Τα Δέκα Άρθρα του PRL

1. Ένα μοντέλο λεπτονίων
("A Model of Leptons")
Steven Weinberg,
Phys. Rev. Lett. 19 (1967) 1264
Αριθμός αναφορών: 4602

Η δημοσίευση αυτή θεμελίωσε τον δεσμό μεταξύ των ηλεκτρομαγνητικών και των ασθενών πυρηνικών αλληλεπιδράσεων και έθεσε ένα από τα σημαντικότερα θεμέλια του Καθιερωμένου Πρότυπου της φυσικής των στοιχειωδών σωματιδίων. Παρ' ότι ο Steven Weinberg δημοσίευσε την εργασία του το 1967, η θεωρία της ηλεκτρασθενούς αλληλεπίδρασης δεν είχε προσελκύσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον έως ότου ο Gerard 't Hooft (εκείνη την εποχή υποψήφιος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης) έδειξε ότι η θεωρία ήταν επανακανονικοποίησιμη. Το 1979 απονεμήθηκε στους Steven Weinberg, Sheldon Lee Glashow και Abdus Salam το βραβείο Νόμπελ φυσικής για «τη συμβολή τους στην ενοποιημένη θεωρία της ασθενούς πυρηνικής και της ηλεκτρομαγνητικής αλληλεπίδρασης μεταξύ στοιχειωδών σωματιδίων και, μεταξύ άλλων, την πρόβλεψη του ασθενούς ουδέτερου ρεύματος».

Τον Μάρτιο του 2003, ο ανταποκριτής της Αμερικανικής Εταιρείας Φυσικής, James Riordon επισκέφθηκε για μια συνέντευξη τον Weinberg στο γραφείο του στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Austin, όπου κατέχει την Έδρα Θετικών Επιστημών στα Τμήματα Φυσικής και Αστρονομίας. Στη συνέχεια παρουσιάζουμε ένα εκτεταμένο απόσπασμα αυτής της συνέντευξης.

Ερώτηση: Την εποχή που γράφατε την εργασία του 1967, είχατε αναγνωρίσει την εξαιρετική σημασία της;
S. W. : Είχα την ιδέα ότι οι ασθενείς αλληλεπιδράσεις μεταδίδονταν μεν από κάποιο πεδίο βαθμίδας όπως το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, αλλά η αναλλοιότητα βαθμίδας ήταν παραβιασμένη, αυθόρμητα παραβιασμένη, και γι' αυτό το λόγο το σωματίδιο που μεταδίδει τη δύναμη, το σωματίδιο W, είναι βαρύ. Πίστευα ότι η ιδέα αυτή ήταν σημαντική και αυτός είναι ο λόγος που με είχε συναρπάσει. Παρουσίασα αυτή την ιδέα στην εργασία που αναφέρατε, αλλά βασικά με τη μορφή ενός ειδικού παραδείγματος για το οποίο, ωστόσο, δεν ήμουν και τόσο ενθουσιασμένος. Εννοώ το παράδειγμα SU(2) x U(1). Απλά ήταν το πρώτο που σκέφθηκα. Φαντάστηκα ότι μπορεί να υπήρχαν και άλλα παραδείγματα, αλλά αυτό ήταν αρκετά διαφωτιστικό για τον τρόπο που λειτουργούσε η ιδέα. Αυτό που δεν ήξερα και που δεν μπορούσα να γνωρίζω εκείνη την εποχή, ήταν ότι η φύση είχε επιλέξει αυτό το παράδειγμα για να υλοποιήσει τον πραγματικό κόσμο και θυμάμαι ότι για κάποια χρόνια στη συνέχεια, ειδικά κατά την περίοδο που ορισμένα πειράματα έμοιαζαν να μην επαληθεύουν την θεωρία, δεν είχα πεισθεί ότι επρόκειτο για το σωστό μοντέλο. Ωστόσο ήμουν πεπεισμένος για την ορθότητα της ιδέας ότι οι ασθενείς αλληλεπιδράσεις μοιάζουν πολύ με τις ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις, όπου η μεταξύ τους διαφορά προέκυπτε ως αποτέλεσμα του φαινομένου της αυθόρμητης παραβίασης της συμμετρίας.

