικὰ ὁ ἄνθρωπος

Ὅσο ἀνεβαίνει διανοητικὰ ἄνθρωπος τόσο ἀνακαλύπτει ὅτι ἔχει κάνει πολλὰ λάθη στὴν προηγούμενη ζωή του.

Αὐτὸ πολλὲς φορὲς λειτουργεῖ ὡς τροχοπέδη σὲ ψυχολογικὸ ἐπίπεδο καὶ δὲν ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο νὰ φτάσει σὲ ὑψηλὲς διανοητικὲς κατακτήσεις.

Δὲν μπορεῖ νὰ δικαιολογηθεῖ εὔκολα τόση μεγάλη ἀδικία, στὴν ὁποία ζοῦμε σήμερα, καὶ τὴν ὁποία τὴν ἔχουμε προκαλέσει ἐμεῖς μὲ τὶς ἐπιλογές μας.

Παντοῦ ἱεραρχία, παντοῦ διακρίσεις, παντοῦ ἀνταγωνισμός, παντοῦ ἀδικία, κ.λπ.

Ἡ κοινωνία δομεῖται μὲ αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ ἐνῶ ὅλοι μιλᾶνε γιὰ ἰσότητα, ἰσοπολιτεία, νομιμότητα, κανένας ποτὲ δὲν παίρνει στὰ σοβαρὰ στὴν πράξη καὶ στοὺς νόμους αὐτὲς τὶς παραμέτρους.

Μὲ τὴν ἰδιοκτησία, τὴν κοινωνικὴ ἰσχύ, τὸ χρῆμα, προσπαθοῦμε ὅλοι μας νὰ ἐξασφαλίσουμε μία καλύτερη θέση στὶς συμμορίες τῶν ἀρχόντων, καὶ νὰ ἀποφύγουμε τὶς τάξεις τῶν δούλων.

Ποιό θὰ ἦταν τὸ ἠθικὸ, τὸ λογικὸ, τὸ δίκαιον, τὸ νόμιμο, γιὰ τὸ προϊὸν ποὺ παράγει μία κοινωνία; Θὰ ἦταν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ ἐργάζονται, τὸ παραγόμενο συνολικὸ προϊὸν νὰ μοιράζεται ἐξίσου σὲ ὅλους, ὅμως αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καθότι πίσω ἀπὸ μία ὀργανωμένη παραγωγὴ κρύβεται ἐντέχνως καὶ ἰδεοληπτικῶς τὸ ἑκάστοτε ὑποβόσκων δίπολο «ἀφέντης-δοῦλος».

Πόλεμοι διεξάγονται παντοῦ ἀλλά...

Οἱ πόλεμοι διεξάγονται πάντα μεταξὺ γειτόνων συγγενῶν συναδέλφων φίλων.

Τὰ στοιχεῖα τῆς ταξικότητας

πνευματικὰ δικαιώματα
προσωπικὰ δεδομένα
παραγραφὴ ἐγκλημάτων
Τόκος τζόγος κέρδος χρῆμα

Αὐτὰ εἶναι τὰ στοιχεῖα, ποὺ στὴ ταξικὴ κοινωνία μας ἀλληλοσυνδέονται πάρα πολὺ ἰσχυρὰ καὶ προάγουν σήμερα τὴν Ἀδικία σὲ ὅλα της τὰ ἐπίπεδα.

Πόλεμος καὶ ἔρωτας

Στὴ φάση τῆς ἐξέλιξης ποὺ βρίσκεται αὐτὴ τὴν ἐποχὴ τὸ εἶδος ποὺ αὐτοαποκαλεῖται ἄνθρωπος ἔχει τὰ δύο βασικὰ ἔνστικτα του, τὸ ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντήρησης καὶ τὸ ἔνστικτό της ἀναπαραγωγῆς, τὰ ὁποῖα ὅπως ἔχουμε ἐξηγήσει σὲ ἄλλο σημεῖο ὑλοποιοῦνται μέσῳ τῶν δύο βασικῶν πρακτικῶν τῆς ζωῆς (γενικότερα ὅλης τῆς ζωῆς) τῆς βίας καὶ τῆς ἀπάτης, τῆς πρακτικῆς τῆς βίας καὶ τῆς πρακτικῆς της ἀπάτης.

Πόλεμος εἶναι ἡ ὑλοποίηση αὐτῶν ὅλων στὸ κοινωνικὸ - κοινοτικὸ ἐπίπεδο.
Ἔρωτας εἶναι ἡ ὑλοποίηση ὅλων αὐτῶν ἀντιστοίχως στὸ ἐπίπεδο τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων.
Βεβαίως συνεπικουροῦν ὅλα τὰ κοινωνικὰ ἔθιμα ὅπως θρησκεία, παιδεία, προπαγάνδα, μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, τέχνη, καὶ ἐπιστήμη, καὶ φτηνὴ φιλοσοφία.

Πλάτωνος Πολιτεία 328d

«ὅσον αἱ ἄλλαι αἱ κατὰ τὸ σῶμα ἡδοναὶ ἀπομαραίνονται, τοσοῦτον αὔξονται αἱ πὲρὶ τὸὺς λόγους ἐπιθυμίαι τε καὶ ἡδοναί.»
Πλάτωνος Πολιτεία 328d

«Παράδοξα» καὶ ἄλλες ἀνοησίες

«Παράδοξα» καὶ ἄλλες ἀνοησίες εἴτε ὡς δηλώσεις εἴτε ὡς ἐρωτήσεις

Ὑπάρχουν προτάσεις, δηλώσεις, ἀκόμα καὶ ἐρωτήσεις, οἱ ὁποῖες εἶναι ἄνευ νοήματος, ἄνευ οὐσίας, ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου καὶ προάγουν τὴν ἀνοησία σὲ ὅλα της τὰ ἐπίπεδα. Παραδείγματος χάρη τὸ νὰ ρωτᾶς ἐὰν ὑπάρχουν ἀριθμοὶ ἢ ἄλλες μαθηματικὲς ἔννοιες πρὶν καὶ ἔξω ἀπὸ τον «Ἄνθρωπο».

Τέτοιας μορφῆς λόγος δὲν εἶναι οὔτε διαλεκτικὸς, οὔτε φαντασίας, οὔτε ἐπιστημονικός, οὔτε ὁτιδήποτε ἄλλο, οὔτε ρητορικὸς, οὔτε διδακτικὸς οὔτε τίποτα.

Εἶναι παραδοξολογίες καὶ ἀνοησίες, σὲ αὐτὸν τὸν λόγο δὲν μπαίνουμε καθόλου μέσα, φεύγουμε πρὶν τὰ ἀκούσουμε αὐτά.

Ἕνα δεύτερο παράδειγμα ἀνοησίας καὶ παραδοξολογίας εἶναι νὰ σκέφτεσαι καὶ νὰ ἐρωτᾶς τὶ ὑπάρχει ἔξω ἀπὸ τὸ «Σύμπαν». Αὐτὴ ἡ ἐρώτηση εἶναι ἀπὸ τὴ φύση της καὶ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ της ἀνοησία, καθότι τὸ «Σύμπαν» περιέχει καὶ αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα θὰ μιλήσεις γιατί «Σύμπαν» σημαίνει ὅλα, τὰ πάντα, ἑπομένως καὶ αὐτὰ γιὰ τα ὁποῖα θὰ θὲς νὰ μιλήσεις!

