Η αντιύλη αποτελείται από σωματίδια με τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά με αντίθετες τιμές από εκείνα της συνηθισμένης ύλης. Φανταστείτε την αναλογία: ανοίξτε μία τρύπα στο έδαφος, και κάντε ένα λόφο με το χώμα που σκάψατε. Η τρύπα και ο λόφος έχουν ίδια αλλά αντίθετα χαρακτηριστικά - ο όγκος του χώματος στο λόφο είναι ίσος με τον κενό χώρο στην τρύπα. Για τα σωματίδια, ιδιότητες όπως το ηλεκτρικό φορτίο, είναι ίσες αλλά αντίθετες στα αντισωματίδιά τους - εάν το ένα είναι θετικά φορτισμένο, το άλλο είναι απαραίτητα αρνητικό. Ακόμα, η αντιύλη μπορεί να εξαϋλώσει το αντίστοιχο ποσό ύλης με παράλληλη έκλυση ενέργειας, όπως ακριβώς ο λόφος θα έκλεινε την τρύπα εάν ξαναρίχνατε μέσα της το χώμα.

Το Σύμπαν φαίνεται να μην περιέχει σημαντικές ποσότητες αντιύλης, παρ' όλες τις προσδοκίες πως και οι δύο θα πρέπει να δημιουργήθηκαν σε ίσες ποσότητες κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Έκρηξης. Που πήγε λοιπόν όλη η αντιύλη; Μία πιθανή ερμηνεία θα ήταν πως μία λεπτή και μη αναμενόμενη διαφορά στις ιδιότητες ύλης και αντιύλης, οδήγησε σε μία μικρή υπεροχή της πρώτης που επέζησε τον αρχικό κατακλυσμό εξαΰλωσης ύλης - αντιύλης.

Πειράματα στο CERN, το Fermilab, το SLAC και το ΚΕΚ παράγουν αντιύλη σε επιταχυντές σωματιδίων για να εντοπίσουν και να μελετήσουν αυτή την διαφορά. Η αντιύλη έχει επίσης σημαντικές εφαρμογές στην ιατρική, όπως π.χ. στην τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων - σάρωση PET. Αλλά επειδή η παραγωγή αντιύλης, ακόμα και σε απειροελάχιστες ποσότητες, είναι εξαιρετικά δύσκολη, δυστυχώς η αντιύλη δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν καύσιμο σε κάποιο μελλοντικό ταξίδι στο διάστημα.

Michael Doser, CERN

Μετάφραση: Λεωνίδας Καλούσης