Ερώτηση: Η εργασία σας απέκτησε πολύ μεγαλύτερη σημασία αφότου ο 't Hooft απέδειξε το 1971 ότι η θεωρία ήταν επανακανονικοποίησιμη. Γιατί δεν ελέγξατε την επανακανονικοποιησιμότητα της ηλεκτρασθενούς θεωρίας το 1967 αμέσως μετά τη διατύπωσή της;
S. W.: Πίστευα ότι η θεωρία ήταν επανακανονικοποιήσιμη και στη διάρκεια αυτής της περίοδου προσπάθησα να το αποδείξω (σε εργασία που δημοσιεύθηκε αργότερα), όμως είχα αναστολές οι οποίες με απέτρεψαν να κάνω ό,τι και ο 't Hooft. Υπάρχουν ουσιαστικά δύο προσεγγίσεις στην κβαντική θεωρία πεδίου. Η μία είναι η μέθοδος των κβαντομηχανικών τελεστών και η άλλη είναι η μέθοδος του Feynman με τα ολοκληρώματα διαδρομών. Σε ολόκληρη τη βιβλιογραφία που είχα διαβάσει χρησιμοποιούσαν την μέθοδο των τελεστών. Γνώριζα τα σχετικά με τη μέθοδο των ολοκληρωμάτων διαδρομών, αλλά τη θεωρούσα ως έναν πολύ προσεγγιστικό τρόπο υπολογισμού, ενώ είχα άριστη γνώση του πώς να πραγματοποιώ απευθείας υπολογισμούς στο πλαίσιο του φορμαλισμού των τελεστών. Έτσι, η μέθοδος του Feynman μου φαινόταν άσκοπη. Αυτό που δεν συνειδητοποιούσα είναι ότι ο φορμαλισμός των ολοκληρωμάτων διαδρομών οδηγεί σε μια πληθώρα τρόπων υπολογισμού οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν παρέχονται από τον φορμαλισμό των τελεστών. Μάλιστα, χωρίς τα ολοκληρώματα διαδρομών ήταν αδύνατο να αποδείξει κανείς ότι η θεωρία είναι επανακανονικοποιήσιμη. Έμαθα τη συγκεκριμένη μέθοδο των ολοκληρωμάτων διαδρομών χάρη στην εργασία του 't Hooft. Έκτοτε την χρησιμοποιώ πολύ συχνά και βεβαίως την διδάσκω. Άλλωστε την παραθέτω στην πραγματεία μου περί της κβαντικής θεωρίας πεδίου, αν και συνεχίζω πάντα να ξεκινώ με την μέθοδο των τελεστών. Εν πάση περιπτώσει, ανέθεσα σε κάποιον φοιτητή το πρόβλημα της απόδειξης ότι η ηλεκτρασθενής θεωρία είναι επανακανονικοποιήσιμη, αλλά δεν τα κατάφερε. Επίσης, εκείνη την εποχή έγραφα ένα βιβλίο περί βαρύτητας και κοσμολογίας, στο οποίο αφιέρωνα μεγάλο μέρος του χρόνου μου, κι ακόμη ήμουν πολύ απασχολημένος με ζητήματα ελέγχου εξοπλισμών.

Ένα από τα προβλήματα με τα ολοκληρώματα διαδρομών, και τώρα θα περάσουμε σε λεπτομέρειες που ίσως δεν θέλετε να ακούσετε αλλά επιτρέψτε μου απλώς να τις αναφέρω για την ιστορία, είναι το εξής: Στο βιβλίο που έγραψε μαζί με τον Hibbs σχετικά με την μέθοδο των ολοκληρωμάτων διαδρομών, και το οποίο είχα διαβάσει, ο Feynman εξηγεί την μέθοδο με τη βοήθεια μιας εικόνας της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής, εικόνας που εκείνη την εποχή ήταν ξεπερασμένη. [Στην εικόνα τους] πραγματεύονται την ακτινοβολία ως πεδίο και τα ηλεκτρόνια και τα ποζιτρόνια ως σωματίδια και όχι ως κβάντα ενός πεδίου. Έτσι, στο βιβλίο αυτό, και σε άλλα σημεία που αναφερόταν η μέθοδος των ολοκληρωμάτων διαδρομών, δινόταν μια εξήγηση με τέτοιους όρους, δηλαδή με διαδρομές ηλεκτρονίων και ποζιτρονίων ως τροχιές πραγματικών σωματιδίων, συν ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Δεν μου άρεσε αυτός ο τρόπος σκέψης. Τότε εργάστηκα, όπως και σήμερα, με όρους μιας περισσότερο ενοποιημένης εικόνας στην οποία τα ηλεκτρόνια, όπως και τα φωτόνια, είναι κβάντα πεδίων και αυτό που κάποιος θέλει να μελετήσει είναι ο τρόπος μεταβολής των πεδίων με το χρόνο και όχι των σωματιδίων. Λόγω αυτής της προσέγγισης, ήμουν αρκετά προκατειλημένος απέναντι στην μέθοδο των ολοκληρωμάτων διαδρομών.