Παράδοξα συνέχεια

Σὲ παράδοξο ὁδηγεῖτε ἕνας συλλογισμὸς στὸν ὁποῖον κάποια προκειμένη ἡ ὁποία περιέχει ἀρνητικὴ αὐτοαναφορὰ π.χ. ἐὰν κάποιος ἰσχυριστεῖ ὅτι δὲν ὑπάρχει.

Αὐτὸ εἶναι κατανοητὸ λογικὸ καὶ ἑπόμενο νὰ ὁδηγήσει σὲ παράδοξο δὲν μπορεῖ δηλαδὴ μία δόξα γιὰ κάτι ποῦ ὑπάρχει νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν ὑπάρχει.

Ἐπεκτείνοντας αὐτὸ τὸ λογικὸ ἀξίωμα καταλαβαίνουμε ὅτι εἶναι ἰσοδύναμο μὲ το νὰ δεχτοῦμε ὅτι τὸ μηδὲν ὑπάρχει καὶ ἀκριβῶς πάλι τὸ ἴδιο εἶναι νὰ δεχτοῦμε ὅτι ἡ διαδικασία τοῦ ἀπείρου εἶναι ἕνα «κάτι»! αὐτὸ εἶναι ἀπὸ μόνο του ἀντιφατικὸ διότι ἐὰν ποῦμε αὐτὸ εἶναι τὸ ἄπειρο τότε «αὐτὸ σὺν ἕνα» τί θὰ εἶναι;

Καὶ τὸ τρίτο (ἂν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ ὅτι εἶναι τρίτο ξεχωριστὸ) εἶναι ἡ ἀντίφαση τῆς ὕπαρξης τῆς συνέχειας, δηλαδὴ ἐὰν ἰσχυριστεῖς ὅτι δύο σημεῖα ὅσο κοντὰ καὶ ἂν εἶναι ἀνάμεσά τους μπορεῖ νὰ χωρέσουν ἄπειρα σημεῖα, τότε αὐτὸ ἀπὸ μόνο του εἶναι μία ἀντίφαση. Γιατί λὲς ὅτι ἐνῶ ἔχεις πάει τὸ ἕνα κοντὰ στὸ ἄλλο ὅσο δὲν γίνεται πιὸ κοντὰ ἀνάμεσά τους ὑπάρχουν ἄπειρα σημεῖα!

Συνοψίζοντας λοιπὸν θεωροῦμε ὅτι ὅλα τὰ παράδοξα ὀφείλονται στὴν «προκειμένη», ποὺ δέχεσαι γιὰ κάτι τὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει ὅτι ὑπάρχει, ὅπως παραδείγματος χάρη ἡ ἀρνητικὴ αὐτοαναφορὰ, τὸ μηδέν, τὸ ἄπειρον, ἡ συνέχεια καὶ τὰ τοιαῦτα.

«Περὶ ἑρμηνείας» τοῦ Ἀριστοτέλους

Ἡ πραγματεία αὐτὴ τοῦ Ἀριστοτέλους φτάνει τὴν ἀνθρώπινη νόηση στὰ ὅρια της.

Παράδοξα

Στὴ σημερινὴ διανόηση οἱ παραλογισμοὶ, τὰ παράδοξα, οἱ ἀντινομίες, τὰ διλήμματα, οἱ ταυτολογίες καὶ οἱ ἀντιφάσεις εἶναι σὲ ἀντιπαράθεση καὶ ἀντιπαλότητα μὲ εὔδοξα, αἰτήματα, κοινὲς ἔννοιες, προτάσεις, λήμματα, πορίσματα καὶ ἀξιώματα.

«Προσωπικὰ δεδομένα» καὶ «πνευματικὰ δικαιώματα»

Τὰ προσωπικὰ δεδομένα καὶ τὰ πνευματικὰ δικαιώματα εἶναι τὰ δύο ἰδεολογήματα τῆς ἐξουσίας στὴ σημερινὴ συγκυρία, τὰ ὁποῖα μαζὶ μὲ ὅλα τὰ ἄλλα ὅλα συγκροτοῦν καὶ συγκρατοῦν τὸ σημερινὸ ἰδεολογικὸ ἐποικοδόμημα τῆς ἐξουσίας τῆς κυριαρχίας.

Ὅλη ἡ ἄλλη παραφιλολογία περὶ τῶν προσωπικῶν δεδομένων εἶναι ὕποπτη καὶ προσπαθεῖ νὰ καλύψει τὴν ταξικότητα καὶ τὴ λαμογιὰ ποὺ προωθοῦν.

Ἡ βαθμολογία στὸ σχολεῖο παίζει τὸν ρόλο τῆς ἀνάπτυξης τῆς ἰδεολογίας του «καλῶς ἔχουν τὰ ταξικὰ πράγματα».

Ἡ νομοθεσία γιὰ τὰ προσωπικὰ δεδομένα ξεπερνᾶ τὶς 2,5 χιλιάδες σελίδες καὶ ἂν ὑποθέσουμε ὅτι κάποιος μπορεῖ νὰ τὶς διαβάσει τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι δὲν θὰ καταλάβει τίποτα.

Γιὰ νὰ καταλάβεις τί συνέβη πρέπει νὰ σκέφτεσαι ἕνα πρᾶγμα. Ὅλα τὰ λαμόγια τῆς ἐξουσίας, καλυπτόμενα μὲ αὐτὴ τὴν ἰδεολογία, μποροῦν μὲ τοὺς κλειδωμένους τραπεζικοὺς λογαριασμοὺς, τὸ ἀπόρρητο τῆς ἰδιοκτησίας, καὶ ὅλα τὰ παρεμφερῆ, νὰ συσσωρεύουν κοινωνικὴ ἰσχὺς μέσῳ τοῦ χρήματος πουλῶντας ὅπλα, ναρκωτικὰ, κι ἀνθρώπους. Κι ὅλα αὐτὰ νὰ καλύπτονται ἀπὸ τὰ προσωπικὰ δεδομένα

Χρόνος καὶ σχέσεις

Πῶς μᾶς φεύγει ὁ χρόνος; καὶ οἱ σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους;

Ἡ ἀλλιῶς λεγόμενον πὼς ἡ ὀργάνωση μᾶς δίνει χρόνο;

Ἢ ἀλλιῶς πὼς ἡ διαχείριση τοῦ χρόνου ὁρίζει τὸν βαθμὸ τῆς ὀργάνωσης ἡ τὸ μέγεθος τῆς ὀργάνωσης;

Ὁ χρόνος εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἐλέγξουμε μὲ κανέναν τρόπο εἴμαστε ἕνα κομμάτι αὐτοῦ, εἶναι ἡ τέταρτη διάσταση.

