Η θωράκιση αναφέρεται στις στρώσεις του υλικού που αποτρέπουν την διέλευση της ακτινοβολίας: η ποδιά μολύβδου που φοράμε κατά τη διάρκεια μιας οδοντικής ακτινογραφίας, τα χοντρά τοιχώματα γύρω από ένα πυρηνικό αντιδραστήρα και ακόμη και αυτά τα μοδάτα γυαλιά ηλίου που προστατεύουν από το υπεριώδες φώς, όλα μας θωρακίζουν από βιολογικά επιζήμιες μορφές ακτινοβολίας.

Δεν χρειαζόμαστε θωράκιση από τις κοσμικές ακτίνες - τα υψηλής ενέργειας σωματίδια που συνεχώς μας κατακλύζουν από το διάστημα. Αλλά αυτή η συνεχής ακτινοβολία υποβάθρου δαιμονίζει τους επιστήμονες και τα πειράματα τους επειδή αυτή η ακτινοβολία μπορεί να "κρύψει" τα σχεδόν ανεπαίσθητα σήματα που υποδηλώνουν σπάνιες υποατομικές διαδικασίες. Οι κοσμικές ακτίνες προσκρούουν στην ατμόσφαιρα και δημιουργούν καταιγισμούς δευτερευόντων σωματίδιων όπως τα μιόνια, που διαπερνούν με ευκολία τις συνήθεις στρώσεις της θωράκισης. Τα υψηλής ενέργειας μιόνια μπορούν να διεισδύουν σε βάθος μεγαλύτερο του ενός χιλιομέτρου στερεάς πέτρας.

Για να αναζητήσουν σωματίδια σκοτεινής ύλης, που πιστεύεται ότι το σύμπαν είναι γεμάτο, για να εξερευνήσουν τις μυστηριώδεις ιδιότητες των αλληλεπιδράσεων των νετρίνων ή για να αναζητήσουν νετρίνα από τον ήλιο ή από τα σουπερνόβα, οι επιστήμονες χρειάζονται ένα "καταφύγιο" από τις κοσμικές ακτίνες και τα μιόνια που παράγουν. Έτσι πραγαμτοποιούν τα πειράματά τους υπόγεια, σε ειδικά κατασκευασμένα για αυτό το σκοπό εργαστήρια όπως το SNOLAB στο Ontario του Καναδά, που βρίσκεται κάτω από δύο χιλιόμετρα περίπου πέτρας και είναι το βαθύτερο εργαστηρίου που λειτουργεί σήμερα. Κάθε 300 μέτρα πέτρας που μεσολαβεί μειώνει το ρυθμό των εισερχόμενων μιονίων κατά ένα παράγοντα του δέκα. Σε αυτά τα υπόγια καταφύγια, ευαίσθητα όργανα περιμένουν τους πρώτους αμυδρούς ψιθύρους της νέας φυσικής.

Hamish Robertson, Πανεπιστήμιο Washington

Μετάφραση: Αθανασία Ξαγκώνη