Παρ' ότι εκείνη την περίοδο είχα προσπαθήσει [να λύσω το πρόβλημα με χρήση της μεθόδου των τελεστών], το πρόβλημα είχε απλώς γίνει περισσότερο περίπλοκο και δεν έβλεπα διέξοδο. Βεβαίως, μόλις έφτασαν τα νέα για την εργασία του 't Hooft, τόσο εγώ όσο και αρκετοί άλλοι θεωρητικοί απορρίψαμε όλα όσα είχαμε δοκιμάσει ώς τότε.

Θυμάμαι μια μικρή ιδιωτική συνάντηση που πραγματοποιούνταν στο Princeton για κάποιο διάστημα κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του Oppenheimer. Τα προηγούμενα χρόνια, η συζήτηση στρεφόταν κυρίως γύρω από θέματα όπως οι πόλοι Regge κ.λπ. τα οποία δεν παρακολουθούσα και ένοιωθα κάπως έξω από τα πράγματα. Μετά τη δημοσίευση της εργασίας του 't Hooft μου ζητήθηκε να μιλήσω για την ηλεκτρασθενή θεωρία. Έδωσα μια διάλεξη διάρκειας 40 λεπτών και είπα, «Λοιπόν, εδώ εξάντλησα το χρόνο για το θέμα αυτό». Κάποιοι από το ακροατήριο είπαν «όχι, όχι! Πρέπει να ακούσουμε γι' αυτό το θέμα, είναι το πιο σημαντικό». Έτσι συνέχισα την ομιλία αισθανόμενος αρκετά καλά επειδή, όπως είπα, μέχρι τότε ένοιωθα σε αυτές τις συναντήσεις αρκετά έξω από τα πράγματα. Επρόκειτο για μια πολύ συναρπαστική περίοδο. Η δεκαετία του 1970 υπήρξε η τελευταία χρυσή εποχή της φυσικής στοιχειωδών σωματιδίων. Υπήρξαν χρυσές εποχές και πρωτύτερα, αλλά αυτή η περίοδος ήταν σπουδαία καθώς ξαφνικά όλα ταίριαζαν μεταξύ τους, ακόμη και τα πειράματα με τη θεωρία. Έκτοτε δεν έχουμε γνωρίσει άλλη τέτοια περίοδο και χρειαζόμαστε άλλη μια χρυσή εποχή. Νομίζω ότι έτσι επιτυγχάνεται η πρόοδος. Βλέπω την πρόοδο στην φυσική κάπως σαν τους κορμούς δέντρων που ακινητοποιούνται καθώς πλέουν μέσα σε ένα ποτάμι. Κάθε τόσο είμαστε σε θέση να σύρουμε έξω από το νερό έναν κορμό οπότε οι υπόλοιποι αρχίζουν και πάλι να κινούνται για λίγο μέχρι να ξαναφρακάρουν. Σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο καταφέρνουμε να σύρουμε έξω από το νερό έναν κορμό αποφασιστικού μεγέθους και τότε οι υπόλοιποι αρχίζουν να πλέουν ανεμπόδιστα με μεγάλη ταχύτητα. Η δεκαετία του 1970 υπήρξε μια περίοδος στην οποία τα πάντα έρρεαν με θαυμάσιο τρόπο έως ότου όλα κόλλησαν και πάλι και έκτοτε δεν έχουμε προοδεύσει και πολύ. Δεν εννοώ ότι αποκλίνουμε από κάποιον σωστό τρόπο έρευνας στην φυσική. Απλώς, μετά από μια περίοδο επιτυχιών τα πράγματα δυσκολεύουν και πάλι. Και σήμερα είναι πράγματι δύσκολα.