Ζοῦμε ἕνα χρονικὸ διάστημα μέσα σὲ αὐτὸ τὸ διάστημα καλούμεθα νὰ κινούμεθα ἔτσι ὥστε νὰ ἐξασφαλίσουμε αὐτὸ τὸ διάστημα.

Ἡ βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς εἶναι οἱ σχέσεις μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ φροντίζεις ἰδιαίτερα.

Ἡ ὅλη εὐτυχία καὶ δυστυχία του ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.

Ὅλες οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων εἶναι σχέσεις ἐξουσίας, οἰκογενειακὲς, γονεϊκὲς, συναδελφικὲς ,συγγενικὲς, πολιτικὲς, φιλικές.

Καὶ ὅλες οἱ σχέσεις ξεκινᾶνε μὲ τὸν ἀγαθὸ σκοπὸ καὶ τὴν ἀγαθὴ προαίρεση ὅτι ἔτσι ὀργανωνόμαστε καλύτερα καὶ εἶναι καλὸ γιὰ ἀμφοτέρους

Προϊόντα «περιπτέρου»

Ἐδῶ εἶναι, ἂν ὄχι ὅλα, τὰ περισσότερα «προϊόντα σκουπίδια» τοῦ σημερινοῦ πολιτισμοῦ μας.

Εἶναι ὅλα τους ἐπικίνδυνα βλαβερά, ἀνθυγιεινά, ἄχρηστα, ποὺ κάνουν κακὸ καὶ στὸ ἀτομικὸ ἐπίπεδο στὸν καθένα μας, ἀλλὰ καὶ στὸ κοινωνικό, κατεβάζουν πολὺ τὸν πῆχυ τῆς κοινωνικῆς εὐδαιμονίας, μὲ τὴν παραγωγὴ, διακίνηση, κατανάλωσή τους, καὶ μὲ την ἐν τέλει σκουπιδοποίησή τους.

Τὰ ἄλλα προϊόντα, γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν πρέπει νὰ εἶναι περήφανη ἡ κοινωνία μας, εἶναι τὰ προϊόντα πορνείας, ναρκωτικῶν, καὶ ὅπλων, γιὰ αὐτὰ θὰ μιλήσουμε ἀλλοῦ.

Ρευβομαι Ὁμηρικὴ λέξη

Ὁ σημερινὸς καπιταλισμός

Ἐπειδὴ οἱ ἐπαναστάσεις εἶναι διαδικασίες ἐπώδυνες καὶ ὄχι μόνο καὶ ἐπειδὴ δοκιμάστηκαν σὲ ἄλλους καιροὺς καὶ ὅλες ἀπέτυχαν καὶ ἐπειδὴ γνωρίζουμε πολὺ καλὰ τὴ δομὴ τοῦ καπιταλισμοῦ καὶ τοὺς μηχανισμοὺς τῆς ἀναπαραγωγῆς του, ἡ μόνη λύση ποὺ μποροῦμε νὰ προτείνουμε εἶναι: νὰ καταργήσει ὁ καθένας συνειδητοποιημένος ἄνθρωπος σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδο ὅλα ἐκεῖνα τὰ προϊόντα τοῦ σύγχρονου καπιταλισμοῦ τὰ ὁποῖα εἶναι οἱ αἰχμὲς τῶν δοράτων του.

Καὶ μπαίνω ἀπ' εὐθείας στὴ λίστα αὐτῶν τῶν προϊόντων χωρὶς περαιτέρω σχολιασμό.

Ὅλα τὰ χολιγουντιανὰ προϊόντα εἴτε παράγονται στὸ Hollywood εἴτε στὶς περιφερειακὲς μονάδες του, τὰ διάφορα προτεκτορᾶτα του.

Ὅλα τὰ δῆθεν ἀπαγορευμένα προϊόντα του, ὅπως τὸ ἀλκοόλ, τὰ ναρκωτικά, ἡ πορνεία καὶ τὰ παρόμοια.

Ὅλα τὰ ἐμπορευματοποιημένα ἀντίστοιχα.

Ἐδῶ νὰ διευκρινίσουμε ὅτι τὰ προϊόντα ποὺ διατείνονται ὅτι κάνουν καλό, ὅπως παραδείγματος χάρη γυμναστήρια, ταξίδια, βιβλία, γνώση, καθὼς καὶ τὰ προϊόντα παιδείας, ὑγείας, ἔργων τέχνης, μουσεῖα, καὶ λοιπά. Γιὰ ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι πάντα ὑπάρχει τὸ ἀντίστοιχο μὴ ἐμπορευματοποιημένο, δηλαδὴ τὸ ἐλεύθερο, τὸ πραγματικὰ ὠφέλιμο, καὶ ποὺ ἡ ἐπιλογή του εἶναι «γροθιὰ» στὸ ὑπογάστριο τοῦ καπιταλισμοῦ.

Ὅλα τὰ προϊόντα ποὺ περιέχουν συντηρητικὰ ἁλάτι, ζάχαρη, καὶ τὰ ἄλλα χημικὰ, ποὺ συντηροῦν τὰ προϊόντα αὐτὰ καὶ τοὺς γιατροὺς μετά.

Ὅλα τὰ προϊόντα διαμόρφωσης καὶ χαλάρωσης τῆς συνείδησης ὅπως εἶναι τὸ ἀλκοὸλ, τὰ ναρκωτικὰ, καὶ οἱ θρησκεῖες.

Τὰ προϊόντα αἰχμῆς, καὶ τὰ προϊόντα τὰ παραδοσιακὰ, παραδείγματος χάρη ἀθλητισμὸς, διατροφὴ, γιὰ τὴν πρώτη κατηγορία καὶ computer τηλέφωνα internet γιὰ τὴν δεύτερη.

Ἡ τεχνολογία ἔχει προϊόντα αἰχμῆς.
Ὁ καπιταλισμὸς δὲν ἔχει προϊόντα αἰχμῆς! ὅλα τὰ χρησιμοποιεῖ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο.

Γιὰ τὸν καπιταλισμὸ, κάθε προϊὸν ποὺ παράγεται, κάθε προϊὸν ποὺ ἐν δυνάμει μπορεῖ νὰ παραχθεῖ, ἀποτελεῖ γιὰ αὐτὸν μία πρόκληση, ἡ ὁποία μεταφράζεται ὡς ἑξῆς: ὅλη τὴ διαδικασία τοῦ προϊόντος θέλω νὰ τὴν κάνω καπιταλιστική, δηλαδὴ νὰ μὴν ὑπάρχει ὁ ἄνθρωπος ὡς ὁλοκληρωμένη ὀντότητα ἀλλὰ νὰ εἶναι ἕνα ἐξωτερικὸ γρανάζι τῆς ὅλης διαδικασίες παραγωγῆς.