Ερώτηση: Στην δημοσίευσή σας του 1967 αναφέρετε ότι είχαν προηγηθεί πολλές απόπειρες να ενοποιηθούν οι ηλεκτρομαγνητικές με τις ασθενείς αλληλεπιδράσεις. Πότε αποφασίσατε να αντιμετωπίσετε ένα πρόβλημα στο οποίο τόσοι άλλοι είχαν αποτύχει;
S. W.: Δεν κάθισα και είπα «και τώρα ας ενοποιήσουμε τις ασθενείς με τις ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις». Αυτό που προσπαθούσα να κάνω ήταν να εφαρμόσω ιδέες της παραβιασμένης συμμετρίας στις ισχυρές αλληλεπιδράσεις. Ειδικότερα φαντάστηκα ένα είδος θεωρίας βαθμίδας, μιας θεωρίας Yang-Mills, των ισχυρών αλληλεπιδράσεων όπου υπήρχε μια αυθόρμητη παραβίαση της συμμετρίας η οποία διαχώριζε τα σωματίδια που μεταδίδουν τη δύναμη, έτσι ώστε κάποια από αυτά να είναι βαρύτερα από άλλα. Και αυτό που πραγματικά σκεφτόμουν ήταν ότι το ρ-μεσόνιο, ένα σωματίδιο με αρνητική ομοτιμία και σπιν 1, και το σωματίδιο Α1, με θετική ομοτιμία και σπιν 1, έχουν στην πραγματικότητα ίδια μάζα αλλά διαχωρίζονται από αυτή την αυθόρμητη παραβίαση συμμετρίας. Η ιδέα δεν οδήγησε πουθενά, εν μέρει επειδή όταν την εφάρμοσα αποδείχτηκε ότι το ρ-μεσόνιο θα έπρεπε να έχει μηδενική μάζα, κάτι που προφανώς δεν ισχύει. Το ρ-μεσόνιο είναι ένα σωματίδιο με μάζα περίπου 750 MeV, επ' ουδενί μικρή στο πλαίσιο της φυσικής των ισχυρών αλληλεπιδράσεων. Έτσι, δεν κατέληγα πουθενά με την ιδέα αυτή και είχα απελπιστεί. Τότε, απρόσμενα, σκέφθηκα ότι αυτό ήταν η λύση όχι για τις ισχυρές, αλλά για τις ασθενείς αλληλεπιδράσεις και πως το ανάλογο του σωματιδίου Α1 ήταν το σωματίδιο W, ενώ για το ρ-μεσόνιο ήταν το φωτόνιο που είχε μηδενική μάζα. Έτσι η εργασία μου πάνω στην ηλεκτρασθενή θεωρία προέκυψε άμεσα από την εργασία μου πάνω στις ισχυρές αλληλεπιδράσεις.

Ερώτηση: Τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως έχετε επενδύσει περισσότερο χρόνο σε εργασίες σχετικές με την κοσμολογία.
S. W.: Πράγματι, έχω αφιερωθεί τελείως στην κοσμολογία. Η θεωρία των στοιχειωδών σωματιδίων, το είδος της πρωτοποριακής θεωρίας όπου προσπαθεί κανείς να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα, βρίσκεται σήμερα κυρίως στα χέρια των θεωρητικών φυσικών που ασχολούνται με τις χορδές και πιστεύω ότι πιθανώς κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά η πρόοδος είναι αργή και δύσκολη. Η θεωρία αυτή είναι απίστευτα απαιτητική, χρειάζεται μαθηματικά που βρίσκονται πέρα από όλα όσα έχω μάθει. Στη δεκαετία του 1980 αποπειράθηκα να εργαστώ στη θεωρία χορδών και μάλιστα δημοσίευσα κάποιες σχετικές εργασίες, αλλά δεν ήταν πολύ σημαντικές. Συνειδητοποίησα ότι μπορούσα είτε να θυσιάσω τα πάντα στον εργασιακό μου βίο και να προσπαθήσω να ανταγωνιστώ τους νεαρότερους επιστήμονες στην περιοχή αυτή, οι οποίοι διαθέτουν το μαθηματικό υπόβαθρο που δεν έχω εγώ, είτε να ασχοληθώ με κάτι που γνώριζα ήδη αρκετά καλά. Είχα γράψει ένα βιβλίο περί βαρύτητας και κοσμολογίας και άρθρα με κάποια σπουδαιότητα για την κοσμολογία, όπου συμβαίνουν πολλά και σημαντικά πράγματα. Η κοσμολογία [αυτές τις μέρες] είναι απίστευτα συναρπαστική. Έτσι επρόκειτο για μια προφανή επιλογή. Πιστεύω ότι μπορώ να συνεχίσω την έρευνά μου με κάποιες ενδιαφέρουσες συνεισφορές στην κοσμολογία, πράγμα που δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω στην θεωρία χορδών.