Δηλαδὴ δὲν θέλεις νὰ ἀφήσει κανένα προϊόν καὶ καμία δραστηριότητα ἀνθρώπινη, οἱ ὁποῖες νὰ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸ φυσικὸ τρόπο παραγωγῆς. Τὸ βλέπουμε καθαρὰ στὰ πανάρχαια προϊόντα, ὅπως ὁ ἀθλητισμὸς τὰ ταξίδια, τὰ τρόφιμα ἀγροτικὰ καὶ κτηνοτροφίας.

Πραγματικότητα Μῦθος Παραμύθι

Ὁρισμός

Μῦθος:
Μῦθος εἶναι ἡ συμπύκνωση κάποιας κοινωνικῆς «πληροφορίας» καὶ «γνώσης» σὲ μιὰ συμβολικὴ «εἰκόνα- ἱστορία», ἡ ὁποία εἶναι ἁπλὴ καὶ ἑπομένως κατανοητὴ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀποδέκτες ὡς πρὸς τὸ «θέμα-ἱστορία», ἀλλὰ ἡ κατανόηση τοῦ συμβολισμοῦ της ποικίλει ἀναλόγως τῆς ψυχοδιανοητικῆς ἀνάπτυξης ἑκάστου.

Ὁ μῦθος ἀποτελεῖ καὶ ὀφείλει νὰ ἀποτελεῖ τὸ βασικὸ στοιχεῖο κάθε τέχνης, (ἐννοεῖται ἀπὸ τὶς καλὲς τέχνες).

Παραμύθι:
Παραμύθι εἶναι μία φανταστική, παράλογη, παρανοϊκή, ἐξωπραγματικὴ καὶ ἀπίθανη ἱστορία, ἡ ὁποία προωθεῖ τὸ «παράλογο» ἐν γένει καὶ ἔχει μοναδικό ἀποτέλεσμά, σκοπιμότητα, τὴν ἀναπαραγωγὴ τῆς ἰδεολογίας ἐξουσίας τινὸς μέσῳ τῆς διαδικασίας τῆς ἐξοικείωσης μὲ τὸ παράλογο.

Τὸ παραμύθι ὡς βασικὸ ἐργαλεῖο διαστρέβλωση τῆς πραγματικότητας, λειτουργεῖ ἐνάντια σὲ αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἡ τέχνη σκοπεύει, δηλαδὴ τὴν προσφορὰ τῆς πληροφορίας στὸ ἀποδεκτή.

Σκουπίδια

Πολιτικὴ ἢ οἰκονομία

Τὸ πρῶτο ἀξίωμα λέει:
«Ὅτι παράγεται θὰ γίνει σκουπίδι. Ἁπλὰ εἶναι θέμα χρόνου».

Τὸ ἐρώτημα:
Ἡ διαχείριση τῶν σκουπιδιῶν, ἡ παραγωγή τους, ἡ ἀποθήκευση καὶ ἡ ἀπόθεσή τους καὶ ὅλα τὰ σχετικὰ μὲ τὴν κίνησή τους. Ποιὸς τὰ καθορίζει; Ἡ πολιτικὴ ἢ ἡ οἰκονομία;

Πολιτισμὸς καὶ «Μεγάλα ἔργα»

Πολιτισμὸς δὲν παράγεται χωρὶς «Ἀποικίες».
Μεγάλα ἔργα δὲν μποροῦν νὰ γίνουν χωρὶς δούλους. Ἱστορία παλιά, ἀρχαῖα καὶ σύγχρονη, ἀπὸ τὸν τρωικὸ πόλεμο μέχρι τοὺς σημερινοὺς βομβαρδισμοὺς χωρῶν, ἕνα πρᾶγμα προσπαθοῦν νὰ πετύχουν οἱ ἄνθρωποι: Ἐξουσία, δηλαδὴ ἀποικίες καὶ δούλους.

Πῶς νὰ ζεῖς βιωματικὰ ἢ πῶς πρέπει νὰ ζεῖ ὁ συνταξιοῦχος

Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ κάνεις εἶναι νὰ καταργήσεις ὅλες τὶς ἡμερομηνίες, ὅλες οἱ μέρες εἶναι ἴδιες, εἴτε εἶναι οἱ Κυριακὲς, Δεύτερες καὶ Τρίτες καὶ ἀπολαμβάνουμε τὴν κάθε μέρα περιμένοντας δημιουργικὰ τὶς ἐκπλήξεις της.

Τὸ δεύτερο πολὺ σημαντικὸ εἶναι νὰ βγάλουμε ἀπὸ τὸ μυαλό μας ὅλες τὶς ὑποχρεώσεις, νὰ βγάλουμε ἀπὸ τὸ μυαλό μας ὅλα τὰ πρέπει καὶ νὰ κάνουμε κάθε φορὰ αὐτὸ ποὺ ἡ ἐσωτερική μας ἠθικὴ μᾶς ἐπιτάσσει.

Ἡ μέρα γίνεται τότε εὐχάριστη, μοναδικὴ, καὶ γράφουμε τὶς εὐκαιρίες ποὺ μᾶς δίνει δημιουργικὰ γιὰ παιχνίδι, ἔρωτα, δημιουργία, γνώση.

Τὸ βασικὸ ἀπὸ ὅλα ὅμως εἶναι νὰ μὴν κάνουμε καμία παραχώρηση στὸ θέμα τῶν βασικῶν ἀναγκῶν.

Καὶ τὸ βασικότερο ὅλων εἶναι ὅτι δὲν ψάχνουμε ἀνθρώπους ἀλλὰ ἀντιμετωπίζουμε σωστὰ αὐτοὺς ποὺ συναντοῦμε.

Πολιτισμὸς Βαρβαρότητα

Ὁρισμὸς:
Πολιτισμὸς εἶναι ἡ παραγωγὴ ποὺ ἀποφασίζεται ἀπὸ τοὺς πολῖτες. Ἀπαιτεῖται ἐλεύθερος χρόνος καὶ ξεπέρασμα τοῦ διπόλου «κύριος δοῦλος» σὲ ὅλες τὶς ἱστορικές του μορφές.

Ὅλες οἱ ἱστορικὲς κοινωνικὲς δομὲς ἀπὸ τὰ βασίλεια τὶς νομάδες, τὰ φέουδα ,τὰ ἀστικὰ κράτη καὶ τὶς παγκοσμιοποιημένες ἀγορὲς, ἔχουν ἀρχὴ καὶ τέλος τὴν ἀνάδειξη καὶ ταυτόχρονα ἀπόκρυψη (δικαιολόγηση) τοῦ διπόλου παραγωγῆς «κύριος δοῦλος».

Θρησκεῖες, τέχνες, ἐπιστῆμες, (μὲ ἐξαίρεση τὴν φιλοσοφία ) ἐργάζονται ὅλες πυρετωδῶς γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τοῦ διπόλου.

Παράδειγμα, ἡ θρησκεία ἑρμήνευε τὴ ἁγία γραφὴ τὸν 17ο αἰῶνα ἔτσι ποὺ δικαιολογοῦσε τὴν ὕπαρξη τῶν σκλάβων.