Ερώτηση: Έχετε δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό εργασιών, αλλά οι περισσότερες είναι μονογραφίες. Γιατί;
S. W.: Πράγματι, δεν είμαι πολύ συνεργάσιμος. Κάποτε είχα ένα συνεργάτη που μου άρεσε να εργάζομαι μαζί του: τον Ben Lee. Σκοτώθηκε με τραγικό τρόπο σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 1977. Γράψαμε μαζί κάποιες εργασίες, συμπεριλαμβανομένης μιας στην κοσμολογία, με πολλές αναφορές. Πιστεύω ότι πρόκειται για μια αρκετά σημαντική εργασία. Όμως, μιλώντας γενικά, δεν μου αρέσει να συνεργάζομαι, εν μέρει επειδή είμαι πολύ ισχυρογνώμων αναφορικά με το πώς πρέπει να γράφονται άρθρα. Αν και οι συνεργασίες μου είναι αρκετά ισότιμες όσον αφορά τη συμμετοχή στην ουσιαστική δουλειά, εγώ είμαι πάντα εκείνος που γράφει το άρθρο επειδή δεν μου αρέσει ο τρόπος που γράφουν οι άλλοι.

Επίσης, δεν συνεργάζομαι καλά με φοιτητές επειδή συνήθως οι ιδέες μου δεν είναι καλά διατυπωμένες έως ότου αποκρυσταλλωθούν, αλλά τότε είναι πλέον προφανές τι πρέπει να γίνει. Για παράδειγμα, στην εργασία του 1967 δίσταζα να εφαρμόσω την ιδέα των παραβιασμένων συμμετριών βαθμίδας στις ισχυρές δυνάμεις και, αν είχα κάποιον φοιτητή, τα πράγματα δεν θα κατέληγαν πουθενά καθώς επρόκειτο προφανώς για μια τρελλή ιδέα. Δεν τα κατάφερνα και τότε, ξαφνικά, ανακάλυψα ότι είχα την απάντηση στις ασθενείς δυνάμεις. Λοιπόν, από τη στιγμή που συνέβη αυτό δεν χρειαζόμουν πλέον τη βοήθεια κάποιου φοιτητή. Κάθισα και έγραψα το άρθρο, ήταν εύκολο. Μιλάω συχνά σε ανθρώπους, αλλά συνήθως τους προκαλώ σε περιοχές όπου αυτοί είναι ειδικοί ενώ εγώ όχι. Είναι ενδιαφέρον το ότι θίξατε αυτό το θέμα, επειδή πάντα ήξερα αυτό το πράγμα σχετικά με τον εαυτό μου: ότι δεν μου αρέσει να συνεργάζομαι.

Ερώτηση: Σας ερωτούν πολύ συχνά σχετικά με τη θρησκεία. Γιατί;

S. W.: Ανέκαθεν ενδιαφερόμουν για την θρησκεία. Έχω την τάση να κάνω προκλητικές δηλώσεις αναφορικά με την θρησκεία, και ακολούθως με ρωτούν σχετικά με αυτήν. Όπως η δήλωση στο τέλος του βιβλίου μου "Τα τρία πρώτα λεπτά" όπου λέω ότι όσο περισσότερο κατανοητό μοιάζει το σύμπαν, τόσο περισσότερο φαίνεται να στερείται σκοπού. Πρόσφατα συμμετείχα σε μια συζήτηση όπου έκανα μια άλλη παρατήρηση η οποία αναφέρεται συχνά: με ή χωρίς θρησκεία, οι καλοί άνθρωποι θα κάνουν καλές πράξεις και οι κακοί άνθρωποι θα κάνουν κακές πράξεις. Όμως, χρειάζεται η θρησκεία για να κάνουν κακές πράξεις οι καλοί άνθρωποι. Φαίνεται πως αυτού του είδους οι δηλώσεις μου κυκλοφορούν ευρέως.

Ερώτηση: Τόσο για την έρευνά σας όσο και για τα εκλαϊκευτικά κείμενά σας, είστε ένας από τους πλέον διάσημους φυσικούς εν ζωή. Πώς επηρεάζει την εργασία σας αυτή η διασημότητα;
S. W.: Η ερώτησή σας μου προκαλεί αμηχανία. Λοιπόν, εσείς το είπατε, όχι εγώ. Πιστεύω ότι η φυσική είναι ένα πολύ υγιές πεδίο, όπως και οι περισσότεροι κλάδοι των θετικών επιστημών. Οι ενεργοί επιστήμονες, και γνωρίζω με βεβαιότητα ότι αυτό ισχύει στην φυσική, δεν δείχνουν ιδιαίτερο σεβασμό για παρελθοντικές επιτυχίες όταν πρόκειται να αποφασίσουν τι να διαβάσουν ή με τι να ασχοληθούν.