Σήμερα ἡ «ἐπιστήμη τῆς οἰκονομίας» ἀποσπασμένη ἀπὸ τὴν κοινωνιολογία, τὴν ἱστορία, τὴν ψυχολογία, τὴν νομικὴ, τὴν ἠθικὴ, καὶ ὅλες τὶς θεωρήσεις τῶν ἀνθρωπιστικῶν καὶ κοινωνικῶν γνώσεων, ἀναγορεύει τὴν τοκογλυφία σὲ ἀναγκαία μορφὴ κοινωνικῆς δράσης καὶ δὲν ἀμφισβητεῖ καμία ἰδιοκτησία καὶ κανένα τρόπο πλουτισμοῦ σὲ βάρος τῶν δούλων τοῦ σημερινοῦ διπόλου.

Ἔτσι ὁρίζεται ἡ βαρβαρότητα.

Σχέσεις Ἀνθρώπων

Σχέση ποὺ δὲν ἔχει ἀμοιβαιότητα εἶναι ἢ ἀναγκαῖα ἢ ἐπικίνδυνη. Καὶ νὰ μὴν ξεχνοῦμε ὅτι καθημερινὰ νέες σχέσεις γεννιοῦνται καὶ κάποιες ἀναγκαστικὰ πεθαίνουν.

Σύγχρονα Μαθηματικὰ καὶ ἀντιφάσεις

Τὸ μηδέν, τὸ ἄπειρο, ἡ συνέχεια, δὲν ὑπάρχουν οὔτε στὴν φυσικὴ πραγματικότητα οὔτε στὴν σημερινὴ τεχνολογία!!!

Μόνο στὴν θεωρία κάποιων σημερινῶν μαθηματικῶν θεωρητικῶν προσεγγίσεων οἱ ἔννοιες αὐτὲς ἔχουν κάποιον νόημα.

Καὶ ἡ σημερινὴ τεχνολογία εἶναι ἀπόρροια τῆς διακριτῆς προσέγγισης, δηλαδὴ τῶν ἀκεραίων ποσοτήτων στὴν ὅποια παραγωγὴ ἀλλὰ καὶ στὴ φύση.

Στοιχεῖα Εὐκλείδου καὶ μὴ εὐκλείδειες γεωμετρίες

Θὰ ἤθελα νὰ ξεκαθαρίσω μὲ τὴν θέση καὶ τοὺς ὅρους αὐτῶν ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι ὑπάρχουν μὴ εὐκλείδειες γεωμετρίες.

Προφανῶς αὐτοὶ ξεχωρίζουν τὴν γεωμετρία ἀπὸ τὴν ἄλγεβρα. Ἡ διάκριση αὐτὴ στὸν Εὐκλείδη δὲν ὑπάρχει.

Προφανῶς αὐτοὶ ὑποστηρίζουν ὅτι ἔχουν ἕνα μαθηματικὸ μοντέλλο, τὸ ὁποῖο τὸ ὀνομάζουν «μὴ εὐκλείδεια Γεωμετρία» καὶ ἀναφέρονται Βασικὰ σὲ ἕνα μοντέλλο περιγραφῆς ὑπαρκτοῦ κόσμου τῆς πραγματικότητας δηλαδή.

Ἡ Εὐκλείδεια θεωρία, ἡ ὁποία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν στοιχείων τοῦ Εὐκλείδη καὶ εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὴν θεωρία τῶν ἀριθμῶν, τὶς ἀναλογίες, τὰ ἀσύμμετρα μεγέθη, καὶ λοιπά.

Ἡ Εὐκλείδεια θεωρία δὲν εἶναι περιγραφὴ ἑνὸς πραγματικοῦ κόσμου ἀλλὰ εἶναι ἕνα διανοητικὸ κατασκεύασμα μὲ τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ προσεγγίσουμε τὴν ὅποια φυσικὴ πραγματικότητα ἐπιθυμοῦμε κάθε φορά.

Στοιχεῖα σκέψης καὶ στοιχεῖα Εὐκλείδου στὴν πραγματικότητα ταυτίζονται.

Ἔχει μεγάλη σημασία νὰ κατανοήσουμε ὅτι ἀπὸ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα μποροῦμε νὰ παράξουμε τὴν ὀρθὴ σκέψη, τὴν ὀρθὴ ἠθική, τὴν ὀρθὴ πράξη στὴν κατασκευὴ - παραγωγὴ προϊόντων, στὴν δημιουργία κοινωνικῶν δομῶν, καὶ στὴν ποίηση, τὰ ἔργα τέχνης γιὰ τὴν παιδεία.

Τὰ στοιχεῖα τοῦ Εὐκλείδη εἶναι τὰ στοιχεῖα τῆς σκέψης, ἡ ὁποιαδήποτε σωστὴ κοινωνικὴ δράση δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἀκολουθεῖ τοὺς νόμους καὶ τοὺς κανόνες τῶν στοιχείων.

Τί εἶναι καὶ τί δὲν εἶναι τὰ στοιχεῖα τοῦ Εὐκλείδη. Νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι δὲν εἶναι μία θεωρία γιὰ τὴν περιγραφὴ τοῦ κόσμου, γιὰ τὴν περιγραφὴ τοῦ χώρου, ὅπως μερικοὶ τὸ ἔχουν παρεξηγήσει. Δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ αὐτὰ τὰ δύο ἡ σχέση ποὺ ἐμφανίζεται νὰ ἔχει μὲ αὐτὰ εἶναι μία σχέση ἐκ τῶν ὑστέρων τὴν ὁποίαν βλέπουν οἱ διάφοροι μελετητὲς, κακῶς κατὰ τὴ γνώμη μου, τὰ στοιχεῖα τοῦ Εὐκλείδη εἶναι μία πλατφόρμα σκέψης μὲ συνέπεια καὶ πληρότητα τόση ὅση χρειάζεται γιὰ νὰ μὴν ἔχουμε προβλήματα τύπου κοὺρτ γκέντελ.

Σπινόζα «tractatus theologico politicus»

Τὸν Μεσαίωνα, τὴν ἐποχὴ τοῦ μεγάλου σκοταδισμοῦ στὸ κοινωνικό, ἐπιστημονικὸ καὶ καλλιτεχνικὸ ἐπίπεδο, δὲν μποροῦσε κανεὶς νὰ σκεφτεῖ καὶ νὰ μιλήσει ἐλεύθερα.

Τὸν 17ο αἰῶνα κάπου στὴν Ὁλλανδία ἕνας γιὸς ἱερέα, ἱερέας καὶ αὐτὸς γράφει ἕνα βιβλίο, τοῦ ὁποίου ἡ κυκλοφορία ἀπαγορεύεται.

Ἡ φιλοσοφία στὸ Μεσαίωνα ξεκίνησε δειλά-δειλὰ μὲ τόν Σπινόζα, μὲ τὸ ἔργο τοῦ «tractatus theologico politicus», ὅπου καταγγέλλει τὴν ἐπέμβαση τῆς θεολογίας στὴν πολιτική.

Μὲ τὸ βιβλίο αὐτὸ ὁ Σπινόζα διεκδικεῖ μία θέση στὸ πάνθεον τῶν φιλοσόφων, ὄχι ὅτι τὴν κερδίζει κιόλας.