Θα έλεγα ότι αρκετές από τις εργασίες που έγραψα τα τελευταία δέκα χρόνια είναι μάλλον άνευ σημασίας. Τις έγραψα επειδή προσπαθούσα να μάθω ένα συγκεκριμένο επιστημονικό πεδίο και διαπίστωσα κάποια σημεία στα οποία υπήρχαν ελλείψεις ή είχαν διεξαχθεί με εσφαλμένο τρόπο. Έτσι τα διόρθωσα ή επινόησα κάποιον τρόπο καλύτερης εξήγησής τους. Δεν θεώρησα αυτές τις εργασίες ως ιδιαίτερα σημαντικές και, παρά την οποιαδήποτε φήμη έχω αποκτήσει, πιστεύω πως ούτε η κοινότητα της φυσικής τις έχει θεωρήσει ως ιδιαίτερα σημαντικές. Αν γράψω κάποια σημαντική εργασία, νομίζω ότι θα την προσέξουν. Και αν γράψω εργασίες που ο ίδιος θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικές ως μια μορφή αυτο-εκπαίδευσης, τότε πιθανότατα η κοινότητα της φυσικής δεν θα ενθουσιαστεί με αυτές. Άλλωστε, θεωρώ ότι ορθώς λειτουργούν τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο. Θέλω να πιστεύω ότι ακόμη και χωρίς το άρθρο [του 1967], θα με θεωρούσαν ως έναν αρκετά καλό φυσικό. Έχω κάνει αρκετά πράγματα εκτός της ενοποίησης των ασθενών με τις ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις. Υπάρχει μια ολόκληρη περιοχή της φυσικής στην οποία οι επιστήμονες εργάζονται σήμερα πυρετωδώς, εκεί όπου χρησιμοποιούνται οι λεγόμενες ενεργές θεωρίες πεδίου, για την επίλυση προβλημάτων της φυσικής των ισχυρών αλληλεπιδράσεων, συμπεριλαμβανομένης ακόμη και της πυρηνικής φυσικής. Η ερευνητική αυτή περιοχή δημιουργήθηκε από ένα άρθρο που έγραψα το 1979 και το οποίο με τη σειρά του ήταν αποτέλεσμα εργασιών που έκανα στη δεκαετία του 1960. Δεν έχει καμία σχέση με τις ασθενείς αλληλεπιδράσεις και είμαι πολύ υπερήφανος για τη δημοσίευση αυτή. Νομίζω ότι αποτέλεσε το έναυσμα για μια ολόκληρη γραμμή ανάπτυξης. Υπάρχουν και άλλες δημοσιεύσεις μου για τις οποίες αισθάνομαι πολύ υπερήφανος και που επίσης δεν έχουν καμία σχέση με την ηλεκτρασθενή ενοποίηση.

Ερώτηση: Ελπίζετε ότι θα επιτύχετε άλλη μια μεγάλη ανακάλυψη;
S. W. : Ασφαλώς, θα μου άρεσε να κάνω και πάλι κάτι σπουδαίο. Καθώς γερνά κανείς, αυξάνονται όλα όσα τον περιβάλλουν, ο κατάλογος των ανθρώπων για τους οποίους πρέπει να γράψεις συστατικές επιστολές μεγαλώνει διαρκώς. Αναλώνεις ολοένα και περισσότερο χρόνο σε τέτοια πράγματα. Και τώρα έχω εμπλακεί εκ νέου σε αμυντικά θέματα. Κατέθεσα ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ σχετικά με την αξιολόγηση της σημερινής κυβέρνησης σε ζητήματα πυρηνικής αμυντικής πολιτικής, θα δώσω μια ομιλία στην Αμερικανική Εταιρεία Φυσικής για το ίδιο θέμα, και έχω γράψει σχετικά άρθρα για το New York Review of Books. Ίσως είναι το ίδιο λάθος με εκείνο που έκανα από το 1967 ώς το 1971, όταν επέτρεψα στον εαυτό μου να ασχοληθεί με την πολιτική. Αλλά είναι ένας τρόπος να παραμένεις ζωντανός.