Ἀλλὰ ἐν πάσῃ περιπτώσει ἐντοπίζει ἐδῶ τὸ γιατί καὶ τὸ πὼς δὲν εἶναι δυνατὸν ἡ πολιτικὴ νὰ καθορίζεται ἀπὸ τὴ θεολογία.

Ἡ πρώτη ἔκδοση ἔγινε στὰ λατινικὰ μὲ ψευδώνυμο!

Μερικοὺς αἰῶνες ἀργότερα ὁ Βιτγκενστάϊν (ὁ φιλόσοφος τῆς γλώσσας, τῆς πράξης καὶ τῆς συνέπειας, ὁ ὁποῖος ἀπαξίωσε τὸ καθηγητικὸ κατεστημένο ἐγκαταλείποντας τὴ θέση τοῦ καθηγητὴ ποὺ τοῦ εἶχε δώσει ὁ Ράσελ στὸ πανεπιστήμιο τῆς Ὀξφόρδης) θέλοντας νὰ δώσει μπουνιὰ στὸ στομάχι τῆς ἱστορίας τῆς φιλοσοφίας γράφει ἕνα ἔργο, κρατῶντας τὴν προσωδία τοῦ Σπινόζα, μὲ τίτλο «tractatus logico philosophicus» στὸ ὁποῖο καταγγέλλει τὴν χειραγώγηση τῆς φιλοσοφίας ἀπὸ τὴν λογική.

Σκουπίδια καὶ βρωμιά

«Σκουπίδι θὰ γίνει καὶ ὁ σκουπιδοτενεκές»

Το ἐνενῆντα ἐννιὰ τοῖς ἑκατὸ τῶν σκουπιδιῶν καὶ ὅλων τῶν ἄλλων λεγόμενων βρωμιῶν (καὶ βρομιών), εἶναι προϊόντα καὶ ἀγαθὰ πολύτιμα, ἀγορασμένα κάποια ἄλλη στιγμή!

Ὅταν λέμε «καθαρίζω τὴ βρωμιά» ἁπλῶς ἀποσιωποῦμε τὸ ὅτι «βρωμίζω κάτι ἄλλο!» καὶ ὅταν λέμε «μαζεύω τὰ σκουπίδια», ἁπλῶς ἀποσιωποῦμε τὸ ὅτι τὰ πετάω σὲ μιὰ ἄλλη περιοχή.

Τὸ σύνθημα-ἀνέκδοτο:
«διατηρῆστε τὴν Ἀθήνα καθαρή, ταχυδρομῆστε τὰ σκουπίδια στὴ Θεσσαλονίκη» εἶναι χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς «οὐτοπίας τῆς καθαριότητας».

Καὶ νὰ μὴ ξεχνᾶμε τὸ Ἀξίωμα ποὺ λέει ὅτι «ὁτιδήποτε παράγεται εἶναι ζήτημα χρόνου πότε θὰ γίνει σκουπίδι».

Ὑπῆρξα τυχερὸς ἄνθρωπος γιατί πρόλαβα καὶ ἔζησα ὁριακὰ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἡ κοινωνία δὲν παρήγαγε σκουπίδια, τὴν δεκαετία τοῦ 1950!

Σήμερα ἡ ἀνεξέλεγκτος παγκόσμια παραγωγὴ καλυπτόμενη μὲ τὸν ἰδεολογικὸ μανδύα τῆς ἀνάπτυξης, σκουπιδοποιεῖ καὶ καταστρέφει τὰ πάντα καὶ τὸν ἴδιο τόν πλανήτη.

Τὰ ἀρχαῖα θέατρα καὶ οἱ κλαδοῦχοι εἶναι τὸ συμβολικὸ μιᾶς ἀνάπτυξης μὲ σεβασμὸ στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ περιβάλλον.

Στοιχεῖα Εὐκλείδου

Τὸ μεγαλεῖο τῶν «Στοιχείων τοῦ Εὐκλείδου» εἶναι ὅτι μέσα σὲ ὅλο τὸ ἔργο δὲν ἀναφέρονται πουθενὰ οἱ δύο ἔννοιες, ὁ χώρος καὶ ὁ χρόνος.
Συστηματικὴ καὶ ὄχι τυχαῖα εἶναι αὐτὴ ἡ ἀπουσία.

Σκέψη

Ὁρισμὸς τοῦ Τρελοῦ

Ψυχικὰ ἄρρωστος δηλαδὴ τρελὸς θεωρῆται κάποιος ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει σταθερὰ συστήματα ἀξιῶν, τὰ μεταβάλει κατὰ ποὺ φυσάει ὁ ἄνεμος, σὲ κάποια ἢ καὶ σὲ ὅλα ἀπὸ τὰ μέρη τῆς ψυχῆς του. Λογισμικό, Θυμοειδές, Ἐπιθυμητικό.

Ἡ ἀνθρώπινη σκέψη εἶναι τὸ γινόμενο «Γνώσεις, ἐξυπνάδα, καθαρὴ νόηση», Στὸ γινόμενο αὐτό, «Γνώσεις × ἐξυπνάδα × καθαρὴ νόηση» ἐὰν μηδενιστεῖ τὸ ὅποιο ἀπὸ αὐτά, τότε ὅλο μηδενίζεται.

Τὸ «καθαρὴ νόηση» εἶναι αὐτὸ στὸ ὁποῖο στοχεύουν οἱ ἰδεολογίες καὶ καταστρέφουν τὴν ἀνθρώπινη σκέψη.

Σχέση καὶ Διανόηση

Σὲ μιὰ «σχέση» ἡ διανόηση ἀναπτύσσεται στὸ ἐπίπεδο τοῦ χειροτέρου τῶν συμβαλλομένων.

Τέχνη, παιδεία, καὶ ἐξουσία σήμερα μᾶς βομβαρδίζουν μέ:
ἄχρηστες πληροφορίες
ἀνόητες ἰδεολογίες
παραποιημένη Ἱστορία
ἱστορία τῆς ἄχρηστης πληροφορίας
ἤχους καὶ εἰκόνες βόθρους καί
ποὺ κατ εὐφημισμὸ τὰ λένε «τέχνη»,
ἐνῷ ταυτόχρονα μᾶς ἀποκρύπτουν
τὰ σημαντικά
τὰ οὐσιαστικά
τὰ ὠφέλημα

Τὰ δύο ἐγκλήματα τῆς ἀνθρωπότητος

Τὰ δύο ἐγκλήματα τῆς ἀνθρωπότητας εἶναι ἡ «διάσπαση τῶν ἐπιστημῶν» μὲ τὶς ἐξειδικεύσεις τους καὶ ἡ «ἱεράρχηση τῶν ἀνθρώπων» μὲ τὶς ἰδιοκτησίες τους καὶ ἰδιότητες τους.

Τὰ πέντε ἐλεύθερα μιᾶς κοινωνίας

Τὰ πέντε ἐλεύθερα μιᾶς κοινωνίας εἶναι ἡ Παιδεία, ἡ Ἀσφάλεια, ἡ Ὑγεία, ὁ Ἔρωτας καὶ ἡ Ἐργασία. Ἂν αὐτὰ δὲν εἶναι ἐλεύθερα καὶ εἶναι ἐμπορευματοποιημένα τότε ἡ κοινωνία πάει κατὰ διαόλου.

Τὰ ἀπίθανα

Ὅσο πιὸ σωστὰ καὶ ὀρθὰ σκέπτεσαι, τόσο πιὸ ἀπίθανα πράγματα ἀνακαλύπτεις γύρω σου.

Τὰ αἴτια τοῦ πολέμου

Ὅλοι οἱ πόλεμοι γίνονται γιὰ ἕνα πρᾶγμα, τὸ ἴδιο σὲ ὅλες τὶς ἐποχές. Ἡ ἀπόκτηση δούλων. Ἀπὸ τὸν Τρωικὸ πόλεμο μέχρι τοὺς βομβαρδισμοὺς στὴ Συρία.

Τὰ 4 εἴδη τοῦ ἄγχους θανάτου

Φυσικὸ 1. γεράματα ἀποβίωση
Φυσικὸ 2. ἀσθένειες
Κοινωνικὸ 1. ἀτυχήματα ἐγκλήματα
Κοινωνικὸ 2. δουλοποίηση

Ἡ συσσώρευση πληροφοριῶν γνώσεων ἰδεολογιῶν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν ἀγχῶν αὐτῶν. Ὅλες οἱ ἐξουσίες καὶ οἱ κυριαρχίες στηρίζονται σ' αὐτά.

Οἱ κάτοικοι τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου

Μετὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ἀπὸ τὶς βαρβαρότητες τῶν Ρωμαίων καὶ τῶν Χριστιανῶν, ἐδῶ στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο ἐγκαθίσταται κατὰ καιροὺς διάφορα «γκρουπόσκυλα» ἀπὸ κάθε καρυδιᾶς καρύδι. Ἄλλοι τὸ παίζουν Ἕλληνες, ἄλλοι κατακτητὲς καὶ ἄλλοι ἀδιάφοροι τυχοδιῶκτες, ἐκμεταλλευτές.

Ἡ ἐνασχόληση μὲ τὴν ἀναζήτηση καὶ ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας (αὐτὸ ποὺ δίδαξε ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμός), τὸ κάνουν μόνο ὁρισμένοι Ἕλληνες ἐντὸς εἰσαγωγικῶν ποῦ βρίσκονται παντοῦ στὴ γῆ καὶ κάποιοι καὶ σὲ αὐτὸν τὸν χῶρο. Εἶναι λίγοι μόνοι καὶ ἀπέλπιδες.
Τοὺς περισσότερους ἀπὸ αὐτούς, μπορεῖς νὰ τοὺς συναντήσεις στὴν ἱστορία.

Τὰ ἀρχαῖα θέατρα καὶ οἱ κλαδοῦχοι.

Τὰ ἀρχαῖα θέατρα καὶ οἱ κλαδοῦχοι εἶναι τὸ μοντέλλο γιὰ μία παραγωγὴ κάλυψης τῶν ἀνθρώπινων ἀγαθῶν, γιὰ μία παραγωγὴ ἤπια καὶ ἀνθρώπινη, ὅπου τὰ προϊόντα θὰ εἶναι στὴν ὑπηρεσία ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ ὄχι οἱ ἄνθρωποι στὴν ὑπηρεσία ἄλλων ἀνθρώπων, δηλαδὴ ἀναπαραγωγὴ δουλείας.

Μία οἰκολογικὴ ἀνάπτυξη ὅπου τὰ παραγόμενα προϊόντα ὄχι μόνο δὲν παράγουν σκουπίδια ἀλλὰ τὰ ἐναπομείναντα εἶναι νέα πολύτιμα προϊόντα.

Τὰ 4 εἴδη τῶν ἀριθμητικῶν μετρήσεων

Ἀκεραίων ...
Συνεχῶν ...
Στατιστικῶν ...
Μιγαδικῶν ...μεγεθῶν

Τὰ δομικὰ στοιχεῖα μιᾶς ἐξουσιαστικῆς δομῆς

ἡ δῆθεν ἐξασφάλιση τῆς ὀργάνωσης
ἡ δῆθεν ἐξασφάλιση τῆς ἀσφάλειας
ἡ συνεχὴς ἀνάπτυξή της
ἡ πυραμιδική της δομή
ἡ δημιουργία φόβου
ἡ ἐξαπάτηση παντὶ τρόπῳ

Τὰ εἴδη τῆς γυμναστικῆς

γυμναστικὴ τῶν ἐσωτερικῶν ὀργάνων (ἀερόβια γυμναστική, τρέξιμο κλπ)
γυμναστικὴ τῶν ἀρθρώσεων, τενόντων, συνδέσμων (τραβήγματα, stretching)
γυμναστικὴ τῶν μυῶν, (βάρη, δύναμη).
περπάτημα

Τὰ δῶρα τῶν θεῶν

Ὅλα ὅσα σὲ διαμορφώνουν, οἱ δυσκολίες καὶ τὰ ἐμπόδια, ποὺ δὲν σοῦ κάνουν ἀνεπίστρεπτες καὶ μόνιμες βλάβες καὶ σὲ ὁδηγοῦν στὴν ὁλοκλήρωση, ὅπως τὸ γῆρας, ἡ πρεσβυωπία, τὰ ἐμπόδια καὶ οἱ δυσκολίες, εἶναι ὅλα αὐτὰ δῶρα τῶν θεῶν.

Τὰ δύο κυρίαρχα ἰδεολογήματα τῆς ἐποχῆς μας.

Τὰ δύο κυρίαρχα ἰδεολογήματα τῆς ἐποχῆς μας, τῆς ἐποχῆς τῶν σοφιστῶν εἶναι:
1. τὰ πνευματικὰ δικαιώματα.
2. τὰ προσωπικὰ δεδομένα

τὰ ὁποῖα ἔρχονται νὰ συμπληρώσουν καὶ νὰ ἐνισχύσουν τὴν ἑκάστοτε θεσμοθετημένη βία, τὴν τήρηση τοῦ στάτους τῆς ἰδιοκτησίας, δηλαδὴ σὲ ἄλλη ἀνάλυση, τὴν ἑδραίωση τοῦ δίπολου «κύριος-δοῦλος».

Τὰ ἔθιμα

ἡ τήρηση καὶ ἡ κατάργησή τῶν ἐθίμων

Τὰ ἔθιμα, ἄλλα τὰ κρατᾶμε καὶ ἄλλα ὄχι.
Τὰ ἔθιμα ἐκπροσωποῦν συνήθειες ἄλλων ἐποχῶν καὶ εἶναι ἀνοησία νὰ τὰ τηροῦμε ὅταν καὶ ἐὰν οἱ προϋποθέσεις ποὺ τὰ ἐπιβάλλουν δὲν ὑπάρχουν πιά.

Τὰ Μαθηματικὰ καὶ οἱ προτάσεις τῆς Γλώσσας

Τὰ Μαθηματικὰ εἶναι «Σκέψη» τέτοια, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ ἔχει «λόγο» (γλῶσσα) μὲ τὰ ἐξῆς τρία χαρακτηριστικά:

«ἀληθὲς λέγειν»
«τὸ ὀρθῶς σκέπτεσθαι»
«τὸ ἀσφαλῶς συμπεραίνειν»

Τὸ κεφάλαιο 9, στὸ «Περὶ Ἑρμηνείας» τοῦ Ἀριστοτέλους

Ὡς ὑπότιτλοι αὐτοῦ τοῦ κεφαλαίου θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι:

οἱ μελλοντικὲς προβλέψεις,
οἱ προφητεῖες
οἱ κινδυνολογίες
ὅλα ὅσα ἀναφέρονται στὰ μελλούμενα

Μιλᾶμε πάντοτε γιὰ ἀποφαντικὲς προτάσεις, «κατάφαση ἢ ἀπόφαση» στὸ πλαίσιο τῶν ὁρισμῶν ποὺ ἔχουν δοθεῖ στὰ προηγούμενα κεφάλαια.

Διευκρινίζονται οἱ προϋποθέσεις γιὰ τὶς «ἀποφαντικὲς προτάσεις» ποὺ ἀναφέρονται στὰ μελλούμενα, μὲ κυρίαρχη τὴν ἀνάγκη τοῦ «νὰ ὑπάρξει ἢ νὰ μὴν ὑπάρξει κάτι».
Αὐτὴ εἶναι ἡ βασικὴ ἀπαίτηση τῆς λογικῆς γιὰ τὸ μελλοντικό.

Στὴ συνέχεια μᾶς περιγράφει ἀναλυτικὰ καὶ μὲ παραδείγματα τὶς τέσσερις δομὲς τοῦ μελλοντικοῦ ἀποφαντικοῦ λόγου.

Στὴν πρώτη δομή, ἔχουμε τὸ «τυχαῖο».

Στὴν δεύτερη δομὴ ἔχουμε τὸ «ὁπότε ἔτυχε», ὅταν κάτι ἔχει τὴν δυνατότητα ἢ νὰ συμβεῖ ἢ νὰ μὴ συμβεῖ. Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς λογικῆς εἶναι ὅτι «ἕνα ἀπὸ τὰ δύο» θὰ πρέπει νὰ ὑπάρξει. Δηλαδὴ ἢ θὰ γίνει, ἢ δὲν θὰ γίνει, παραδείγματος χάρη, ἡ ναυμαχία. Ἡ ναυμαχία ἢ θὰ γίνει ἢ δὲν θὰ γίνει αὔριο. Βασικὴ προϋπόθεση γιὰ ὅλες τὶς μελλοντικὲς ἀποφαντικὲς προτάσεις εἶναι νὰ «ὁριστεῖ ὁ χρόνος». Γιὰ μεγάλους χρόνους, ὁ πολιτικὸς «λόγος» δὲν ἔχει κανένα νόημα, εἶναι σὰν νὰ μὴν τὸν εἴπαμε, δὲν διαφέρει σὲ τίποτα τὸ νὰ μὴ μιλήσεις καθόλου.

Ἡ τρίτη δομὴ εἶναι ἡ δομὴ «πράττω -> συμβαίνει» Δηλαδὴ ὅταν ὑπάρχει ἐπέμβαση γιὰ κατασκευὴ καὶ σκευωρία ἀπὸ τὸ ὑποκείμενο, τότε τὸ «ὁπότε ἔτυχε» θὰ συμβεῖ.

Ἡ τέταρτη δομὴ τῆς μελλοντικῆς πρότασης εἶναι ἡ δομὴ τοῦ «αἰτίου αἰτιατοῦ» (κάποιος κόβει τὸ κλαδί πάνω στὸ ὁποῖο κάθεται).

Τὰ ἐπαγγέλματα

Τὰ πιὸ ἀρχαία ἐπαγγέλματα, εἶναι τὰ ἐπαγγέλματα τοῦ μέλλοντος

Τὰ πιὸ ἀρχαία ἐπαγγέλματα
ποῦ εἶναι πολὺ σωστά
καὶ μέλλον λαμπρὸ ὑπόσχονται
σὲ νέους καὶ παιδιά

πόρνες καὶ πορνοβοσκοί
ὑπηρέτες σερβιτόροι
οἰνοχόοι κομμωτές
μάγειροι καὶ ἀχθοφόροι

βραβεῖα καὶ λαχεῖα

Σ’ ὅλη τὴν κοινωνία
ἀγῶνες καὶ βραβεῖα
ἐξουσία κι ἀδικία
μιζέρια καὶ λαχεῖα
αἴτιο καὶ αἰτιατὸ
στὸν καπιταλισμό

Ὁ ἐπαγγελματίας

«Ὁ ἐπαγγελματίας στὸν ποιοτικὸ ἔρωτα δὲν κάνει ποτὲ πρῶτος καμιὰ κίνηση»

Ἐμπόριο καὶ Παιδεία

Το «ἐμπόριο» αὐξάνει τὴν τιμὴ χωρὶς νὰ αὐξάνει τὴν ἀξία, (ἐνδεχομένως καὶ νὰ τὴν μειώνει).
Ἡ «παιδεία» ἀντιθέτως.

ἐξέλιξη ἢ δημιουργία

Γιὰ τὴν καλύτερη «πρακτικὴ τῆς ὑγείας μας», πρέπει νὰ γίνουμε ἐξελικτικοὶ, δηλαδὴ νὰ πιστεύουμε ὅτι 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ στὸν πλανήτη ἔχουμε δημιουργηθεῖ μὲ ἐξελικτικὲς διαδικασίες.

Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς κατοικίας

Ἄν τὸ «σπίτι» τὸ θέλεις γιὰ περισσότερα ἀπὸ ὕπνο, φαγητὸ, μπάνιο, ἔρωτα καὶ τὰ τοιαῦτα, τότε ἴσως νὰ εἶναι προτιμότερο νὰ πᾶς φυλακὴ γιατί καὶ στὶς δύο περιπτώσεις θὰ καταστρέψεις τὴν ὑγεία σου, τοὐλάχιστον στὴ φυλακὴ θὰ γνωρίσεις καὶ κόσμο.

Ἀναρχικὴ Κοινωνία

Ἡ κοινωνία ποὺ τὰ μέλη της τηροῦν τοὺς νόμους χωρὶς τὴν ἀνάγκη δικαστῶν καὶ δικηγόρων, εἶναι ἀπὸ βιολογικῆς σκοπιᾶς ἀδύνατον νὰ ὑπάρξει, ἀπὸ πολιτικῆς θεώρησης θὰ ὀνομαζόταν «Ἀναρχικὴ Κοινωνία» (μὲ ἔμφαση στὸ «Ἀρχὲς» ὡς ἐξουσιαστικὲς ὀντότητες καὶ ὄχι «νόμους»).